Ντάρα μανέλα!

Έτυχε να βρίσκομαι αυτές τις μέρες στο Ρέθυμνο, αλλά θα ευχόμουν να είχα φύγει για να μη δω την αγαπημένη μου πόλη να γίνεται πεδίο μάχης για το θέμα των προσφύγων...

Ένα θέμα που κλιμακώνεται τον τελευταίο καιρό, όταν καινούργιες λέξεις μπήκαν στην καθημερινότητα μας: το «hot spot» για παράδειγμα που ενώ μέχρι πρότινος το ‘χαμε για μέρος στο οποίο προσφέρεται ελεύθερη πρόσβαση στο Internet, ξάφνου άλλαξε νόημα και σημαίνει το κέντρο φιλοξενίας των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους αναζητώντας αλλού την τύχη τους και τη ζωή τους...

Σήμερα το Δημοτικό Συμβούλιο του Ρεθύμνου κλήθηκε να αποφασίσει εάν και με ποιον τρόπο θα υποδεχθεί και θα στεγάσει τους πρόσφυγες. Οι άνθρωποι που φημίζονται για την πατροπαράδοτη φιλοξενία τους και σταματούν με το ζόρι κάθε (ντόπιο η ξένο) περαστικό από τα μέρη τους για να τον κεράσουν τσικουδιά και όλα τα παρελκόμενα χωρίστηκαν στη μέση. Διχάστηκαν. Τσακώνονταν από το πρωί μπροστά από το Δημαρχείο. Βρίζονταν χυδαία. Πλακώνονταν, δυο τρεις τραυματίστηκαν, άλλοι τόσοι συνελήφθησαν και αυτή η κατάσταση ανάγκασε την Αστυνομία να ρίξει δακρυγόνα και πάσης φύσεως χημικά για να επιβάλει την τάξη...

Πού συνέβησαν όλα αυτά; Το ‘γραψα, μπροστά από το Δημαρχείο, επί της Λεωφόρου Κουντουριώτου, αριθμός 84. Φάτσα στην προτομή του Παντελή Πρεβελάκη. Στην καρδιά της πόλης και στο κέντρο της αγοράς, σε ώρα αιχμής, μπροστά στα έκπληκτα βλέμματα όλων όσοι για οποιονδήποτε λόγο περιδιάβαιναν εκεί...

Μικρό είναι ίσως αυτό το κακό. Δεν έχασε η Βενετιά βελόνι επειδή για λίγες ώρες μπορεί να σταμάτησε η κίνηση στην αγορά. Δεν τρέχει τίποτε που όσοι έπιναν αμέριμνοι τον καφέ τους αισθάνθηκαν να τους βγαίνει από τη μύτη. Δεν χάλασε δα και ο κόσμος που ξαφνικά βρόμισε η ατμόσφαιρα...

Αλλού λέω πως είναι το μεγάλο κακό που ολοένα και κλιμακώνεται με διάφορα νέα επεισόδια απανταχού της Ελλάδας. Κάποτε φοβόμασταν μήπως ανοίξουμε... Κωσταλέξια, τώρα θαρρώ πως τρέχουμε να κλείσουμε τα... Ωραιόκαστρα!

Πάλι καλά που ο Δήμαρχος του Ρεθύμνου Γιώργος Μαρινάκης δεν είναι σαν τον ομόλογο του στο Ωραιόκαστρο γιατί αλλιώς και η πόλη στην οποία δεσπόζει το κάστρο της Φορτέτζας θα χε γίνει... ασχημόκαστρο!

Οσο για τον ίδιο, θα του κρεμούσαν κουδούνια που δεν του πάνε κιόλας!

Δεν λογαριάζω τόσο πολύ και τη δυσάρεστη έκπληξη που ένιωσαν οι ξένοι, καθότι η (εκ προοιμίου παρατεταμένη) τουριστική περίοδος βρίσκεται στοpick της και ειδικά στο Ρέθυμνο δεν βρίσκεις δωμάτιο ούτε με μέσον!

Γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι, αλλά δεν μας συμβαίνει για πρώτη φορά και πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι ούτε η τελευταία...

Επειδή όμως υπήρξα αυτόπτης μάρτυς των σκηνών που εκτυλίχθηκαν, λογαριάζω πολύ περισσότερο το σοκ που αποτυπώθηκε στα αθώα μάτια των παιδιών: ακριβώς απέναντι από εκεί που εξελισσόταν το μακελειό, βρίσκεται το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου και μάλιστα εκείνη τη στιγμή οι μαθητές και οι μαθήτριες είχαν βγει έξω για το διάλειμμα!

Άρον άρον έτρεχαν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες να τα μαζέψουν και να τα ξαναβάλουν στις τάξεις για να μη βλέπουν τους πλακωμούς και να αποφύγουν την έκθεση στις χημικές ουσίες που έριξε η Αστυνομία.

Πρόλαβαν όμως να δουν τις πράξεις βίας και να δεχθούν την έκχυση της χυδαιότητας. Πρόλαβαν να καταλάβουν ότι κάτι κακό συνέβαινε στα πέριξ. Πρόλαβαν να αναρωτηθούν «άνθρωποι, άνθρωποι, αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, που έλεγε και ο Τσαγανέας στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται»...

Δεν ξέρω τι τους είπαν οι δάσκαλοι στις τάξεις και οι γονείς τους αργότερα στο σπίτι. Δεν ξέρω τι συζήτησαν μεταξύ τους. Δεν ξέρω τι πιστεύουν και τι θέλουν τα ίδια τα παιδιά, που δεν αποκλείεται (όπως έχει προτείνει ο Δήμαρχος) σε λίγες μέρες να έχουν συγκάτοικους στα σπίτια τους και να ζουν μαζί με προσφυγόπουλα...

Λίγη ώρα αργότερα, το Δημοτικό Συμβούλιο έκανε δεκτή κατά πλειοψηφία την εισήγηση του Δημάρχου και ως εκ τούτου ο Νομός (που παρεμπιπτόντως κάποτε ήταν ο φτωχότερος της Ελλάδας εξ ου και η έκφραση «παντέρμο Ρέθεμνος» του Πρεβελάκη) θα φιλοξενήσει 300 πρόσφυγες, εκ των οποίων οι 172 θα εγκατασταθούν εντός της πόλης.

Η θέση του Δήμου δεν άρεσε στους γνωστούς και μη εξαιρετέους, που δεν περιορίσθηκαν στις οδομαχίες, αλλά μπούκαραν κιόλας στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και προκάλεσαν διαπληκτισμούς, χωρίς ωστόσο να εκτραπεί η κατάσταση.

Ασφαλώς η υπόθεση αυτή ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά όρια του Ρεθύμνου και του κάθε τόπου που το αντιμετωπίζει αναλόγως της κουλτούρας του. Εδώ η ευθύνη (κι αυτό δεν αποτελεί γενικόλογο αφορισμό) ανήκει στο Κράτος, που είτε δημιούργησε, είτε υπέθαλψε, είτε δεν ρύθμισε από την αρχή το πρόβλημα. Και, σαν να μην έφτανε αυτή η στάση, ύστερα αφήνει τους πολίτες να πλακώνονται για να λύσουν διαφορές που δεν θα έπρεπε να έχουν καλλιεργηθεί...

Και το χειρότερο είναι ότι ενίοτε το Κράτος αντί να δράσει κατασταλτικά, αποτελεσματικά και δυναμικά, κάθεται και παρακολουθεί το θέαμα, όπως ο Νέρων από το μπαλκόνι του ανακτόρου όταν για να διασκεδάσει, λέει, την ανία του, πυρπολούσε τη Ρώμη!

Η Κρήτη είναι ένας τόπος όπου φωλιάζουν ελεύθερες ψυχές, καλλιεργούνται δημοκρατικά αισθήματα, απορρίπτονται μετά βδελυγμίας οι κάθε λογής φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές και δεν ευδοκιμεί η επώαση του φιδιού!

Το Ρέθυμνο πάλι ήταν ανέκαθεν και παραμένει προπύργιο των τεχνών, των γραμμάτων και της διανόησης...

Η Κρήτη και το Ρέθυμνο βρέθηκαν σήμερα στο επίκεντρο της κακής δημοσιότητας. Το θέμα δεν είναι εάν και κατά πόσο χάλασε η μόστρα της πόλης και πώς θα επιδιορθωθεί. Το θέμα είναι εάν η πόλη θα δεχτεί και θα ανεχτεί ή εάν θα αντιδράσει σύσσωμη στην κατά το μάλλον ή ήττον φασίζουσα αντίληψη και σε εκείνους οι οποίοι επιδιώκουν να ασκήσουν πολιτική και να επιβάλουν με το στανιό την άποψη τους.

Αυτό όντως είναι ένα μεγάλο ζήτημα, ειδικότερα σε μια πόλη σαν το Ρέθυμνο. Μια πόλη που εκούσα άκουσα δεν συγχώρεσε, ούτε έδωσε χάρη, έστω και μετά θάνατον, στον αγωνιστή, ασυμβίβαστο και απροσκύνητο λογοτέχνη Γιάννη Δαλέντζα (1912-1974), τον επονομαζόμενο «Σωκράτη του Ρεθύμνου» ο οποίος περιέγραψε με σκληρό, αλλά αληθινό τρόπο την κακή όψη της στο βιβλίο που τιτλοφορείται «Ντάρα Μανέλα»...

«Ντάρα μανέλα» σημαίνει «Η πολιτεία της ανοχής» και όπως ο Σωκράτης , το ίδιο και ο Δαλέντζας αισθανόταν πως ήταν ή έπρεπε να γίνεται συχνά η αλογόμυγα που ενοχλούσε το άλογο της πόλης του Ρεθύμνου. Γι’ αυτό λοιπόν στο βιβλίο του κατήγγειλε την ανοχή αλλά και τη συνενοχή της κοινωνίας στις ασχήμιες και μαστίγωσε ανελέητα τη μικροαστική επαρχιώτικη καθημερινότητα της.

Ε, θέλω να πιστεύω πως το 2016 το Ρέθυμνο θα ξεφύγει από τη λογική της «Ντάρα Μανέλα» και δεν θα μείνει να κοιτάζει τα δρώμενα σαν να είναι μέρος του φολκλόρ του... τουρισμού.

Και μάλιστα του (θεματικού) προσφυγικού τουρισμού!