Έξω από τη ζώνη της ασφάλειας

Αυτό που διδάχθηκε από την τετραετή απουσία του από τα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας ο Παναθηναϊκός, είναι ότι πρέπει να εναρμονιστεί με ένα πιο μοντέρνο στυλ παιχνιδιού. Δηλαδή, να ξεφύγει από αργά μπασκετικά μοτίβα που τον εξυπηρετούσαν τα προηγούμενα χρόνια ( ειδικά στην Ελλάδα). Να βγει από το καβούκι του και να γίνει πιο εξωστρεφής, πιο επιθετικός. Πόσο ξεκάθαρη είναι η απόφασή του να βαδίσει προς αυτήν την κατεύθυνση, ανεβάζοντας τον ρυθμό του μέσα από την αύξηση της ταχύτητας και την βελτίωση της αθλητικότητάς του φάνηκε από τις επιλογές παικτών που έκανε το καλοκαίρι. Ειδικά των ξένων. Το υλικό που επέλεξε και έχει στα χέρια του, αυτή τη στιγμή, ο Πεδουλάκης, του προσφέρει την δυνατότητα να παίξει πολύ πιο μοντέρνο , πιο ποιοτικό και σίγουρα πιο αποτελεσματικό μπάσκετ από αυτό που έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια. Για την ακρίβεια, από αυτό που του αρκούσε να φτάσει μέχρι τα πλέι οφ.

Στο τουρνουά προς τιμήν του Δημήτρη Διαμαντίδη, κάτι ο ενθουσιασμός των αποκαλυπτηρίων κάτι η δύναμη της έδρας, άφησαν την εντύπωση μια τέτοια μετάβαση, είναι εύκολη. Στην Μόσχα, που ξανασυνάντησε σε ουδέτερο έδαφος την ελλιπή Μακάμπι, επιβεβαιώθηκε ότι δεν είναι. Όχι γιατί έχασε, αλλά γιατί φάνηκε ότι μέχρι να κάνει βίωμά του τον νέο τρόπο παιχνιδιού θα πρέπει να συνηθίσει να αντιμετωπίζει και να αξιολογεί κάποια δεδομένα με άλλο μάτι. Για παράδειγμα, στην προηγούμενη θητεία του Πεδουλάκη θα ήταν αδιανόητο να δεχθεί η ομάδα του 27 πόντους στην πρώτη περίοδο ή να βλέπει το σκορ να πλησιάζει στους 90 πόντους και να μην γίνει έξαλλος. Με τα σημερινά δεδομένα και την ενσυνείδητη επιλογή να αυξήσει τον αριθμό των επιθέσεων που θα παίζονται τα παιχνίδια του, είναι κάτι φυσιολογικό. Και θα συμβεί πολλές φορές, ειδικά με τις καλές ομάδες.

Μοιάζει δε, παρωχημένη πλέον η λογική διαχωρισμού της επίθεσης από την άμυνα και μάλλον παραπλανητικό το εύκολο συμπέρασμα ότι «εφόσον έφαγα 90 πόντους δεν είχα πρόβλημα στην επίθεση αλλά στην άμυνα». Ή ότι επειδή ο Τσίρμπες έκανε πάρτι φταίει μόνο η άμυνα των ψηλών. Σε αυτή τη φάση, δείχνει κάτι παραπάνω από επιβεβλημένο να συνειδητοποιήσει ολόκληρος ο οργανισμός της ομάδας, ότι εφόσον θέλει να ανοίξει τους ορίζοντές της, επιβάλλεται να βγει για τα καλά έξω από την παλιά συντηρητική «ζώνη ασφάλειάς» που την έκανε να παίζει με έναν τρόπο που ένιωθε πνευματική και ψυχολογική σιγουριά, αλλά δεν την βοηθούσε να πετύχει το κάτι παραπάνω. Και κυρίως να μην το… φοβηθεί, μετανιώσει και κάνει διστακτικά βήματα πίσω.