Δεν θα ξαναχάσει ούτε σε 10 χρόνια!

Το 2005, όταν ο πρώην ιδιοκτήτης και πρόεδρος των Φίνιξ Σανς, Τζέρι Κολάντζελο, προσελήφθη από την USA Basketball ως γενικός διευθυντής, η πάλαι ποτέ πανίσχυρη Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, προερχόταν από δύο διαδοχικούς εθνικούς «διασυρμούς». Ο πρώτος, μάλιστα, ήταν εντός έδρας, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ιντιανάπολις (2002), όπου οι επίγονοι της «Dream Team» γνώρισαν τρεις ήττες και κατρακύλησαν στην 6η θέση. Ακολούθησε μία ακόμη γερή κατραπακιά, το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όπου τότε, η ξαφνική αποχώρηση του Καρλ Μαλόουν (θάνατος στενού συγγενικού προσώπου) και του Κόμπι Μπράϊαντ (κατηγορούνταν για βιασμό) δημιούργησαν προβλήματα «χημείας» στο ρόστερ. Το αποτέλεσμα; Δύο ήττες στην 1η φάση από Πουέρτο-Ρίκο και Λιθουανία και υπόκλιση στην Αργεντινή στον ημιτελικό! Πάλι καλά που οι Yanks γύρισαν στην πατρίδα με το χάλκινο μετάλλιο στις αποσκευές τους!

Η πορεία προς την αποκατάσταση της καθεστηκυίας τάξης, όμως, μη νομίζετε ότι ήρθε ανώδυνα και χωρίς άλλες απογοητεύσεις. Η επιλογή του Κολάντζελο, να προσλάβει τον Μάϊκ Σιζέφσκι για την θέση του ομοσπονδιακού προπονητή, κατακρίθηκε έντονα γιατί ο πολωνικής καταγωγής προπονητής του Ντιουκ, είχε συνδέσει το όνομά του με μία ακόμη αποτυχία σε εθνικό επίπεδο. Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αργεντινής, το 1990, όταν ο «coach Κ» είχε αποτύχει να οδηγήσει τους Αμερικανούς στην κατάκτηση του τίτλου (3η θέση). Σκεφτείτε λοιπόν, τι εσωτερικός πόλεμος ξέσπασε το 2006, που η Ελλάδα στέρησε (101-95) από τις Η.Π.Α., μία ακόμη πρόκριση σε τελικό Μουντομπάσκετ! Παρ' όλα αυτά, η αμερικανική ομοσπονδία επέδειξε υπομονή και σεβάστηκε τον άνθρωπο στον οποίο, έναν χρόνο νωρίτερα, είχε δώσει τα «κλειδιά» του... καταστήματος.

Τα υπόλοιπα λίγο-πολύ τα ξέρετε. Έκτοτε, η Αμερική κατέκτησε τον τίτλο και στα επτά διεθνή τουρνουά της FIBA (Παναμερικανικούς και Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και Παγκόσμια πρωταθλήματα), στα οποία εμφανίστηκε και πλέον, μετά την θριαμβευτική πορεία της και στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, μετράει ένα αήττητο δέκα ετών και συνολικά 76 συνεχόμενων (53 επισήμων και 23 φιλικών) αγώνων. Και όπως δείχνουν οι δηλώσεις του ισχυρού άνδρα και νέου προέδρου της USA Basketball, δεν δείχνει διατεθειμένη να απεμπολήσει την κυριαρχία της!

«Θέλετε πιο συναρπαστικά κι ανταγωνιστικά τουρνουά; Εγώ πιο πολύ απ' όλους, γιατί λατρεύω το άθλημα! Η άνετη επικράτησή μας στις δύο τελευταίες διοργανώσεις, όμως, πρέπει να προβληματίσουν και να δώσουν κίνητρα στις υπόλοιπες χώρες, έτσι ώστε να βάλουν τον πήχη πιο ψηλά! Τα λέω αυτά, γιατί κάποιος επίσημος αστειεύτηκε μαζί μου και μου είπε την επόμενη φορά να παίξουμε με έναν παίκτη λιγότερο στην πεντάδα! Για να σοβαρευτούμε, δεν θα ζητήσουμε και συγνώμη επειδή κυριαρχούμε! Ίσα-ίσα, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να παραμείνουμε στην κορυφή όσο περισσότερο γίνεται...», σχολίασε με νόημα το μεγάλο «αφεντικό» της Εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών και προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε επελέγη ο αντικαταστάτης του Σιζέφσκι, που αποχωρεί με ρεκόρ 88-1!

Όλοι άλλωστε γνωρίζουν ποιος είναι ο Γκρεγκ Πόποβιτς, που στην 20ετή θητεία του ως head-coach των Σπερς, έχει οδηγήσει το Σαν Αντόνιο στην κατάκτηση πέντε τίτλων στο ΝΒΑ, έχει αναδειχθεί τρεις φορές προπονητής της χρονιάς και έχει «κοουτσάρει» σε 4 All-Star Games.

Ελάχιστοι, όμως, είναι εκείνοι που γνωρίζουν τι σήμαινε από πάντα για τον σερβοκροατικής καταγωγής (μαμά Σέρβα, μπαμπάς Κροάτης) η εκπροσώπηση της χώρας στην οποία γεννήθηκε! Για τον «Pop», η Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ένα παιδικό όνειρο, το οποίο, δύο φορές «έσβησε» τόσο απότομα και καταιγιστικά, που η 3η ευκαιρία έμοιαζε με ανεκπλήρωτο πόθο! Το 1972, ως παίκτης της σχολής δοκίμων της Πολεμικής Αεροπορίας, έφτασε ως τους «16» της προεπιλογής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, αλλά παρότι ήταν ένας πολύ μαχητικός point-guard με καλό σουτ, έμεινε εκτός τελικής δωδεκάδας. Η επόμενη, ήταν το 2004, που ήρθε στην Αθήνα ως assistant του Λάρι Μπράουν και η USA Basketball τον προόριζε για τον επόμενο head-coach. Λίγο το στραπάτσο στα ελληνικά γήπεδα και λίγο η πρόσληψη του Κολάντζελο, που ήθελε να εφαρμόσει ολοκληρωτικό lifting, ήταν οι αιτίες που για 2η φορά, έμεινε στην απ' έξω...

Με το ταλέντο, την ποιότητα και τα αθλητικά προσόντα να περισσεύουν, το μοναδικό μειονέκτημα των αμερικανικών ομάδων ήταν από πάντα και φάνηκε και στο Ρίο, η συνύπαρξη των μεγάλων αστεριών που έχουν συνηθίσει να είναι οι «go to guy» και κατ' επέκταση η δημιουργία «χημείας». Τώρα λοιπόν, που ο πιο ειδικός του ΝΒΑ στο να νουθετήσει τους εγωισμούς των παικταράδων και να τους πείθει να βάλουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς», είναι ο επόμενος προπονητής της Εθνικής των Η.Π.Α., πότε θα ξαναδούμε παιχνίδι σαν εκείνο της 1ης Σεπτεμβρίου του 2006 στην Σαϊτάμα του Τόκιο; Ο σεβασμός που εκπέμπει ο Πόποβιτς σε όλους τους NBAers και η βαθιά γνώση του μπάσκετ έξω από τα αμερικανικά σύνορα, πιστεύω, ότι αποτελούν τους βασικότερους λόγους, για τους οποίους, η ομάδα που θα νικήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα αργήσει να φανεί στον χάρτη...