Γιατί εμείς λατρεύουμε τις συγκρίσεις

Στο καφενείο των φιλάθλων είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις μεταξύ παλιών και νέων. Είναι η τροφή που τους θρέφει έως την έναρξη των επίσημων αγωνιστικών υποχρεώσεων. Περιέχει εύκολη κριτική, ως λαός λατρεύουμε τις συγκρίσεις, αγαπάμε αυτό που χάσαμε και (συνήθως) υποτιμούμε αυτό που έχουμε.

Προκαταβολικά σημειώνουμε ότι ήταν ανέφικτη η διατήρηση των τεσσάρων Αμερικανών της περσινής σεζόν. Απείχε από τα οικονομικά σχέδια της ιδιοκτησίας. Χρειαζόταν ποσό περί των 850.000 δολαρίων, δίχως να υπολογίζεται ο Οκάρο Ουάιτ. Η απαίτηση συμβολαίου 300-350 χιλιάδες δολαρίων από τους Ντόμινικ Ουότερς, Τζέρελ ΜακΝιλ ισοδυναμούσε με αύξηση της τάξεως του 300%. Οι Αμερικανοί λογικά αντιλήφθηκαν ότι ήταν εκτός πραγματικότητας καθώς ο μεν Ουότερς παλεύει για τη θέση του τρίτου πλέι μέικερ στην Μπάγερν Μονάχου, ο δε ΜακΝιλ είναι στη λίστα των ανέργων γιατί αρνείται να συμβιβαστεί με την επιστροφή στο NBDL. Βγάζουμε από την εξίσωση τον Οκάρο Ουάιτ διότι ουδέποτε φάνηκε εφικτή η παραμονή του. Ο Τζαμέλ Χάγκινς είναι ο μοναδικός που εξαργύρωσε τον (μόλις) έναν καλό γύρο που έκανε πέρυσι εισπράττοντας διπλάσια χρήματα από τη Βενέτσια, σε σχέση με το περσινό συμβόλαιό του στον Άρη.

Κάμινγκς ή Ουότερς

Είναι διαφορετικοί παίκτες με ένα κοινό στοιχείο. Την αδυναμία οργάνωσης και ανάγνωσης των φάσεων στο σετ παιχνίδι. Με τη διαφορά ότι ο νεαρός Κάμινγκς ετοιμάζεται για την πρώτη ευρωπαϊκή εμπειρία του (σ. σ. είναι αδύνατο να υπολογιστούν τα τέσσερα παιχνίδια στην ιταλική Τρέντο), ακόμη χτίζει αγωνιστική προσωπικότητα. Δεν διαθέτει το killer instinct του Ουότερς, είναι βέβαιο όμως ότι ανταποκρίνεται περισσότερο στις απαιτήσεις του Δημήτρη Πρίφτη. Για παράδειγμα, πέρυσι ο Πρίφτης αναγκάστηκε να αλλάξει το πλάνο εκτέλεσης του transition game γιατί ο Ουότερς ήταν αργός και αναποτελεσματικός στην πάσα. Έτσι, του έδωσε εντολή να «φεύγει» κατευθείαν προς το αντίπαλο καλάθι. Ο Κάμινγκς είναι ικανός στο transition, συνηθίζει να τελειώσει τις φάσεις πηγαίνοντας μέχρι το καλάθι.

Στο βασικό κριτήριο του προπονητή του Άρη, την άμυνα, ο Κάμινγκς ταλαιπωρεί τον προσωπικό αντίπαλό του. Έχει τη δύναμη, την έκρηξη και τα πόδια για να τον πιέσει στα 4/4. Σε αντίθεση με τον Ουότερς ο οποίος είχε ρόλο... ντετέκτιβ και περιοριζόταν σε διακριτική παρακολούθηση.

Ο σουτέρ Τζένκινς

Παρά το ύψος του, ο Μάικ Τζένκινς είναι κλασικό 2-3αρι με δυνατό στοιχείο την ικανότητά του στο τρίποντο. Η στατιστική αποδεικνύει ότι το ποσοστό καριέρας φτάνει το 40%. Στους τελευταίους τρεις φιλικούς αγώνες, είχε 12/18 προσπάθειες. Το στυλ παιχνιδιού του είναι εντελώς διαφορετικό από το αντίστοιχο του Τζέρελ ΜακΝιλ. Ο Τζένκινς έχει τις κινήσεις ενός σουτέρ, ενώ ο ΜακΝιλ είναι μπουκαδόρος, ειδικευόταν (και) στη φθορά του αντιπάλου. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η ένταση στην άμυνα. Αμφότεροι βάζουν ισχυρή πίεση στον αντίπαλο, κυνηγούν κάθε χαμένη μπάλα, λειτουργούν σαν το πεινασμένο λιοντάρι που ψάχνει απεγνωσμένα για τροφή. Με δεδομένο ότι όλοι οι παίκτες της φροντ λάιν δεν διαθέτουν σουτ, η παρουσία του Τζένκινς θα φανεί περισσότερο σε σχέση με την περσινή του ΜακΝιλ.

Το ερώτημα σχετίζεται με τη διαχείριση των δύσκολων στιγμών που εμπεριέχει κάθε αγωνιστική σεζόν. Ο προκάτοχός του διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα. Δε δείλιασε να βρεθεί απέναντι στους εκπροσώπους του Τύπου μετά από -41 στο Μιλάνο, ήταν πραγματικός καπετάνιος στις φουρτούνες. Στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος, αγωνίστηκε με κάταγμα στον καρπό, καθόλου τυχαία το ποσοστό ευστοχίας του κατρακύλησε στο 35%.

Δεν γίνεται σύγκριση

Προς το παρόν είναι άτοπο να βάλουμε στην ίδια ζυγαριά τους Τζαμέλ Χάγκινς, Ερικ Μπάκνερ. Το δικό τους κοινό σημείο είναι η αδυναμία στις post κινήσεις. Έπειτα από τουλάχιστον πέντε μήνες συνύπαρξης με τον Δημήτρη Πρίφτη, ο Χάγκινς πρόσθεσε αυτό το στοιχείο στο παιχνίδι του. Ο Μπάκνερ έχει τρομακτικά σωματικά και αθλητικά προσόντα, αλλά έπαιζε σε ομάδα χαμηλού επιπέδου. Δεν έχει ενσωματωθεί στο σύνολο, φάνηκε από τα πολλά κενά διαστήματα που είχε στη διάρκεια των φιλικών αγώνων. Για να αξιοποιηθεί απαιτείται να πάρει την μπάλα ψηλά, όπου κάνει τη διαφορά με τα μακριά χέρια του.

Ουάιτ και «Βίκα»

Είναι δεδομένο ότι θα λείψουν τα ξεσπάσματα και η ποιοτική προσφορά του Οκάρο Ουάιτ. Ο Αμερικανός κρατούσε το θερμόμετρο της κερκίδας και της ομάδας του, με όπλο την αθλητικότητά του. Θα είναι άδικο να αποδοθεί στον Βίκτορ Σανικίντζε ο τίτλος του αντικαταστάτη του Ουάιτ. Είναι διαφορετικός ο ρόλος του. Μεταξύ των υπόλοιπων ξένων, ο Γεωργιανός είναι ο πιο μπασκετικός. Το απέδειξε στην πρώτη παρουσία του σε φιλικό παιχνίδι. Μοίρασε έντεκα ασίστ κι εκεί που ο Άρης έδινε μάξιμουμ 15-16 τελικές πάσες, εκτοξεύτηκε στις 28. Ο Σανικίντζε είδε τις πάσες που απαιτείται να βλέπουν τα γκαρντ.

Το κενό του Ουάιτ μπορεί να καλυφθεί μέσα από την προσφορά των Σανικίντζε, Μαρμπλ. Μέχρι στιγμής, ο Αμερικανός δεν έχει βρει ρυθμό. Καθόλου τυχαία λειτουργεί περισσότερο με ξεσπάσματα, στηριζόμενος στο ατομικό ταλέντο. Οι ευθύνες του Μαρμπλ δεν περιορίζονται στο εκτελεστικό κομμάτι, επεκτείνονται και στο αντίστοιχο της δημιουργίας. Το μυστικό για τον ίδιο είναι να αποτινάξει τον τίτλο του ταλέντου και να εξελιχθεί σε ώριμος παίκτης που θα δικαιούται την επιστροφή στο ΝΒΑ με ρόλο πιο υπεύθυνο σε σχέση με αυτόν που είχε στους Ορλάντο Μάτζικ.