Ό,τι πει ο πολυχρονεμένος...

Eγώ σάπιζα σε κάποια αμμουδιά της Δωδεκανήσου, αλλά ο φίλος που μου τηλεφώνησε από κάποια γειτονιά της Αθήνας έβραζε στην αγωνία του. "Η ψηφοφορία για την αναπλήρωση της Κηφισιάς στην Α1 είναι επί θύραις", μου είπε με επίσημη γλώσσα. "Γράψε κάτι, γιατί διεκδικούν τη θέση κάποιοι απίθανοι".

Και βάλθηκε να μου λέει, ιστορίες που έμπαιναν από το ένα αυτί, έβγαιναν από το άλλο και βυθίζονταν αύτανδρες στα καθαρά νερά της Νισύρου.

Για τον Ηρακλή που "χρωστάει σε δύο ΑΦΜ και τώρα παριστάνει το ερασιτεχνικό σωματείο", για τον Πανιώνιο που "αξιώνει θέση για ιστορικούς λόγους ενώ εκκρεμεί η εκκαθάριση της χρήσης Λιανού", για τον έναν, για τον άλλον, για τον παράλλον.

Κάποιος τρίτος μου επισήμανε ότι μπήκε στο κόλπο και το Παγκράτι, "με όπλο τις καλές του σχέσεις με τον Λάσκαρη". Μα, υπάρχει ακόμη Παγκράτι;

Η Δάφνη πού είναι; Ο Παπάγου; Ο Πανελλήνιος; Ο Μίλωνας; Σε λίγο θα εμφανιστεί με απαιτήσεις και η ΧΑΝΘ, επειδή εκείνη έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα.

Όσο (δεν) άκουγα τον καημό του φίλου μου, θυμόμουν το περιοδικό "Τρίποντο". Σε ένα από τα πρώτα τεύχη του, παρουσιάσαμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το αύριο του ελληνικού μπάσκετ, βγαλμένο εξ ολοκλήρου (από το μυαλό του Συρίγου και) από το μέλλον.

Φυσικά, έπεσε σε ώτα μη ακουόντων και αρχειοθετήθηκε μετά πολλών επαίνων. Κοντεύουν να κλείσουν τρεις δεκαετίες έκτοτε, αλλά δεν έχει χάσει τη φρεσκάδα του.

Ο πρώτος και απαράβατος κανόνας για τη συμμετοχή οποιασδήποτε ομάδας στην Α1 ήταν η οικονομική ευμάρεια, σε συνάρτηση με την αποκέντρωση.

Η αγωνιστική πρόοδος δεν θα αποτελούσε μοναδικό κριτήριο εισόδου στο σαλόνι των εκλεκτών. Πρωταρχικό μέλημα θα ήταν η ενίσχυση της περιφέρειας, με έμφαση σε περιοχές και σε συλλόγους που θα κατέθεταν φάκελο γεμάτο χρήμα και φιλοδοξία.

Η διαδικασία που αποφασίστηκε να ακολουθηθεί φέτος ήταν ένα πρώτο, διστακτικό βήμα προς το αύριο. Εκτός του Ηρακλή και του Πανιωνίου, υποψήφιες για το πόστο της χρεωκοπημένης Κηφισιάς είναι τέσσερις σχετικά εύρωστες ομάδες της επαρχίας: ο Αρκαδικός, η Καβάλα, η Δόξα Λευκάδας και το Ηράκλειο.

Οι δύο πρώτες υποβιβάστηκαν από την Α1 τον περασμένο Μάιο και έχουν το "ηθικό πλεονέκτημα", αφού άλλωστε έδωσαν επιτυχημένες εξετάσεις στην κατηγορία. Η Καβάλα, βέβαια, έχει τη γούνα της γεμάτη ράμματα από το παρελθόν, ασχέτως αν άλλαξαν τα πρόσωπα.

Είπα ότι η διαδικασία αποτελεί ματιά προς το αύριο, αλλά λησμόνησα να προσθέσω την παράμετρο που κρατάει τις ενδιαφερόμενες ομάδες στο χθες: η απόφαση θα ανακοινωθεί αμέσως μετά τις αρχαιρεσίες της ΕΟΚ, στις 4 Σεπτεμβρίου (τέσσερις μέρες πριν την κλήρωση...). Την επιτροπή "ειδικής αδειοδότησης" απαρτίζουν 3 εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας και 2 του ΕΣΑΚΕ.

Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι θα γίνει το θέλημα του βεζύρη Βασιλακόπουλου, ανάλογα με τη διαγωγή και με το πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων των υποψηφίων.

Πληροφορίες που θέλουν τους ιθύνοντες των 6 ομάδων να διεξάγουν εθελοντικά την προεκλογική εκστρατεία της τωρινής διοίκησης (η οποία βέβαια θα επανεκλεγεί με ποσοστό Βόρειας Κορέας) ελέγχονται ως απολύτως ακριβείς...

Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για τους φακέλους των έξι υποψηφίων ούτε σκοπεύω να εμπλακώ στους σχετικούς βυζαντινισμούς. Δεν με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα ούτε οι εκλογές της ΕΟΚ ούτε οι συσχετισμοί στο ούτως ή άλλως ανυπόληπτο πρωτάθλημα του ΕΣΑΚΕ.

Με ενδιαφέρει, ωστόσο, να μένει ζωντανό το κύτταρο του μπάσκετ σε όσο γίνεται περισσότερες περιοχές της υπαίθρου. Η παρουσία μίας τοπικής ομάδας στην Α1 είθισται να αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον και να δημιουργεί θυλάκους προόδου, έστω σε γυμνό έδαφος.

Υπήρχε, νομίζετε, κρητικό μπάσκετ, πριν περάσουν τις πύλες του σαλονιού ο ΑΓΟ Ρεθύμνου του Ζομπανάκη ο και παλαιότερα το Ηράκλειο του Παπακαλιάτη; Ακουγόταν ο χτύπος της πορτοκαλί μπάλας στη Ρόδο πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Κολοσσός; Ή μήπως περιλάμβανε ο χάρτης το ελληνικού μπάσκετ την Εύβοια, πριν ανάψει η σπίθα στην Κύμη;

Το Ηράκλειο είναι και φέτος υποψήφιο, αλλά ήδη βρέθηκε "χαριστικά" στην Α2, όπου ανέβηκε ως επιλαχόν από τη Β' Εθνική, μετά το ντόμινο που δημιούργησε η Κηφισιά. Και έχει και ομάδα Α1 σε απόσταση 80 χιλιομέτρων, μία τσικουδιά δρόμος (αλλά όχι για τον οδηγό).

Εάν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω εγώ, που δεν έχω έννομο συμφέρον προς καμία κατεύθυνση, θα έριχνα την ψήφο μου στη Δόξα Λευκάδας, που τερμάτισε 6η του περυσινού πρωταθλήματος της Α2 (και 7η στο προπέρσινο), ολοκληρώνοντας τη σεζόν δίχως χρέη και με αρκετούς παίκτες επιπέδου Α1 στο δυναμικό της.

Δεν γνωρίζω τι καπνό φουμάρουν οι άνθρωποί της και κατά πόσον είναι αρεστοί στο καθεστώς, αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι λεπτομέρεια.

Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι ουδέποτε στο παρελθόν εκπροσωπήθηκε στην Α1 μία ομάδα του άξονα Επτανήσου-Ηπείρων. Απ'ό,τι έχω ακούσει, το μαγαζί είναι υγιές και ο φάκελος άρτιος.

Ειδάλλως, ας επιλεγεί το Ηράκλειο ή ο Αρκαδικός ή και η Καβάλα. Το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει πολλά να κερδίσει, εάν προστεθεί μία γειτονιά της Αθήνας ή (κατά δεύτερο λόγο) της Θεσσαλονίκης στην παρέα της Α1.

Η βαριά φανέλα και το πλούσιο κληροδότημα του Πανιωνίου και του Ηρακλή είναι ένα γοητευτικά ρομαντικό επιχείρημα, αλλά δεν έχει πέραση στις μέρες της ανέχειας και της ύφεσης.

Στο κάτω κάτω, ουδείς ευθύνεται για την κατρακύλα των δύο ιστορικών σωματείων, εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό. Και δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι μετέτρεψαν τα παθήματα σε μαθήματα.