Αργύρης Πεδουλάκης, η αξιοκρατική επιλογή

Αν μη τι άλλο αυτό που χτίζεται στον φετινό Παναθηναϊκό, φαντάζει πολύ μελετημένο και αρκετά “γυαλιστερό” εκεί που πρέπει, δηλαδή μέσα στο παρκέ κι όχι στον πάγκο. Ομολογώ ότι, όπως και πολλοί άλλοι, ήλπιζα ότι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς θα έκανε το μεγάλο άλμα στην προπονητική του καριέρα σε επίπεδο συλλόγων στον Εξάστερο. Ειδικά μετά τη νίκη στο Κύπελλο οι ελπίδες αυτές παραμεγάλωσαν. Έπειτα ήρθαν αυτά που πάνω κάτω όλοι είδαμε.

Εμμονές με κάποια πρόσωπα, είτε υπέρ είτε εναντίον τους, συμπτωματικά φιλοσερβικές εμμονές και αρκετά ανθελληνικές. Δεν το παίζω ελληνολάτρης, αλλά διαφορετική ευθύνη νιώθει ο εκλέκτορας της Εθνικής Σερβίας απέναντι στο ελληνικό μπάσκετ και διαφορετική ένας Ελληνας κόουτς. Επίσης ο Τζόρτζεβιτς παρουσίασε έλλειψη ιδεών, φαντασίας και εναλλακτικών πλάνων κι αν δεν υπήρχε ο εντός του γηπέδου προπονητής Διαμαντίδης, ίσως η σεζόν να ήταν πολύ χειρότερη.

Η πρώτη κίνηση ανασυγκρότησης για μένα ήταν η εμπιστοσύνη στον Αργύρη Πεδουλάκη. Σε μια χώρα όπου μια από τις έννοιες που έχουν πληγωθεί βαρύτατα είναι η αξιοκρατία, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε μια αξιοκρατική επιλογή. Ο Πεδουλάκης εργάστηκε σκληρά για να μη μείνει μακριά από τους τίτλους ο Παναθηναϊκός μετά την αποχώρηση των ικανότερων προπονητών στην Ευρώπη ( Ομπράντοβιτς-Ιτούδης) και φάνηκε πανέτοιμος, να εξωραΐσει το κακοδομημένο κτίσμα του Τζόρτζεβιτς στους πρόσφατους τελικούς.

Άξιζε στον Άρτζι η εμπιστοσύνη να δουλέψει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με παίκτες από το πάνω ράφι της Euroleague, όπως ο Μπουρούσης, ο Σίνγκλετον, ο Τζέιμς, μαζί με τους παραμένοντες Καλάθη, Φελντέιν, Φώτση και Γκιστ. Αυτά που λέγονται από τους αμφισβητίες του Πεδουλάκη τα ακούω βερεσέ, αν ο Πεδουλάκης φέρει αποτελέσματα και στα αποτελέσματα είναι ομολογουμένως καλός. Εξάλλου πολύ αμφισβητήθηκε κάποτε και ο Mr Bean Μπαρτζώκας, αλλά τώρα λιβανίζεται περισσότερο κι από την εικόνα του Αγίου Παϊσίου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Μικρή παρένθεση που ελπίζω να μη χαλάσει το αισιόδοξο πράσινο κλίμα των ημερών μετά τις μεγάλες μεταγραφικές επιτυχίες. Ο Ολυμπιακός κατά τη γνώμη μου εξακολουθεί να είναι πολύ δυνατός στον τομέα “ελληνικός κορμός”, γιατί η πεντάδα υγιής Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Μάντζαρης συνεπικουρούμενη από Αγραβάνη και Αθηναίου είναι μια σπουδαία αφετηρία για επιτυχίες.

Είναι δυσκολότερο όπως καταλαβαίνετε να χτίσεις ελληνικό κορμό, από το να ψαρέψεις ξένους παίκτες, αν έχεις ικανότητα να επιλέγεις έξυπνα. Μια αντίστοιχη πεντάδα πράσινου ελληνικού κορμού με Καλάθη, Μπουρούση, Χαραλαμπόπουλο, Γιάνκοβιτς, Παππά συνεπικουρούμενη από τον τεράστιο Φώτση και τον Μποχωρίδη και δεδομένου ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι “μπροστά” σε ξένους με συναρπάζει.Το σίγουρο είναι, ότι μπορούμε να περιμένουμε σπουδαίες μάχες εντός κι εκτός των τειχών.

Για να παίξουμε και το παιχνίδι του ρόστερ, που τόσο γουστάρουμε εμείς οι Έλληνες προπονητές της κερκίδας, θα ήθελα την παραμονή Γιάνκοβιτς στην ομάδα, ελπίζω σε έναν αντρειωμένο Μποχωρίδη που ταιριάζει πολύ στο στυλ Πεδουλάκη, προσδοκώ ανάδειξη του super Χαραλαμπόπουλου και ανυπομονώ για το αίνιγμα “Νίκος Παππάς”.

Τον Παππά σας δηλώνω ευθαρσώς ότι τον γουστάρω πολύ σαν παίκτη, αλλά πρώτα και πάνω απ' όλα εύχομαι να είναι υγιής και εσωτερικά νηφάλιος. Αν ο Παππάς δεν παίξει και φέτος μπάσκετ επιπέδου Euroleague, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να φύγει, όχι απλά από τον Παναθηναϊκό, αλλά από την Ελλάδα γενικότερα και να πάει να κάνει καντάδα στον Μπλατ, για να τον πάρει free of charge σε ομάδα που αυτός κοουτσάρει.

Αφού τον πάρει ο Μπλατ, να πετάξει tablet, laptop και κινητό τηλέφωνο, να καταργήσει τους καθρέφτες στο σπίτι του και να κάνει κι ένα τατουάζ στον δεξί του πήχυ που να γράφει RESTART. Το γιατί φαντάζομαι το καταλαβαίνετε...

Για τον “Μπουρουσάγκα” μια που δικαίως είναι το πρόσωπο των ημερών να σας εκμυστηρευτώ τα εξής: Τον γνώρισα πριν από χρόνια στον Αγιόκαμπο Λαρίσης, όπου παραθερίζαμε οικογενειακώς και γενικά συναντιόμασταν κάθε καλοκαίρι. Μου έχει πει πόσο τον βοήθησε στο ξεκίνημα της καριέρας του ο Λάκης Νικολάου σε ένα θέμα που είχε στην ωμοπλάτη του αν θυμάμαι καλά, λατρεύει και είναι πολύ δεμένος με την οικογένειά του, τους γονείς του, τα αδέρφια του αλλά και ξαδέρφια, θείους κλπ, είναι ένας άντρας παλαιάς κοπής και γενικά πολύ δύσκολα “μασάει”.

Τέλος παίξαμε μια φορά και συμπαίκτες αλλά όχι μπάσκετ δυστυχώς. Ποδόσφαιρο 5 επί 5 με Λάμπρο Μουλατζίκο, Βαγγέλη Βασιλάκο, αδερφούς Παπακώστα και λοιπές Θεσσαλικές προσωπικότητες, όπου ο Γιάννης έπαιζε κάτι σαν μπαστουνοχάφ κι εγώ τερματοφύλακας χωνί. Ξέρω και τι ομάδα είναι, αλλά και που τον έψηνε όλη η οικογένεια να παίξει κάποτε. Αυτά.

Για φινάλε και για να μην ξεχάσουμε ότι ο πρωταγωνιστής του άρθρου είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης, τον συνάντησα το καλοκαίρι το '13 στη Μύκονο τη μοναδική φορά που πήγα. Πρωταθλητής γαρ, κυκλοφορούσε χαλαρός και αρκετά “ψηλωμένος” αλλά όχι ψηλομύτης, δεχόταν συγχαρητήρια και κάποια στιγμή καθίσαμε πλάτη – πλάτη σε ένα ήσυχο εστιατόριο. Όπως ερχόταν για παραγγελία η σερβιτόρα, ψιλοσκόνταψε, τράκαρε με ένα τραπέζι, πήρε παραμάζωμα κι ένα μπουκάλι κρασί και το έριξε κάτω. Την αμήχανη στιγμή “έσπασε” η φωνή του Άρτζι. “Εεε, αυτό είναι επιθετικό φάουλ”. Δε νομίζω ότι σκέφτεται νυχθημερόν οτιδήποτε άλλο εκτός του μπάσκετ. Ολόψυχα καλή του επιτυχία.