Ο πόνος στο κορμί του...

Από τη μία δεν ήταν η κατάλληλη συγκυρία να επισκεφτεί την ΤΣΣΚΑ στην Μόσχα. Είχε προηγηθεί η ήττα και η κακή εμφάνισή της στην Μαδρίτη και την πέτυχε αγριεμένη. Από την άλλη ο ίδιος δεν βρέθηκε σε μια αγωνιστική και κυρίως πνευματική βραδιά που θα μπορούσε να καλύψει τόσα ντεζαβαντάζ σε σχέση με την ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη.

Ο φετινός Παναθηναϊκός, σε σχέση με την φετινή ΤΣΣΚΑ, υστερεί σε δύναμη και σε κορμιά, υστερεί σε ομοιογένεια, υστερεί σε πείρα, η οποία θα μπορούσε να τον βοηθήσει να αμβλύνει όλα τα παραπάνω. Δεν μπορείς να μην λάβεις υπ’ όψη σου και τον χρυσό κανόνα που λέει: «ό,τι πληρώνεις παίρνεις», βλέποντας τον Σέρχιο Ροντρίγκεζ (25π., 9 ας.) να οργιάζει στο παρκέ και με την βοήθεια των Χίγκινς και Βέστερμαν, έκρυψαν ακόμη και αυτή την απώλεια του ΝτεΚολό, μετά το σκηνικό που σήμανε την ταυτόχρονη αποβολή του με τον Γκιστ. Υπό αυτές τις συνθήκες η αποβολή του Αμερικανού «πόνεσε» τον Παναθηναϊκό απ’ όσο πόνεσε την ΤΣΣΚΑ η αποβολή του Γάλλου, γιατί η διαφορά του Γκιστ με τους αντικαταστάτες του, ακόμη είναι μεγάλη. Ειδικά σε μια βραδιά που ο Νικ Καλάθης έδειχνε μπλοκαρισμένος (σε εκτέλεση και δημιουργία), κυρίως από το βασικό μαρκάρισμα του ψηλότερου Νικίτα Κουρμπάνοφ.

Το μοναδικό κέρδος που θα μπορούσε να αξιοποιήσει ο Πασκουάλ για να διδάξει στους παίκτες του, ειδικά εκείνους παίζουν για πρώτη φορά στην Euroleague, είναι ο πόνος που (πρέπει να ) ένιωσαν στο κορμί τους σε κάθε διεκδικούμενη μπαλιά, είτε αυτή ήταν στο παρκέ, είτε ταξίδευε στον αέρα. Θεωρητικά, τα καλάθια που πέτυχε η ρωσική ομάδα, κερδίζοντας αυτές τις φάσεις, πρέπει να ήταν πολύ περισσότεροι από εκείνους που έβγαλε μέσα από ένα οργανωμένο αγωνιστικό play. Η πρώτη διαφορά «χτίστηκε» από συνεχή κλεψίματα και lay up. Στη Μόσχα δεν είναι εύκολο να γυρίσεις παιχνίδι αν βρεθείς από κάτω και έχεις απέναντί σου παίκτες που όταν βλέπουν τα σκούρα ξέρουν τον τρόπο να παίρνουν το φάουλ, ακόμη κι όταν το «24άρι» τείνει να μηδενιστεί.

Ειδικά τέτοια ματς, με τέτοιους αντιπάλους αν δεν τα προσεγγίσεις με 100% συγκέντρωση και δεν παίξεις στο κόκκινο, ειδικά εκτός έδρας που δεν μπορείς να περιμένεις και κανένα σφύριγμα, τότε «ζήτω που καήκαμε». Και προσέξτε, είναι άλλο το «βάζω κάτω το κεφάλι κάτω και ορμάω», όπως έκανε με περίσσια θέληση π.χ ο Θανάσης Αντεντοκούνμπο και άλλο ότι ορμάω με επίγνωση, της επόμενης φάσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός, που δεν κατάφερε να μπει στο ματς, υστέρησε σε όλους τους δείκτες που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω: έκανε 17 λάθη έναντι 12 της ΤΣΣΚΑ, έκανε 6 κλεψίματα έναντι 11 της ΤΣΣΚΑ, μοίρασε 15 ασίστ έναντι 20 της ΤΣΣΚΑ, η οποία έχασε στη Μαδρίτη γιατί τελείωσε με 5 (!). Δεν βάζουμε καν στην εξίσωση τα χαμηλότερα ποσοστά σε όλες τις κατηγορίες και ειδικά στα δίποντα 44% (με 15/34) έναντι 51% (με 22/43). Οι παίκτες του ένιωθαν πιο άβολα στις επαφές κάτω από το καλάθι κι έχασαν πολλές ευκαιρίες γιατί έβγαιναν από την εκτελεστική τους ισορροπία. Να ένα κεφάλαιο στο οποίο έχει να δουλέψει ο –σε γενικές γραμμές-βελτιωμένος Ογκουστ. Το να καταφεύγεις σε τρίποντα (9/21) είναι σα να επικαλείσαι το «από μακριά κι αγαπημένοι».

Να λοιπόν μια βασική αρχή για τα ματς εντός έδρας, όπως, καλή ώρα, αυτό που έρχεται με την κάτοχο του τίτλου, αλλά αναδομημένη Φενέρμπαχτσε του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που πέρυσι τόσα υπαρξιακά τραύματα προκάλεσε στο πράσινο "είναι". Αν δεν τον πιάσεις τον άλλο από το λαιμό και του επιτρέψεις να νιώσει άνετα στο …σπίτι σου, όπως φάνηκε από τις νίκες της Ζαλγκίρις στην Μπαρτσελόνα και της Μπάμπεργκ στην Μάλαγα, αν θεωρήσουμε ότι αυτές ήταν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις της 3ης αγωνιστικής, τότε μπορείς να χάσεις από οποιονδήποτε.