Ο ψυχαναλυτής που της έλειπε...

Είχαμε -και εξακολουθούμε να έχουμε- μεγάλη περιέργεια για την φετινή ΑΕΚ. Αφενός περιμένουμε πως και πως να δούμε μια ομάδα με την απόλυτη σφραγίδα του Γιούρι Ζντοβτς. Και στις επιλογές αλλά και στις ιδέες. Αίφνης όμως , το πράγμα απέκτησε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, λόγω των πρώτων εμφανίσεων του Μάϊκλ Ντίξον. Ο Αμερικανός, με Γεωργιανό διαβατήριο, αφού πρώτα βοήθησε την Εθνική της Γεωργίας, υπό τον Ηλία Ζούρο, να εξασφαλίσει την πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ του 2017, μπήκε στα σίφουνας στην ζωή και την καρδιά των ΑΕΚτζήδων.

Έχοντας στα πόδια του δυο προπονήσεις, όλες κι όλες, μαζί με τους νέους του συμπαίκτες, εμφανίστηκε στο τουρνουά της Προύσας και συστήθηκε με τα εκτελεστικά του προσόντα. Σκόραρε 24 κόντρα στην Τόφας , άλλους τόσους σε βάρος της Μπάνβιτ και 17 επί της Ούσακ. Αν μη τι άλλο ήταν ένα μήνυμα αυτοπεποίθησης και προσωπικότητας.

Στην πρώτη του παρουσία μπροστά στο κοινό της ομάδας του, έσπασε τα κοντέρ. Σκόραρε, με όλους τους τρόπους, 34 πόντους, αλλά κυρίως το νικητήριο καλάθι, κόντρα στην Γαλατασαράι ,μια ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας και κέρδισε με το σπαθί του το πρώτο του εξώφυλλο στην «ΩΡΑ για Σπορ». Στο πρόσωπό του , οι φίλοι του «δικεφάλου» βλέπουν τον παίκτη που μπορεί να βάλει πλάτη να υλοποιηθούν οι αυξημένες προσδοκίες που γεννιούνται για τη νέα χρονιά.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κανείς γκουρού του μπάσκετ για να διαπιστώσει ότι ο Ντίξον είναι ένας χαρισματικός σκόρερ. Είναι ένας παίκτης που μπορεί παίξει και στο «ένα» αλλά και στο «δυο». Έχει την άνεση να απειλήσει με πολλούς τρόπους. Και από την περιφέρεια με μακρινό σουτ ( ειδικά μετά από αριστερή ντρίπλα), αλλά και με διεισδύσεις. Μπορεί να δημιουργήσει και αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο μπορεί να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο όταν πια οι αντίπαλες άμυνες θα είναι διαβασμένες και θα προσαρμόζονται πάνω του. Όχι μόνο δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη του τελευταίου σουτ, τουναντίον την αποζητά.

Από την άλλη, οι συστάσεις που τον συνοδεύουν από την θητεία του στην Νίμπουργκ, μιλάνε για έναν γκαρντ ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερη έφεση στην άμυνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι «τρύπα». Βάζει τα χέρια του στην μπάλα, μπορεί να διαβάσει και να κλέψει μια πάσα, όταν κινείται στην αδύνατη πλευρά. Δηλαδή προσφέρει πάνω από το μέσο όρο από όσα προσφέρουν συνήθως παίκτες με τα δικά του χαρακτηριστικά.

Αυτό που κατάλαβε ήδη ο 26χρονος απόφοιτος του Memphis είναι ότι στην νέα του ομάδα θα έχει το ρόλο του ηγέτη. Αυτό που θα συνειδητοποιήσει στην πορεία είναι ότι ταυτόχρονα έχει επωμιστεί και τον ευαίσθητο ρόλο του… ψυχαναλυτή.

Η ΑΕΚ, μέσα στην βιασύνη της να ξαναβρεθεί εκεί που της αρμόζει, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ειδικά από την στιγμή που επέστρεψε στην Α1 και απέκτησε μια ισχυρή διοίκηση υπό τον Μάκη Αγγελόπουλο, φορτώθηκε με άγχος. Το άγχος αυτό, ειδικά όταν έπεφτε στις πλάτες παικτών που δεν είχαν το ειδικό βάρος να το σηκώσουν, γινόταν αβάστακτο. Πέρυσι, μάλιστα, που –λόγω μπάτζετ- άρχισαν να καλλιεργούνται μεγαλύτερες απαιτήσεις, υπήρξαν πολλά ματς που χάθηκαν από λαχτάρα για μια μεγάλη νίκη (βλέπε ματς με τον Ολυμπιακό στην δεύτερη παράταση). Αυτή η υπερβολική επιθυμία πολύ συχνά μετατρεπόταν σε σύγχυση και αυτή η σύγχυση σε κρίσεις πανικού. Θυμάμαι πολλά ματς που η ΑΕΚ πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό.

Ε, λοιπόν γι αυτές τις κρίσεις πανικού φαίνεται ότι φέτος δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ο Ντίξον θα τις γιατρέψει, γιατί δεν έχει καμία σχέση με τους προκατόχους του. Σε συντριπτικό ποσοστό, θα της δώσει τις λύσεις που του αναλογούν και ακόμη περισσότερες. Θα την βοηθήσει να πατήσει γερά στα ματς με τους θεωρητικά ασθενέστερους αντιπάλους. Θα την βγάλει από στενωπούς όταν θα δείχνει μπερδεμένη. Θα βάλει τις κρίσιμες βολές. Θα κερδίσει τα φάουλ που πρέπει. Δεν θα κάνει ανόητα λάθη. Με μια κουβέντα: θα της εξασφαλίσει το ανώτερο minimum που θα μπορούσε να φανταστεί. Από εκεί και πέρα μόνος του δεν φτάνει για να εγγυηθεί το maximum. Δεν είναι τυχαίο ότι –ειδικά τα τελευταία χρόνια- έναν παίκτη να σκοράρει συνέχεια 30άρες , είχαν συνήθως οι ομάδες που πάνε να σωθούν.

Για τις μεγάλες νίκες, αυτές που θα αλλάξουν πραγματικά το επίπεδο της ΑΕΚ, ένας Ντίξον δεν φτάνει. Χρειάζεται να δουλέψει συντονισμένα η εμπειρία του Ούκιτς, το χέρι του Βασιλειάδη, το κρύο αίμα του Σάκοτα, η συνέπεια του Μιλόσεβιτς, το low post του Μαυροειδή οι ταλαντούχοι μικροί (Έλληνες και ξένοι) να παίξουν σαν άντρες και όλοι μαζί να γίνουν λίγο πιο σκληροί, γιατί με μια πρώτη ανάγνωση το πρώτο μεγάλο ερωτηματικό που ξεπροβάλει από τα φιλικά είναι πόσο «ξύλο» μπορεί να παίξει, ειδικά στην άμυνα, ο φετινός «δικέφαλος», όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις.