Η τούρλα του Σεπτέμβρη

To ειδησάριο πέρασε, όπως ήταν φυσικό, απαρατήρητο: "Ο Ντένις Σρέντερ αποφάσισε να απόσχει από τους αγώνες της Εθνικής Γερμανίας για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2017, λόγω αυξημένων υποχρεώσεων στο ΝΒΑ. Θα είναι όμως παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο".

Στην πραγματικότητα, ο 23χρονος Σρέντερ δεν έχει καθόλου υποχρεώσεις τον ερχόμενο Aύγουστο και Σεπτέμβριο. Γνωρίζει, ωστόσο, ότι οι Ατλάντα Χοκς τον υπολογίζουν για βασικό πόιντ-γκαρντ για τη νέα σεζόν, οπότε προτίμησε να ξεκουραστεί και να αποφύγει το ρίσκο ενός τραυματισμού. Τώρα που θα λείπει και ο Νοβίτσκι...

Όσο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, εδώ γελάνε γερμανικά με γκανέζικη προφορά. Για να προκριθεί σε αυτούς η Εθνική Γερμανίας, θα πρέπει να εμφανιστεί ισχυρή στις διοργανώσεις που μεσολαβούν (Ευρωμπάσκετ 2017, Μουντομπάσκετ 2019), ώστε να διασφαλίσει μέσα από αυτές τη συμμετοχή της τουλάχιστον σε κάποιο Προολυμπιακό τουρνουά.

Ουσιαστικά, ο χερ Σρέντερ εύχεται να κερδίσουν τα φτωχόπαιδα του γερμανικού μπάσκετ το Ολυμπιακό εισιτήριο, ώστε να εμφανιστεί ο ίδιος καβάλα στο άλογο στην Τελετή Έναρξης.

Βεβαίως, το σύστημα διεξαγωγής των μεγάλων διοργανώσεων αλλάζει από το φθινόπωρο του 2017 και προϋποθέτει διεξαγωγή προκριματικού γύρου μέσα στον χειμώνα.

Τόσο το χειρότερο, λοιπόν. Δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να αγωνιστούν σε τέτοιους αγώνες παίκτες που εργάζονται ή σπουδάζουν στις ΗΠΑ.

Τα ανδραγαθήματα της FIBA στα πλαίσια του ιερού πολέμου ενάντια στον Μπερτομέου απειλούν να ξαπλώσουν στο κρεβάτι του Προκρούστη τις Εθνικές ομάδες και τα τουρνουά που, αν μη τι άλλο, προσελκύουν σήμερα κάμποσα αστέρια του ΝΒΑ.

Δεν δίνω πεντάρα τσακιστή για τον Σρέντερ ή για την Εθνική Γερμανίας. Η δική μας "επίσημη αγαπημένη" είναι εκείνη που με ενδιαφέρει.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει καλοκαίρια ούτε να εμφανίζει αποδεκατισμένη την ομάδα-βιτρίνα του σε διεθνείς διοργανώσεις. Σκεφτείτε τη σύνθεση που θα παρουσίαζε εάν έπρεπε να δώσει επίσημους αγώνες μέσα στον χειμώνα και θα συμφωνήσετε.

Στο προσκλητήριο του 2016 ακούστηκαν τέσσερις τουλάχιστον, ονόματα που προέρχονταν από την απέναντι άκρη του Ατλαντικού: Γιάννης Αντετοκούνμπο, Κώστας Κουφός, Τάιλερ Ντόρσεϊ, Θανάσης Αντετοκούνμπο.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης θα είχε κληθεί και μάλλον θα έβρισκε θέση στη 12άδα αν δεν έδινε (επιτυχημένες) "εξετάσεις" στις ομάδες του ΝΒΑ. Πλέον, είναι πλήρες μέλος των Σακραμέντο Κινγκς.

Ο Νικ Καλάθης παίζει πια στον Παναθηναϊκό, αλλά αγωνιζόταν στους Γκρίζλις μεταξύ 2013-5. Ο Κώστας Παπανικολάου πέρασε μιάμισυ σεζόν με συμβόλαιο στους Ρόκετς και στους Νάγκετς.

Ορισμένοι από τους φερέλπιδες άσους της μεθεπόμενης ημέρας (Μήτογλου, Όγκαστ, Κ.Αντετοκούνμπο κ.α.) ανήκουν σε κολέγια των ΗΠΑ. Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να βρουν δουλειά στο ΝΒΑ πέραν του Παπαγιάννη και άλλοι Έλληνες διεθνείς, π.χ. ο Παπαπέτρου ή ο Χαραλαμπόπουλος.

Τα πλουσιοπάροχα συμβόλαια που βρήκαν φέτος Ευρωπαίοι αστέρες σχετικά προχωρημένης ηλικίας όπως ο "Τσάτσο" Ροντρίγκεθ δείχνουν ότι υπάρχουν πιθανότητες ακόμα και για τους δικούς μας 30άρηδες, Πρίντεζη και σία. Ο Μπουρούσης θα περνούσε τον Ατλαντικό φέτος, στα 33 του, εάν αποδεχόταν περιορισμένο ρόλο και μέτριο μισθό στις ομάδες που τον φλέρταραν.

Προσπαθώ να πω ότι απαιτείται πανστρατιά, συσπείρωση και αυταπάρνηση από όλους τους φορείς, αν είναι να επιστρέψει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στον δρόμο των επιτυχιών, για το κοινό καλό.

Πλανάται πλάνην οικτράν, όποιος πιστεύει ότι θα επιβίωνε εύκολα από έναν Όμιλο με Φινλανδία, Βοσνία, Ισραήλ, Εσθονία, Ισλανδία μία Εθνική Ελλάδας ορφανή από τα "αμερικανάκια" της και ταυτόχρονα κουτσουρεμένη από τους εμβληματικούς της παίκτες.

Δεν είναι, βέβαια, μόνο το ΝΒΑ και το NCAA που βάζουν εμπόδια. Ποιος Ολυμπιακός και ποιος Παναθηναϊκός θα επέτρεπαν αδιαμαρτύρητα τη συμμετοχή του Παπανικολάου ή του Καλάθη σε ματσάκια β' διαλογής, μέσα στην τούρλα του Νοέμβρη ή του Μάρτη ή και του Σεπτέμβρη;

Ποια Φενέρ θα άφηνε τον Σλούκα να παίξει τραυματίας στο Ρέικγιαβικ και στο Ταλίν; Ποιος Περπέρογλου θα έπαιζε κορώνα-γράμματα το συμβόλαιό του στα "πέτρινα" παρκέ της Λισσαβώνας;

Η Ιταλία έπαιξε δίχως τα αστέρια από το ΝΒΑ στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2009 και αποκλείστηκε πανηγυρικώς. To Mαυροβούνιο προσπάθησε να κερδίσει το εισιτήριο για τα τελικά του 2015 χωρίς τους Βούτσεβιτς-Πέκοβιτς και έμεινε εκτός νυμφώνος. Πρόκειται για πατατράκ μνημειωδών διαστάσεων.

Η Ελλάδα ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περάσει από αυτή την περιπέτεια τα τελευταία χρόνια, χάρη στην αλυσίδα των διαδοχικών της εμφανίσεων στις μεγάλες διοργανώσεις.

Όταν αυτή πήγε να σπάσει, διασώθηκε χάρη στην πολυσυζητημένη και δαπανηρή "κάρτα ελευθέρας" για το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Ακόμα και σήμερα, πολλοί θεωρούν άκυρη και λανθασμένη αυτή την κίνηση.

Προσωπικά πιστεύω ότι η πιθανή απουσία της από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 θα σήμαινε την αρχή του τέλους, αφού σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι παίκτες της θα ζητούσαν εξαίρεση από τα προκριματικά του επόμενου φθινοπώρου, με πιθανή συνέπεια τον αποκλεισμό από το Ευρωμπάσκετ 2015 και -μοιραία- από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.

Η απαξίωση στα μάτια των απαιτητικών φιλάθλων θα ήταν όχι μόνο αγωνιστική, αλλά και ηθική. Ο Βασιλακόπουλος έχει κάνει αμέτρητα λάθη στη μακραίωνη θητεία του, ωστόσο η συμμετοχή στον πλειστηριασμό για τις wild cards του 2014 δεν ήταν ένα από αυτά.