Η νύχτα των οργίων! (pics)

Aπό το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 1972, που η τότε προϊστάμενη των γραφείων της FIBA, Ούρσουλα Φρανκ τα κλείδωσε σε μια μυστική θυρίδα μιας Τράπεζας στη Γενεύη, εδώ και σαράντα τέσσερα χρόνια πια, δώδεκα ασημένια μετάλλια περιμένουν τους νόμιμους κατόχους τους...

Περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, κοντεύει μισός αιώνας πια και τα μετάλλια σκεπάζονται από σκόνη, λες και κάποιο αόρατο χέρι τα ‘χει θάψει μέσα στον τάφο των αναμνήσεων, ως πειστήριο ενός εγκλήματος!

Σε κάθε περίπτωση θεωρούνται ως τα πειστήρια μιας αδικίας που διαπράχθηκε και θα είναι πάντοτε το αγαπημένο θέμα συζήτησης στα... debates των πρωταγωνιστών της, που ο ένας μετά τον άλλον, λυτρωμένοι ή αλύτρωτοι, εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο...

Το καλοκαίρι του 1971 η εθνική ομάδα των ΗΠΑ είχε υποστεί των παθών της τον τάραχον στους Παναμερικανικούς Αγώνες του Κάλι, όπου (με παίκτες μεταξύ άλλων τον Μπομπ Μακ Αντού, τον Πολ Γουέστφαλ, τον Χένρι Γουίλμορ και τον Ντουάιτ Τζόουνς) ηττήθηκε από την Κούβα, νίκησε στην παράταση τη Βραζιλία και κατρακύλησε στην έβδομη θέση μένοντας για πρώτη φορά στα χρονικά εκτός βάθρου.

Για τον σιδερένιο «δούκα» του κολεγιακού μπάσκετ, τον γκουρού της Οκλαχόμα, Χαν Άιμπα, ο οποίος είχε οδηγήσει τους Αμερικανούς στην κατάκτηση του χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου το 1964 στο Τόκιο και το 1968 στο Μέξικο Σίτι, αυτό ήταν ένα σοκ, που έπρεπε να ξεπεραστεί στους Αγώνες της επόμενης χρονιάς . Έναν χρόνο νωρίτερα η αποστολή στο Μόναχο είχε ήδη προαναγγελθεί ως η ευκαιρία της εξαναγκαστικής εξιλέωσης των Αμερικανών, ωστόσο τα προβλήματα στη στελέχωση της ομάδας ουδόλως εγγυόντουσαν για την πληρότητα της...

Μερικά από τα λαμπρότερα ονόματα του κολεγιακού μπάσκετ εκείνης της εποχής αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην ολυμπιακή ομάδα, πιστοί στους αγώνες και στα συνθήματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων. Την αρχή είχε κάνει το 1968 το μεγαλύτερο όνομα του NCAA, ο Λιου Άλσιντορ (μετέπειτα Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ), για να βαδίσουν στα ίχνη του ο Μπομπ ΜάκΑντου, ο Τιμ Τζόουνς και ο Ντουάιτ Λαμάρ υποστηρίζοντας ότι «θεωρούν τους μαύρους κατώτερη φυλή και μας θέλουν μόνο για να πολεμήσουμε στο Βιετνάμ».

Την ίδια στιγμή ο Άιμπα ήταν έτοιμος να βαρέσει το κεφάλι του στον τοίχο, διότι ο (λευκός σταρ του UCLA) Μπιλ Γουόλτον προφασιζόταν έλλειψη κινήτρου, ενώ ο συμπαίκτης του στην ανίκητη και κυρίαρχη ομάδα του Τζον Γούντεν, ο Σουίν Νέιτερ την κοπάνησε από το προπονητικό καμπ, επειδή, όπως είπε, τα χάμπουργκερ δεν ήταν καλοψημένα!

Μέσα στον πανικό του ο Άιμπα κάλεσε τον (μετέπειτα πρωταθλητή του NCAA με το Νορθ Καρολάινα Στέιτ) Τομ Μπάρλεσον, μόνο και μόνο επειδή είχε ύψος 2 μέτρα και 18 εκατοστά!

Ο Άιμπα όμως ήταν ξεροκέφαλος και πάνω απ’ όλα αρνιόταν να χάσει. Κλείδωσε λοιπόν τους παίκτες του σε ένα στρατόπεδο, στο Σόφιλντ του Περλ Χάρμπορ, τους έβαλε να κοιμούνται σε ένα δωμάτιο με κουκέτες, τους έστυβε με τρεις προπονήσεις ημερησίως και όταν διαπίστωνε ότι κάποιοι ήταν εξουθενωμένοι ή έχαναν την αυτοσυγκέντρωση τους φώναζε τον (μετέπειτα ασίσταντ του Φιλ Τζάκσον στους Μπουλς και στους Λέικερς και εμπνευστή της περιβόητης «Doberman Defence») Τζόνι Μπαχ να τους κάνει κήρυγμα για τα ιδανικά της πατρίδας!

«Βλέπετε αυτή τη βυσσινί μπογιά στους τοίχους;» ρωτούσε ο Μπαχ. «Ξέρετε τι είναι; Είναι τα υπολείμματα από το αίμα των Αμερικανών στρατιωτών στην επίθεση των Γιαπωνέζων εδώ στο Περλ Χάρμπορ το 1941. Ε, λοιπόν, πρέπει να υπερασπιστούμε κι εμείς την πατρίδα μας, όπως τότε οι στρατιώτες...»

Πώς αντιδρούσαν οι παίκτες σε αυτή την κατήχηση; «Ήμασταν παιδιά είκοσι χρονών και δεν είχε πήξει το μυαλό μας. Ακούγαμε, συμφωνούσαμε και ανυπομονούσαμε να μπούμε στο αεροπλάνο και να πάμε στο Μόναχο» δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα ο Μάικ Μπάντομ, ο οποίος εργάζεται ως υψηλόβαθμο στέλεχος στο ΝΒΑ.

Όταν έφτασαν στο Μόναχο, οι κολεγιόπαιδες άρχισαν να παθαίνουν σοκ, το ένα μετά το άλλο....

Την 1η και στις 4 Σεπτεμβρίου ο Βαλερί Μπορζόφ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. και στα 200μ. τερματίζοντας με το χέρι ψηλά, μπροστά από τον Ρόμπερτ Τέιλορ και τον Λάρι Μπλακ...

>> Στις 2 Σεπτεμβρίου ένας μηχανικός από την Ιένα της Ανατολικής Γερμανίας, ονόματι Βόλφγκανγκ Νόρτβιγκ πηδά 5.50μ. στο άλμα επί κοντώ και αφήνει πίσω του τον Καλιφορνέζο πλέι μπόι Μπομπ Σίγκρεν και διακόπτει το σερί των 16 χρυσών μεταλλίων των Αμερικανών στο αγώνισμα...

>> Στις 3 Σεπτεμβρίου ανακουφίσθηκαν μαθαίνοντας τη διπλή νίκη του Μπομπ Φίσερ επί του Μπορίς Σπάσκι σε έναν ιστορικό σκακιστικό αγώνα, στον οποίο η τελευταία κίνηση παίχθηκε δυο φορές...

>> Πέρα από τις μαζεμένες ήττες των συμπατριωτών τους στο Μόναχο, οι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες βίωσαν και άλλες εκπλήξεις, όπως η καθημερινή «παράσταση» ενός τύπου που έκοβε βόλτες στο Ολυμπιακό Χωριό, κρατώντας ένα πλακάτ με το οποίο ζητούσε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, να σταματήσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ...

Τα χειρότερα όμως δεν είχαν συμβεί ακόμα...

Στις 5 Σεπτεμβρίου η επίθεση της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» στο οίκημα όπου διέμενε η αποστολή του Ισραήλ είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο έντεκα ανθρώπων, με αποτέλεσμα κάποιοι παίκτες να ζητήσουν να φύγουν...

Τότε ανέλαβε και πάλι δράση ο Μπαχ, που τους μάζεψε πριν από την προπόνηση και τους έβγαλε έναν λόγο, αφήνοντας την τελευταία κουβέντα στον Άιμπα: «Θέλω να μπείτε στο γήπεδο και να τους φάτε. Να μην ξέρουν από που θα φύγουν. Να ψάχνουν την μπάλα σαν να είναι ο κρυμμένος θησαυρός»!

Το κήρυγμα έπιασε τόπο: στον αγώνα με την Κούβα οι Αμερικανοί έπαιξαν λυσσασμένη άμυνα (67-48) και έκαναν 39 φάουλ αναγκάζοντας τους υπηκόους του Φιντέλ Κάστρο να αστοχήσουν στα πρώτα δέκα πέντε σουτ, ενώ ο περιβόητος Τσάπε ο οποίος το προηγούμενο βράδυ είχε ρίξει την τάπα του αιώνα στον Ισπανό Κλίφορντ Λιουκ- έχασε το φως του.

Στον ημιτελικό με το pressing που έπαιξαν στραγγάλισαν τους Ιταλούς (68-38), ενώ οι Σοβιετικοί επικρατούσαν της Κούβας με 67-61 και οι δυο ομάδες έδιναν ραντεβού στον μεγάλο τελικό, στον οποίο οι Αμερικανοί θα διεκδικούσαν την 64η σερί νίκη τους στα Ολυμπιακά Τουρνουά.

Από το 1936 στο Βερολίνο μέχρι και τον ημιτελικό στο Μόναχο, οι Αμερικανοί δεν είχαν γνωρίσει καμιά ήττα και πάντοτε αποδεικνύονταν υπέρτεροι είτε κατέβαζαν την ομάδα των Universal Studios, είτε παίκτες ολκής, όπως ο Κέι Σι Τζόουνς, ο Μπιλ Ράσελ, ο Τζέρι Γουέστ, ο Γουόλτ Μπέλαμι, ο Τέρι Ντίσινγκερ, ο Τζέρι Λούκας, ο Όσκαρ Ρόμπερτσον και ο Μπιλ Μπράντλεί...

«Ήμασταν σίγουροι ότι θα νικήσουμε, άλλωστε το βράδυ πριν από τον τελικό είδαμε τους Σοβιετικούς να καταβροχθίζουν λουκάνικα και να μεθοκοπάνε με μπίρες και καταλάβαμε ότι τους έφτανε το ασημένιο μετάλλιο» καταθέτει τη μαρτυρία του ο Μπάντομ.

Οι δυο ομάδες έφτασαν αήττητες στον τελικό, το ορεκτικό του οποίου εξελίχθηκε σε θρίλερ: τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του μικρού τελικού, ο Ρουπέρτο Χερέρα (ο οποίος πέρυσι εισήχθη στο «FIBA Hall of Fame») έκλεψε την μπάλα από τον Μαρίνο Ζανάτα και με λέι απ χάρισε στην Κούβα τη νίκη επί της Ιταλίας (66-65) και το χάλκινο μετάλλιο...

Την ίδια στιγμή ο προπονητής των «ατζούρι» Τζιανκάρλο Πρίμο λιποθυμούσε στον πάγκο, αλλά ενώ αυτός έχανε τις αισθήσεις του, ο Άιμπα έμελλε αργότερα να χάσει το πορτοφόλι του και οι Αμερικανοί το ρεκόρ τους, την υπόληψη και την παρθενία τους!

Οι Σοβιετικοί δεν το είχαν βάλει κάτω και απάντησαν στην κατασκοπεία των Αμερικανών. Μεσούντος του ψυχρού πολέμου, εάν η CIA είδε τα λουκάνικα και τις μπίρες, η KGB παρατήρησε κάτι πιο χρήσιμο: την άμυνα zone press που αποτελούσε πατέντα του Γούντεν στο UCLA και τη δοκίμαζε στις προπονήσεις ο Άιμπα. «Δεν θυμάμαι πόσα ξενύχτια έκανα για να ετοιμάσω την απάντηση μας στην πιεστική άμυνα των Αμερικανών και να μην πάθουμε ό,τι οι Κουβανοί και οι Ιταλοί» εκμυστηρεύθηκε αργότερα ο Βλαντιμίρ Κοντράσιν, ο οποίος έμεινε άυπνος, αλλά όχι και άπρακτος.

Zone press οι Αμερικανοί, επίθεση στις τέσσερις γωνίες οι Σοβιετικοί κι όποιος αντέξει!

Ο Κοντράσιν δεν έμεινε μονάχα στην «four corner stall», αλλά ανακάτεψε κιόλας την τράπουλα στη βασική πεντάδα του, την οποία απάρτιζαν ο Σεργκέι Μπέλοφ, ο Αλεξάντερ Μπέλοφ, ο Σακαντελίτζε, ο Ζαρμουχαμέντοφ και ο Κόρκια και έδωσε ρεσιτάλ στο κοουτσάρισμα...

«Ακόμη και όταν με απέσυρε στον πάγκο, ενώ ήμουν πρώτος σκόρερ, κατάλαβα ότι είχε το σκεπτικό του και αυτό ήταν σωστό» παραδέχθηκε αργότερα ο Σεργκέι Μπέλοφ, ο οποίος ξεπάστρεψε το pressing των Αμερικανών και σκόραρε 19 πόντους στο πρώτο ημίχρονο!

Οι Σοβιετικοί προηγήθηκαν με 26-21 στο ημίχρονο, αργότερα άνοιξαν τη διαφορά στους δέκα πόντους (48-38) και διατήρησαν το προβάδισμα παρά την απόσυρση του Σεργκέι Μπέλοφ και την πίεση που άσκησε ο Τζέιμς Μπρούερ στον Αλεξάντερ Μπέλοφ. Τα ουρλιαχτά «Press, full court press» έσπασαν τα τσιμέντα του «Ολίμπια Χάλε» και έφτασαν μέχρι το σπίτι του Άιμπα στην Οκλαχόμα, αλλά δεν αποδείχθηκαν φωνές βοώντος εν τη ερήμω: δέκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, οι Αμερικανοί μείωσαν σε 49-48 με τζαμπ σουτ του Φορμπς, ενώ ακολούθησε η συμπλοκή του Μιχαίλ Κόρκια με τον Ντουάιτ Τζόουνς, που αποβλήθηκαν...

Στην αμέσως επόμενη φάση στην επίθεση των Σοβιετικών, ο Μακ Μίλεν τάπωσε τον Αλεξάντερ Μπέλοφ και την ώρα που οι Αμερικανοί έτρεχαν στον αιφνιδιασμό, ο Ζουράμπ Σαγκαντελίτζε σώριασε με ένα σκληρό φάουλ τον Νταγκ Κόλινς στο παρκέ.

«Κόουτς, αλλαγή. Δεν θα βάλει τις βολές» φώναξε ο Μπαχ, αλλά ο Άιμπα τον κοίταξε ατάραχος. «Μην ανησυχείς. Φτάνει να σηκωθεί. Εάν σηκωθεί θα τις βάλει» απάντησε ο «Δούκας». Όντως μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο φόργουορντ του Ιλινόι Στέιτ, μετέπειτα παίκτης των Σίξερς, προπονητής των Μπουλς και των Πίστονς σηκώθηκε, στάθηκε ψύχραιμος στη γραμμή, ζύγισε το χέρι του, έβαλε και τις δυο βολές και έδωσε για πρώτη φορά σε όλο το ματς το προβάδισμα στους Αμερικανούς με 50-49!

Ένα κλικ πίσω τώρα: την ώρα που ο Κόλινς δεχόταν τις πρώτες βοήθειες, ελάχιστοι αντελήφθησαν ότι ο Κοντράσιν πλησίασε στο τραπέζι της γραμματείας και κάλεσε τάιμ άουτ, ανάμεσα στις δυο βολές. Ο Βραζιλιάνος Ρενάτο Ριγκέτο και ο Βούλγαρος Αρτεμίν Αραμπατζιάν δεν έδωσαν σημασία και συνέχισαν τον αγώνα. Μετά τις βολές του Κόλινς, ο Ιβάν Εντέσκο, που είχε υπάρξει παίκτης του χάντμπολ έκανε την επαναφορά με μια μακρινή πάσα προς τον Σεργκέι Μπέλοφ, αλλά η μπάλα βγήκε άουτ και το χρονόμετρο μηδενίσθηκε!

Οι Αμερικανοί άρχισαν να πανηγυρίζουν, αλλά το δράμα μόλις άρχιζε και μάλιστα επρόκειτο να παιχθεί σε τρεις απανωτές και σουρεαλιστικες έως παρανοϊκές πράξεις το χρονικό των οποίων παρουσιάσθηκε αναλυτικά εδώ.

Απλώς έχω να προσθέσω μερικές πινελιές που καθιστούν την υπόθεση ακόμη πιο τραγελαφική:

>> Όταν ο Εντέσκο έκανε τη δεύτερη επαναφορά την επαναφορά και η μπάλα κατέληξε πάλι άουτ, καθώς όλες οι πάσες ήταν κλεισμένες με αποτέλεσμα να μηδενισθεί το χρονόμετρο ανέλαβε δράση ο Γουίλιαμ Τζόουνς. Ο Γενικός Γραμματέας της FIBA κατέβηκε από την εξέδρα και κρατώντας στο χέρι του το αναμμένο πούρο έδωσε εντολή στους διαιτητές να επαναφέρουν το χρονόμετρο για άλλη μια φορά στα τρία δευτερόλεπτα! Δεν είχε το δικαίωμα να παρέμβει και κατηγορήθηκε σφοδρά γι αυτό από τους Αμερικανούς, αλλά αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω...

>> Μέσα στον πανικό, στις διαμαρτυρίες και στα σπρωξίματα μπροστά από το τραπέζι της γραμματείας, ο Άιμπα αντιλαμβάνεται ότι κάποιος του αρπάζει το πορτοφόλι από την τσέπη του, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!

>> Στη φάση του νικητήριου καλαθιού οι Αμερικανοί κάνουν double team στον Αλεξάντερ Μπέλοφ ο οποίος σπρώχνει τον Φορμπς και σουτάρει με αντίπαλο τον Τζόις σημειώνοντας το καλάθι που σηματοδότησε την πιο παταγώδη έκπληξη στα παγκόσμια χρονικά του μπάσκετ! Αυτό είναι που λένε,τρίτη και φαρμακερή!

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:

ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: Πολιβόντα, Παουλάουσκας 3, Σακαντελίτζε 8, Ζαρμουχαμέντοφ 4, Μπολόσεφ 4, Εντέσκο, Σ. Μπέλοφ 20, Κόρκια 4, Ντβόρνι, Βολνόφ, Αλ. Μπέλοφ 8, Κοβαλένκο. Προπονητής: Κοντράσιν

ΗΠΑ: Ντέηβις, Κόλινς 8, Χέντερσον 9, Μπάντομ 2, Ρ. Τζόουνς, Ντ. Τζόουνς 6, Φορμπς 2, Μπρούερ 9, Μπάρλεσον, Μακ Μίλαν 2, Τζόις 6, Ράτλιφ 6. Προπονητής: Αϊμπα

Και ενώ ο Αλέξάντερ Μπέλοφ έβαζε ανεξίτηλη την υπογραφή του σε αυτό το «θαύμα» και στεκόταν δικαιωματικώς δίπλα στους μεγάλους πρωταγωνιστές των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου (μαζί με τον απαράμιλλο Μαρκ Σπιτς, τον Λάσε Βίρεν, τον Βαλέρι Μπορζόφ, τον Κιπκόιε Κέινο, τον Σαβάο Κάτο, τη Σέιν Γκουλντ, τον Τζον Πίτερσον, τον Βόλγκανγκ Νόρτβινγκ και την Ούλρικε Μέιφαρτ) το σκηνικό μέσα στο γήπεδο είναι αλλόκοτο: εκείνοι που νωρίτερα πανηγύριζαν είναι σοκαρισμένοι και κλαίνε, ενώ αυτοί οι οποίοι είχαν σκύψει τα κεφάλια από την απογοήτευση, τώρα απογειώνονταν στον έβδομο ουρανό!

«Κανείς δεν περίμενε ότι θα μπορούσαμε να τους νικήσουμε, γι αυτό τρελαθήκαμε από τη χαρά μας» είπε ο Εντέσκο, ενώ την ίδια στιγμή ο Άιμπα βάραγε με τα χέρια του το τραπέζι της γραμματείας και ωρυόταν ότι ο Αλεξάντερ Μπέλοφ έκανε βήματα προτού σουτάρει. Λίγα μέτρα πιο πέρα δυο Αμερικανοί δέρνουν έναν Σοβιετικό φίλαθλο, που ανέμιζε τη σημαία με το σφυροδρέπανο μπροστά τους και αυτό το επεισόδιο χάλασε τη ζαχαρένια του Μιχαήλ Μπρέζνιεφ και του Ρίτσαρντ Νίξον, που είχαν συναντηθεί στις 29 Μαΐου στη Μόσχα...

Ο σχολιαστής του τηλεοπτικού σταθμού ABC παραδέχεται στωικά το αποτέλεσμα αρθρώνοντας την ιστορική ατάκα «and this time, this time, it is all over», ενώ η Ρωσίδα συνάδελφος του, Νίνα Ερέμινα αλαλάζει και παρατάει το μικρόφωνο για να πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες...

Το έργο θα έχει μπόλικες συνέχειες... Την ίδια στιγμή ο αρχηγός της αμερικανικής αποστολής Κιθ Σάμερς υποβάλλει ένσταση κατά της εγκυρότητος του αποτελέσματος, υποστηρίζοντας ότι:

>> Η επανάληψη των τριών δευτερολέπτων ήταν αντικανονική

>> Οι Σοβιετικοί δεν είχαν δικαίωμα να καλέσουν τάιμ άουτ επειδή ήδη είχε εκτελεσθεί η πρώτη βολή

>> Ο χρόνος που απέμενε πριν από την επαναφορά ήταν δυο και όχι τρία δευτερόλεπτα

>> Η πρώτη επαναφορά της μπάλας από τους Σοβιετικούς ήταν κανονική και ο χρόνος εξέπνευσε χωρίς να σημειωθεί καλάθι.

Η ΔΟΕ απάντησε ότι δεν ήταν αρμόδια να γνωμοδοτήσει επί της ενστάσεως και παρέπεμψε το θέμα στην πενταμελή επιτροπή ενστάσεων της FIBA, η οποία συνεδρίαζε επί δέκα οκτώ συνεχείς ώρες! Έκαναν ένα διάλειμμα για να φάνε και να κοιμηθούν και τελικώς απέρριψαν την ένσταση με ψήφους 3-2, καθώς ο Ιταλός Κότσια και ο Πορτορικανός Λόπεζ δέχτηκαν την ένσταση, εν αντιθέσει με τον Ούγγρο Χεπ, τον Πολωνό Μπαγκλαγέφσκι και τον Κουβανό Κέσλερ που την απέρριψαν.

Μετά τη λήξη της συνεδρίασης και κραδαίνοντας την ετυμηγορία της Επιτροπής, ο Γουίλιαμ Τζόουνς προέβη στην εξής δήλωση: «Οι Αμερικανοί πρέπει να μάθουν πώς να χάνουν, ακόμη κι όταν νομίζουν ότι έχουν δίκιο».

«Το ματς τελείωσε και είχαμε νικήσει. Ύστερα τελείωσε πάλι και είχαμε ξανανικήσει. Τελείωσε για τρίτη φορά και είχαμε χάσει» δήλωσε ο Τομ Χέντερσον, ενώ ο Τζιμ Φορμπς σχολίασε: «Θα μας κρατούσαν στο γήπεδο μέχρι να προκύψει το αποτέλεσμα που ήθελαν: να νικήσουν οι Ρώσοι»!

Το επόμενο βράδυ πραγματοποιήθηκε η τελετή της απονομής, μόνο που το δεξιό βάθρο έμεινε κενό! Οι Σοβιετικοί ανέβηκαν στο κεντρικό, οι Κουβανοί στο αριστερό και οι Αμερικανοί έλαμψαν δια της απουσίας τους, καθώς την ίδια στιγμή πετούσαν πάνω από τον Ατλαντικό και επέστρεφαν στη Νέα Υόρκη!

Οι αμερικανικές εφημερίδες προέβησαν σε σκόπιμη παραφθορά των αρχικών της παγκόσμιας ομοσπονδίας αποκαλώντας την ΜAFI(Β)A, ο πρόεδρος Νίξον έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην ομάδα τονίζοντας ότι «στα δικά μου μάτια είσαστε οι χρυσοί Ολυμπιονίκες», ενώ ο Μπιλ Ράσελ τα έβαλε με τον Άιμπα για την αμυντική τακτική του και στο άκρον άωτον της υπερβολής του ζήτησε «να απαγορευθεί η είσοδος σε αυτή την ομάδα που εξευτέλισε μια ολόκληρη χώρα»!

Τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας;

>> Ο Άιμπα ξηλώθηκε εν μια νυκτί, αντικαταστάθηκε από τον Ντιν Σμιθ, που οδήγησε την αμερικανική ομάδα στην κορυφή μετά από τέσσερα χρόνια στο Μόντρεαλ και έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, το 1993.

>> Οι έντεκα από τους δώδεκα παίκτες των ΗΠΑ έπαιξαν στο ΝΒΑ, μάλιστα το 2008, μετά τη λήξη του τελικού με την Ισπανία, όλοι οι παίκτες της «Redeem Team» έτρεξαν πάνω στον τότε τηλεσχολιαστή Νταγκ Κόλινς και του αφιέρωσαν το χρυσό μετάλλιο, που δεν είχε αξιωθεί να φορέσει ο ίδιος στο λαιμό του εκείνο το αλησμόνητο βράδυ...

>> Ο Αλεξάντερ Μπέλοφ ξεψύχησε στις 3 Νοεμβρίου του 1978, σε ηλικία μόλις 27 ετών, από μια σπάνια ασθένεια (καρδιακό σάρκωμα), ενώ νωρίτερα είχε φυλακισθεί για λαθρεμπόριο με τζιν παντελόνια, στη διάρκεια ενός ταξιδιού της Εθνικής ομάδας στον Παναμά. Κατά μία σατανική σύμπτωση, μια εβδομάδα αργότερα στη Μανίλα, στον τελικό του Μουντομπάσκετ, οι Σοβιετικοί συνέτριβαν τους Αμερικανούς με 97-76, με διαιτητή πάλι τον Αραμπατζιάν...

>> Ο Γουίλιαμ Τζόουνς αποδήμησε εις Κύριον στις 22 Απριλίου του 1981 στο Μόναχο, έχοντας παραδώσει την εξουσία του στον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και χωρίς να απαντήσει ποτέ στην εκ των υστέρων αποκάλυψη του γενικού γραμματέα της γερμανικής ομοσπονδίας Εμίλ Σοντόφσκι (προς τον Βέλγο δημοσιογράφο Μπομπ Γκενς) ότι «ο Τζόουνς αποβραδίς μας είχε ζητήσει να χαράξουμε τα ονόματα των Σοβιετικών πάνω στα χρυσά μετάλλια»...

>> Ο Βλαντιμίρ Κοντράσιν εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 29 Δεκεμβρίου του 1999 κι ενώ μέχρι την τελευταία στιγμή του βίου του είχε κρεμασμένη στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου του, σαν εικόνισμα, τη φωτογραφία του Αλεξάντερ Μπέλοφ...

>> Ο Σεργκέι Μπέλοφ άφησε την τελευταία του πνοή στις 3 Οκτωβρίου του 2013 στο Περμ, αφού το 1991, με την ευκαιρία του χρυσού Ιωβηλαίου του μπάσκετ είχε ανακηρυχθεί από τη FIBA «κορυφαίος παίκτης του αιώνα». Έναν χρόνο αργότερα έγραψε ιστορία ως ο πρώτος μη Αμερικανός που εισήλθε στο «Naismith Memorial Βasketball Hall of Fame» στο Σπρίνγκφιλντ, ενώ το 2007 στο Αλκομπέντας της Μαδρίτης έγινε το πρώτο μέλος του «FIBA Hall of Fame».

>> Από τους δώδεκα θριαμβευτές εκείνης της βραδιάς ζουν μονάχα ο Ανατολί Πολιβόντα, ο Αλζάν Ζαρμουχαμέντοφ, ο Μοντέστας Παουλάουσκας και ο Ιβάν Εντέσκο. Εκτός από τους δυο Μπέλοφ (που δεν είχαν καμιά συγγένεια μεταξύ τους) απεβίωσαν επίσης ο Ζουράμπ Σακαντελίτζε στις 25 Ιανουαρίου του 2004 στην Τιφλίδα, ο Μιχαίλ Κόρκια στις 7 Φεβρουαρίου του 2004 στην Τιφλίδα, ο Σεργκέι Κοβαλένκο στις 18 Νοεμβρίου του 2005 στο Κίεβο ο (πολυνίκης στην ιστορία του σοβιετικού μπάσκετ, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο) Γκενάντι Βολνόφ στις 15 Ιουλίου του 2008 στη Μόσχα, ο Αλεξάντερ Μπολόσεφ στις 16 Ιουλίου του 2010 στο Βόλγκογκραντ, ο Ιβάν Ντβόρνι στις 21 Σεπτεμβρίου του 2015 στο Σβερντλόφσκ.

>> Από τους δώδεκα παίκτες της αμερικανικής ομάδας, βρίσκονται εν ζωή οι έντεκα, καθώς στις 25 Ιουλίου του 2016 πέθανε στο Τέξας ο Ντουάιτ Τζόουνς. Ο παίκτης του πανεπιστημίου του Χιούστον ο οποίος αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και πρώτος ριμπάουντερ του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1972, επιλέχθηκε στο Νο 9 του ντραφτ από την Ατλάντα και αγωνίσθηκε στους Χοκς, στους Ρόκετς, στους Μπουλς και στους Λέικερς, ενώ τερμάτισε την καριέρα του τη σεζόν 1983-84 στην ιταλική Τριέστε.

>> Το “Olympiahalle ” που στοιχειώθηκε εκείνο το βράδυ παρέμεινε τέτοιο για δεκαετίες αποτελώντας το θέατρο μεγάλων εκπλήξεων: εκεί κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στη λογική και κόντρα σε θεούς και δαίμονες, θριάμβευσαν η Γιουγκοπλάστικα στο Φάιναλ Φορ του 1989, η Εθνική Γερμανίας (με αντίπαλο μάλιστα στον τελικό τη Ρωσία) στο Ευρωμπάσκετ του 1993 και η Ζαλγκίρις Κάουνας στο Φάιναλ Φορ του 1999!

Τριάντα χρόνια αργότερα οι Αμερικανοί επανέφεραν την υπόθεση στο προσκήνιο. Με αφορμή το περιβόητο σκάνδαλο του «figure scating» στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002 στο Σολτ Λέικ Σίτι και την απόφαση της ΔΟΕ να απονείμει χρυσό μετάλλιο όχι μόνο στο ζευγάρι των Ρώσων, αλλά και σε εκείνο των (δεύτερων) Καναδών, ο Τομ Μακ Μίλεν, ο οποίος μετά το μπάσκετ ακολούθησε πολιτική καριέρα και τότε ήταν μέλος του αμερικανικού Κονγκρέσου ζήτησε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή την αναψηλάφηση της (δικής τους) υπόθεσης. Ο Μακ Μίλεν επικαλέσθηκε ότι όπως και το 2002, ομοίως και το 1972 οι διαιτητές / κριτές δέχθηκαν ψυχολογική πίεση από παράγοντες της Διεθνούς Ομοσπονδίας και ως εκ τούτου επηρεάσθηκαν στην ετυμηγορία τους. Οι Αμερικανοί τόνισαν για άλλη μια φορά ότι ο Τζόουνς δεν είχε δικαίωμα να παρέμβει και να διατάξει την επανάληψη των τριών δευτερολέπτων, ωστόσο η ΔΟΕ ουδέποτε απεφάνθη επί της εφέσεως των Αμερικανών.

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασαν 44 χρόνια από εκείνο το βράδυ των οργίων και οι Αμερικανοί όχι μονάχα δεν πήραν τα χρυσά μετάλλια, αλλά άφησαν και τα ασημένια να... σκουριάζουν σε εκείνη την τραπεζική θυρίδα στη Γενεύη...