Μάρτυρες μπασκετικών φαινομένων (pic)

Έχετε δει στο τέλος μίας θεατρικής παράστασης ή μίας συναυλίας όπου το χειροκρότημα του κοινού ζητάει λίγο περισσότερο χρόνο με τους πρωταγωνιστές; Που ουσιαστικά τους φέρνει πάλι πίσω στη σκηνή για λίγο…

Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει τέτοιου είδους μαζοχισμός στις τάξεις του Ολυμπιακού ώστε να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση, αλλά σίγουρα κέρδισαν πολύ μεγαλύτερο χειροκρότημα μετά το επιπλέον πεντάλεπτο. Επειδή όμως έχουμε και μια καρδούλα, αυτά είναι καλό να μη γίνονται.

Θα ήθελα να ήμουν απλός φίλαθλος και να μην χρειαζόταν να δουλεύω κατά τη διάρκεια της χθεσινής αναμέτρησης. Να απολαμβάνω τα όσα γίνονταν στον παρκέ, το μπάσκετ που έπαιζαν οι δύο ομάδες, τις εναλλαγές στο σκορ, τον Ντόνσιτς, τον Πρίντεζη, τον Σπανούλη.

Ο Ολυμπιακός πέτυχε την πέμπτη συνεχόμενη νίκη στην Euroleague με τον πλέον περιπετειώδη τρόπο.

Έχω αναφέρει 1.000.000 φορές (εντάξει υπερβολικός) πως η ψυχή και η καρδιά δεν κρίνουν αποτελέσματα. Η τακτική, οι προσωπικότητες, ο χαρακτήρας, η συγκέντρωση, η τύχη, ένα σουτ, ένα ριμπάουντ τα κρίνουν.

Η Ρεάλ δηλαδή δεν είχε ψυχή και τσαγανό χθες για να γυρίσει τρεις φορές από διψήφια διαφορά πόντων και να στείλει ένα χαμένο φαινομενικά παιχνίδι στην παράταση;

Ας αφήσουμε κατά μέρος την «φουστανέλα» και ας μιλήσουμε για μπάσκετ λοιπόν.

Ο Ολυμπιακός νίκησε τη Ρεάλ γιατί στα κρίσιμα λεπτά του παιχνιδιού δεν πανικοβλήθηκε, γιατί είχε πλάνο τακτικής στο οποίο οι παίκτες του έμειναν πιστοί, γιατί έπαιξε σπουδαία άμυνα ειδικά στο χαμηλό post και γιατί οι παίκτες του διαθέτουν εμπειρία και προσωπικότητα.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑ

Χρειάζεται προσωπικότητα και χαρακτήρα για να κάνεις 0/2 βολές στερώντας ενδεχομένως τη νίκη στην ομάδα σου για να μπεις και να βάλεις 9 πόντους στην παράταση. Και μιλάμε για δύσκολους πόντους έτσι… Πρέπει να είσαι παικτάρα.

Το 79-79 το έκανε πέφτοντας με αριστερό χουκ, το 82-79 με τρίποντο και το 84-79 παίζοντας πλάτη τον αντίπαλό του.

Πρέπει να είσαι παικτάρα…

ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ

Η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη ενδεχομένως να σήμαινε και επιμονή στο pick n roll, αλλά κόντρα στη Ρεάλ είδαμε πολύ ανανεωμένη την επίθεση της ομάδας. Κίνηση χωρίς τη μπάλα, πολλά σκριν μακριά από τη μπάλα και αρκετά hand off με κύριους αποδέκτες τα «δυάρια» (Σπανούλης και Στρέλνιεκς).

Σίγουρα η λειτουργία της είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά η δικαιολογία για αυτό είναι πως χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστούν όλοι στα νέα δεδομένα που φέρνει μαζί της η παρουσία του ηγέτη της ομάδας.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε λοιπόν καλό μπάσκετ στην επίθεση του.

ΚΑΛΗ ΑΜΥΝΑ ΣΤΟ LOW POST

Το παιχνίδι ξεκίνησε με τον Παπανικολάου στον Ντόνσιτς, τον Ρόμπερτς στον Καμπάτσο και τον Σπανούλη στον ψηλότερο Τέιλορ. Αυτομάτως ο Λάσο κατέβασε κάτω τον Σουηδό φόργουορντ μπας και τον εκμεταλλευτεί, αλλά μάταια.

Ο Σπανούλης έβγαινε συνέχεια από μπροστά του κι όταν γινόταν η λόμπα πάσα η βοήθεια βρισκόταν ήδη στη θέση της.

Ανάλογη ήταν κι η άμυνα στους ψηλούς των Μαδριλένων. Ο πανούργος Ρέγες δεν έβρισκε χώρο δράσης, ο Ταβάρες είχε 4/6 δίποντα σε 20 λεπτά δράσης, ο Ματσιούλις (που είναι εξαιρετικός στο low post) πέρασε και δεν ακούμπησε κι ο Τόμπκινς είναι παίκτης με πρόσωπο στο καλάθι και μόνο.

Ο Ολυμπιακός διέπρεψε στην άμυνα κοντά στο καλάθι στερώντας αρκετά καλάθια στους Μαδριλένους παρά τα πολλά επιθετικά ριμπάουντ και τις δεύτερες ευκαιρίες που είχαν.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Σε αντίθεση με το τελευταίο τετράλεπτο του αγώνα όπου τα λάθη διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο, οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεν πανικοβλήθηκαν στην παράταση.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…

Σε ένα ακόμη ματς ο Ολυμπιακός κάνει άσχημο τελευταίο πεντάλεπτο. Στη Φενέρ το 60-71 έγινε 73-73, με την Ουνικάχα το 63-50 έγινε 68-65 και στο Μιλάνο δυσκολεύτηκε αρκετά.

Όταν ένα τέτοιο ματς που μοιάζει δικό σου, πηγαίνει στην παράταση τότε η ψυχολογία είναι στο πλευρό του αντίπαλου. Ο Ολυμπιακός πάντως στην παράταση διέθετε καθαρό μυαλό, βρήκε τους 12 πρώτους του πόντους από Στρέλνιεκς (5) και Πρίντεζη (7) και δεν έδειξε το παραμικρό σημάδι πανικού όταν με τρίποντο ο Ντόνσιτς έκανε το 77-79.

Γενικότερα η έλλειψη πανικού είναι χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης ομάδας.

ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ

Αυτό είναι κάτι που χρίζει μπόλικης ανάλυσης και δε θέλω να σας κουράσω. Θα βρω ευκαιρία να αναφερθώ μόνο σε αυτά που έφερε η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στο παρκέ.

Η επιστροφή στη δράση έφερε σιγουριά στις κρίσιμες αποφάσεις. Ναι μεν ο Σπανούλης αστόχησε σε μία διείσδυση με το σκορ στο 72-69, αλλά ήταν αυτός που έβγαλε 1+1 ασίστ. Η πρώτη που μετράει είναι η εκπληκτική του πάσα (η μπάλα περνάει από έξι χέρια) στον Πρίντεζη για το τρίποντο του 82-79 κι αυτή που δε γράφτηκε ποτέ (ή +1) είναι η συνεργασία του πάλι με τον Πρίντεζη στη φάση που αστόχησε στις δυο βολές με 4’’ για τη λήξη.

Εκτός της σιγουριάς, έφερε ενθουσιασμό. Δεν αναφέρομαι μόνο στον κόσμο που βρέθηκε στο ΣΕΦ ο οποίος έκανε σαν τρελός κάθε φορά που ευστοχούσε, αλλά κι οι ίδιοι του οι συμπαίκτες φάνηκαν να έχουν ενθουσιαστεί με την παρουσία του Σπανούλη μαζί τους στο παρκέ.

Δεν είναι όλα τέλεια. Ο Ρόμπερτς είχε μηδέν επιθετικότητα στο παιχνίδι του στα τρία πρώτα δεκάλεπτα. Απλά κουβαλούσε τη μπάλα και φάνηκε λίγο μπερδεμένος αφού και σε αυτόν αρέσει να παίζει με τη μπάλα στα χέρια.

Παρεμπιπτόντως ουδόλως επηρεάστηκε ο Γιάνις Στρέλνιεκς ο οποίος έπαιξε 25 λεπτά, πήρε 10 προσπάθειες κι έβαλε 15 πόντους. Στράφι πήγε η γκρίνια αυτών που θεωρούσαν πως ο Λετονός θα επηρεαστεί από την παρουσία του Σπανούλη.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΝΟΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

Νομίζω πως είμαστε μάρτυρες ιστορικού γεγονότος στο χώρο του μπάσκετ. Ο Λούκα Ντόνσιτς αποτελεί μπασκετικό φαινόμενο που όμοιο του έχουμε να δούμε πολλά χρόνια.

Θυμάμαι κάποια στιγμή πριν κανά 6άμηνο είχα κάνει πλάκα στον Φιλέρη που τον είχε αναφέρει ως νέο Πέτροβιτς και νέο Κούκοτς. Το θεωρούσα υπερβολή.

Δίκιο είχε. Καμία υπερβολή.

Ο τρόπος που αγωνίζεται, που διαβάζει, που ισορροπεί το σώμα του, που σουτάρει, που πασάρει, που ντριμπλάρει.

Ο Ντόνσιτς δυστυχώς θα μετακομίσει γρήγορα στο ΝΒΑ και δε θα τον έχουμε στα μέρη μας για να τον θαυμάζουμε.

Ο Σλοβένος είναι τρομακτικός παίκτης και στην δική του ηλικία αυτά που κάνει τα έχω δει μόνο από τον Πέτροβιτς, τον Μποντιρόγκα που στα 17 του ήταν ο ένας ξένος της Στεφανέλ Τριέστε (ομαδάρα της εποχής στην Ιταλία) και τον Κούκοτς.

Αυτά που κάνει και στο επίπεδο που τα κάνει, δεν έχουν λογική κι έχω την εντύπωση επαναλαμβάνω πως είμαστε μάρτυρες κάτι ασύλληπτου μπασκετικά.

ΥΓ: Μου αρέσει να κοιτάω την προθέρμανση γιατί θεωρώ πως μπορώ να καταλάβω λίγο την ψυχολογική κατάσταση της ομάδας. Χθες κόντρα στη Ρεάλ ο ενθουσιασμός (για να μη χρησιμοποιήσω άσχημη λέξη που αρχίζει από κ…) των παικτών ήταν πρωτόγνωρος.

ΥΓ 2: Δεν ήξερα πως η Ρεάλ έχει τόσους οπαδούς στην Ελλάδα. Οι διαιτητές πάντως τους χαρίστηκαν και σε 3-4 τεχνικές ποινές και σε 3-4 flopping. Φτάνει με το θέατρο των Μαδριλένων που κάνουν λες και τους χτύπησε σφαίρα σε κάθε φάση.

ΥΓ 3: Ο Ολυμπιακός είναι τρομερά βελτιωμένος από τη γραμμή των βολών.

ΥΓ 4: Το φετινό χούι με τις επαναφορές το είδαμε ξανά. Στο 14’ με το σκορ στο 24-15, λάθος επαναφορά μπροστά από τον πάγκο του Ολυμπιακού.

ΥΓ 5: Άσχετε Σφαιρόπουλε με τους ΜακΛιν, τους Ρόμπερτς, τους Τόμπσον και τους Στρέλνιεκς που κουβάλησες…

ΥΓ 6: Κάντε κανά follow στο instagram να γίνουμε πολλοί.

ΥΓ 7: Ολυμπιακός είναι… ο Κάιλ Ουίλτζερ που βρίσκεται 40 μέρες στην ομάδα, που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται στο παρκέ, 7:33 πριν τη λήξη να κάνει σπριντ να σηκώσει τον πεσμένο ΜακΛιν. Μάρτυς μου η φωτογραφία παρακάτω.