Γεννήθηκα στη γειτονιά του Φάνη

Συγκινήθηκα τις προάλλες βλέποντας τα πλάνα από τη μάζωξη για τον επέτειο του θριάμβου του '87. Όσο οι άλλοι σχολίαζαν την απουσία του Νίκου Γκάλη και έπαιρναν το μέρος του Πολίτη για τις δηλώσεις του ή τον έκραζαν, εγώ παρακολουθούσα συγκινημένος τον Φάνη. Σφιγμένος μέσα στο σκούρο του κουστούμι, με λευκό πουκάμισο κι αυτό το αιώνιο χαμόγελο στο baby face του. Χαμόγελο που δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν είναι έκφραση ευτυχίας, πίκρας, χαβαλέ ή αμηχανίας. Όταν ο δημοσιογράφος τον αποκάλεσε μπέμπη αυτός σχολίασε “πάει ο μπέμπης, γέρασε” αλλά επειδή κι αυτό χαμογελαστός το είπε, δεν ξέρω αν το εννοούσε...

Η γειτονιά που γέννησε τον Φάνη είναι η Δάφνη. Εκεί γεννήθηκα κι εγώ. Εκεί πρωτοέπαιξε μπάσκετ ο μπέμπης πριν πάει στον Πανιώνιο. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, αυτός είναι και ο λόγος του αχαλίνωτου μίσους των φανατικών της Δάφνης για τον Πανιώνιο. Ένα μίσος που κάποτε οδήγησε αυτούς τους φανατικούς σε απαράδεκτα συνθήματα κατά του ήδη πληγωμένου Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και για τα οποία ζήτησε δημόσια συγγνώμη η Δήμαρχος – Πρόεδρος της ομάδας της Δάφνης, Ειρήνη Καρρά. Το τι ακριβώς πάει να πει “φανατικός οπαδός της Δάφνης”, δεν μπορεί να το ξέρει όποιος δεν έχει φάει ροχάλα κατάμουτρα από τον “Γάιδαρο”, επειδή έπαιξε χάλια με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Για τους αντιπάλους δεν το συζητάω.

Αν και γεννημένος στη Δάφνη με συγκινούσε πάντα η μπλαουγκράνα φανέλα του Πανιωνίου. Συγκεκριμένα αυτή με το 4. Το διάλεγα πάντα όπου αγωνιζόμουν, αλλά φευ, δεν του έμοιαζα καθόλου. Και το ήθελα τόσο πολύ... Ήταν ο ηγέτης της ομάδας του. Τον λάτρευαν οι συμπαίκτες του, τον αποθέωνε η Νέα Σμύρνη, τον παραδεχόταν όλη η Ελλάδα, τον γούσταραν τα κορίτσια. Ειδικά με τη φανέλα της Εθνικής τα κορίτσια παραληρούσαν για τον Φάνη, αλλά αυτό δεν ήταν και πολύ δύσκολο με συμπαίκτες Γκάλη, Γιαννάκη και Φασούλα. Μόνο ο Μέμος Ιωάννου ήταν πιο γκομενοπαγίδα.
Ταλαιπωρούσε όποιον guard, forward αλλά και center βρισκόταν στο δρόμο του στην άμυνα. Το χειρότερο του τεράστιου Βράνκοβιτς ήταν να μείνει ο Πανιώνιος χωρίς βασικό 5αρι και να πρέπει να σπρώχνεται με τον κατά 14 εκατοστά κοντύτερο Φάνη. Στην επίθεση παστέλωνε τρίποντα αβέρτα, αλλά το αγαπημένο μου ήταν, όταν το ορμητικό του δεξί drive κατέληγε σε πέρασμα κάτω από το στεφάνι και αριστερό lay up με φάλτσα και ταμπλό. Ο Φάνης ήταν all around player πριν καν μάθουμε στην Ελλάδα τι θα πει αυτό.

Στην μπασκετοκουβέντα με τους φίλους ο πιο συνηθισμένος καυγάς ήταν για το αν ο Φάνης μπορεί να παίξει στο NBA. “ Είστε ηλίθιοι ;” τους ρωτούσα... “Ο Φάνης ρε είναι ο λευκός Magic. Μπορεί να κάνει τα πάντα. Θα τους κουφάνει όλους...” “Αφού ρε Χρήστο δεν είναι το κορμί του για NBA... Πως θα κοντράρει τα θηρία;;” “
Ε, είστε όντως ηλίθιοι ” αποφαινόμουν οριστικά... “ Όταν θα πάει εκεί και δουν το ταλέντο του, θα πεσουν πάνω του γυμναστές, γιατροί, διατροφολόγοι και θα τον κάνουν κτήνος. Θα τον δείτε αγνώριστο, ξέρουν οι Αμερικάνοι ...”

Το καλοκαίρι του 1989 ήμουν 14, ζούσα μεταξύ Πλατείας Παπαδιαμάντη και Δάφνης κι έκανα προπονήσεις στον Πανελλήνιο πια... Το κάλεσμα για τον Φάνη ήρθε από τους Atlanta Hawks. Εδώ είμαστε, σκέφτηκα... Ό,τι είδαμε από μπέμπη είδαμε. Θα πάει εκεί και θα τους πάρει τα σώβρακα. Τον είδαν στο Ζάγκρεμπ, πως ξεβράκωσε τη Σοβιετική αρκούδα και τον λάτρεψαν τα αμερικανάκια...

Έπαιρνα έτσι κι αλλιώς κάθε Τρίτη το Τρίποντο, αλλά ειδικά τότε χωρίς internet, αγωνιούσα να έρθει η Τρίτη, για να διαβάσω τα κατορθώματα του Φάνη στην Αμερική. Παραδόξως δεν έβρισκα τίποτα. Σαν να μην είχε πάει ποτέ. Ούτε διθύραμβοι, ούτε φωτογραφίες παρουσίασης, ούτε δηλώσεις θαυμασμού από συμπαίκτες και προπονητές, ούτε scouting reports, τίποτα...

Ο επίσης αστικός μύθος έλεγε ότι η μάνα του Φάνη είχε ψιλικατζίδικο κάπου στη Δάφνη κι εγώ σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να πάω να τη βρω και να τη ρωτήσω, αν έπαθε τίποτα ο Φάνης μου. “Είσαι τρελός” μου έλεγε η μάνα μου... “Να κάτσεις στ' αυγά σου”. Το τελειωτικό για μένα χτύπημα ήρθε το φθινόπωρο. Ο Φάνης παρών στις προπονήσεις (λέμε τώρα) του Πανιωνίου... Επέστρεψε κανονικά στον “αιώνιο” και στο άσημο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι συμπαίκτες-φίλοι μου με δούλευαν κι εγώ το είχα βουλώσει γεμάτος απορία και αντιπάθεια για τους Atlanta Hawks.

Πολύ καιρό μετά, έπεσε τυχαία (λέμε τώρα) στα χέρια μου ένα Playboy του αδερφού μου... Προφανώς εκείνος δεν έπαιρνε το “Τρίποντο”. Αφού θαύμασα το σαλόνι και τη Μις... κάτι, έπεσα σε ένα ωραίο αφιέρωμα του περιοδικού για ερωτικές ιστορίες Ελλήνων διασήμων γραμμένες από τους ίδιους. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, συγγραφείς, επιχειρηματίες και ξαφνικά... ο Φάνης. Ο δικός μου Φάνης έγραφε μια ερωτική ιστορία που έλαβε χώρα πού;;; Στην Ατλάντα !!! Εκεί όπου εγώ νόμιζα ότι ο παικταράς μου θα κατέπλησσε τα πλήθη και θα κατακτούσε το NBA, εκείνος περιέγραφε με πιπεράτες λεπτομέρειες, πως γνώρισε σε ένα club μια χορεύτρια και αποφάσισε να ζήσει για λίγο μαζί της τη dolce vita ταξιδεύοντας στην Αμερική, αντί να χύνει ποταμούς ιδρώτα στο camp των Hawks. Πολύ αργότερα θα μάθαινα ότι η Atlanta είναι η πρωτεύουσα της ανδρικής διασκέδασης, πίτα στα night clubs, στα strip shows κλπ κλπ Εκεί ακριβώς δηλαδή που ΔΕΝ έπρεπε να βρεθεί ο Φάνης. Χάθηκε να τον καλούσαν οι κρυόκωλοι Μορμόνοι των Utah Jazz ;;

Κάποιος μπορεί να πει ότι ξόδεψε το ταλέντο του. Άλλος ότι τεμπέλιασε. Κρατήστε αυτό. Δεν έχω δει άλλον παίκτη να αφήνει τόση ενέργεια, τόσο ιδρώτα, τόσο κόπο μέσα στο παρκέ. Πρέπει να άφηνε χιλιάδες θερμίδων κατά τη διάρκεια του αγώνα, να έχανε κιλά, απλά μετά γούσταρε να φάει, να πιεί και να καπνίσει κι έτσι τα ξανάπαιρνε. Όσοι πουν ότι είναι underachieved ας σκεφτούν αυτό. Υπήρξε βασικός στο έπος του '87, στον άθλο του '89 πήρε μέρος σε 4 ευρωπαϊκά, 3 παγκόσμια, στους Ολυμπιακούς του '96 και συνολικά είχε 220 συμμετοχές με τη γαλάζια φανέλα και τον αριθμό 15 συνήθως (άλλες φορές φορούσε το 13). Ευθύνεται δε για έναν τεράστιο αριθμό παιδιών που ψήλωσαν κι ονειρεύτηκαν ότι θα γίνουν “Φάνης”. Underachieved ; Δε νομίζω Τάκη... Οι καλλιτέχνες που βάζουν το έργο τους σε ένα καράβι και το στέλνουν να επισκεφτεί και πολλές φορές να αλλάξει τις ζωές νέων ανθρώπων, δεν είναι ποτέ underachieved. Άσχετα με το τι και το πόσα κέρδισαν. Τέτοιος υπήρξε και ο Φάνης Χριστοδούλου.

Αν ποτέ πέσει αυτό το κείμενο στα χέρια του, το μόνο που ελπίζω είναι να μη στενοχωρηθεί, που θυμήθηκα αυτή την ξεχασμένη παλιά ιστορία... Αν συμβεί κάτι τέτοιο να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Θέλω πάντα να είναι υγιής, ευτυχισμένος με την όμορφη οικογένειά του και άσχετα αν έχει πολλά ή λίγα εκεί στην Πάρο, είναι πάντα ο Φάνης. Που άγγιξε τόσες και τόσες παιδικές ψυχές και ζωές μεταξύ των οποίων και τη δική μου. Εξακολουθώ να φοράω το 4 όποτε παίζω για την πλάκα μου και μισώ ακόμα τους Hawks, που δεν κατάλαβαν το χρυσάφι που είχαν στα χέρια τους.

Υ.Γ. Η φωτογραφία του ως πρωταθλητή με το τριφύλι στο στήθος και τα χέρια του πάνω στον τρομοκρατημένο Ιωαννίδη, είναι για μένα αντίστοιχη βυζαντινής αγιογραφίας. Τον προσκυνώ.