Η φιλοσοφία μπαίνει σε κομμάτια

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο Μέτσοβο κι εγώ στην Αθήνα. Ποιος είναι καλύτερα; Εγώ λέω αυτοί.

Μετά σκέφτομαι ότι αυτοί θα τρέχουν ενώ εγώ εδώ θα κινούμαι σαφέστατα σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Μήπως είμαι καλύτερα; Αναποφάσιστος, αλλά λίγο σας ενδιαφέρει.

(Απλά ήθελα να περιγράψω την σκέψη μου).

Στο επόμενο δεκαήμερο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος καλείται να βάλει τι βασικές αρχές του παιχνιδιού που θέλει σε μία σειρά. Τον εξυπηρετεί πως ο βασικός κορμός είναι ίδιος με πέρυσι και ουσιαστικά οι Γκριν και Μπιρτς χρειάζονται επιπλέον χρόνο.

Η φιλοσοφία του κάθε προπονητή μπαίνει σε κομμάτια.

Ποτέ δε θα μπει ολόκληρη μία επιθετική κίνηση σε μία προπόνηση. Θα μπουν σταδιακά κάποια κομμάτια της, συνήθως διαφορετικά των περιφερειακών από αυτά των ψηλών και στο τέλος θα ενωθούν.

Το ίδιο και στην άμυνα. Μία κίνηση π.χ που αξιώνει τριπλή περιστροφή ποτέ δε θα γίνει σε μία άσκηση.

Αρχικά θα υπάρξει η πρώτη περιστροφή, εν συνεχεία θα μπει η δεύτερη, ακολούθως η τρίτη και στο τέλος όλα αυτά που έμαθαν θα γίνουν μία άσκηση.

Το θέαμα να ξέρετε έχει πολύ γέλιο γιατί στις πρώτες 1-2 μέρες οι παίκτες θα κουτουλάνε μεταξύ τους. Όσο μπάσκετ και να ξέρουν, ο ένας θα μπαίνει στον διάδρομο του άλλου.

Αυτό είναι λογικό.

ΚΑΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥΣ

Μαθαίνω καλά πράγματα για τους δύο Αμερικανούς. Ο Κεμ Μπιρτς εκτός από το ότι κάνει προπόνηση στα «κόκκινα», διαθέτει εξαιρετικά δάχτυλα. Μη γελάτε. Τα δάχτυλα του ψηλού είναι όσο σημαντικά και η ζάχαρη στον καφέ μου (και σκέτο καφέ δεν έχω πιει ποτέ). Πιάνει τις μπάλες και τελειώνει καλά τις φάσεις. Επίσης οι πάσες των γκαρντ δε σκάνε στα μούτρα του, υπάρχει καλό eye coordination. Στην άμυνα όπως ακριβώς τον περιμέναμε και ακούγαμε.

Ο Έρικ Γκριν έχει φροντίσει να δείξει από νωρίς την επαφή που έχει με το καλάθι. Σκοράρει με ευκολία, σκοράρει αρκετά, διαθέτει καλό σουτ.

Επειδή όμως δεν είναι ο Τζόρτναν και είναι ο Γκριν... κάνει εντύπωση το βάρος του. Πολύ αδύναμος. Το είχα παρατηρήσει κι εγώ όταν κατέβηκα στην πρώτη προπόνηση και είχα ζητήσει σε ΥΓ να τον ταϊζουν συνέχεια (αν γίνεται όχι μπέργκερ). Με τις επαφές δεν τα πηγαίνει πολύ καλά. Χάνει εύκολα την ισορροπία του.

Αυτά δε σημαίνουν τίποτα αν δεν του δούμε εν ώρα δράσης σε αγώνα.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΣΟΒΟ

Έχω κάνει στο Μέτσοβο δύο προετοιμασίες και στο Καρπενήσι, άλλες δύο. Προτιμώ το Μέτσοβο. Στο Καρπενήσι η μοναδική βόλτα που κάναμε ήταν να πάμε στο «Μικρό Χωριό» και να τσακίσουμε τα γαλακτομπούρεκα χωρίς να μας πάρουν πρέφα.

Στο Μέτσοβο μέναμε σε ένα ξενοδοχείο στο τέλος μίας ανηφόρας. Αυτό ήταν και καλό και κακό.

Καλό γιατί κατεβαίναμε στο χωριό εύκολα. Υπήρχε περισσότερη «ζωή». Ανεβαίναμε δύσκολα όμως λόγω της ανηφόρας. Αυτό ήταν το κακό όπως καταλαβαίνετε...

Επίσης θυμάμαι τη μοναδική κοπέλα του ξενοδοχείου, μία νεαρή, εξυπηρετική, αλλά υπέρβαρη κοπελίτσα. Την πρώτη μέρα με άριστα το 10 της δίναμε μόλις ένα βαθμό, αλλά μετά από 10 μέρες στο βουνό της δίναμε εύκολα ένα 9 και μας έμοιαζε κάτι ανάμεσα σε Κλόντια Σίφερ και Κιμ Μπάσιντζερ.

Τα δύο ονόματα γυναικών που ανέφερα εκτός από την ηλικία μου σας δείχνουν και σε ποια εποχή αναφέρομαι.

Από τότε σίγουρα και το Μέτσοβο και το Καρπενήσι θα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.