«Είναι τα βρακιά σας λερωμένα μωρέ;»

Ήμουν στην τρυφερή ηλικία των 14. Δεν έπαιρνα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να παίζω μπάσκετ, αλλά το παιχνίδι ήταν το επίκεντρο της ζωής μου. Ψήλωνα, μάθαινα να παίζω και φορούσα περήφανος τη φανέλα με το έμβλημα της ομάδας. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν μάλλον ψιλοατάλαντος, αλλά δε με ξεπερνούσε κανείς σε όρεξη και διάθεση. Εκείνο το καταραμένο πρωινό Σαββάτου όμως, ήμουν σαν υπνωτισμένος μέσα στο γήπεδο και δυστυχώς ομοίως εμφανίζονταν και οι πιο ταλαντούχοι της ομάδας μου. Μετά από ένα τραγικό πρώτο ημίχρονο πήγαμε στα αποδυτήρια με σκορ κάτι σαν 40 – 12 ! Σαν να έπαιζαν 14χρονοι με 8χρονα. Σαν Χριστιανοί με λιοντάρια ένα πράγμα.

Ο προπονητής μπήκε μέσα σαν τον άσπρο σίφουνα Άζαξ. “Τι κάνετε μωρέ;; Τρελαθήκατε;; Είναι τα βρακιά σας λερωμένα μωρέ; Τα κάνατε πάνω σας; Ποιοι νομίζετε ότι είναι, οι Σέλτικς; Γελάνε μωρέ μαζί σας! Θα σας συζητάει αύριο όλη η Αθήνα μωρέ, ρεζίλι θα γίνετε! Δεν ντρέπεστε τους φίλους σας που ήρθαν να σας δουν; Ας χάσετε άμα είναι καλύτεροι, δεν πειράζει , αλλά παίξτε λίγο, τρέξτε, πηδήξτε κι ας μην μπουν τα καλάθια. Άμα δε σας αρέσει, τι ήρθατε να κάνετε Σαββατιάτικα;” Όλα αυτά τα έλεγε χτυπώντας τις χερούκλες του σε κάτι μεταλλικές ντουλάπες, ουρλιάζοντας και βλαστημώντας.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα που τα θυμάμαι, δεν ξέρω αν ήταν και πολύ παιδαγωγικός ο τρόπος που απευθυνόταν ο κόουτς σε 14χρονα. Και η αλήθεια επίσης είναι, ότι οι άλλοι ήταν πολύ πολύ καλύτεροι μπροστά σε μας εκείνο το Σάββατο. Όταν άρχισε το 2ο ημίχρονο ξεσκιστήκαμε να τρέχουμε, να σπρώχνουμε και να πηδάμε σε ύψη που δεν είχαμε ξαναφτάσει. Πρέπει να έκανα τα περισσότερα μπλοκ (σέντερ έπαιζα τότε!) και να πήρα τα περισσότερα ριμπάουντ της σύντομης μπασκετικής μου καριέρας. Το μόνο πρόβλημα ήταν, ότι δεν μπορούσα να βάλω καλάθι με τίποτα. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν ιδιαίτερα ούτε οι συμπαίκτες μου. Ο αγώνας τελείωσε με σκορ περίπου 48 – 30. Ψιλοξεφτιλιστήκαμε. Πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια σκεφτόμουν, πάει, θα μας πλακώσει... Μπήκε μέσα, μας κοίταξε λίγη ώρα και μας είπε, “Μπράβο στο δεύτερο ήσασταν παληκάρια. Νικήσατε 18 -8. Στο πρώτο μάλλον σας είχαν πάρει οι εξωγήινοι”...

Δεν ξέρω σε τι ύφος μίλησε ο Πεδουλάκης στο ημίχρονο χτες, πάντως οι εξωγήινοι δεν έφεραν πίσω ποτέ τον κανονικό Παναθηναϊκό. Πιθανώς να απήγαγαν και τον ίδιο τον Πεδουλάκη. Παρακαλώ να τους επιστρέψουν.

Στα σοβαρά τώρα αν συγκρίνουμε τον κορμό Σπανούλης-Πρίντεζης-Παπανικολάου-Μάντζαρης-Παπαπέτρου-Λοτζέσκι-Χάκετ και σια, με τον κορμό Καλάθης-Μπουρούσης-Παππάς-Γκιστ-Σίγκλετον-Φώτσης-Φελντέιν και σια, θα διαπιστώσουμε ότι οι μεν είναι κορμός κανονικός και ομοιογενής, ενώ οι άλλοι ίσως κάποτε γίνουν. Όταν ο Σπανούλης ήταν κλεισμένος από παντού, ήξερε ακριβώς που στέκεται ο ελεύθερος συμπαίκτης του και τον έβρισκε.Αυτά στον Παναθηναϊκό για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να τα περιμένουμε σε τουλάχιστον 4 μήνες. Για να είμαστε μάλιστα ρεαλιστές θα πρέπει να τα περιμένουμε του χρόνου. Ο μόνος κορμός που φτιάχνεται γρήγορα, είναι αυτός με τα πτι μπερ και τη σοκολάτα στο ψυγείο. Οι άλλοι θέλουν χρόνο και δουλειά.

Μερικά bullets ακόμα αφού η ανάλυση του χτεσινού αγώνα έγινε super εμπεριστατωμένα από όλη την πανάξια μπασκετο-ομάδα του gazzetta. Έχουν ειπωθεί κυριολεκτικά τα πάντα.

Η διάθεση και η όρεξη δε διδάσκονται από κανέναν κόουτς πουθενά. Ή υπάρχουν και η ήττα έρχεται λόγω ανωτερότητας του αντιπάλου ή δεν υπάρχουν και ψάχνουμε το γιατί.

Πως αισθάνεται ο επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής Μάικ Τζέημς μετά τη χτεσινή ήττα της ομάδας του;

Ο Διαμαντίδης δεν κατοικεί πλέον εδώ. Κανείς δε θα γίνει Διαμαντίδης, όσα λεφτά κι αν γράφει το συμβόλαιό του. Στην προηγούμενη μεταβατική περίοδο όλα ήταν ευκολότερα, γιατί ο Διαμαντίδης και βέβαια ο παικταράς που λεγόταν Τσαρτσαρής ήταν παρόντες.

Αιφνιδιασμός με κατάληξη τρίποντο από τον Καλάθη δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά. Δεν νομίζω να ήταν οδηγία Πεδουλάκη.

Αγαπητοί κύριοι κύριοι Χαραλαμπόπουλε και Μποχωρίδη το μέλλον σας είναι τώρα. Ή θα σκυλιάσετε σε κάθε δευτερόλεπτο που σας δίνεται ή καθίστε να βλέπετε τον 17χρονο της Ρεάλ να διαπρέπει κόντρα στον Ολυμπιακό, γιατί εκείνος μπορεί.

Εγώ σαν άνθρωπος που αγαπάει το μπάσκετ, έχω υπομονή και επιθυμία να περιμένω το χτίσιμο της νέας ομάδας του Παναθηναϊκού, αν αυτή παραμένει υγιής στην καρδιά της, στα αποδυτήρια. Οι υπόλοιποι όλοι έχετε; Η προσωπική ευθύνη του Αργύρη Πεδουλάκη θα μετρηθεί και θα κριθεί αργά ή γρήγορα. Θα κριθούν όμως κάποτε και οι παίκτες, στους οποίους δεν μπορεί πάντα να φταίει ο Πεδουλάκης, ο Τζόρτζεβιτς, ο Ιβάνοβιτς κλπ. Είχα γράψει ότι ο Πεδουλάκης ήταν μια αξιοκρατική επιλογή με βάση το πράσινο παρελθόν του. Τώρα που οι γέφυρες κάηκαν, καλή του επιτυχία σε ό,τι κάνει και μην ξεχνάμε ότι είναι ο μετά-Ομπράντοβιτς πρωταθλητής προπονητής.

Και τώρα τι; Αυτή τη φορά θα περιμένω υπομονετικά και θα παρακολουθήσω την είπιλογή της διοίκησης και την πορεία της ομάδας. Δε θα ξαναγράψω ούτε λέξη για όποιον νέο κόουτς προσληφθεί. Θα τον ξανασχολιάσω μετά τον Φλεβάρη. It's a promise... Τώρα μόνο στήριξη.

Υ.Γ. Με το φαινόμενο Τάκης Τσουκαλάς κάτω από την μπασκέτα και δίπλα στο διαιτητή δε θα ασχοληθώ. Ας ασχοληθούν αυτοί τους οποίους προσβάλλει βαθύτατα, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι.

Υ.Γ. 2 Την Πέμπτη έχω special μουσικό δώρο έκπληξη για δυο από εσάς, οπότε stay tuned...