Οθέλο σε ευχαριστώ (vid)

Σπάνια γράφω για κάποιον παίκτη, σπάνια θα του αφιερώσω ολόκληρο blog. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει τεράστιες προσωπικότητες από τον Ολυμπιακό. Μεγαλύτερες σίγουρα από τον Οθέλο Χάντερ.

Ο Αμερικανός όμως πραγματικά με συγκίνησε και με αναγκάζει να γράψω τις σκέψεις μου για αυτόν.

Το καλοκαίρι του 2014 όταν έπεσε το όνομα του Χάντερ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είχα γράψει στο facebook πως ο συγκεκριμένος παίκτης δεν είναι για το αγωνιστικό επίπεδο του Ολυμπιακού.

Παρά τους εκπληκτικούς τελικούς της σίγουρα διαλυμένης Σιένα απέναντι στην Αρμάνι και τα όργια του Οθέλο απέναντι στους αντιπάλους του, δεν τον πίστευα.

Δύο καλοκαίρια αργότερα όχι μόνο έχω αναθεωρήσει όπως καταλαβαίνετε, αλλά εύχομαι κάποια στιγμή να επιστρέψει στον Πειραιά.

Ξεκίνησε την πρώτη σεζόν ως back up του Ντάνστον, αλλά πήρε την ομάδα στην πλάτη του όσο στον Ολυμπιακό είχαν βαφτίσει τις πίτσες και τα σουβλάκια του Ντάνστον (και τα 10 παραπανίσια κιλά) σε «μεταβολικό σύνδρομο».

Στη δεύτερη σεζόν πάλι back up. Αυτή τη φορά του Γιανγκ. Ο Πάτρικ τραυματίστηκε, ουσιαστικά ποτέ δεν αντικαταστάθηκε και ο Οθέλο φώναζε πάλι παρών.

Θυμάμαι σε συνεχόμενα υστερόγραφα να καλώ (δίκην αστεϊσμού) τον Γιάννη Μώραλη να τον κάνει Δημότη Πειραιά.

Δεν ήταν μόνο η αγωνιστική του απόδοση, ήταν η μάχη, ο ιδρώτας, η σκληρή δουλειά, οι βουτιές στο παρκέ, ήταν η καρδιά του Χάντερ που καθημερινά τον ανέβαζε επίπεδα στον ομολογουμένως δύσκολο, ψυχισμό των οπαδών του Ολυμπιακού.

Ο Χάντερ αποφάσισε να αποχωρήσει πριν λήξει η σεζόν για δικούς του προσωπικούς λόγους, γιατί δε μπορούσε να ζει σε μία χώρα που βιώνει καθημερινά την αμφιβολία. Ξένος είναι και το θεωρώ απόλυτα λογικό. Εδώ οι μισοί Έλληνες σκέφτονται να μεταναστεύσουν, γιατί να μην το σκεφτεί ο ξένος.

Φέρθηκε τίμια. Ενημέρωσε άπαντες ο ίδιος. Ούτε μάνατζερ, ούτε μέσω δημοσιευμάτων, ούτε μέσω συνεντεύξεων. Ο ίδιος.

Παρ' όλα αυτά στους τελικούς έκανε τα πάντα για να νικήσει η ομάδα του, η «οικογένειά» του. Κράμπα έπαθε μετά από ένα κάρφωμα στην πρώτη παράταση στο ΟΑΚΑ στον τελευταίο τελικό. Σηκώθηκε αμέσως και συνέχισε. Για όσα δευτερόλεπτα έμεναν.

Έχοντας υπογράψει μάλλον το μεγαλύτερο συμβόλαιο της καριέρας του με τη Ρεάλ (2.000.000 για δύο χρόνια) θα μπορούσε να παίξει «σβηστός». Αυτός όχι μόνο δεν έπαιξε χαλαρά, αλλά έδωσε το 101% των δυνάμεών του.

Στη βόλτα που πήγαμε στο γκολφ τον ρώτησα αν υπήρξαν δεύτερες σκέψεις μετά την κατάκτηση του τίτλου.

Η απάντησή του στο βίντεο που βρίσκεται στο τέλος του κειμένου. Η ματιά του όμως δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Το βλέμμα του ήταν τόσο ειλικρινές όταν μου έλεγε, «από το σουτ του Βασίλη μέχρι και που φύγαμε από το ΣΕΦ μετά την υποδοχή, αναρωτήθηκα... Θεέ μου άραγε πότε θα το ξαναζήσω αυτό».

Δε θα ξεχάσω ποτέ το συγκεκριμένο βλέμμα, δε θα ξεχάσω ποτέ τον κόμπο στο λαιμό του όταν μου απαντούσε.

Πείτε μου έναν ξένο αθλητή που πήγε 22.000 μπουκάλια νερό στους πρόσφυγες ή που έκανε κάτι αντίστοιχο;

Οθέλο σε ευχαριστώ πολύ που τίμησες όσο λίγοι την ερυθρόλευκη φανέλα.

Σε ευχαριστώ που δύο χρόνια στην ομάδα δε δημιούργησες το παραμικρό πρόβλημα.

Σε ευχαριστώ που ενώ ήξερες τον επόμενο προορισμό σου, συνέχιζες να παλεύεις μέχρι λιποθυμίας για τον Ολυμπιακό.

ΥΓ: Όλα θα γίνουν.

ΥΓ 2: Αν είχε κάνει ο Νοβίτσκι το τρολάρισμα του Παππά θα μιλάγαμε τώρα για το φοβερό ΝΒΑ, τη νοοτροπία του και το άριστο κλίμα που υπάρχει μεταξύ των παικτών στις ΗΠΑ, πώς αποδέχονται την πλάκα των αντιπάλων τους, κλπ.

Στην Ελλάδα όμως να πέσουμε να τον φάμε που έκανε ένα χιουμοριστικό σχόλιο. Είμαι με Παππά 100%.

ΥΓ 3: Τα «νταβατζιλίκια» δε βοήθησαν καμία ομάδα, ποτέ.