Η μανία της μπουλντόζας

Τα φετινά πλέι-οφ του ΝΒΑ ήταν η χαρά του φιλάθλου που δεν αντέχει το άγριο ξενύχτι. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το τελευταίο πεντάλεπτο (αν όχι δωδεκάλεπτο…) είχε διαδικαστική σημασία. Ο νικητής ήταν γνωστός από νωρίς, με συνοπτικές διαδικασίες. Ο νυσταγμένος Ευρωπαίος που έβλεπε τους αγώνες με μανταλάκια στα βλέφαρα έπεφτε για ύπνο ξέγνοιαστος πολύ πριν οι ομάδες πάρουν τον δρόμο για τα αποδυτήρια.

Ακόμα και στις ελάχιστες σειρές που κρίθηκαν σε 7^ο παιχνίδι, τα περισσότερα ματς τελείωσαν με διαφορές μεγαλύτερες των 15-20 πόντων. Το «χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό φινάλε» έγινε είδος εν ανεπαρκεία. Η μέση νικητήρια διαφορά (14,6 πόντοι) είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία του ΝΒΑ. Οι 24 από τους 85 αγώνες τελείωσαν με διαφορά ευρύτερη των 20 πόντων.

Ακόμα και οι τελικοί αποτελούνται από 6 κούρσες για ένα άλογο, διαφορετικό κάθε φορά: 104-89, 110-77, 90-120, 108-97, 97-112, 101-115, ζζζζζζ.

Ούτε ένα θρίλερ. Ούτε μία μονοψήφια αναμέτρηση. Τελικοί είναι αυτοί ή τουρνουά Ανδρέας Βαρίκας;

«Το πιο συναρπαστικό ημίωρο στον αθλητισμό είναι το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ», είπε κάποτε, σκωπτικά, ο αμίμητος Τσαρλς Μπάρκλεϊ. Φέτος δεν έχει βγάλει μιλιά ο σερ Τσαρλς. Θα κοιμάται σε καμιά σκιά.

Και όμως, αυτά τα ανιαρά πλέι-οφ ενδέχεται να εγκυμονούν τον συναρπαστικότερο «showdown» των χρονικών. Δεν θυμάται να συνυπήρξαν πρόσφατα δύο τόσο ισχυρές και τόσο ισοδύναμες ομάδες στους τελικούς ούτε να έφτασαν να λύσουν τις διαφορές τους σε 48 λεπτά.

Εάν νικήσουν οι Ουόριορς, θα κηρύξουν την έναρξη της «Golden Age of the Golden State» ή, αν προτιμάτε, της «εποχής της πεταλουδίτσας». Διότι τι άλλο θυμίζει ο αέρινος Στεφ Κάρι, από φαρφαλίνα που πετάει από λουλουδάκι σε λουλουδάκι;

Εάν πάλι κερδίσουν οι Καβαλίερς, θα γράψουν ιστορία ως η πρώτη ομάδα που επιστρέφει σώα και αβλαβής από το 1-3 σε σειρά τελικών και θα φέρουν στην «καταραμένη» πόλη του Κλήβελαντ το πρώτο πρωτάθλημα μετά από μισό αιώνα απογοητεύσεων.

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν είναι βέβαια πεταλουδίτσα, αλλά οδοστρωτήρας. Αλλά τα όμορφα πλουμιστά πετούμενα έχουν τον τρόπο τους για να ξεφεύγουν από τη μανία της μπουλντόζας…

Ας μη γελιόμαστε, όμως. Οι Ουόριορς έχουν την όψη ομάδας που χτυπήθηκε από νταλίκα. Ο Μπόγκουτ είναι στα πιτς, ο Ιγκουοντόλα δυσκολεύεται να περπατήσει, ο Κάρι πονάει παντού, ο Γκριν δεν μπορεί να τραμπουκέψει κανέναν, το βλέμμα όλων είναι θολό σαν να βγήκαν μέσα από τυφώνα.

Οι δυνάμεις των πρωταθλητών μοιάζουν να λιγοστεύουν, ενώ οι Καβς δυναμώνουν ολοένα περισσότερο και δείχνουν έτοιμοι να παίξουν άλλα επτά ματς.

Το Κλήβελαντ έχει στις τάξεις του τους δύο καλύτερους παίκτες των τελικών, ενώ ο πολύς Κάρι δεν είναι καν ο κορυφαίος της δικής του ομάδας. Όπως και πέρυσι, άλλωστε.

Όταν ένας αστέρας απαιτεί από τους διαιτητές «σεβασμό» εν χορώ με τον προπονητή και τους συμπαίκτες του, να ξέρετε ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση: «Είμαι ο MVP, σταματήστε να μου σφυρίζετε φάουλ». Τι μας λέτε, μίστερ;

Ο Τζεφ Βαν Γκάντι έλεγε, από τη θέση του σχολιαστή του ΕSPN, ότι ο τίτλος του ΜVP των τελικών θα πρέπει να απονεμηθεί στον ΛεΜπρόν Τζέιμς, άσχετα με το αποτέλεσμα του 7^ου αγώνα. «Έπρεπε μάλιστα να του το δώσουν και πέρυσι», τόνισε.

Το έπαθλο του 2015 κατέληξε στον κορυφαίο των Ουόριορς, Αντρέ Ιγκουοντάλα και ο Βαν Γκάντι χαρακτήρισε την απόφαση «mind-boggling», από αυτές που κάνουν το μυαλό να μουδιάζει.

Και αν επαναλάβουν φέτος την ίδια ανορθογραφία; «It would be a travesty», είπε ο αθυρόστομος σχολιαστής. Υποθέτω ότι αυτό δεν χρειάζεται μετάφραση.

Έχει δίκαιο ο Βαν Γκάντι. Οι παραστάσεις του ΛεΜπρόν στους τελικούς του 2015 και του 2016 απειλούν να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια, άσχετα αν αρέσει στον ουδέτερο ή όχι το μπάσκετ που παίζει ο υπεράνθρωπος των Καβαλίερς.

Η περυσινή του ήττα είναι πια προφανές ότι οφείλεται στο ισχνό μετά τους τραυματισμούς των Ίρβινγκ και Λαβ «supporting cast». Ο Κάρι ήταν ο MVP της κανονικής περιόδου (πέρυσι και φέτος), αλλά τα πλέι-οφ είναι διαφορετικό θηρίο.

Στην απέναντι γωνία, κάθεται ένας μπασκετμπολίστας που ήδη διεκδικεί θέση ανάμεσα στους 3-4 κορυφαίους όλων των εποχών. Τη γωνία των Ουόριορς υπερασπίζεται κάποιος που, επιεικώς, διεκδικεί μία θέση στην 20άδα. Αλλά μόνο αν συνεχίσει στον παράλογο ρυθμό της τελευταίας διετίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο τίτλος θα καταλήξει στις όχθες της λίμνης Ήρι. Όπως επισήμανε ο –παρακαθήμενος του Βαν Γκάντι και άλλοτε προπονητής των Ουόριορς- Μαρκ Τζάκσον, το Γκόλντεν Στέιτ καλείται αύριο να κεφαλαιοποιήσει τα ρεκόρ που πέτυχε στην κανονική περίοδο.

Η έδρα είναι ένα γιγάντιο πλεονέκτημα στον 7^ο τελικό. Στην ιστορία του ΝΒΑ, τα Game 7 κρίθηκαν υπέρ του γηπεδούχου σε ποσοστό 81 τοις εκατό (101-24).

Εάν μιλάμε μόνο για τελικούς, το κοντέρ γράφει 15-3. Η τελευταία ομάδα που κατέκτησε πρωτάθλημα στο σπίτι του εχθρού σε 7^ο παιχνίδι ήσαν οι Ουάσινγκτον Μπούλετς του 1978, πολλά χρόνια πριν γεννηθούν οι πρωταγωνιστές των φετινών τελικών.

Οι Ουόριορς κόντεψαν να τελειώσουν τη σεζόν χωρίς εντός έδρας ήττα, αλλά είπαμε, τα πλέι-οφ είναι διαφορετικό θηρίο. Άλλωστε, οι Καβς άλωσαν την Oracle Arena μία φορά στους φετινούς τελικούς (όταν χάλασαν το πάρτυ τίτλου των Ουόριορς στο 5^ο ματς) και μία στο ξεκίνημα των περυσινών.

Όπως και αν έχει το πράγμα, περιμένω να γίνει, επιτέλους, ένα ματς που θα μας αποζημιώσει για τα νερόβραστα ξενύχτια της φετινής «post-season». Ας φτάσει ο τελικός στην 3^η παράταση και ας τον κερδίσει όποιος νά ’ναι.

Αν λέγεται και ΛεΜπρόν, ακόμα καλύτερα.