Το βουνό με τα βατράχια

Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, ήταν γραφτό να το δούμε και τούτο: άλλος κανονισμός να ισχύει στο πρώτο μισό ενός πρωταθλήματος και άλλος κανονισμός στο δεύτερο μισό. Τέσσερις μάξιμουμ Αμερικανοί για κάθε ομάδα στον α' γύρο της Α1, έξι από τη 14η αγωνιστική και έπειτα.

Και στα πλέι-οφ; Αυτό δεν το πολυέψαξα, αλλά πιθανολογώ ότι θα ισχύσει ο χρυσός κανόνας "Ο.Β.Α.Κ.": ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Και αν βρέξει βατράχια, δεν βαριέσαι. Συνηθισμένα τα ελληνικά βουνά στα βατράχια.

Και γιατί να ισχύσει μόνο για την αναλογία ξένων/Ελλήνων/μισοξένων το σόφισμα των δύο ταχυτήτων; Θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλους τομείς η καινοτομία.

Παίξε νόμιμα με απεριόριστα ειδικά στοιχήματα στην Sportingbet!

Στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος να δίνει η νίκη 2 βαθμούς και στο δεύτερο 3, εφ'όσον βολεύει αυτό τις περισσότερες ομάδες. Ακόμα καλύτερα, ας παίρνει ο ηττημένος περισσότερους βαθμούς από τον νικητή.

Το τρίποντο να ξεκινήσει από τα 6μ75, να απλωθεί μετά στα 7μ25 για να γίνουμε ΝΒΑ, αλλά στα πλέι-οφ να το ξαναγυρίσουμε στα 6μ25 για να θυμηθούμε τα παλιά.

Το σύστημα διεξαγωγής να προβλέπει κατ'αρχήν πλέι-οφ, τα οποία ωστόσο θα καταργηθούν με έκτακτο διάταγμα ανήμερα τη Πρωταπριλιά. Θα μπορούσαν να γίνουν σαν αυτά τα κωμικά του ποδοσφαίρου, όπου δεν μετέχει καθόλου ο 1ος της κατάταξης.

Επιπρόσθετα, προτείνω να αφαιρεθεί νταηλίκι ο τίτλος από τους δύο "αιωνίους" του λεκανοπεδίου και να απονεμηθεί στον 3ο της τελικής βαθμολογίας ή στην καλύτερη επαρχιακή ομάδα.

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το τελευταίο δεν είναι και τόσο άσχημη ιδέα...

Ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει όχι στον αριθμό των Αμερικανών παικτών που δικαιούται να χρησιμοποιήσει κάθε ομάδα, όσο στην αναξιοπιστία της διοργανώτριας αρχής και στο θεσμικό τσίρκο που προκύπτει από αποφάσεις όπως η χθεσινή.

Αλλαγή της μετεγγραφικής εγκυκλίου στις 20 Ιουλίου για την ερχόμενη σεζόν είναι, ή θα έπρεπε να είναι, αδιανόητη. Δεν νοείται πρωτάθλημα-σαλάμι με διαφορετικούς κανονισμούς για τον χειμώνα και διαφορετικούς για την άνοιξη.

Το χειρότερο, όμως, είναι η κουλτούρα της τυφλής ψήφου. Οι ομάδες ψηφίζουν χωρίς να μελετήσουν καθόλου το ερώτημα και χωρίς να ενδιαφερθούν για τις συνέπειες. Σαν εκείνον τον υπουργό, που ομολόγησε ότι ψήφισε το πρώτο μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει πρώτα...

Η πρόταση υπερψηφίστηκε ακόμα και από ΚΑΕ που χάραξαν διαφορετική μετεγγραφική πολιτική και θεωρητικά αδικούνται από την αλλαγή. Αλλά γιατί να νοιαστούν; Σάμπως θα πάρουν το πρωτάθλημα ή μήπως θα χάσουν το "χρυσοφόρο" εισιτήριο για το ψευδεπίγραφο Τσάμπιονς Ληγκ;

Ακόμα και όσοι υποβιβάζονται δεν χαλάνε τη ζαχαρένια τους. Όλο και κάποια ομάδα θα χάσει το δικαίωμα συμμετοχής στην επόμενη διοργάνωση, όλο και κάποιος θα χρεωκοπήσει, όλο και κάποιος θα σκίσει το εισιτήριο του προβιβασμού, όλο και κάποια αναδιάρθρωση θα ψηφιστεί.

Ενδέχεται, άλλωστε, να αλλάξουν τα δεδομένα μέσα σε ένα απόγευμα, με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία: Α1 με 14 ομάδες μέχρι το Δεκέμβριο, Α1 με 16 μετά τα Χριστούγεννα. Και μετά σου λένε ότι δεν υπάρχει αη-Βασίλης.

Η τυφλή και άνευ όρων υπακοή στον οδηγό του άρματος δεν είναι βέβαια καινούριο φαινόμενο, αλλά παραμένει μία αποκαρδιωτική πραγματικότητα, άσχετα αν ο πιλότος φοράει πράσινα ή κόκκινα ή άλλο χρώμα.

Χθες ήταν ροδοκόκκινη η στολή, σήμερα είναι φαιοπράσινη, αύριο μπορεί να έχει κιτρινόμαυρες ρίγες. Δεν έχουν τόση σημασία οι συσχετισμοί, όσο η εθελοδουλεία των ομάδων που αισθάνονται -σχεδόν όλες- σαν παρείσακτες σε κάποια ξένη γιορτή και υποχρεωμένες στον οικοδεσπότη.

Εάν ο κλειδοκράτορας αποφασίσει ότι θέλει πρωτάθλημα με 15 Αμερικανούς, η εισήγηση θα εγκριθεί και αυτή με ψήφους 12-2, είτε έξω βρέξει είτε χιονίσει.

Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Το σήριαλ με τη θρυλούμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερον.

Κόμματα και παρατάξεις που δεκαετίες τώρα τρώνε τα λυσσακά τους για τη καθιέρωση της απλής αναλογικής αρνούνται σήμερα να την ψηφίσουν, επειδή δεν τους πάει η καρδιά να συμπλεύσουν με την κυβέρνηση. Αύριο θα ξαναβγούν στους δρόμους για να την απαιτήσουν, φτου κι απ'τη αρχή.

Σε αυτόν τον απίθανο τόπο δεν μετράει τόσο το περιεχόμενο της ψήφου, όσο η ταυτότητα του διπλανού ψηφοφόρου και το καπέλο εκείνου που χτυπάει το ντέφι. Εάν αυτό είναι στο σωστό χρώμα, γίνεται και η ψήφος "σωστή".