Οι γριές και τα… λαδερά!

Ως γνωστόν, οι ιστορικές ομάδες αποτελούν ευλογία και συνάμα κατάρα και ο Ηρακλής δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα…

Είναι κι ελόγου του μια ιστορική ομάδα με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Μια ιστορική ομάδα που ιδρύθηκε το 1924 και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο από την πρώτη στιγμή στα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ…

Μια ιστορική ομάδα η οποία μάλιστα κατέκτησε τον τίτλο στην παρθενική διοργάνωση του πανελληνίου πρωταθλήματος το μακρινό 1928 και κουβαλάει αυτό το εξόχως τιμητικό παράσημο εδώ και 91 χρόνια!

Μια ιστορική ομάδα που άφησε το στίγμα της στα δρώμενα του παγκοσμίου μπάσκετ στις 18 Ιουνίου του 1932 στη Γενεύη, όπου ο εκπρόσωπος της, Γιάννης Αμπατζόγλου μαζί με τον Συμεών Μαυροσκούφη (της ΧΑΝΘ) υπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της FIBA…

Μια ιστορική ομάδα η οποία έφτασε μια ανάσα-ή για την ακρίβεια- είκοσι πόντους μακριά από την κατάκτηση του τίτλου και στο παρθενικό πρωτάθλημα Α’ Εθνικής, το 1964 όταν ισοβάθμησε στην κορυφή με την ΑΕΚ από την οποία ηττήθηκε σε μπαράζ με 94-74.

Μια ιστορική ομάδα που γέννησε και στέγασε τον Αριστείδη Μούμογλου, τον δράστη του μεγαλύτερου ρεκόρ πόντων στα χρονικά της Α’ Εθνικής με 143 στις 13 Ιουλίου του 1972 κόντρα στον ΒΑΟ…

Μια ιστορική ομάδα που αναρωτιέμαι τι θα πετύχαινε εάν μπορούσαν να παίξουν για πολύ καιρό μαζί και δεν σκόρπιζαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης!

Αυτή η απορία πράγματι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα (αναπάντητα) «what if» στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ…

Μια ιστορική ομάδα η οποία στέφθηκε δυο φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος (1928, 1935), έχασε έναν τρίτο τίτλο σε μπαράζ, έπαιξε σε τρεις τελικούς Κυπέλλου χωρίς να καταφέρει να γευθεί το νέκταρ του θριάμβου (1981, 1994, 1996), πέτυχε μεγάλες νίκες εντός και εκτός των τειχών, ανέδειξε πληθώρα μεγάλων παικτών και σπουδαίων προπονητών, τροφοδότησε με δαύτους τους μεγάλους αντιπάλους της και την Εθνική και ασφαλώς από legacy έχει ώστε να φαν’ κι οι κότες!

Τύχη αγαθή μάλιστα όπλισε τη γραφίδα του Αλέξανδρου Οικονομίδη για να αποτυπώσει αυτή τη μεγάλη και λαμπρή ιστορία σε ένα βιβλίο, κάποιες σελίδες του οποίου κοσμούν το κείμενο μου…

Ων ουκ έστιν ο αριθμός των παικτών που βγήκαν από τα σπλάχνα του Hρακλέους ή αναδείχθηκαν στους κόλπους του και αποτελούν μέλη του Hall Οf Fame…

Από τον Ελευθεριάδη και τον Αμπατζόγλου μέχρι τον Νανέ, τον Μαντόπουλο και τον Τζήκα…

Από τον Μούμογλου, τον Μπούσιο και τον Σπονδυλίδη μέχρι τον Μπογατσιώτη, τον Σιμιρδάνη, τον Βλαχόπουλο και τον Μανώλα…

Από τον Σακελλαρίου, τον Καρατζουλίδη, τον Πιλαφίδη, τον Μάντη και τον Τζάμο μέχρι τον Κακιούση, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο και τους νεότερους, χώρια οι ονομαστοί ξένοι, με κορυφαίους τον Ντέιβιντ Ινγκραμ, τον Στιβ Μπαρτ, τον Εκζέιβιερ Μακ Ντάνιελ, τον Τζέιμς Ντόναλντσον και τον συχωρεμένο τον Ρόι Τάρπλεϊ…

Μια ιστορική ομάδα που βεβαίως διέπραξε και ιστορικά λάθη, τα οποία πλήρωσε ακριβά με αποτέλεσμα να ξεροσταλιάζει επί οκτώ συναπτά έτη μακριά από την κεντρική σκηνή στην οποία επιστρέφει την επόμενη σεζόν…

Το κύκνειο άσμα του Ηρακλέους στην Α1 ακούστηκε στο Ιβανώφειο στις 20 Απριλίου του 2011, όταν στην ακροτελεύτια αγωνιστική της κανονικής περιόδου γνώρισε την ήττα από τον Ολυμπιακό με 44-83 και βυθίσθηκε αύτανδρος, έχοντας σημειώσει μόλις πέντε νίκες σε 26 ματς.

Σε αυτή την τελευταία (πριν από την επόμενη) παρουσία του ο Γηραιός παρατάχθηκε με εννέα όλους κι όλους παίκτες. Ιδού η σύνθεση του: Δημήτρης Δέσπος 10, Σάββας Ηλιάδης, Αρβιντας Εουταβίτσιους 7, Τάσος Τραϊανός 4, Βλάντιμιρ Πέτροβιτς-Στεργίου 10, Γιάννης Δεμερτζής 9, Τριαντάφυλλος Τζακόπουλος, Βασίλης Αγελακόπουλος, Τριαντάφυλλος Πεταλωτής 4.

Πλάκα πλάκα, εκείνο το απόγευμα ο Ηρακλής βίωσε ένα οξύμωρο σχήμα, διότι μολονότι διέθετε στο ρόστερ του δυο παίκτες με το όνομα Τριαντάφυλλος εντέλει του έμειναν μονάχα τα αγκάθια από τα ρόδα!

Οκτώ χρόνια αργότερα οι περιβόητες «Γριές» είναι πάλι εδώ!

Δεν ξέρω εάν αλείφτηκαν με τις κρέμες Gerovital της Αννα Ασλάν, αλλά εξαφάνισαν τις ρυτίδες και –όπως έλεγε η διάσημη Ρουμάνα βιολόγος και γεροντολόγος- ζουν τα γερατειά τους χωρίς γεράματα και μπορεί κιόλας να έχουν ανακαλύψει το ελιξίριο της καινούργιας νιότης τους!

Αμποτε ο Ηρακλής να ανακαλύψει και το ελιξίριο της οικονομικής άνεσης του…

Επίτηδες το γράφω αυτό για να συνδέσω το νόστιμον ήμαρ του με μια παλιά ιστορία που μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινή και τη διασώζει ο Κώστας Μπογατσιώτης…

Αυτή η ιστορία διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’60, που ο Ηρακλής κατέβαινε στην Αθήνα για να παίξει τα ματς του πρωταθλήματος και η αποστολή συνήθιζε να γευματίζει στο εστιατόριο «Ελλάς», στην πλατεία Ομονοίας…

Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο πρόεδρος Ευθύμης Καβακάς, ο οποίος όταν πρωτάκουσε τον Μπογατσιώτη να παραγγέλνει μια μπριζόλα μπας και λιγδώσει το αντεράκι του, γύρισε και ρώτησε με αγωνία τον Ορέστη Αγγελίδη εάν ο Κώστας παίζει στην πρώτη πεντάδα…

«Όχι» απάντησε ο τότε προπονητής και ευθύς αμέσως ο πρόεδρος που ήθελε να κάνει οικονομία φώναξε με αυστηρό ύφος στον σερβιτόρο που είχε πάρει την παραγγελιά…

«Να μένει η μπριζόλα. Λαδερά στον κύριο. Φασολάκια, μπάμιες, ό,τι έχετε διαθέσιμο»!