Μάλαγα σε είδα και λαχτάραγα!

Σε αντίθεση με την εισαγωγή της πρεμιέρας αυτή τη φορά η έκφραση «ο Ολυμπιακός υποδέχεται...» αποκτά αληθινό νόημα; Όχι πως στα «Δυο Αοράκια» έπαιξε σε αφιλόξενο περιβάλλον, τουναντίον έτυχε για άλλη μια φορά θερμής υποδοχής, όμως είναι άλλο πράγμα να αγωνίζεται μια ομάδα στο σπίτι της και άλλο να δίνει έναν εντός έδρας αγώνα ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο από την Αθήνα.

Τυπικά βεβαίως είναι όλα αυτά διότι στο τέλος της ημέρας μετράει το αποτέλεσμα και το πόσα φασούλια μπαίνουν στο σακούλι...

Ο Ολυμπιακός έβαλε το πρώτο από δαύτα την περασμένη Πέμπτη κόντρα στην Μπασκόνια και φιλοδοξεί να προσθέσει το δεύτερο απόψε κόντρα σε άλλη μια ισπανική ομάδα: να εκκινήσει δηλαδή, μολονότι είναι λειψός (αλλά, όπως ορθώς είπε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, «και πέντε να μείνουμε θέλω και πρέπει να νικάμε») με 2-0 και να ατενίζει με μεγαλύτερη αισιοδοξία και περισσότερη αυτοπεποίθηση τη μακρά και επίπονη συνέχεια...

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον ορίζοντα τους, στην τρίτη αγωνιστική οι «κόκκινοι» εκστρατεύουν στο Τελ Αβίβ και μετά από 48 ώρες - στο πλαίσιο της πρώτης «διαβολοβδομάδας» - υποδέχονται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τη φιλόδοξη Χίμκι μαζί με όλη την - υπό τον Γιώργο Μπαρτζώκα - ελληνική διμοιρία στον πάγκο της.

Καλώς τη Μάλαγα, λοιπόν! Καλώς τηνε κι ας άργησε, διότι τις τελευταίες δυο σεζόν η ομάδα στην οποία αγωνίσθηκαν μεταξύ άλλων ο Γιώργος Πρίντεζης, ο Κώστας Βασιλειάδης και τώρα ο Γκιόργκι Σερμαντίνι, δεν έτυχε να περάσει από την ευρύτερη περιοχή του Νέου Φαλήρου...

Πέρασε όμως από το ΟΑΚΑ στις 8 Ιανουαρίου του 2016 όταν δεν κατάλαβε πώς γνώρισε την ήττα! Το εννοώ αυτό διότι εκείνο το βράδυ οι Ανδαλουσιανοί κάθισαν επί σαράντα λεπτά στο σβέρκο του Παναθηναϊκού, που λυτρώθηκε με ένα τρίποντο-προσευχή του Τζέιμς Φελντίν έντεκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη (68-66), σε ένα θρίλερ το οποίο σημαδεύθηκε από μια από τις τελευταίες μεγάλες παραστάσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη (17 πόντοι με 2/2 δίποντα, 2/2 τρίποντα, 7/8 βολές, 3 ριμπάουντ, 7 ασίστ).

Οι λεγάμενοι δεν θα περνούσαν ούτε εφέτος από τα μέρη μας, ίσως κιόλας συνέχιζαν τα... συλλαλητήρια διαμαρτυρίας τους, εάν στις 5 του περασμένου Απριλίου δεν κατακτούσαν το Eurocup στην best-of-three σειρά των (εμφυλίων) τελικών με τη Βαλένθια.

Και πώς; Χάρη σε ένα εκπληκτικό επί μέρους σκορ 20-4 στην τελευταία περίοδο του τρίτου αγώνα, στον οποίο μετέτρεψαν το 54-43 σε 58-63, επικράτησαν με 2-1 και σήκωσαν τον τέταρτο τίτλο της ιστορίας της μετά το Κύπελλο Κόρατς του 2001, το Κύπελλο του 2005 και το Πρωτάθλημα του 2006.

Έλειψε λοιπόν η Ουνικάχα από την ατζέντα του Ολυμπιακού τα προηγούμενα δύο χρόνια, αλλά επιστρέφει απόψε και φέρνει μαζί της την αύρα των δυο επιφανέστερων τέκνων της: του Πάμπλο Πικάσο και του Αντόνιο Μπαντέρας...

Φέρνει επίσης μαζί της την προσωπικότητα του Καταλανού προπονητή Τζοάν Πλάθα, ενός «easy rider» (λόγω του γεγονός ότι κυκλοφορεί με μοτοσικλέτα) με ξεχωριστή κουλτούρα η οποία διαμορφώθηκε μέσα στη φυλακή!

Όχι, δεν ήταν κρατούμενος ο προπονητής της Ουνικάχα, απλώς παράλληλα με την άσκηση της προπονητικής, για κάμποσα χρόνια εργαζόταν και ως υπάλληλος σε σωφρονιστικό κατάστημα!

Απόψε οι δυο ομάδες θα αναμετρηθούν για 19η φορά στα χρονικά της διοργάνωσης με τον Ολυμπιακό να έχει τη μερίδα του λέοντος στις νίκες και μάλιστα με εντυπωσιακή υπεροχή: 14 έναντι τεσσάρων της Ουνικάχα.

Οι δώδεκα από τους 18 αγώνες έχουν διεξαχθεί στην πρώτη φάση και οι έξι στο Τop 16, ενώ οι δυο ομάδες δεν έχουν αναμετρηθεί ποτέ σε play offs ή σε Final 4: θα μπορούσε να συμβεί αυτό το συναπάντημα το 2007 στο ΟΑΚΑ, όπου ήταν παρούσα η Ουνικάχα (με παίκτη τον Βασιλειάδη στην πρώτη θητεία του), έχοντας αποκλείσει την Μπαρτσελόνα, αλλά ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός νυμφώνος με sweep από την Ταουγκρές.

Στο μεταξύ όσο γράφω για τη Μάλαγα, όλο και με καβαλάει ο διάολος να ανατρέξω στο πρώτο ταξίδι μου στην όμορφη πόλη της Ανδαλουσίας που θα μου μείνει αξέχαστο για λόγους που δεν σχετίζονται μόνο με το μπάσκετ...

Ήταν χειμώνας του 1996 ή τουλάχιστον ήταν χειμώνας όταν φύγαμε από το Ελληνικό, διότι φτάνοντας στην Ανδαλουσία ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και η κουζίνα πολλά υποσχόμενη!

Θυμάμαι ότι φτάσαμε μεσημεράκι της 23ης Ιανουαρίου στη Μάλαγα, έγραψα την ανταπόκριση μου για τον «Ελεύθερο Τύπο» όσο πιο γρήγορα μπορούσα, αλλά ο εμβρυϊκός ηλεκτρονικός υπολογιστής που κουβαλούσα μαζί μου ήταν ατίθασος και τα ' παιξε. Τότε δεν ξέραμε την τύφλα μας για αυτά τα... σατανικά μηχανήματα και αφού προσπάθησα εις μάτην να διορθώσω τη ζημιά, απελπίστηκα και ενώ βάραγαν τα τηλέφωνα από την Αθήνα, διότι αργούσα να στείλω τα κείμενα, το πήρα απόφαση και άρχισα να τα ξαναγράφω από την αρχή στο χέρι!

Ναι, στο χέρι κι από εκεί γραμμή στη ρεσεψιόν για να τα στείλω με το ηρωικό τέλεφαξ που δεν μας πρόδωσε ποτέ!

Ε, μετά από τόση ταλαιπωρία μου χρειαζόταν ένα καλό φαγητό: ή μάλλον μας χρειαζόταν, διότι μαζί μου ήταν οι λατρεμένοι συνάδερφοι Γιάννης Φιλέρης και Γιάννης Λαμπίρης, ο οποίος τριάντα χρόνια που τον ξέρω, όλο σε πρόγραμμα είναι κι όλο κάτι ελαφρύ θέλει να τσιμπήσει!

Δεν θα υπεισέλθω σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες, απλώς νομίζω πώς εκείνο το βράδυ σε ένα παραδοσιακό ανδαλουσιανό εστιατόριο που βρισκόταν απέναντι από το γήπεδο «Ciudad Jardin», πρέπει να φάγαμε και τα κουφώματα, αλλά αφήσαμε κιόλας μια κάβα στην όρεξη για το επόμενο βράδυ, όταν θα είχαμε τελειώσει με τη δουλειά μας. Που να ξέραμε τι μας περίμενε...

Τότε εκτός από τον «Ελεύθερο Τύπο» δούλευα και στο «Star Channel», που μετέδιδε αγώνες των τριών ελληνικών ομάδων (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Ηρακλής) οι οποίες συμμετείχαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, οπότε κάθε εβδομάδα ήμουν σε ένα αεροπλάνο και τριγύρναγα ανά τας Ευρώπας!

Το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου του 1996 δεν ξεχνιέται εύκολα, διότι ο αγώνας του Ολυμπιακού με την Ουνικάχα εξελίχθηκε σε ένα συγκλονιστικό θρίλερ που έδωσε στους πρωταθλητές Ελλάδος μια σπουδαία νίκη και σε εμάς μια αφορμή για να φάμε (μετά τα κουφώματα) και τα τζάμια του εστιατορίου!

Ο Ολυμπιακός έπαιζε χάλια επί τριάντα λεπτά, προηγήθηκε μόλις μία φορά κι όμως δεν ηττήθηκε, αλλά ούτε και νίκησε όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης! Στο ημίχρονο οι γηπεδούχοι (με προπονητή τον φίλο Χαβιέρ Ιμπρόδα, που είχε διατελέσει και σύμβουλος του Βλάντας Γκαράστας στην Εθνική Λιθουανίας) προηγήθηκαν με 32-25, ενώ στο 24ο λεπτό η Ουνικάχα βρέθηκε στο +13 (40-27) και τα μπινελίκια του «Ξανθού» ακούγονταν μέχρι το.... Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας!

Κάπου εκεί ξύπνησαν ο Γιώργος Σιγάλας και ο Δημήτρης Παπανικολάου, οι οποίοι με το πάθος, την ενέργεια και το αμυντικό φίλτρο τους ξεκόλλησαν την ομάδα τους από τη λάσπη. Στο μεταξύ άρχισε τα κόλπα του στην επίθεση ο Ντέιβιντ Ρίβερς και ο Ολυμπιακός πήρε το πρώτο και μοναδικό στην κανονική διάρκεια του ματς, προβάδισμα με 56-55, τριάμισι λεπτά πριν από τη λήξη.

Στο 39΄οι Ανδαλουσιανοί προηγήθηκαν με 63-57, αλλά ακριβώς στην εκπνοή ο Ρίβερς πέτυχε το καλάθι της ισοφάρισης (67-67) και οι δυο ομάδες έλυσαν τους λογαριασμούς τους στην παράταση, που έγινε η ουρά του θρίλερ. Στα 26 δευτερόλεπτα ο Ολυμπιακός καθοδηγούμενος από τον Ντράγκαν Τάρλατς πέρασε με 76-70, ωστόσο ο Αβάλος με τρίποντο μείωσε σε 73-76, ενώ ακολούθησε μια εύστοχη βολή από τον Παναγιώτη Φασούλα (73-77), χάρη στην οποία πήγε στράφι το τελευταίο τρίποντο του Ροντρίγκεθ (76-77)!

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:

ΟΥΝΙΚΑΧΑ ΜΑΛΑΓΑ: Αβάλος 12, Ρομέρο, Γκιγιέν 3, Ρούιθ 5, Ανσλεϊ 15, Ροντρίγκεθ 20, Αλφ. Ρέγες 5, Μίλερ 16.Προπονητής:΅Ιμπρόδα

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Μπακατσιάς, Σιγάλας 12, Μπέρι 2, Παπανικολάου 10 (6ρ.), Νάκιτς 7, Φασούλας 6, Τόμιτς 5, Τάρλατς 12 (9ρ.), Ρ΄λιβερς 23 (6/9δ., 2/3τρ., 5/6β., 3κλ.). Προπονητής: Ιωαννίδης

Έλα όμως που δεν ήταν γραφτό μας να ξεμπλέξουμε τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα με αυτό το διαβολεμένο ματς. Σαν να μην έφτανε η παράταση, κάποια στιγμή προκλήθηκε μια παρεξήγηση ανάμεσα στον Τόμιτς και σε έναν κάμεραμαν, ο οποίος επέμενε να υποβάλει μήνυση στον Μίλαν, επειδή σε μια διεκδίκηση έπεσε πάνω του! Μ' αυτά και μ' αυτά, μετά τα δυο ημίχρονα της κανονικής διάρκειας του αγώνα και το τρίτο της παράτασης, παίχθηκε κι ένα τέταρτο στα αποδυτήρια και στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, όπου εντέλει επιτεύχθηκε το moratorium!

Εδώ οφείλω να ανοίξω μια παρένθεση για να βάλω τα πράγματα σε μια χρονική τάξη: εκείνο το ματς στη Μάλαγα παίχθηκε στο πλαίσιο του β’ γύρου της φάσης των ομίλων, καθώς είχε προηγηθεί ο αγώνας της 29ης Νοεμβρίου του 1995 στο Νέο Φάληρο, στον οποίο ο Ολυμπιακός έκανε φύλλο και φτερό τους Ανδαλουσιανούς, με σκορ 82-59 (Μπέρι 28π. και 11ρ. , Φασούλας 18π. και 8ρ. , Ρίβερς 15π. και 7ασ., Σιγάλας 14π. και 3ασ.- Μίλερ 12, Ανσλεϊ, Ροντρίγκεθ 10). Στον ίδιο όμιλο συμμετείχε και ο Ηρακλής ο οποίος, ανήμερα του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου) είχε επιβληθεί της Ουνικάχα με 71-69 (Ζντοβτς 26, Μακ Ντάνιελ 20-Ανσλεϊ 21, Μίλερ 16), ενώ στη Μάλαγα, χωρίς τον «δραπέτη» Γιούρι Ζντοβτς πιάστηκε αιχμάλωτος με 89-52.

Στη λήξη αυτής της φάσης των ομίλων, ο Ολυμπιακός, με ρεκόρ 10 νίκες- 4 ήττες ισοβάθμησε με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και με την Μπενετόν Τρεβίζο, αλλά βγήκε τρίτος κι έπεσε πάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης από την οποία αποκλείστηκε με 2-1. Στον ίδιο όμιλο ο Ηρακλής τερμάτισε τελευταίος με 3-11, ενώ στον Β' όμιλο ο Παναθηναϊκός (9-5) κατέλαβε την τρίτη θέση, πίσω από την Μπαρτσελόνα (10-4) και τη Ρεάλ Μαδρίτης (9-5) και στη συνέχεια απέκλεισε με μειονέκτημα έδρας την Μπενετόν (2-1), προκρίθηκε στο Final 4 του Παρισιού και στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Πώς βρέθηκε η Ουνικάχα σε αυτό το κλαμπ των ισχυρών; Η ομάδα της Ανδαλουσίας (που τη μάθαμε στη δεκαετία του '80 ως Κάχα Ρόντα και εν συνεχεία μετονομάσθηκε σε Μαγιοράλ Μαρίστας) προερχόταν από την καλύτερη σεζόν στη μέχρι τότε ιστορία της. Την προηγούμενη χρονιά (1994-95) είχε τερματίσει δεύτερη, φτάνοντας στους τελικούς της λίγκας ACB, όπου ηττήθηκε με 3-2 από την Μπαρτσελόνα, με τον Μάικ Ανσλεϊ να αναδεικνύεται MVP του ισπανικού πρωταθλήματος.

Ο γεννημένος το 1967 και με μπόι 2μ.01 φόργουορντ έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ στην Αλαμπάμα, επιλέχθηκε στο Νο 37 του ντραφτ του ΝΒΑ, πέρασε δυο σεζόν με τους Ορλάντο Μάτζικ και μία με τους Σίξερς. Το 1993 μετακόμισε στην Ευρώπη από την οποία δεν το κούνησε ρούπι έως το 2009, όταν έχοντας αράξει οκτώ χρόνια στην Πολωνία από το 2001, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σε ηλικία 42 ετών!

Κλείνω την... παρένθεση με τα αγωνιστικά και σοβαρά θέματα και επιστρέφω στα ευτράπελα, αλλά, διάβολε, αυτά είναι που μένουν. Και αυτά, όπως έγραψα και στον πρόλογο, είναι που καθοδηγούν τη μνήμη! Κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα, αξιωθήκαμε επιτέλους να βγούμε από το γήπεδο, μπουκάραμε στο εστιατόριο που ήταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου και έχοντας ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του να μας περιμένει, ορμήσαμε κατ' ευθείαν στο τραπέζι.

Η παρέα έκανε επιδρομή στα θαλασσινά, που είναι η σπεσιαλιτέ της Μάλαγα και για πολλή ώρα δεν ακουγόταν ούτε κιχ. Η σιωπή διακόπηκε κι έδωσε τη θέση της στα χαχανητά, όταν ξαφνικά ο Λαμπίρης έπιασε στα χέρια του μια ψητή καραβίδα (η οποία στα ισπανικά λέγεται cigala, αλλά βεβαίως προφέρεται θιγάλα) τη σήκωσε ψηλά και της φώναξε με μίσος...

«Σκρόφα σιγάλα, εμένα που να χτυπιέσαι, δεν μπορείς να με παίξεις άμυνα»!

ΥΓ-1: Και ζήσαμε εμείς καλά, που λένε και στα παραμύθια, απλώς οι καραβίδες δεν έζησαν καθόλου, διότι ο Λαμπίρης προκάλεσε τεράστια και ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή σε αυτό το γένος των αρθροπόδων!

ΥΓ-2: Ξαναπήγα μετά από μερικά χρόνια στο ίδιο εστιατόριο και ο ιδιοκτήτης όχι μόνο δεν μας είχε ξεχάσει, αλλά μου έδειξε και μια φωτογραφία του Λαμπίρη, κρεμασμένη στον τοίχο μαζί με μια επικήρυξη!