Δεν είναι κάθε μέρα Σάββατο

Ανάμεσα στα αμέτρητα ρεκόρ που κατέχει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, υπάρχει και ένα σπάνιο, ενδεχομένως πρωτοφανές. Δεν έχει απολυθεί ποτέ στην καριέρα του. Στη χειρότερη για τον ίδιο περίπτωση, υπήρξε συναινετικό διαζύγιο, όπως με τη Σερβική Ομοσπονδία μετά το παταγώδες διπλό στραπάτσο της διετίας 2004-5. Το ερχόμενο καλοκαίρι, αυτό το ρεκόρ μπορεί να τρίξει.

«Του έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και θα του προσφέρουμε νέο συμβόλαιο μέχρι το 2020», δήλωσε ο εφέντης Γιλντιρίμ στο Βερολίνο. Έσπευσε, όμως, να αραδιάσει αστερίσκους: «Αρκεί να μειωθεί ο προϋπολογισμός, να δοθεί χρόνος συμμετοχής στους γηγενείς παίκτες» και ούτω καθ’εξής.

Αυτές οι δηλώσεις του προέδρου της Φενέρ έγιναν πριν τον τελικό με την ΤΣΣΚΑ. ΄Εκτοτε, ακολούθησε εκκωφαντική σιωπή. Από τα μισόλογα των απογοητευμένων μεμέτηδων μετά τον τελικό, κατάλαβα ότι υπάρχει και τρίτος, ακόμα σημαντικότερος αστερίσκος: «Αρκεί να κατακτήσουμε το τουρκικό πρωτάθλημα».

Η Φενέρ τερμάτισε 2^η στην κανονική περίοδο και θα παίξει στους τελικούς με μειονέκτημα έδρας, εάν φτάσει σε αυτούς μαζί με τη συμπολίτισσα Εφές. Πέρυσι ηττήθηκε στα ημιτελικά από την Καρσίγιακα, η οποία άλωσε και τις δύο όχθες της Κωνσταντινούπολης καθ’οδόν προς τον τίτλο.

Πρόπερσι, ο Ομπράντοβιτς πανηγύρισε το πρώτο και μοναδικό του ως τώρα πρωτάθλημα εντός των τειχών, νικητής των τελικών που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ αφού αποχώρησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το κλίμα ζούγκλας και ευνοιοκρατίας η Γαλατασαράι. Πήρε με χίλια ζόρια κι ένα κύπελλο Τουρκίας, φέτος.

Αλλά αυτό που ζητήθηκε από τον Ομπράντοβιτς το καλοκαίρι του 2013 ήταν η δημιουργία μίας δυναστείας εντός των τειχών και η αναρρίχηση της Φενέρμπαχτσε στην κορυφή της Ευρώπης. Όχι ένα πρωτάθλημα στη χάση και ένα κύπελλο στη φέξη.

Ο «Ζοτς» ζορίστηκε την πρώτη χρονιά στη Euroleague, αλλά έκτοτε οδήγησε την ομάδα σε δύο συνεχόμενα Final-4, τα πρώτα της ιστορίας της. Δεν είναι μικρό πράγμα.

Εμείς οι Έλληνες που θυμόμαστε τα 8 χαμένα στοιχήματα της οκταετίας 1987-95 γνωρίζουμε ότι δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση ο ευρωπαϊκός τίτλος από μία ομάδα πρωτόπειρη, όσο υψηλός και αν είναι ο προϋπολογισμός της.

Οι Τούρκοι δεν το ξέρουν και βιάζονται να κατακτήσουν τα πάντα με τον παρά τους. Στη Φενέρ της εποχής Ομπράντοβιτς επενδύθηκαν περισσότερα από 120 εκατομμύρια, όπως και στην Εφές του Ίβκοβιτς.

Ο «Ντούντα» απολύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ως αποτυχών πριν από δύο μήνες, μολονότι είχε την Εφές πρώτη στο τουρκικό πρωτάθλημα. Ο «Ζοτς» έχει ως επιχείρημα τη συμμετοχή σε δύο διαδοχικά Final-4.

Ωστόσο, η εικόνα της Φενέρ πέρυσι στη Μαδρίτη και φέτος στο Βερολίνο άγγιξε τα όρια του απογοητευτικού, παρά την αθρόα συμπαράσταση χιλιάδων φωνακλάδων Τούρκων από τις εξέδρες.

Την πρώτη χρονιά, ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του παγιδεύτηκαν στο μπάσκετ-καρικατούρα της Ρεάλ και γνώρισαν συντριβή στον ημιτελικό, ενώ ηττήθηκαν και στον μικρό τελικό. Φέτος, το 0-3 αποφεύχθηκε από ένα μικρό θαύμα (μία χαμένη βολή και ένα άστοχο μακρυνό σουτ του Άνταμς), απέναντι σε έναν αντίπαλο που θα’πρεπε να γίνει μεζεδάκι στο πιάτο των Τούρκων, ιδίως μετά το αρχικό 13-0.

Κουτσά στραβά η Φενέρ πέρασε στον τελικό, αλλά προδόθηκε από πανάκριβους παίκτες επιλογής Ομπράντοβιτς και κινδύνευσε με διασυρμό, πριν βρει σύμμαχο στις χίμαιρες των Ρώσων. 'Εφερε τον τελικό στα μέτρα της και είχε τους αλαλαγμούς χιλιάδων Τούρκων για καύσιμο και παρ'όλα αυτά ηττήθηκε.

Η ΤΣΣΚΑ μπορεί να έχει χτιστεί και αυτή με άφθονο χρυσάφι, αλλά δεν παύει να είναι μία ομάδα χωρίς σέντερ, στελεχωμένη μάλιστα με Ρώσους παίκτες που δεν πιάνουν παρά ψίχουλα στο χρηματιστήριο του μπάσκετ απέναντι στους κ.κ. Μπογκντάνοβιτς, Βέσελι, Ούντο, Ντίξον.

Σε τέσσερις αγώνες Final-4, η Φενέρ του Ομπράντοβιτς δεν εμφανίστηκε ούτε μία φορά με το μαχαίρι στα δόντια, ετοιμοπόλεμη και ικανή να αποδείξει στο γήπεδο τη θεωρητική υπεροχή της. Ηττήθηκε όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και στην προπονητική σκακιέρα, που υποτίθεται ότι είναι το δυνατό της σημείο.

Τεχνικά, η Φενέρ μοιάζει ασυνάρτητη και μπερδεμένη, σαν ομάδα που προσπαθεί να παίξει μπάσκετ διαφορετικό από αυτό που υπάρχει στο dna βασικών παικτών της και του προπονητή της. Μου θυμίζει και κάτι άλλο αυτό το τελευταίο, αλλά ας το αφήσουμε για τον Ιούλιο…

Ωστόσο, και μολαταύτα, τυχερή ξε-τυχερή, η Φενέρ έχασε τον ευρωπαϊκό τίτλο για ένα ριμπάουντ. Για ένα φόλοου που έπεσε από τον ουρανό, επειδή οι θεοί του μπάσκετ αποφάσισαν να εξιλεώσουν τον home fatale του 2014 Χριάπα.

Εάν είχε ασχοληθεί σοβαρά με το μπλοκ-άουτ ο φοβερός Κάλινιτς μετά το άψυχο σουτ του Ντε Κολό, θα ήταν τώρα ο Ομπράντοβιτς ήρωας και ο Ιτούδης Ηττούδης. Η πορτοκαλί μπάλα είναι άτιμη πόρνη. Δεν γίνεται, να είναι κάθε μέρα Σάββατο.

Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα είχε γραφτεί η ιστορία εάν λ.χ. αστοχούσαν (ή, αντιστοίχως, ευστοχούσαν) την κρίσιμη ώρα ο Τζόρτζεβιτς του 1991, ο Ραγκάτσι του 1993, ο Τόμπσον του 1994, ο Μοντέρο του 1996, ο Πρέλεβιτς του 1998, ο Κουτλουάι του 2012, ο Σαρπ του 2004, ο Μπουρούσης και ο Σισκάουσκας του 2009, ο Τσίλντρες του 2010, ο Πρίντεζης του 2012, ο Ράις του 2014, ο Σπανούλης του 2015, ο Άνταμς και ο Χριάπα του 2016. Ο Καμπούρης του 1987 και ο Διαμαντίδης του 2005...

Στο ρημάδι το μπάσκετ, η ιστορία γράφεται από μερικά εκατοστά του μέτρου και οι καριέρες χτίζονται από λίγα δέκατα του δευτερολέπτου. Είναι λοιπόν φρόνιμο να κρίνεται η αξία του προπονητή όχι μόνο με τα τρόπαια, αλλά και με τη διαρκή παρουσία του στην κορυφογραμμή.

Ο κομήτης της μας χρονιάς μπορεί να είναι «Γκαστόνε», αλλά ο μόνιμος θαμών των Final-4 όχι. Ο άτιτλος Ιωαννίδης είναι καλύτερος προπονητής από τον Καζαλίνι και ο εξίσου άτιτλος Αϊτο ανώτερος του Παβλίτσεβιτς.

Ο Ομπράντοβιτς είναι ο κορυφαίος όλων, όχι μόνο γιατί μετράει 8 δαχτυλίδια, αλλά και επειδή χρειάζεται δάχτυλα τριών χεριών για να μετρήσει τα Final-4 της καριέρας του. Ή μήπως τεσσάρων; Έχασα και εγώ τον λογαριασμό. Πού τα ξαναείδε τέτοια μεγαλεία η Φενέρ, για να του ζητήσει και εξηγήσεις;

Όσο για τις περιλάλητες –και τελείως unfair για την ΤΣΣΚΑ, τον Ιτούδη και τη …Λαμποράλ- δηλώσεις του Ομπράντοβιτς για τη διαιτησία του τελικού, νομίζω ότι πρόκειται για αντανακλαστική αντίδραση, ώστε να αποκτήσει άλλοθι η ομάδα στα μάτια ενός λαού που καταπίνει αμάσητο το κουτόχορτο.

Οι Τούρκοι είναι σαν εμάς και σαν τους Σέρβους και σαν τους Ισπανούς και σαν τους Ιταλούς: τρώνε, και τρώμε, πολύ εύκολα το παραμύθι. Τη δικαιολογία την κάνουμε ευαγγέλιο, αρκεί να φύγει η ευθύνη από πάνω μας.

Οι ολυμπιακοί φωνάζουν ότι έχασαν καμιά δεκαριά πρωταθλήματα λόγω διαιτησίας, οι παναθηναϊκοί πιστεύουν ότι σφαγιάστηκαν στα Final-4 της Πόλης και του Βερολίνου, οι παοκτζήδες ζητούσαν την κεφαλή του Στάνκοβιτς επί πίνακι το 1993, οι αρειανοί διαμαρτύρονται για κάτι τελικούς κυπέλλου και πάει λέγοντας, κλαίγοντας και κοροϊδεύοντας, εαυτούς και αλλήλους.

Το λένε και αυθυποβολή, ανάμικτη με μανία καταδίωξης. Θα το δείτε και στα σχόλια κάτω από το άρθρο.

Δεν θα εκπλαγώ λοιπόν αν μάθω ότι η ανατολική όχθη της Κωνσταντινούπολης βράζει για τη διαιτησία του ΛαΜόνικα και των άλλων στο Βερολίνο, με τις τουρκικές εφημερίδες να βαράνε τα νταούλια.

Του χρόνου, άλλωστε, το Final-4 μπορεί να γίνει στον μπαχτσέ της Φενέρ. Χρήσιμο είναι να δημιουργείται κλίμα από νωρίς, κι ας βρίσκεται κάποιος άλλος στο τιμόνι της ομάδας.