Ένα πηγάδι δίχως πάτο

Το ξεκίνημα της ευρωπαϊκής σεζόν βρήκε την τροπαιούχο ΑΕΚ να δέχεται κατακεφαλιά μέσα στο ΟΑΚΑ (ήττα από τη φιλόδοξη Χάποελ Ιερουσαλήμ), αλλά μόλις πλάκωσαν τα κρύα η κάτοχος του Basketball Champions League απέκτησε θάρρος χιλίων καρδιναλίων.

Το κοντέρ του τετραμήνου γράφει 13-1 στους αγώνες που ακολούθησαν την ευρωπαϊκή πρεμιέρα, παρέλαση στην Πυλαία στο ξεκίνημα των πλέι-οφ, σχεδόν βέβαιη πρόκριση στα προημιτελικά, όνειρα για νέο final-4.

Όταν κουβαλάς στη μασχάλη δύο διεθνή τρόπαια, ακόμα και η 5^η θέση ακούγεται σαν αποτυχία. Η πραγματική αποτυχία, ωστόσο, είναι η χρόνια αδυναμία αξιοποίησης των περιστασιακά κεκτημένων. Τα ίδια δεν έγιναν και στην εποχή Φιλίππου; Τα ίδια και χειρότερα.

Ο εξαίρετος Μάκης Αγγελόπουλος οραματίζεται την ΑΕΚ οικοδέσποινα σε ένα καινούριο, γεμάτο γήπεδο, ωστόσο βρίσκεται σε καθημερινή βάση αντιμέτωπος με την αδιαφορία των φιλάθλων, με τη γραφειοκρατία που ναρκοθετεί οποιοδήποτε start-up εγχείρημα, αλλά και με τα δομικά προβλήματα που ταλανίζουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Μπορεί να δηλώνει πιστός στο BCL το οποίο άνοιξε πόρτες στην «Ένωση», αλλά κατά βάθος θα ήθελε την ΑΕΚ παρούσα και ισότιμο μέλος σε μία μεγάλη, ενιαία διοργάνωση. Το Champions League φέρει βαρύγδουπο όνομα, αλλά τη χάρη την έχουν άλλοι.

Όποιος χαρακτηρίσει την αθηναϊκή ομάδα με τα κιτρινόμαυρα «πρωταθλήτρια Ευρώπης» ή και «πρωταθλήτρια Κόσμου», κινδυνεύει να του περάσουν ζουρλομανδύα.

Η ΑΕΚ του 2018-9 παρουσίασε μία μικρή αλλά μάλλον αμελητέα αύξηση των εισιτηρίων διαρκείας και εξακολουθεί να αιμορραγεί χρήματα. Τον χορηγό της για τη σεζόν τον βρήκε με χίλια ζόρια, λίγες ώρες πριν το εναρκτήριο τζάμπολ.

Το επίσημο ρεκόρ προσέλευσης στο ελληνικό πρωτάθλημα της Α1 (όπου είναι 3^η με ρεκόρ 12-5) είναι μόλις 2.500 εισιτήρια, στο πρόσφατο παιχνίδι με τον Προμηθέα - αν και αναμένονται τα ντέρμπι με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Τα πανηγύρια και τα ταρατατζούμ για τις «κούπες» είναι χρήσιμα για την εσωτερική κατανάλωση και για το ονόρε, αλλά δεν πρόκειται να ζεστάνουν το μείον ταμείος ούτε να ενθαρρύνουν μία διοίκηση που ματώνει.

Ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν νομίζω ότι είναι από εκείνους που ασκούν το προεδριλίκι για τη λεζάντα ή για να σχηματίσουν στρατούς ορκισμένων «πιστών». Γι' αυτό και ξεχωρίζει.

«Το σημερινό μοντέλο δεν είναι βιώσιμο», ομολογεί, προς τιμήν του, από την Εσπερία, ο ισχυρός ανήρ του BCL Πατρίκ Κομνηνός.

Δεν εννοεί το μοντέλο του ίδιου του Champions League, όσο τη συνύπαρξη τριών ευρωπαϊκών διοργανώσεων που δεν μιλιούνται μεταξύ τους και αντλούν πόρους η μία από την άλλη.

Το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Έλληνας παράγοντας είναι αυτό της Γερμανίας, η οποία –ναι, και στο μπάσκετ- έχει το καλύτερα οργανωμένο από τεχνοκρατικής πλευράς πρωτάθλημα.

«Οι τρεις πυλώνες του γερμανικού μπάσκετ είναι τα τρία Μπ-», είπε ο άνθρωπος που κλήθηκε να αποφασίσει για την αγορά των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.

«Μπάγερν, Μπερλίν, Μπάμπεργκ. Βλέπω, όμως, ότι η μία παίζει στην Euroleague, η δεύτερη στο Eurocup και η τρίτη στο Champions League! Πού να πρωτοεπενδύσω, λοιπόν; Και τι αντίκρυσμα να περιμένω, όταν δεν πρόκειται να παίξουν καν μεταξύ τους μέσα στη σεζόν; Αφήστε καλύτερα, θα αγοράσω χάντμπολ».

Σημειωτέον ότι στη Γερμανία τα έξι πλέον προσοδοφόρα τηλεοπτικά αθλητικά προϊόντα είναι κατά σειρά η ποδοσφαιρική Μπουντεσλίγκα, η δεύτερη κατηγορία της ίδιας, η τρίτη κατηγορία της ίδιας, το χάντμπολ, το χόκεϊ επί πάγου, και το μπάσκετ.

Στο αρχηγείο της FIBA επισημαίνουν, ότι ούτε η ίδια η Euroleague είναι χτισμένη σε στέρεες, επιχειρηματικά, βάσεις.

Σχεδόν όλες οι ομάδες παρουσιάζουν ζημιές, με πρωταθλήτρια της χασούρας την πρωταθλήτρια του παρκέ Ρεάλ, η οποία έχασε το 50% του προϋπολογισμού της (22 εκατομμύρια ευρώ) τη χρονιά που κατέκτησε τον τίτλο.

Ο παραλής πρόεδρος που ρίχνει λεφτά σε ένα πηγάδι δίχως πάτο δεν αποτελεί δα υποδειγματικό μοντέλο για μπίζνες. Και ας ευδοκιμεί σε χώρες στυλοβάτες της Εuroleague, όπως η Ελλάδα, η Τουρκία και η Ρωσία.

Ο Μπερτομέου φαίνεται να προσανατολίζεται στη δημιουργία μίας κλειστής Λίγκας τύπου ΝΒΑ, αλλά αυτό το μοντέλο μοιάζει να κινείται κάπου ανάμεσα σε σύννεφα και σε κινούμενη άμμο, αφού αγνοεί προσκόμματα νομικά, αγωνιστικά, οικονομικά και πρακτικά.

Αμφιβάλλω αν το θέλουν και περισσότερες από 3-4 ομάδες. Χώρια οι αθλητές, ιδίως οι διεθνείς. Χώρια οι τηλεοράσεις, οι διαφημιστές και οι έμποροι.

Φαίνεται ότι το διακύβευμα της όποιας διαπραγμάτευσης ανάμεσα στα δύο εμπόλεμα μέρη είναι η διεξαγωγή ευρωπαϊκών αγώνων το Σαββατοκύριακο, μολονότι το κοινό του Σαββατοκύριακου δεν θεωρείται ιδιαίτερα δυναμικό.

Για τη FIBA, αυτή είναι η πιο κόκκινη από τις κόκκινες γραμμές. Η Βαρκελώνη το χαλβαδιάζει από καιρό το Σου-Κου και με το δίκιο της. Μετά την Παρασκευή, αυτό είναι το τελευταίο οχυρό.

Ακόμα και για τα «παράθυρα» των Εθνικών ομάδων, μπορεί να υπάρξει ευελιξία από τη φαινομενικά άκαμπτη Παγκόσμια Ομοσπονδία, π.χ. με τη σύμπτυξή τους σε ένα ενιαίο παράθυρο-μπαλκονόπορτα, μία φορά τον χρόνο.

Ας μη ξεχνάμε, ότι η FIBA του Ζαγκλή και του Κομνηνού είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλη από την αρτηριοσκληρωτική FIBA του Στάνκοβιτς ή του Βασιλακόπουλου. Ο μακαρίτης Πάτρικ Μπάουμαν άνοιξε διαύλους και μυαλά, έστω με τρόπο σπασμωδικό.

Η μεθεπόμενη μέρα, εάν δεν συνοδευτεί από πυρηνική καταστροφή, θα περιλαμβάνει πιθανότατα όχι τρεις, αλλά δύο ισχυρές διοργανώσεις. Όχι απόλυτα κλειστές, αλλά με πιθανή «σύνδεση» ανάμεσά τους.

Σε έναν χάρτη όπου τα τρία θα έχουν γίνει δύο, με ευέλικτους μεντεσέδες ώστε να ανοίγει πότε πότε η πόρτα του σαλονιού, μπορεί να χωρέσουν και μεγέθη όπως η ΑΕΚ ή η Βίρτους Μπολόνια ή η Μπεσίκτας ή η Χάποελ, που βαυκαλίζεται ότι έχει στο στήθος της το ισχυρότερο brand name της υφηλίου («Jerusalem»).

Για τον ΠΑΟΚ, που φυτοζωεί μεταξύ φθοράς, αφθαρσίας και ποδοσφαίρου, και επιβιώνει χάρη στο μεράκι 10-15 ανθρώπων, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Οσες φορές η διοίκηση του Μπάνε Πρέλεβιτς πλησίασε άμεσα ή έμμεσα την οικογένεια Σαββίδη, η απάντηση του μεγάλου ήταν η ίδια: «Θα έχω τη δυνατότητα να αντιμετωπίσω τους κορυφαίους, αν βάλω τα λεφτά μου στο μπάσκετ; Όχι; Ε, τότε, αφήστε με ήσυχο, δεν ενδιαφέρομαι».

Και δεν είναι να πεις, ότι το μπάσκετ έχει την πολυτέλεια να διώχνει εύπορους παράγοντες σαν τον Ιβάν. Στο κουμπούρι του μπορεί να γυρίσει την πλάτη, στο πορτοφόλι του όχι.

Oφείλω να ομολογήσω, ότι το παραπάνω κείμενο γράφτηκε το μεσημέρι, πριν το τζάμπολ της Πάτρας. Δεν φανταζόμουν ότι ο λαβωμένος Προμηθέας είχε τη δύναμη για να κάνει σκόνη την 7^η ομάδα της παινεμένης ισπανικής ACB και προκάτοχο της ΑΕΚ στον θρόνο της διοργάνωσης.

Εάν το μαγικό τζίνι μου δώσει δικαίωμα να του ζητήσω μία ευχή, θα παρακαλέσω να αποκλείσει ο Προμηθέας την Τενερίφε, να περάσει και από τα προημιτελικά, να πάει στο final-4 και να κατακτήσει το τρόπαιο, παρουσιάζοντας αυτό το ωραίο, μοντέρνο, αλλά και αναγνωρίσιμα ελληνικό μπάσκετ που ευαγγελιζεται ο φωνακλάς Μάκης Γιατράς.

Μέχρι τότε, επιτρέψτε μου να απονείμω στους Αχαιούς ένα γαλόνι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικότερο από οποιοδήποτε BCL.

Ο μπαρουτοκαπνισμένος στα ευρωπαϊκά γήπεδα Προμηθέας, μαζί με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, κράτησαν την Εθνική ομάδα ζωντανή και την έστειλαν καμαρωτή και με στεγνά πόδια στο Μουντομπάσκετ.

Αμφιβάλλω αν θα είχε συμβεί το ίδιο χωρίς το πολύπλαγκτον Basketball Champions League.