O Θανάσης όλων των φιλάθλων...
Ο Γιώργος Κούβαρης λέει το δικό του «αντίο» στον Θανάση Γιαννακόπουλο, το πιο αγαπητό παράγοντα, τον πιο αυθεντικό χαρακτήρα, τον πιο συμπαθή άνθρωπο του ελληνικού αθλητισμού. Τον Θανάση όλων των φιλάθλων..
Ήταν δυνατός. Πολύ δυνατός. Όμως τα χτυπήματα της μοίρας αποδείχθηκαν πολύ πιο δυνατά για την ευαίσθητη και γεμάτη καλοσύνη καρδιά του. Μια αγνή και τόσο αληθινή καλοσύνη για όλον τον κόσμο. Όχι μόνο για τους αγαπημένους Παναθηναϊκούς, αλλά για όλους τους φιλάθλους. Όσες φορές και αν το πούμε, πραγματικά δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Ο Θανάσης δεν είναι πια κοντά μας...
Όπως μάθαμε όλοι τον Παύλο Γιαννακόπουλο ως «Παύλο», έτσι και τον Θανάση, τον μάθαμε και τον αποκαλούσαμε πάντα με το μικρό του όνομα. Όλοι. Ανεξαιρέτως! Τόσο οι φίλοι του Παναθηναϊκού, όσο και οι μεγάλοι του αντίπαλοι. Κανείς δεν είχε την παραμικρή άσχημη κουβέντα να πει για εκείνον. ΚΑΝΕΙΣ! Όλοι τον αντιμετώπιζαν με το χαμόγελο. Σαν να έβλεπαν έναν δικό τους άνθρωπο. Έναν συγγενή τους. Εκείνον που θα έπαιρναν μια αγκαλιά και θα ένιωθε «γεμάτος». Έναν άνθρωπο που ήταν διατεθειμένος να χαρίσει όλη την αγάπη του με ανιδιοτέλεια.
Και να που προδόθηκε από την μεγάλη του καρδιά και τη ραγισμένη του ψυχή. Τα χτυπήματα της μοίρας ήταν απανωτά το τελευταίο διάστημα για την οικογένεια των Γιαννακόπουλων. Μέσα σε εννέα μήνες «ξεκληρίστηκε» μια παντοκρατορία. Τόσο στον επιχειρηματικό κόσμο, όσο φυσικά και στον αθλητικό. Πρώτα με τον θάνατο του Κώστα Γιαννακόπουλου, στη συνέχεια με τον θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου και τώρα με του Θανάση...
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτόν τον άνθρωπο... Τον «τυφώνα» Θανάση όπως τον αποκαλούσαν για τον παρορμητικό, αλλά και τόσο ευαίσθητο, χαρακτήρα του. Πάντα όταν... στράβωνε κάποιο ματς έφευγε από τη θέση του στα επίσημα θεωρεία και πήγαινε στις πολυθρόνες για να παρακολουθήσει με... ακόμα μεγαλύτερη ένταση το ματς και ταυτόχρονα να πει και τα... δικά τους στους διαιτητές. Όμως εννέα στις 10 φορές (αν όχι 10 στις 10), μπορεί να ξεσπάθωνε εκείνη την ώρα, αλλά μετά το τέλος και αφού είχαν πέσει οι παλμοί, όλα ήταν «νερό και αλάτι». Έτσι ήταν ο Θανάσης...
Πάντα στα «πηγαδάκια» που συνήθως σχημάτιζε με τους δημοσιογράφους στο περιθώριο των αγώνων στο φουαγιέ του ΟΑΚΑ, είχε και κάτι να (μας) πει. Μια ιστορία. Μια υπόδειξη. Ένα παράπονο: «Τι τον φέραμε εδώ αυτόν;» ήταν μια ατάκα που χρησιμοποιούσε συχνά στα εν λόγω «πηγαδάκια» για κάποιους παίκτες όταν τους έβλεπε να μην παίζουν καλά.
Ήθελε να βλέπει τον Παναθηναϊκό του να κερδίζει. Παντού και σε όλα τα αθλήματα. Ήταν εκείνος που συνέχεια έπαιρνε το μικρόφωνο στο γήπεδο για να πει «σας μιλάει ο Θανάσης! Ο δικός σας άνθρωπος» και να γνωρίζει την αποθέωση. Όμως, όχι. Δεν το έκανε γι' αυτό. Το έκανε γιατί ένιωθε ότι ήθελε να πει κάτι εκείνη τη στιγμή στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Ήταν ο πρεσβευτής της Παναθηναϊκής ιδέας, την οποία διατυμπάνιζε, υποστήριζε και συνάμα ευχαριστούσε τους φιλάθλους που την κρατούσαν πάντα ψηλά.
«Ρε Κούβαρη, έλα εδώ να σου δώσω μια σημαιούλα. Ένα λάβαρο...» μου είχε πει πριν από κάποια χρόνια μέσα στην έκστασή του για την κατάκτηση κάποιου πρωταθλήματος (σ.σ. αν δεν κάνω λάθος πρέπει να ήταν το 2010): «Πρόεδρε, σε κάποιο παιδάκι να δώσεις...» του είχα πει χαρακτηριστικά, αλλά εκείνος επέμενε: «Όλος ο κόσμος θα πάρει!» και άρχισε να μοιράζει λάβαρα, σημαίες, μπάλες, ακόμα και μπλούζες έξω από τα αποδυτήρια.
Αυτός ήταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Ένας πετυχημένος επιχειρηματίας και ένας από τους καλύτερους παράγοντες όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό που είχε καρδιά μικρού παιδιού. Ένας άνθρωπος που αγαπούσαν όλοι...
Καλό ταξίδι...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
