Κάτι σαν το Razzmatazz των Pulp η ομάδα του '79!

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Μου ήταν αδύνατον να μη γράψω κάτι για την πρωταθλήτρια ομάδα του '79 την οποία τίμησε ο Αρης στο ημίχρονο της αναμέτρησης με τον Πανιώνιο.

Θα ήταν σαν κάποιος να μιλούσε μπροστά μου για μένα τον ίδιο για τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια και εγώ να έμενα βουβός και αμήχανος!

Άργησαν –αλήθεια είναι- από τον σύλλογο να τιμήσουν την ομάδα που πρώτη από όλες γέμισε με υπερηφάνεια τον κόσμο του Αρη, την ομάδα που άλλαξε τα δεδομένα, κυρίως έβαλε τις βάσεις ώστε να αλλάξουν τα δεδομένα όσον αφορά τον συσχετισμό δυνάμεων στο σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ.

Δεν είναι εύκολο τα χρόνια εκείνα να ανατρέψεις την υπάρχουσα κατάσταση! Πολύ περισσότερο για μια ομάδα 500 χιλιόμετρα μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Δεν θα αναφερθώ τόσο ή αποκλειστικά στην ιστορική καταγραφή των γεγονότων εκείνης της περιόδου που οδήγησαν την ομάδα του 34χρονου Γιάννη Ιωαννίδη στην κατάκτηση του τίτλου μετά από 49 χρόνια!

Την κατέγραψε με τρόπο υποδειγματικό, όπως συνηθίζει άλλωστε, ο Βασίλης Σκουντής, ο μόνος στον χώρο μας με την διπλή ιδιότητα του δημοσιογράφου-ιστορικού, τίτλο που του επέδωσα όταν μου έκανε την τιμή να παραβρίσκομαι ανάμεσα σε σημαντικές προσωπικότητες στην παρουσία του βιβλίου του στην Κρήτη!

Για την ομάδα του '79 ισχύει ότι για κάθε αριστούργημα που προηγήθηκε, λιγότερο αναγνωρισμένο από το ευρύ κοινό, ενός αριστουργήματος που ακολούθησε και έτυχε γενικότερης ή καθολικής αποδοχής!

Κάθομαι και αναλογίζομαι ανάλογες περιπτώσεις σε κάθε μορφή τέχνης.

Στην μουσική για παράδειγμα. Οι CURE πριν ηχογραφήσουν το 1989 το αριστουργηματικό Disintegration για πολλούς και όχι άδικα η κορυφαία στιγμή του γκρουπ, είχε προηγηθεί το 1982 το Pornography ένα επίσης αριστουργηματικό άλμπουμ που όμως δεν απέσπασε καμία διάκριση και σχεδόν καταποντίστηκε όσον αφορά τις πωλήσεις.

Οι Clash προειδοποίησαν τι πρόκειται να συμβεί όταν πριν το επικό London Colling( 1979) προηγήθηκε ένα χρόνο πριν το επίσης εξαιρετικό αλλά λιγότερο αποδεκτό Give’em enough rope με δύο ιστορικά πλέον σινγκλ το Civil Wear και το Tommy Gun!

ΟΙ REM γνώρισαν για πρώτη φορά την καταξίωση με το άλμπουμ Green το 1988 αλλά πέντε χρόνια πριν ένα αριστουργηματικό άλμπουμ το Murmur έθετε τις βάσεις για ότι επρόκειτο να επακολουθήσει, χωρίς να γνωρίσει φυσικά ανάλογη επιτυχία!

Τα ίδια ισχύουν και για τους Pulp. Το 1994 στο άλμπουμ His’ n Hers ως bonus tracks δημιουργεί αίσθηση το αριστούργημα με τον παράξενο τίτλο Razzmatazz.

Ένα χρόνο μετά θα ακολουθήσει η απόλυτη αναγνώριση και αποθέωση με την μουσική τελειότητα που φέρει τον τίτλο Different Class , με τραγουδάρες όπως το CommonPeople , Disco 2000, Mis-Shapes!

Στον κινηματογράφο το αριστούργημα του Αντρει Ταρκόφσκι σύμφωνα με το κοινό και τους κριτικούς θεωρείται η Νοσταλγία(1983). Πως μπορείς όμως να μην θεωρείς αριστούργημα το Solaris γυρισμένο 11 χρόνια πριν;

Αριστούργημα της 7ης τέχνης το 8 ½ του Φελίνι, φτιάχνει νέες νόρμες καταργώντας σχεδόν την σκληρή δομή του σεναρίου. Αλλά το Dolce Vita και το La Strada που προηγήθηκαν τι ήταν; Δεν ήταν αριστουργήματα, έστω με την κλασική τους μορφή;

Ότι έχει προηγηθεί δεν είναι ουδέτερος χρόνος. Κάθε ολοκλήρωση έχει τις βάσεις της σε ένα δημιουργικό παρελθόν.

Έτσι και στον Άρη. Το αριστούργημα κατά γενική ομολογία –πως να το αμφισβητήσεις άλλωστε- στην ιστορία του συλλόγου αλλά και σ’ αυτή του σύγχρονου ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ ήταν η ομάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 80 με τους Γκάλη. Γιαννάκη, Φιλίππου, Σούμποτιτς και τ’ αλλα παιδιά. Η ομάδα των ρεκόρ, των πρωταθλημάτων, των νταμπλ, των τριών συνεχόμενων φαιναλ φορ, ο κορμός της Εθνικής Ελλάδας πρωταθλήτριας Ευρώπης το 87!

Όλα αυτά όμως δεν θα υπήρχαν αν δεν είχε προηγηθεί το «μικρό» αριστούργημα του 79!

Γιατί αυτή η ομάδα έκτισε τον χαρακτήρα του νικητή που την ακολουθούσε για χρόνια, την νοοτροπία του πρωταθλητή χωρίς συμβιβασμούς και δικαιολογίες.

Την νοοτροπία του πρωταθλητή από την επαρχία, όπου η επαρχία στην συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρεται ως έννοια ηθική και όχι γεωγραφική. Η νοοτροπία της λεβεντιάς.

Η πρώτη ομάδα που απάντησε με πράξεις , με τρόπο αυθάδη για τα δεδομένα του τότε, στους ισχυρούς του κέντρου που την αντιμετώπιζαν με υπεροψία και απλά την θεωρούσαν μια καλή ομάδα από την περιφέρεια.

Το έζησα αυτό το κλίμα της λεβεντιάς! Με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το παιχνίδι πρώτου γύρου στο Παπαστράτειο με τον Ολυμπιακό.

Με πήρε μαζί του χρεωμένο από τον πατέρα μου, ο Πατριάρχης Ανέστης Πεταλίδης, δώρο ένεκα της ονομαστικής μου γιορτής αλλά και των γενεθλίων μου, αμφότερες οι γιορτές μήνα Νοέμβριο.

Τι να μασήσει αυτή η ομάδα από τραμπούκο, από εκφοβισμό, από νταηλίκια.

Ποιος να κάνει πίσω; Ο Ξανθός στον πάγκο; Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο τίγρης, που πίστευε ότι και με δέκα ομάδες να τα βάλει μόνος του, θα τις κέρδιζε.

Ο Χάρης Παπαγεωργίου, που αν και εφόσον έκανε κέφι θα κατέβαινε στον Πειραιά να παίξει, γιατί εύκολο του ήταν να σουτάρει από τον Λευκό Πύργο και να μπαίνουν τα σουτ ασάλιωτα στο Παπαστράτειο.

Ο μεγαλύτερος σουτερ όλων των εποχών στην Ελλάδα. Αν έπαιζε σε ομάδα της Αθήνας ή του Πειραιά ακόμα πρώτο θέμα θα ήταν στην τηλεόραση, στα σάιτ, παντού.

Αν δε στην καριέρα του προλάβαινε το τρίποντο, από τότε θα το είχαν πάει στα 6,75 μήπως και τον σταματήσουν.

Αλλά και ποιος δεν ήταν ξεχωριστός; Ο Ανανιάδης; Το πρώτο κομπιούτερ με ανθρώπινη μορφή που εγκαταστάθηκε στο παρκέ; Ο τετράγωνος, ο «κόκκινος» Χωλόπουλος, ο Παραμανίδης ο Σκόνδρας ο μεγάλος απών ο Σπάρταλης; Αυτός και αν δεν καταλάβαινε τίποτα.

Ευτυχώς που υπάρχει το Μουσείο του Άρη για να μαθαίνουν οι νεότεροι. Γιατί μόνο η γνώση γεννά τον σεβασμό.

Και ο σεβασμός στην ομάδα του ’79 θα πρέπει να είναι ο ίδιος που δείχνουμε ή δείχναμε στην μάνα μας. Γιατί μάνα ήταν αυτή η ομάδα , από την μήτρα της οποίας γεννήθηκε ο πρώτος Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ!