Μιλάμε για την πρώτη μεγάλη μονομαχία στην ιστορία του ΝΒΑ και ίσως την πιο επική όλων των εποχών. Οι δυο θρυλικοί σέντερ επί 10 χρόνια (από τη σεζόν 1959/60 μέχρι τη σεζόν 1968/69) μονομαχούσαν στο παρκέ αλλά ήταν αντίπαλοι και έξω από αυτό για το ποιος είναι το πρώτο όνομα του πρωταθλήματος.

Μέσα στο γήπεδο ο Μπιλ Ράσελ είχε κερδίσει κατά κράτος τον Ουίλτ Τσάμπερλεϊν με τους δικούς του Μπόστον Σέλτικς να φεύγουν νικητές απέναντι στους στους Ουόριορς, τους Σίξερς και τους Λέικερς, στους οποίους αγωνίστηκε ο δεύτερος, 57 φορές σε 94 αναμετρήσεις στην κανονική περίοδο και 29 σε 49 στα πλέι οφς.

Ο Τσάμπερλεϊν είχε τους αριθμούς με το μέρος του, αφού απέναντι στον Ράσελ στην κανονική περίοδο είχε μέσο όρο 30.0 πόντους και 28.2 ριμπάουντ και στα πλέι οφς μετρούσε 25.7 πόντους και 28.0 ριμπάουντ την ίδια στιγμή που τα αντίστοιχα νούμερα του μεγάλου αντιπάλου του ήταν 14.2 πόντοι και 22.9 ριμπάουντ στην κανονική περίοδο και 14.9 πόντοι και 24.7 ριμπάουντ στα πλέι οφς. Ο Ράσελ όμως κέρδισε τα 7 από τα 11 πρωτάθλημα του αποκλείοντας στα πλέι οφς τον Τσάμπερλεϊν κάτι που ο ίδιος έκανε μόνο μία φορά το 1967.

Έτσι λοιπόν όταν το καλοκαίρι του 1965 ήρθε η ώρα ο Ράσελ να ανανεώσει το συμβόλαιο του με τους Σέλτικς είχε ζητήσει περισσότερα χρήματα από όσα έπαιρνε ο Τσάμπερλεϊν. Δεν το ενδιέφερε να υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις οικονομικές τους απολαβές απλά να είναι αυτός ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του ΝΒΑ. Έτσι λοιπόν, εφόσον ο Τσάμπερλεϊν αμειβόταν με 100.000 δολάρια το χρόνο πήρε ένα δολάριο παραπάνω και στις 25 Αυγούστου του 1965 ανανέωσε τη συνεργασία του με την ομάδα του έναντι 100.001 δολαρίων.