Αντέδρασε γιατί έδρασε

Παρότι οι βαθμοί που παίρνει μια ομάδα για μια νίκη ή μια ήττα σε ένα «εμφύλιο»- στην προκειμένη περίπτωση μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού- είναι ακριβώς οι ίδιοι με αυτούς που παίρνει αν νικήσει ή αν χάσει οποιοδήποτε από τα υπόλοιπα 28 ματς του μαραθωνίου της Euroleague, είναι προφανές ότι δεν αποτιμώνται με τα ίδια κριτήρια.

Ο λόγος είναι προφανής, πέρα από την αέναη αντιπαλότητα των «αιωνίων». Οι συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγονται αυτά τα ντέρμπι και οι συνέπειες οι οποίες προκαλούνται για τον νικητή ή τον ηττημένο, επηρεάζονται και διαμορφώνονται από πολλαπλάσιες παραμέτρους σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, με αντίπαλο από μια άλλη χώρα. Έχουμε πει πολλές φορές ότι η ζωή Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι καταδικασμένη να μοιάζει με συγκοινωνούντα δοχεία, τον νόμο των οποίων διατύπωσε ο Γάλλος Πασκάλ, καμιά σχέση φυσικά με τον Καταλανό Πασκουάλ.

Μια απλούστατη διαφορά είναι το αθροιστικό του πράγματος. Η συγκεκριμένη νίκη του Παναθηναϊκού δεν μέτρησε απλά ως η πρώτη εκτός έδρας του στην φετινή regular season, αλλά ως η δεύτερη φετινή μέσα στο ΣΕΦ μετά από εκείνη της πρεμιέρας του πρωταθλήματος, ως η συνέχεια της κατάκτησης του περσινού πρωταθλήματος με νίκη στον 5ο τελικό μέσα στο ίδιο γήπεδο, αλλά ως ακολουθία εκείνης των δυο προκρίσεων στα προτελευταία κύπελλα, τα οποία ουσιαστικά παίχτηκαν στην έδρα των «ερυθρολεύκων».

Αίφνης, ο Πασκουάλ, ο οποίος μετά τον τρόπο που χάθηκε το «διπλό στην Βιτόρια από τη Μπασκόνια και η πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου στο ΟΑΚΑ από την ΑΕΚ, ήταν «ανεπαρκής» και «ανήμπορος», μέσα σε ένα βράδυ ξανάγινε «ο κατά συρροήν εκπορθητής του Φαλήρου» κι «εκείνος που ξανάδωσε στο «τριφύλλι» τον αέρα της υπεροχής απέναντι στον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου».

Το ίδιο φάνηκε κι από τον τρόπο που αντέδρασε μια μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού μετά τη λήξη. Τα ντέρμπι αυτά σαφώς και έχουν άλλο ειδικό βάρος στην κρίση τους και στο όριο της αντοχής τους. Τα τελευταία χρόνια η ομάδα τους έχει κάνει πολύ χειρότερες εμφανίσεις και ήττες μέσα στο ΣΕΦ στην κανονική περίοδο, αλλά καμία άλλη δεν τους πείραξε τόσο ώστε να στραφούν (κυρίως) εναντίον του προπονητή με τόση ένταση ή ακόμη και εναντίον αυτής της διοίκησης. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν τελείωσε ένα τέτοιο ματς και ουδείς («ερυθρόλευκος») ασχολήθηκε με τον αντίπαλο, που έφυγε πανηγυρίζοντας, αλλά με την ομάδα του. Κι ας εξακολουθεί αυτή να βρίσκεται ψηλότερα στη βαθμολογία, με 4-2 έναντι 3-3.

Στον Παναθηναϊκό πάντως, υπάρχουν πολλά ζητήματα που μπορούν να συζητηθούν. Και για το αποτέλεσμα, ως αποτέλεσμα και για το παιχνίδι ως παιχνίδι.

• Κατ’ αρχάς ήταν η αντίδραση που έβγαλε, μετά από δυο οδυνηρές ήττες. Το ματς στην Βιτόρια ήταν από αυτά που δεν χάνονται και σε κάνουν να αναρωτιέσαι: αν δεν νικάω ούτε αυτό, τότε που; Ήταν επίσης ο αποκλεισμός από την ΑΕΚ στο κοινόχρηστο ΟΑΚΑ, ο οποίος σήμανε ήδη την απώλεια ενός τίτλου.

• Ακολούθησε η αίσθηση ότι, μα με τον έναν, μα με τον άλλο τρόπο, έχει ξαναβρεί τον τρόπο να νικάει τον συγκεκριμένο αντίπαλο μέσα στην έδρα του. Κι αυτή η εντύπωση μετράει πολύ, σε όλα τα επίπεδα.

Το σίγουρο όμως είναι ότι για να σχηματιστεί αυτή η αγωνιστική και ψυχολογική εικόνα που εμφανίστηκε στο ΣΕΦ, ο Πασκουάλ δεν πάτησε απλά έναν διακόπτη και η ομάδα του άρχισε να παίζει άμυνα, ή άρχισε να σκοράρει με πολλούς τρόπους. Πήρε ουσιαστικές και κομβικές αποφάσεις, οι οποίες, τελικά τον δικαίωσαν.

Η πρώτη (χρονικά) ήταν η αυξημένη παρουσία του Θανάση Αντεντοκούνμπο, ο οποίος πολλαπλασίασε την συνολική σκληρότητα και την μαχητικότητα η οποία μεταφράστηκε σε αλλοιώσεις επιθέσεων του αντιπάλου και εξασφάλιση επιπλέον κατοχών. Ήταν αυτός που ενίσχυσε την αμυντική θωράκιση και έκανε τον Παπανικολάου να μην νιώθει άνετα ακόμη και σε φάσεις που φαινόταν να έχει πλεονέκτημα.

Η δεύτερη ήταν η λογική της «σπαζοκεφαλιάς» στην οποία υπέβαλε τον Μιλουντίνοφ, ο οποίος, όπως και στο ματς του πρωταθλήματος ήταν στιγμές που δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει μέσα ή να βγει έξω να «κυνηγήσει» τον Γκιστ. Ο Αμερικανός φόργουορντ, όχι απλά εκμεταλλεύτηκε αυτή τη διστακτικότητα που εμφάνισε ο Σέρβος, αλλά την τιμώρησε με όλους τους τρόπους. Και με τρίποντα και με επιθέσεις από έξω προς τα μέσα, παρότι φορτώθηκε με φάουλ.

Η τρίτη, ήταν η απόφαση να μην επιμείνει άλλο στο δίδυμο Ντένμον και Ογκουστ, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της Euroleague. Τον χρόνο που θα έπαιρνε ο πρώτος τον έδωσε στον έμπειρο Λοτζέσκι, ο οποίος τον αξιοποίησε με το παραπάνω παίζοντας άνετα στο παλιό του σπίτι και του δεύτερου στον πιο μπαρουτοκαπνισμένο Γκάμπριελ που εξελίχθηκε σε εργαλείο. Οι δυο τους απετέλεσαν καθοριστικούς παράγοντες της νίκης με κρίσιμα καλάθια και πολλές προσωπικές νίκες στις μονομαχίες που ενεπλάκησαν.

Η τέταρτη ήταν η εμπιστοσύνη που έδειξε στα χαρακτηριστικά του Λούκας Λεκαβίτσιους, ο οποίος όχι απλά ξεκούρασε τον Καλάθη, αλλά τον υποκατέστησε και εξελίχθηκε σε MVP του παιχνιδιού. Με την συνεχή κίνησή του, ο δαιμόνιος Λιθουανός, ανάγκαζε την άμυνα του Ολυμπιακού να μην μένει σε ησυχία και να μην προλαβαίνει να ξεκουραστεί. Όταν έβρισκε διαδρόμους έφτανε μέχρι το lay up, ειδάλλως κυκλοφορούσε την μπάλα με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάει από περισσότερα χέρια, βγάζοντας τη γλώσσα του Ρόμπερτς και του Μάντζαρη.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις αν προσθέσουμε τον οίστρο του Ρίβερς όταν βλέπει απέναντί του τον Ολυμπιακό και πια δεν προξενεί καν εντύπωση, ή την θετική παρουσία του Βουγιούκα και κάποιες ωφέλιμες στιγμές του Παππά, διαπιστώνουμε ότι αυτή τη φορά ο Καταλανός, είτε γιατί έτσι το έφερε το παιχνίδι, είτε γιατί τα σχέδιά του υλοποιήθηκαν, πήρε πολλές λύσεις από πολλούς παίκτες και ως εκ τούτου, σε καμία στιγμή του ματς δεν ένιωσε εγκλωβισμένος.

Για να χρησιμοποιήσουμε και … ποδοσφαιρική ορολογία, υπήρχαν στιγμές που είχες την εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερους παίκτες στο παρκέ και σίγουρα πιο συνειδητοποιημένους.

Στο, δια ταύτα, εννοείται ότι για να αποκτήσει νόημα αυτή η νίκη του Παναθηναϊκού και να μην αποκτήσει χαρακτήρα «κολυμπήθρας του Σιλωάμ», θα χρειαστεί να επισφραγιστεί από την απαραίτητη διάρκεια και την αντοχή που προϋποθέτει η φύση της διοργάνωσης με το format της τελευταίας διετίας. Αλλιώς τo Instagram είναι πάντα έτοιμο να ξαναπάρει φωτιά.