Στην καρέκλα με τον τροχό

To πρωτάθλημα της Α1 το αντιμετωπίζω περίπου όπως την επίσκεψη στον οδοντίατρο. Όποτε πλησιάζει την περιμένω με τρόμο και δυσθυμία, ως αναγκαίο αλλά οδυνηρό κακό, ενώ μόλις τελειώσει πανηγυρίζω ανακουφισμένος.

Για μερικές μέρες γλυκαίνομαι και υπόσχομαι να πηγαίνω συχνότερα, αλλά μετά αρχίζουν οι πόνοι και καταλαβαίνω ότι η εξυγίανση είναι προσωρινή. Την επόμενη φορά, θα την αγνοήσω μπας και ξεχαστεί και εξαφανιστεί…

Στα μέσα της δεκαετίας, ο πρόεδρος του τότε ΕΣΑΚ Θεόδωρος Καρατζάς είπε -και καταδίκασε εαυτόν σε αιώνια χλεύη- ότι «έχουμε το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης».

Το οικοδόμημα είχε φανταχτερή βιτρίνα και λαμπρούς πρεσβευτές, αλλά ήταν χτισμένο σε κινούμενη άμμο.

Πίσω από τα γενναιόδωρα συμβόλαια και τα ηχηρά ονόματα κρύβονταν γήπεδα κλουβιά, διοικήσεις που χρωστούσαν της Μιχαλούς, πρόεδροι βγαλμένοι από τον υπόκοσμο, χούλιγκανς που λυμαίνονταν τους συνδέσμους, υδροκεφαλισμός που εξόντωνε την περιφέρεια, νεοπλουτισμός, ελιτισμός, έλλειψη οράματος, αδιαφορία για το μέλλον.

Έφτανε μία και μοναδική λάθος κίνηση για να υποστεί το οικοδόμημα απώλεια στήριξης: ο νόμος που (με πρωτοβουλία Φούρα και με τη συγκατάθεση των μεγάλων) κατάργησε την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.

Μέσα σε μία νύχτα, αποκτήσαμε πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων. Η φωτεινή όψη του φεγγαριού υπερηφανεύεται για τα 9 ευρωπαϊκά τρόπαια που τη στολίζουν, ενώ η σκοτεινή φυτοζωεί με τεχνητό οξυγόνο.

Τώρα που η χώρα κάνει το σκατό της παξιμάδι για να επιβιώσει, η ψαλίδα ανάμεσα στους ολίγους πατρικίους και την πληθώρα των πληβείων ανοίγει ολοένα και περισσότερο.

Όποτε ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός χάνουν από οποιονδήποτε τρίτο, πανηγυρίζουμε με βεγγαλικά και ταρατατζούμ.

Στον καιρό του Καρατζά, βέβαια, ο 5^ος και ο 6^ος της βαθμολογίας ήσαν ντε φάκτο διεκδικητές του τίτλου, αλλά και φορείς διεθνών διακρίσεων: ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής, το Περιστέρι, αργότερα το Μαρούσι, ο Μακεδονικός.

Κανένας από αυτούς τους άλλοτε ισχυρούς συνδαιτυμόνες δεν θα παίξει στη φετινή Α1.

Τόσο το καλύτερο, θα πουν κάποιοι. Είναι προφανώς προτιμότερο να διανθίσουν το σαλόνι Α1 εννέα ομάδες από την περιφέρεια (για την οικονομία της συζήτησης εντάσσω σε αυτή την κατηγορία και το Λαύριο), παρά να εκπροσωπούνται μόνο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και ο Πειραιάς.

Το ξέρετε ότι στο «καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης» υπήρξε κάποτε σεζόν (1991-92) χωρίς επαρχιακή ομάδα; Η Κρήτη δεν είχε δει ποτέ εκπρόσωπό της στην Α1 μέχρι το σωτήριον έτος 1995.

Φέτος θα εκπροσωπηθούν για πρώτη φορά η Εύβοια και τα Επτάνησα. Μακάρι να ακολουθήσουν στο κοντινό μέλλον η Θράκη, η Ήπειρος, η Ανατολική Μακεδονία, τα λοιπά νησιά του Αιγαίου.

Τώρα που παρέδωσε το πνεύμα η Κηφισιά, απέμειναν στην Αθήνα οι απολύτως απαραίτητες ομάδες. Το ίδιο ισχύει για τη Θεσσαλονίκη.

Ο Ηρακλής και ο Πανιώνιος θα είναι ευπρόσδεκτοι όταν ορθοποδήσουν, αλλά οι γειτονιές όχι. Το μπάσκετ μπορεί να ορθοποδήσει μόνο αν υπάρξουν τρίτος, τέταρτος, πέμπτος πόλος (όχι εξουσίας, αλλά) αντίστασης.

Η αντεπίθεση του Άρη και της ΑΕΚ ήταν το καλύτερο νέο των τελευταίων ετών. Τα αλλεπάλληλα πισωγυρίσματα του ΠΑΟΚ, το χειρότερο.

Οι «αιώνιοι», βέβαια, παίζουν το δικό τους πρωτάθλημα. Μετατρέπουν τους αγώνες της Α1 σε δυνατές -ή λιγότερο δυνατές- προπονήσεις εν όψει Εuroleague και απλώς προσέχουν τα νώτα τους όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν από τους ελάχιστους μεγαλομεσαίους.

Στο άλλοτε «καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης» παίζουν 14 και στο τέλος κερδίζει ένας από τους εξής δύο, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Στο ντέρμπι της 2^ης αγωνιστικής θα ψηλαφίσουμε τις μεταξύ τους ισορροπίες, αλλά η χοντρή θα βγει να τραγουδήσει τον Μάιο.

Όποιος αποκτήσει το πλεονέκτημα έδρας, θα μπει στα πλέι-οφ με το δεξί και θα έχει ένα μικρό προβάδισμα. Ο άλλος θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, μέσα σε ατμόσφαιρα ζούγκλας, καθισμένος στην καρέκλα του οδοντογιατρού.

Θα το σηκώσει ξανά ο Ολυμπιακός; Θα επιστρέψει στον θρόνο ο Παναθηναϊκός; Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει.

Μου αρκεί να κάνουν ξανά πρωταθλητισμό οι εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη (και οι πέντε, ει δυνατόν), να εκτοξευτούν μερικά πυροτεχνήματα από θαρραλέους πληβείους στη διάρκεια της εγχώριας σεζόν και να προστεθούν μερικά λιθάρια στα υποτυπώδη θεμέλια υγείας που τοποθετήθηκαν στους περυσινούς τελικούς.

Καταβάλλω φιλότιμη προσπάθεια για να ζεσταθώ και να παρακολουθήσω το πρωτάθλημα με θέρμη, αλλά δυσκολεύομαι να πείσω τον εαυτό μου, να βουτήξει στην παρακμή. «Frankly, my dear, I don’t give a damn».