Η ουσία κρύβεται στο μπασκετικό ένστικτο των πιτσιρικάδων

Οι συζητήσεις στην μ.α εποχή (μετά αποκλεισμού) είναι άπειρες. Αναθέματα, ευθύνες για την αποτυχία, ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής, γιατί δεν έχουμε σουτέρ, γιατί βάλαμε 61 πόντους στους Κροάτες (55 στο 39΄) και πάει λέγοντας...

Αποφάσισα να μιλήσω για μπάσκετ...

Και μπάσκετ είναι γιατί δεν έχουμε σουτέρ και γιατί βάλαμε 61 πόντους (55 στο 39' τονίζω).

Θεωρώ πως τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα και τα συγκεκριμένα δύο ερωτήματα θα μας απασχολήσουν τουλάχιστον μία τριετία ακόμη.

Το πρόβλημα ξεκινά από τις μικρές ηλικίες και από τη δουλειά που γίνεται εκεί. Όχι τόσο στις μικρές Εθνικές, όσο στους συλλόγους. Άπειροι σύλλογοι. Κάθε γειτονιά και μία ομάδα. Κάθε δήμος και 10 σωματεία. Ενώστε τα βρε παιδιά μου. Καλό θα κάνεις στους δήμους σας, καλό στα παιδιά σας, καλό και στο μπάσκετ.

Αν τύχει και περάσω από κάποιο γήπεδο που προπονείται παιδική ή εφηβική ομάδα, σταματάω. Γουστάρω να βλέπω πιτσιρίκια να παίζουν, αλλά δυστυχώς δεν κάθομαι για πολλή ώρα. Αντέχω λίγα λεπτά μέχρι να ακούσω από κάποιον προπονητή δύο φορές τη λέξη pick n roll ή «πάμε να τρέξουμε το feast down με το back pick που καταλήγει σε zipper».

Δεν κάνω πλάκα.

Σε μία προπόνηση του Ομπράντοβιτς θα ακούσεις τις ίδιες ορολογίες όπως στην προπόνηση του παιδικού της Κάτω Ραχούλας B.C.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Με κεφαλαία και bold.

Το μπασκετικό ένστικτο του πιτσιρικά δεν είναι για περιορισμό. Άσ' τον να δοκιμάσει 1000 τρόπους να βάλει τη μπάλα στο καλάθι (και άλλους 1000 που θα έχει δει το προηγούμενο βράδυ στο youtube).

Εδώ στο gazzetta όποτε πηγαίνουμε για μπάσκετ μπλοκάρουμε το youtube στον Σαούλη. Ενημερώνουμε κανονικά τον ΙΤ και του το κόβει γιατί αν δει 2 ώρες Τζόρνταν στο youtube θα μας σπάσει τα νεύρα στο παιχνίδι γιατί θα θέλει να σκοράρει έτσι.

Ο Σαούλης όμως είναι 32 ετών με μηδενικό μπασκετικό μέλλον και τα 13χρονα έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Κρίμα είναι. Αφήστε τα να κάνουν το κάτι περισσότερο στην επίθεση στην προπόνησή τους.

Αν στα 13 έχουν να λειτουργήσουν με 20 επιθετικά συστήματα και 5 special situation (η ορολογία που ανέφερα και πριν) τα βάζουμε σε καλούπι. Κι αν μπουν σε καλούπι, δε θα βγουν ποτέ. Θα πάνε σε ένα τουρνουά της Εθνικής Ανδρών και θα τους παίζουν άμυνα στα 3 μέτρα απόσταση.

Καλή η άμυνα. Σπουδαία. Απαραίτητη. Μετά τα 16 όμως. Μέχρι τα 16 μόνο επίθεση. Μόνο ένστικτο με 2-3 απλές επιθετικές κινήσεις.

Μας έφαγε το «διάβασμα» των miss match και να τρέχουν ολόκληρο το σύστημα γιατί αν το διακόψουν για να σουτάρουν θα τους κάνει αλλαγή ο προπονητής τους γιατί τον παράκουσαν.

Δεν είναι έτσι όμως.

ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Μην τρομάζετε με τον μεσότιτλο δε θέλω να μιμηθώ τον Χόρχε Μπουκάι.

Θα σας πω μία ιστορία λοιπόν. Το πιο εφιαλτικό ταξίδι μου στα 14 χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα ήταν ένα τουρνουά που συμμετείχε ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς στην Μπαντίρμα.

Ό,τι κι αν σας γράψω ό,τι κι αν σας διηγηθώ μόνο εγώ και ο Βαρλάς μπορούμε να ξέρουμε για αυτό το ταξίδι.

Σε εκείνο το «εκπληκτικό» πενταήμερο πιάσαμε μία κουβέντα με τον Ντούντα. Για το μπάσκετ. Θα μπορούσαμε να μιλάμε 10 ώρες αρκεί να είχα Coca Cola εγώ, τσιγάρα ο Βαρλάς και ουίσκι ο κόουτς. Δε σας ενδιαφέρουν αυτά.

Ο Ντούντα λοιπόν μας είχε πει πως δια Νόμου (αλήθεια) είχε φροντίσει ο ίδιος προσωπικά να απαγορευτεί σε όλα τα πρωταθλήματα της Σερβίας μέχρι και 15 ετών να παίζουν pick n roll και άμυνα ζώνης. Αν κάποια ομάδα το έκανε, έπαιρνε τη μπάλα ο αντίπαλος.

Φυσικά και οι Σέρβοι δεν είναι βλάκες. Μάλλον εμείς είμαστε.

Πηγαίνεις σε αγώνα παιδικού και ακούς 40 συστήματα, βλέπεις σύνθετες άμυνες, παγίδες, ζώνη. Και όλα αυτά για να νικήσει η ομάδα, να χαρούν οι γονείς και να μην απειληθεί η δουλειά του προπονητή. Φυσικά και τα παιδιά χαίρονται με τη νίκη, αλλά με το παιχνίδι;

Περνούν καλά όταν παίζουν;

Αμφιβάλλω.

ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ

Θα απορήσει κάποιος «ρε Μελάγιες και τι σχέση έχει αυτό που συμβαίνει στα 14χρονα με το γεγονός ότι η Εθνική Ανδρών έβαλε 61 πόντους (55 στο 39')»...

Δυστυχώς έχει. Γιατί ο Μάντζαρης στο Περιστέρι στα 15 του ήξερε 30 συστήματα, ήξερε να διαβάζει τα miss match στο παρκέ, ήξερε να πασάρει, έπαιζε με απίστευτη ωριμότητα, αλλά έχασε το ένστικτό του για το σκορ.

Το όνομα του Μάντζαρη το ανέφερα επειδή ξέρω πως δε θα παρεξηγηθεί. Στην Εθνική Ανδρών δεν υπήρχε παίκτης που να παίζει με το ένστικτό του στην επίθεση. Δεν ήταν μόνο ο Μάντζαρης.

Παρακολουθώντας τον τελικό του EURO πιάσαμε μπασκετοκούβεντα. «Έχουμε κανένα γκαρντ στους μικρούς που να μπορεί να βάλει τη μπαλίτσα μέσα» ρώτησε ο Παυλάρας. Δεν είχα τι να του πω...

Ο Δίπλαρος δεν ακούμπησε. Ο Τολιόπουλος με τον Μουράτο επίσης. Ο Σταμάτης έπαιξε λίγο. Τους μικρότερους ηλικιακά Λούντζης, Κόνιαρης δε μπορείς να τους κρίνεις

Αυτοί είναι τα γκαρντ της επόμενης γενιάς.

ΥΠΟΘΕΣΗ «ΣΟΥΤΕΡ»

Συγγνώμη, αλλά γελάω. Κλασικοί Έλληνες σουτέρ. Ο Βασιλειάδης και ο Μπράμος μπορούν να σουτάρουν με κάθε τρόπο. Ο Ζήσης εξαιρετικός στατικός σουτέρ, μετά από ντρίμπλα, αλλά όχι να βγει από σκριν.

Μιλάμε για σουτέρ εεε. Για killer. Όχι ντεμέκ καταστάσεις.

Σουτέρ είναι ο Τζέι Σι Κάρολ, τη στέλνει πριν την πιάσει στα χέρια του.

Μα πως θα γίνεις σουτέρ αν στην προπόνηση δεν κάνει 500 καθημερινά. Όχι λιγότερα. Κάτσε μία ώρα και σούταρε. Κάθε μέρα. Το επάγγελμά σου δεν είναι; Δούλεψε για αυτό.

Νευριάζω με παίκτες που σουτάρουν μετά την προπόνηση βολές. Θα σουτάρουν 100 βολές κάθε μέρα. 700 την εβδομάδα και θα σουτάρουν σε αγώνες σε ολόκληρη σεζόν 20 το πολύ. Γιατί;

Τώρα θα γελάσετε αλλά δε με νοιάζει...

Αν με προκαλέσει τώρα ο Σπανούλης στα τρίποντα, πιστεύω ότι θα τον κερδίσω. Σοβαρολογώ. Δεν κάνω πλάκα. Πιστεύω ότι μπορώ να κερδίσω στα τρίποντα το 90% των Ελλήνων παικτών της Α1.

Δέκα θα σουτάρουν, δέκα θα σουτάρω. Πιο πολλά θα βάλω. Στη χειρότερη τα ίδια...

Στατικά εεε. Δεν είμαι για να τρέχω.

Φυσικά και αυτό δε θα συμβεί ποτέ, ωστόσο η ψυχολογία του σουτέρ είναι ακριβώς αυτή που έχω.

Μέχρι τα 30 μου που με σταμάτησε ρήξη πρόσθιου χιαστού έπαιζα μόνο χάρη στο σουτ και την εξυπνάδα μου. Ούτε άμυνα, ούτε άλμα, ούτε ταχύτητα. Τίποτα.

ΟΚ. Προφανώς για αυτό και δεν έπαιξα ποτέ σπουδαίο μπάσκετ.

Αλλά και τώρα στα 39 μου αισθάνομαι ότι μπορώ να κερδίσω οποιονδήποτε στα τρίποντα.

Αυτή είναι η ψυχολογία του σουτέρ και όχι χάνω ένα και δεν ξανασουτάρω γιατί φοβάμαι μη με κάνει αλλαγή ο coach.

Αυτά. Τα έγραψα και ξεσπάθωσα. Μην ταλαιπωρείτε τα πιτσιρίκια σα να παίζουν στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό ή την ΤΣΣΚΑ.

Αφήστε να αναπτυχθεί το ένστικτό τους. Αφήστε τους να δοκιμάσουν 100 τρόπους να σκοράρουν κι ας αστοχήσουν.

ΥΓ: Το μεγαλύτερο έγκλημα των προπονητών στις μικρές ηλικίες είναι η επίθεση στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός ματς. Το κάνουν όλοι ανεξαιρέτως. Με το αποτέλεσμα να έχει κριθεί και με 20 δευτερόλεπτα στο χρονόμετρο δίνουν εντολή να κρατήσουν τη μπάλα, να μη σουτάρουν για να σεβαστούν τον αντίπαλο.

ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.

Ρε αφήστε τα παιδιά να σκοράρουν, να παίξουν. Να πάνε στο σχολείο την επόμενη μέρα και να πουν «έβαλα 22 πόντους χθες» (και όχι 20), ή «έπαιξα 2 λεπτά στο τέλος, αλλά πρόλαβα και σκόραρα». Αφήστε τα να κοιμηθούν με χαμόγελο.

Πως δείχνεις σεβασμό στον αντίπαλο αν δεν εκδηλώσεις επίθεση στο τέλος; Τι έγινε αν ο αντίπαλος χάσει με 38 ή με 40. Ή με 41 (γιατί εγώ τρίποντο θα σούταρα);

Θυμάμαι πέρυσι στο ΣΕΦ. Ολυμπιακός-Κολοσσός (νομίζω) και μπαίνει ένα πιτσιρικάκι και δεν εκδηλώνουν επίθεση. Για να δείξουν σεβασμό στον Ολυμπιακό; Στέρησαν από έναν 17χρονο να σκοράρει στο ΣΕΦ (έστω να προσπαθήσει να σκοράρει).

ΥΓ 2: Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι για το 99% του πληθυσμού και επάγγελμα για το 1%. Ας το αντιμετωπίζουν οι προπονητές με αυτή την αναλογία.