Τα λεφτά αγοράζουν τη δυστυχία, όχι την ευτυχία

Πριν 15 μήνες έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο. Ο αδερφός μου πέρασε τεράστιο λούκι, βασικά πέρασε όλο το λούκι. Εγώ δεν έκανα κάτι. Η ιατρική του ιδιότητα αφενός και οι καλύτερες σχέσεις που είχε μαζί του έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Τον έβλεπα να ταλαιπωρείται το τελευταίο δίμηνο. Αγνώριστος. Πόναγα. Φαντάζομαι πόσο περισσότερο πόναγε ο αδερφός μου που τον ζούσε με μεγαλύτερη συχνότητα.

«Ρε γαμώτο μου να είχαμε λεφτά να τον στέλναμε έξω πουθενά, μπας και...» ήταν από τις πιο συχνές σκέψεις μου όταν έπεφτα στο κρεβάτι μου το βράδυ.

Τον πούστη τον καρκίνο δεν τον νικά κανείς. Όλα τα λεφτά του κόσμου να έχεις, δεν τον νικάς.

Κι αν αισθανθείς καλύτερα, απλά έχεις φέρει ένα ισόπαλο αποτέλεσμα μαζί του για κάποιο διάστημα.

Στο τέλος αυτός θα βάλει το νικητήριο σουτ...

Η ψυχή του πατέρα μου είναι αναπαυμένη και το ίδιο είναι και αυτή της Ιωάννας Στάχτου Αγγελοπούλου. Το ίδιο είναι κι όλες οι ψυχές αυτών που έχουν φύγει. Διάσημων ή μη, πλούσιων ή φτωχών, μορφωμένων ή αμόρφωτων...

Δυστυχώς σπάνια θα βρεις στις μέρες μία οικογένεια που να μην αντιμετωπίζει κάποιο μέλος της πρόβλημα με την «κωλοαρρώστια».

«Κωλοαρρώστια» ρε φίλε...

Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. Κλισέ, αλλά ισχύει. Τα λεφτά βασικά μπορούν να αγοράσουν τη δυστυχία και να την εξαφανίσουν.

Ναι αυτό.

Τα χρήματα μπορούν να σου εξασφαλίσουν πως δε θα είσαι δυστυχισμένος. Δε μπορούν να σου εξασφαλίσουν ότι θα είσαι ευτυχισμένος.

Η Ιωάννα Στάχτου Αγγελοπούλου ήταν μόλις 42 χρονών. Γεμάτη ενέργεια, πάθος και ταπεινότητα.

Ερχόταν στο ΣΕΦ ακόμη και σε ματς που έλειπε ο Γιώργος στο εξωτερικό.

Ήταν η βασική αιτία που το καλοκαίρι του 2011 όταν τα αδέρφια αποφάσισαν να φύγουν από τον Ολυμπιακό, άλλαξαν γνώμη. Εκείνη ήταν που έπεισε τον Γιώργο ό,τι έπρεπε να μείνει και να παλέψει.

Αυτή ήξερε καλά από πάλη...

Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει για αυτό ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε και όχι αυτή που μας βολεύει. Θα στεναχωρήσουμε κάποιους ανθρώπους, αλλά είναι part of the job.

Όχι δεν το κάνω. Μένω κι εγώ ο μαλάκας στα λόγια.

Γιατί νομίζω ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, γιατί βολεύομαι, γιατί φοβάμαι, γιατί δε θέλω να στεναχωρήσω τους άλλους, γιατί δεν ξέρω τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα, αλλά.... κι αν δεν ξημερώσει η επόμενη μέρα;

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Γιώργου Αγγελόπουλου και της 6άχρονης κορούλας του.

ΥΓ: «Να στεναχωριέσαι που πέθανε μία νέα γυναίκα, αλλά να σε κάνει να χαίρεσαι ακόμη περισσότερο που είσαι υγιής και ζεις»... σοφή κουβέντα στο μεσημεριανό φαγητό.

ΥΓ 2: Έχω κλάψει από χαρά, έχω κλάψει κι από λύπη λόγω του μπάσκετ. Δεν είναι κακό, ούτε θα γράψω το κλισέ, «μην σκάτε για αυτά γιατί υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή».

Να έχετε έντονα συναισθήματα για την ομάδα σας, αλλά με μέτρο.

ΥΓ 3: Τα λεφτά δε σε κάνουν ευτυχισμένο, απλά σίγουρα δε σε κάνουν δυστυχισμένο.

ΥΓ 4: Τα λεφτά είναι πολύ σημαντικά. Δεν είναι το παν.

ΥΓ 5: Με συγχωρείτε για το στενάχωρο blog.