Πήγε απέναντι κι άλλαξε την ιστορία!

Πριν την έναρξη των τελικών, η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι ο Ολυμπιακός βρισκόταν πιο μπροστά από τον Παναθηναϊκό στις πιθανότητες του τίτλου και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν, ότι οι εφετινοί τελικοί θα κριθούν στα τέσσερα ή ακόμη και στα τρία παιχνίδια. Οι «πράσινοι» όμως, τους διέψευσαν όλους και παίζοντας καλύτερα στο πρώτο ματς, «άλωσαν» (81-83) το Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», ανέκτησαν το πλεονέκτημα έδρας και πήραν το πλέον ψυχολογικό προβάδισμα στην μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Πείτε μου τώρα, όμως, πόσοι από σας πίστευαν τότε, ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα πετύχαιναν τρεις σερί νίκες και θα στέφονταν πρωταθλητές μέσα στο ΟΑΚΑ; Και μάλιστα, στην 2η παράταση, χωρίς τους Πρίντεζη και Λοτζέσκι, στο τελευταίο ματς της καριέρας του Διαμαντίδη, μπροστά σε 20.000 κόσμο, με τρίποντο του Σπανούλη στο τελευταίο δευτερόλεπτο και χωρίς να ανοίξει μύτη!

Για την ακρίβεια, όχι μύτη δεν άνοιξε, αλλά απεναντίας, το ματς δεν αποτέλεσε απλά μία γιορτή του αθλήματος, την οποία απόλαυσε - με κομμένη την ανάσα - όλη η μπασκετική Ευρώπη, αλλά την απόλυτη αποθέωση του αθλητικού πολιτισμού στην κορύφωση της μεγαλύτερης, ίσως, αντιπαλότητας που έχει γεννήσει η οικουμένη!

Τι ο V-Span - πιο «κόκκινο πανί» για τους οπαδούς του «τριφυλλιού» δεν υπάρχει - να χαριεντίζεται και να ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με τον Θανάση Γιαννακόπουλο με το ματς να είναι σε εξέλιξη... Τι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι να αγκαλιάζουν πρώτα τον αρχηγό του Παναθηναϊκού - καλώντας τον να αναθεωρήσει την «απόσυρσή» του - και μετά να τρέχουν στη φυσούνα για να πανηγυρίσουν... Τι ο πρόεδρος της «πράσινης» ΚΑΕ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος (όπως και μετά τον αποκλεισμό από την Λαμποράλ) να πηγαίνει στα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων για να τους συγχαρεί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος... Τι η μισή ομάδα του Ολυμπιακού - με πρώτο τον «Kill Bill» - να αφήνει στη μέση τα επινίκια για να πάει να αποχαιρετήσει αυτοπροσώπως τον Διαμαντίδη και να του σφίξει το χέρι...

Πρωτάθλημα Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και αγκαλιές;

Συγνώμη, αλλά καλύπτοντας εδώ και 21 χρόνια τη «λυσσαλέα» αυτή αντιπαλότητα μεταξύ των «αιωνίων» του ελληνικού μπάσκετ, με την τόσο αρνητική επίδραση στο θέαμα και την ποιότητα των αγώνων, αδυνατώ ακόμη να πιστέψω ότι η αδιανόητη αυτή μπασκετική «ραψωδία» που όλοι απολαύσαμε και που δυστυχώς τελείωσε, «ένωσε» - τρόπον τινά - νικητές και ηττημένους σε τέτοιο βαθμό που αποχώρησαν αγκαλιασμένοι! Έφυγα από το γήπεδο πιο γεμάτος από ποτέ... Από μπάσκετ, αλλά και από ηθική ικανοποίηση! Θα έχω να λέω στα εγγόνια μου, ότι οι τελικοί του 2016 ήταν οι καλύτεροι όλων των εποχών στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος. Θα έχω να τους λέω ότι ήμουν ευλογημένος που γνώρισα, έζησα από κοντά και συναναστράφηκα τους δύο κορυφαίους παίκτες της νεότερης ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Που είδα αυτό το ιστορικό ματς, στο οποίο ο Σπανούλης έκανε τα πάντα για να στείλει τον Διαμαντίδη στην πρόωρη σύνταξη, όχι γιατί έχει κάτι μαζί του, αλλά γιατί είναι νικητής και ήθελε το πρωτάθλημα μία ώρα αρχύτερα. Αν γινόταν 5ο ματς, χωρίς Πρίντεζη και Λοτζέσκι, πολύ δύσκολα θα τα κατάφερναν οι Πειραιώτες...

Όταν το «αντίο» γίνεται «σημαία» για ένα καλύτερο... αύριο!

Νιώθω τυχερός, γιατί είδα, χειροκρότησα και συνομίλησα με τον «Μήτσο» στην τελευταία και ίσως και την πιο ανθρώπινη συνέντευξη Τύπου που έδωσε. Μετά από ένα εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο (10π., 3ρ. & 4ασ.), ο Διαμαντίδης δεν έκανε ούτε ένα σουτ από το 24ο (μείωσε σε 39-44) έως το 43ο λεπτό του αγώνα (έγραψε το 67-65 με τρίποντο) και παίζοντας συνολικά 38 λεπτά, τερμάτισε ευδοκίμως και παραπάνω από αξιοπρεπώς την μυθική καριέρα του, αφήνοντας και μία ξεχωριστή παρακαταθήκη, που δεν έχει να κάνει με όλα όσα έκανε μέσα στο παρκέ. Η τεράστια προσωπικότητά του, το σπάνιο ήθος του και η μοναδική (για το μέγεθός του) ταπεινοφροσύνη που εξέπεμπε πάντα, συνέβαλε σε μία πρωτοφανή ανακωχή στην κόντρα του «μίσους» ανάμεσα στις διοικήσεις των δύο ομάδων κι επέτρεψαν στον Δημήτρη να «χαιρετήσει» το μπάσκετ, έχοντας ενθύμιο το κορυφαίο ματς στην ιστορία των τελικών της Α1 Κατηγορίας και όχι εν μέσω μαυρίλας, μιζέριας πολεμικού κλίματος και βανδαλισμών. Απεναντίας μέσα στην πιο ιδανική ατμόσφαιρα που πρέπει να χαρακτηρίζει τις αναμετρήσεις των δύο αυτών κορυφαίων ελληνικών ομάδων, που τόσο πολύ έχουν διαφημίσει το ελληνικό μπάσκετ εκτός των συνόρων. Ας είναι το αντίο του Διαμαντίδη, η απαρχή για μία νέα τάξη πραγμάτων στα μπασκετικά δρώμενα της χώρας μας, όπου τα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού ή Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού θα είναι γιορτή για όλη την μπασκετική Ευρώπη. Να λοιπόν, που όταν πρέπει και όταν έχουμε λόγο, ξέρουμε να δείχνουμε σεβασμό...

Ο αθλητικός «εγωισμός» δείχνει τι σημαίνει «κίνητρο»!

Άφησα τελευταίο τον Σπανούλη, πολύ απλά γιατί ο Διαμαντίδης έριξε αυλαία, ενώ ο Βασίλης δεν συνεχίζει απλά, αλλά έτσι όπως παίζει, δείχνει ότι όσο περνάνε τα χρόνια, αυτός, τόσο θα ψάχνει για μεγαλύτερα κίνητρα. Η περίπτωσή του Λαρισινού γκαρντ, είναι μοναδική στο είδος στα χρονικά του αθλήματος παγκοσμίως και μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον... Κόμπι Μπράϊαντ. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ και μην βιαστείτε να με παρεξηγήσετε, να με πάρετε στο ψιλό ή να με χαρακτηρίσετε ιερόσυλο... To 2006, μετά την πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό κι έχοντας κατακτήσει το «νταμπλ», ήρθε η τιμητική πρόταση από το ΝΒΑ και το τριετές συμβόλαιο των Ρόκετς. Ο «Μπίλης» που από πάντα ζούσε κι ανέπνεε για το υψηλότερο κίνητρο, άφησε τη σιγουριά του «τριφυλλιού» για να κυνηγήσει το όνειρό του και πριν πάει στο Χιούστον, είχε φροντίσει να δείξει στους Αμερικανούς ποιος είναι με την επική εμφάνισή του (22π.) στον αξέχαστο ημιτελικό του Μουντομπάσκετ (2006) και τη νίκη (101-95) επί των Ηνωμένων Πολιτειών του ΛεΜπρόν, του Γουέϊντ, του Μπος, του Καρμέλο, του Πολ και του Χάουαρντ.

Απαρνούμενος το ΝΒΑ, επέστρεψε (2007) στον Παναθηναϊκό για να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης. Τη χρονιά που το κατάφερε, στο Final 4 του Βερολίνου (2009), αναδείχτηκε MVP μίας ομάδας γεμάτης αστέρες πρώτης γραμμής (Διαμαντίδης, Saras, Μπατίστ, Πέκοβιτς, Φώτσης). Η προσφορά του, όμως, δεν εκτιμήθηκε στο βαθμό που επέβαλε ο αθλητικός εγωισμός του και το ότι ο Ομπράντοβιτς τον ήθελε, αλλά για δεύτερο βιολί δεν ταίριαζε στον «ψυχισμό» του. Ο Σπανούλης όχι μόνο δεν επέλεξε να επαναπαυτεί στα σίγουρα και να συμβιβαστεί με ένα ηγεμονικό συμβόλαιο με λίγα Ευρώ λιγότερα από του Διαμαντίδη, αλλά αντιθέτως είχε τα κότσια και το ειδικό βάρος να πάει στην αντίπερα όχθη και την προσωπικότητα να υποστηρίξει μία απόφαση που στην Ελλάδα όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι... Το σημαντικότερο απ' όλα, όμως κι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό και μοναδικό, είναι ότι αλλάζοντας στρατόπεδο, ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής των 6 τίτλων που έχουν κατακτήσει οι Πειραιώτες με αυτόν ηγέτη και scorer.

Πόσοι θα άφηναν την «ιστορία» και θα δημιουργούσαν καινούρια;

Ξέρετε πολλούς παίκτες που πηγαίνοντας από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό ή τούμπαλιν, συνετέλεσαν τα μέγιστα ώστε να αλλάξει η ιστορία; Μέσα σε 12 χρόνια, από το 1998 έως το καλοκαίρι του 2010, οπότε και ο «Billy» έγινε «νότιος», οι «ερυθρόλευκοι» κατέκτησαν μόλις 2 Κύπελλα και συμμετείχαν σε 2 Final 4. Από την στιγμή που φόρεσε τη φανέλα με το νο7 (στον ΠΑΟ φορούσε το νο6), στο μισό διάστημα, οι Περαιώτες έχουν κατακτήσει τρία πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο Ελλάδας, δύο ευρωπαϊκά τρόπαια (MVP και στα δύο), έχουν δώσει το παρών σε τρία Final 4 κι έχουν παίξει σε ισάριθμους ευρωπαϊκούς τελικούς. Στην εφετινή χρονιά μάλιστα, ο Σπανούλης «σφράγισε» - με δύο τρίποντα «buzzer beater» στο ΟΑΚΑ και με εκπληκτικό επιθετικό κρεσέντο (11 από τους 13 τελευταίους πόντους της ομάδας) στο ΣΕΦ - και τις τρεις σερί νίκες του Ολυμπιακού στους τελικούς, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο πρώτο «back to back» πρωτάθλημα του «Θρύλου» μετά από 19 χρόνια και το παρθενικό που κατακτήθηκε ποτέ στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Ξέρετε κάποιον άλλον, που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε τέτοιο «σίριαλ»;

(Υ.Γ.): Η σύγκριση με τον Κόμπι Μπράϊαντ, δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την ατομική του αξία, αλλά με την δυσκολία του κατορθώματος. Ο «Black Mamba» γνώρισε την μεγαλύτερη αναγνώριση, όταν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής για δύο σερί χρόνια (2009 & 2010) χωρίς να έχει συμπαίκτη τον Σακίλ Ο'Νιλ, με τον οποίο κατέκτησε τους τρεις πρώτους τίτλους (2000, 2001 & 2002). Προσοχή, μιλάμε για το ΝΒΑ, ο ΛεΜπρόν Τζέϊμς παράτησε το Μαϊάμι και τα δύο δαχτυλίδια που κατέκτησε με την Χιτ για να στεφθεί πρωταθλητής με τους Καβαλίερς, αλλά ακόμη στην προσπάθεια έχει μείνει...