Όταν η σφαίρα πέρασε δίπλα από τον Αϊβερσον!

Αν τον Σακίλ Ο' Νιλ τον είδα μόλις μία φορά από μακριά κι αυτό στο πλαίσιο ενός event... παρωδία στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» (ήρθε στην Αθήνα προσκεκλημένος της Reebok) τον Σεπτέμβριο του 1994 και τον Γιάο-Μινγκ, είχα την τύχη να τον συναντήσω και να του μιλήσω σε τουλάχιστον τρεις διοργανώσεις (Ολ. Αγώνες της Αθήνας, του Πεκίνου αλλά και στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας), τον Άλεν Άϊβερσον, είχα την τύχη να τον ζήσω από κοντά το 2003, στην πόλη της «αδελφικής αγάπης, αλλά και στην Ουάσινγκτον, στο πλαίσιο μίας αποστολής για τον τότε συμπαίκτη του στους Σίξερς, Ευθύμη Ρεντζιά.

Τόσο δυνατή ήταν η τάξη του 2016, στο Hall of Fame του αμερικανικού μπάσκετ! Τον «ΑΙ», λοιπόν, είναι άλλο να τον βλέπεις από την τηλεόραση και τα highlights στο youtube και άλλο να τον... χαζεύεις από κοντά! Ο τύπος είναι τόσο λεπτός, που δείχνει ακόμη πιο κοντός από τα 183 εκατοστά του ύψους του. Θυμάμαι σαν τώρα, ότι παρά τη χιονοθύελλα που επικρατούσε, από το αεροδρόμιο της Φιλαντέλφια, πήγα απευθείας στο γήπεδο (τότε λεγόταν First Union Center) και στο τσακ πρόλαβα τον αγώνα των 76ers με τους Πέϊσερς, όπου κι έμεινα μ' ανοικτό το στόμα!

Ήταν η πρώτη μου φορά σε αρένα του ΝΒΑ και εκείνο το show, που επιφύλαξε ο πιο θαυματουργός κοντός στον «μαγικό κόσμο» του αθλήματος, ήταν πραγματικά μοναδικό. Ο τύπος γύρισε το ματς από το πουθενά και το πήγε στην παράταση, αλλά παρά τους 32 πόντους του (7ρ. & 6ασ.), η Ιντιάνα «απέδρασε» με το «διπλό» χάρη σε καλάθι του Ζερμέϊν Ο'Νιλ με τη λήξη. Ήταν ένα φανταστικό ματς και η έκστασή μου κόντεψε να ξεχειλίσει, όταν λίγο αργότερα, έδωσα το παρών στη συνέντευξη Τύπου του «Mr Answer» και εν συνεχεία στα αποδυτήρια των γηπεδούχων, όπου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν στον ίδιο χώρο που ντυνόταν ο μεγάλος «κοντός»! Είδε και αποείδε ο Ευθύμης να με ξεκολλήσει από το γήπεδο, για να πάμε να φάμε ένα από τα φημισμένα philly cheese steaks!

Στη διάρκεια της σχεδόν 20ήμερης παραμονής μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρακολούθησα συνολικά 7 αγώνες των 76ers (ρεκόρ 2-5) και όπως καταλαβαίνετε, χόρτασα... Άϊβερσον, γιατί ο τύπος πραγματικά έκανε όργια στο παρκέ (μ.ο. 23,7π. & 7,1ασ.)! Βέβαια, η ομάδα του Λάρι Μπράουν είχε προβλήματα και δυσκολευόταν να βρει ρυθμό, γιατί ο Κιθ Βαν Χορν ήταν τραυματίας και ο θεωρητικά βασικός σέντερ, Τοντ Μακ Κάλοχ (αργότερα έμαθε ότι πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας) κυριολεκτικά... σερνόταν! Ο αρχηγός των Σίξερς, όμως, δεν ήταν απλά ένας τεράστιος μπασκετμπολίστας, ήταν κουλτούρα ζωής από μόνος του για εκατομμύρια θαυμαστές ανά την Αμερική. Όταν σε μία προπόνηση, μου τον γνώρισε από κοντά ο Ρεντζιάς, δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτή η «μινιατούρα» που στεκόταν δίπλα μου, έκανε όλα αυτά τα πράγματα και είχε τόσο impact στην αφροαμερικανική κοινωνία!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι οδήγησα δύο ώρες νοτιοδυτικά (στην Ουάσινγκτον) για να δω από κοντά, έστω μία φορά, τον μεγάλο Μάϊκλ Τζόρνταν και όλο το MCI Center της πρωτεύουσας, ασχολούνταν σε όλο το παιχνίδι με τον εφετινό Hall of Famer! Όπου και να κοίταζες, δεξιά κι αριστερά στις κερκίδες, έβλεπες Αφροαμερικανούς και Αφροαμερικανίδες με φανέλες του «AI», να πανηγυρίζουν τα καλάθια του, να αποθεώνουν κάθε κίνησή του και να κρατούν χαρτόνια, με υποστηρικτικές επιγραφές για πάρτη του! Πολύ απλά, γιατί ο Άϊβερσον ήταν ένας απ' αυτούς... Βρέθηκε στον πάτο σε εφηβική ηλικία (2 χρόνια στο αναμορφωτήριο), αλλά χάρη στο μπάσκετ, βγήκε στον αφρό κι έδειξε σε όλους ότι δύο πράγματα αρκούν για να πας μπροστά: Να θέλεις και να μπορείς!

Μέσα στις τέσσερις γραμμές, ήταν σκέτη απόλαυση! Κανείς δεν χόρταινε να τον βλέπει να τρέχει το γήπεδο με σπάνια ορμή, να δίνει εντολές στην μπάλα με την παλάμη και τα ακροδάχτυλά του και να κάνει χαζούς τους προσωπικούς του αντιπάλους με τις χορευτικές του κινήσεις. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του, όμως, ήταν ότι δεν φοβόταν να εισχωρήσει με τον ίδιο τσαμπουκά στον περιοχή των ψηλών, στο ζωγραφιστό, όπου η υψομετρική απόσταση που τον χώριζε από τους αντίπαλους σέντερ. ήταν κοντά στους 30 πόντους!

Ο Αϊβερσον είχε και μεγάλη καρδιά, συντηρώντας για χρόνια τους παιδικούς του φίλους από τις κακόφημες γειτονιές του Χάμπτον (Βιρτζίνια). Η έλλειψη παιδείας και φυσιολογικού οικογενειακού περιβάλλοντος, αλλά και οι επιρροές που δεχόταν πανταχόθεν, αποτελούσαν την εξήγηση για τον ανεξήγητο θυμό που κατά καιρούς έβγαινε από μέσα του, για τα μπλεξίματα που είχε με το νόμο (θα είχε συλληφθεί, αν δεν ήταν αυτός που ήταν) και τις καταχρήσεις (αλκοόλ), αλλά και για τις αδιανόητες σπατάλες (τζόγος), που τον οδήγησαν μέχρι το σημείο να μείνει κάποια στιγμή απένταρος!

Επαυξάνοντας στις περίφημες δηλώσεις για την προπόνηση («we 're talking about practice?»), οι φήμες λένε ότι σε μία πρωινή, μπήκε στο προπονητικό κέντρο τόσο τσαντισμένος, που άρχισε να κλωτσάει τις όλες μπάλες προς την εξέδρα, χωρίς να προκαλέσει την παραμικρή αντίδραση από τον αυστηρό Λάρι Μπράουν. Ένα απόγευμα, που πέρασε με τους φίλους του από το τεράστιο mall στο προάστιο «King of Prussia», μπήκε σε ένα κατάστημα παπουτσιών και ζήτησε από τον πωλητή να το κλειδώσει, γιατί θα πάρει όλα τα ζευγάρια που βρίσκονται στα ράφια για να κάνει τα δώρα του! Μιλάμε για περισσότερα από 1000 διαφορετικά είδη παπουτσιών...

Ένα από τα τελευταία βράδια μου στην πόλη, επισκέφτηκα το κέντρο και μαζί με κάποιους ντόπιους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, εξασφαλίσαμε «access» στο περίφημο bar «Bleu Martini», που επισκέπτονταν συχνά-πυκνά, ο Αϊβερσον και η παρέα του μετά τα εντός έδρας παιχνίδια, για να δω από κοντά πως διασκεδάζει. Δεν είμαστε τυχεροί εκείνη την βραδιά, γιατί αν και είχε κλείσει τραπέζι, δεν ήρθε! Όχι απλά είμαστε τυχεροί, αλλά τελικά, άγιο είχαμε! Μία εβδομάδα μετά κι ενώ είχα πλέον επιστρέψει στην Αθήνα, στο ίδιο ακριβώς μέρος, ο «Answer» έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας. Τη γλίτωσε φτηνά, γιατί τη σφαίρα έφαγε ο οδηγός του, που κι αυτός ευτυχώς δεν πέθανε...

Από το καλοκαίρι του 2011, όταν και ο Άλεν Αϊβερσον αποχαιρέτησε την ενεργό δράση μέχρι και σήμερα, η αλλαγή του προς το καλύτερο είναι κάτι περισσότερο από αισθητή! Τα βρήκε με τη γυναίκα του, που τον είχε εγκαταλείψει αρνούμενη να συνεχίζει να ζει μέσα σε ένα συνεχή παραλογισμό, ζει μία νορμάλ ζωή με τα χρήματα της σύνταξης που παρακρατάει το ΝΒΑ από κάθε συμβόλαιο και απολαμβάνει την καθημερινότητά του σαν ένας αναγνωρισμένος superstar του αθλήματος, χωρίς όμως τις ατασθαλίες και τα παραστρατήματα του παρελθόντος. Ελπίζουμε το 2030, που θα ανοίξει ο λογαριασμός με τα χρήματα της Reebok, να μην ξαναπάρει την κάτω βόλτα... Money make the world go round!