Μια τίμια συναλλαγή

Από όποια πλευρά κι αν εξετάσει κανείς την σχέση του Παναθηναϊκού με τον Αργύρη Πεδουλάκη θα καταλήξει στους στίχους του Λουκιανού Κηλαϊδόνη: “κι όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος”

Αν συμφωνήσουμε ότι ορθώς η διοίκηση του Παναθηναϊκού τον απομάκρυνε από την τεχνική ηγεσία στα μέσα της σεζόν 2013 -14, θα πρέπει να δεχθούμε ότι κακώς επιλέχθηκε να διαχειριστεί τη φετινή επένδυση. Γιατί, αν θυμάμαι καλά , τότε, το επιχείρημα ήταν ότι ναι μεν οι “πράσινοι” πήραν το νταμπλ στην Ελλάδα, αλλά το μπάσκετ που έπαιζαν δεν άρεσε στον κόσμο και χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση αμυντικογενές και στην χειρότερη αναχρονιστικό. Από την στιγμή λοιπόν τότε μέτρησε η αίσθηση ότι ο Πεδουλάκης δεν μπορεί να υπηρετήσει τη νέα τάση που είχε αρχίσει να επικρατεί στο παιχνίδι, πώς ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά θα αλλάξουν ως δια μαγείας, ειδικά από την στιγμή που είχε μεσολαβήσει ένας γάμος με την Ούνιξ Καζάν που σχόλασε γρήγορα και άδοξα;

Αν πάλι δεχθούμε ότι αδίκως απομακρύνθηκε στην προηγούμενη θητεία και αναγνωρίσουμε το (πραγματικά) τεράστιο έργο που προσέφερε στην δύσκολη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή, με μπάτζετ πολύ χαμηλότερο από τον προκάτοχό του, τότε είναι επίσης λάθος να εξωθείται σε παραίτηση , μετά από τέσσερα επίσημα ματς και εξαιτίας ενός άσχημου αποτελέσματος, έστω κι αν αυτό ήταν κόντρα στον “αιώνιο” αντίπαλο. Όταν πιστεύεις πραγματικά κάποιον, τον στηρίζεις σθεναρά.

Μεταξύ μας, αισθάνομαι ότι την πρώτη φορά ο “Αρτζι” “πλήρωσε” τον θρίαμβο και το κυριαρχικό μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο φάιναλ φορ του Λονδίνου, επί Μπαρτζώκα στην αντίστοιχη μετά-Ιβκοβιτς εποχή. Αυτή ήταν και η προφανής εξήγηση για τις απολύσεις των Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς που ακολούθησαν και συνέπεσαν με την αδυναμία τους να οδηγήσουν την ομάδα σε ένα fina4 της Euroleague, την ίδια στιγμή που οι απέναντι πρόλαβαν να παίξουν σε έναν ακόμη τελικό , του 2015 στην Μαδρίτη με κόουτς τον Σφαιρόπουλο . Επιπλέον μέτρησε σε μεγάλο βαθμό ότι πέρυσι έφτασαν μέχρι το Βερολίνο ομάδες όπως η Λοκομοτίβ Κουμπάν και η Λαμποράλ, με μικρότερο μπάτζετ, αλλά αποδίδοντας μπάσκετ που προκάλεσε αίσθηση σε όλη την Ευρώπη.

Από την άλλη, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ο ίδιος ο κόουτς Πεδουλάκης, μπήκε ως συμβαλλόμενος σε αυτή τη διαδικασία. Ακόμη και με όρους (πρόσληψη προπονητή για την επίθεση) που εξαρχής δεν του άρεσαν, αλλά για τους οποίους αντέδρασε εκ των υστέρων. Είναι προφανές ότι από την στιγμή που δήλωσε “στρατιώτης” και πρόθυμος να επιστρέψει για να διαδεχθεί τον Τζόρτζεβιτς, ειδικά μετά από όλα όσα είχαν συμβεί δυο χρόνια πριν , ήταν σα να δεχόταν να παίξει το ρόλο του αναλώσιμου. Αυτό συμβαίνει με όλους τους “στρατιώτες” του κόσμου, ειδικά αν αυτοί τυχαίνει να έχουν την ιδιότητα του προπονητή. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ήδη έτοιμος να παίξει τα ρέστα του για να επιστρέψει ξανά στην πρώτη γραμμή. Με αφετηρία τους περσινούς τελικούς τελικούς αισθάνθηκε ότι είχε τουλάχιστον μια ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς από όσους τον έκριναν αυστηρά, ίσως και άδικα την προηγούμενη φορά.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν έχει σημασία η συζήτηση τί είδους προπονητής είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης, ή αν έχει εκείνος εξ' ολοκλήρου την ευθύνη για την εικόνα του ΣΕΦ. Είναι όμως σημαντικό να ξέρουμε ότι ,κατά βάθος και οι δυο πλευρές , ήξεραν πως η δεύτερη συνεργασία τους είχε ημερομηνία λήξης. Απλά , η κάθε μία , προσπάθησε να εκμεταλλευτεί όσα περισσότερο μπορούσε από την συγκυρία , μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή να ξαναχωρίσουν οι δρόμοι τους.