Από το «ρετιρέ με θέα» στο... διαμέρισμα του 3ου ορόφου!

Οι σκηνές ενός εκ των τριών συγκλονιστικότερων τελικών στην ιστορία της διοργάνωσης (οι άλλοι δύο ήταν το 2002 στη Μπολώνια και το 2012 στην Κωνσταντινούπολη), είναι αδιαμφισβήτητα δύο. Η πρώτη είναι το απίθανο follow του Βίκτορ Χριάπα, λίγο πιο μέσα από την γραμμή των ελευθέρων βολών (μετά από άστοχο τρίποντο του Ντε Κολό), που έστειλε το ματς στην παράταση. Ο ρέκορντμαν συμμετοχών (10) σε Final 4, έβαλε φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του στον 7^ο τίτλο της ΤΣΣΚΑ και στον 2^ο δικό του, «ξορκίζοντας» μία κατάρα 8 ετών, στην διάρκεια των οποίων η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, έφτανε συνεχώς την πηγή και δεν έπινε νερό. Έπρεπε να βλέπατε τις εκφράσεις των ανθρώπων της, όταν οι Τούρκοι πήραν το προβάδισμα και πριν ο αρχηγός της, στείλει το ματς στο έξτρα πεντάλεπτο. Το «όχι πάλι έτσι!» είναι λίγο... Ήταν τόσο μεγάλη η ηττοπάθεια της ρωσικής ομάδας, που στην press conference o υπεύθυνος Τύπου της ομάδας, Νικολάϊ Τσίνκεβιτς, δεν «πίστευε» ότι στο λαιμό του Ιτούδη βρισκόταν το διχτάκι που παραδοσιακά κόβουν οι πρωταθλητές Ευρώπης.

Η δεύτερη διημείφθη αμέσως μετά το άκουσμα της κόρνας του τελικού. Ο άγραφος νόμος του μπάσκετ «θέλει» τους προπονητές να συναντιούνται στο κέντρο του γηπέδου, μπροστά στη γραμματεία και τον ηττημένο να δίνει το χέρι στο νικητή. Στο παρκέ της «Mercedes-Benz Arena», όμως, συνέβη κάτι πρωτόγνωρο. Με τη λήξη του αγώνα, ο Δημήτρης Ιτούδης έκανε κανονικό «sprint» και πριν ο «Ζοτς» περάσει τη σέντρα για να τον χαιρετήσει, ο «μαθητής» είχε προλάβει να... σφιχταγκαλιάσει τον «δάσκαλό» του. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι φαινόταν να θέλει να πανηγυρίσει τη νίκη μαζί του! Σαν να μην ήταν ο αντίπαλός του, αλλά ένας δικός του άνθρωπος!

Η γλώσσα του σώματος και των εκφράσεων των δύο ανδρών, στα δικά μου μάτια, μεταφράστηκε ως εξής: Όντας σε σύγχυση συναισθημάτων, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς προσπάθησε να αποβάλει τον θυμό του (από την ήττα και τον τρόπο που προήλθε) και να δείξει ότι ξέρει να χάνει... Απλά, δεν τα κατάφερε. Ο θριαμβευτής του τελικού, όμως, στην μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του και μετά από μία παρ’ ολίγον «αυτοκτονία» της ομάδας του, είχε τη «δύναμη» να κάνει ένα και δύο βήματα πιο πίσω.. Και γι’ αυτό, πέρα από τεράστιος προπονητής, αποδεικνύεται ακόμη μεγαλύτερος άνθρωπος.

«Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν πρωταθλητής Ευρώπης!», του είπε με έντονη συγκίνηση ο Έλληνας τεχνικός της ΤΣΣΚΑ, όπως αποκάλυψε λίγο αργότερα στην μικτή ζώνη και την αίθουσα Τύπου. Ο πολυνίκης προπονητής της Euroleague, που φάνηκε κάποιον να ψάχνει (πιθανόν τον Λαμόνικα), στραβομουτσούνιασε μία, στραβομουτσούνιασε δύο, ο Ιτούδης όμως, δεν τον άφηνε και η τρίτη αγκαλιά ήταν πιο πειστική. Το επόμενο «unfair» έγινε μισή ώρα αργότερα, όταν πλέον οι σφυγμοί είχαν πέσει και η λογική και ο σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό, όφειλαν να υπερτερήσουν. «Δικαιούμαστε τη νίκη και γι’ αυτό είμαι περήφανος για τους παίκτες μου. Κάποιοι δεν ήθελαν να κερδίσουμε απόψε!», είπε ο Σέρβος coach της Φενέρ, αφήνοντας σαφείς αιχμές για αλλοίωση του αποτελέσματος ενός τελικού, που αν οι διαιτητές δεν επέτρεπαν το wrestling στην 4^η περίοδο (λέω μόνο αυτό για να μην ξεφύγω), δεν θα γύρναγε ποτέ!

Με διαφορά λίγων λεπτών, στην καρέκλα που καθόταν ο κουμπάρος του, κάθισε ο Δημήτρης Ιτούδης, που μοιραία κλήθηκε δύο φορές να σχολιάσει τα λεγόμενα του ομολόγου του. «Τι μου λέτε τώρα; Ξέρετε τι είναι ο Ζέλικο για μένα; Ο μεγάλος μου αδελφός! Καταλαβαίνω τη στενοχώρια του για την ήττα στις λεπτομέρειες και δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις, πολύ απλά γιατί του ανήκει ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της επιτυχίας!», αρκέστηκε να δηλώσει ο 46χρονος Βεροιώτης τεχνικός! Άκουσα πολλές απόψεις στις πολυάριθμες μπασκετικές κουβέντες που στήθηκαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στο lobby του Hilton, που φιλοξένησε τις αποστολές και των τεσσάρων ομάδων. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χαρακτήρισαν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά ως ένα είδος «γλειψίματος» του «μαθητή» προς τον «δάσκαλο», για να μην διαρραγεί μία φιλία 23 ετών, που στο πέρασμα του χρόνου, ευνόησε τα μέγιστα τον πρώτο Έλληνα προπονητή που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με ξένη ομάδα...

Έτσι όπως εξελίχθηκε ο τελικός, ένας μέσος παρατηρητής θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί ότι ο Ιτούδης πήγαινε για νέο τριετές συμβόλαιο με διπλάσιες απολαβές στο ημίχρονο (κέρδιζε με 20 πόντους), επιτόπου απόλυση και επιστροφή με άλλο αεροπλάνο στη Μόσχα στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας και τελικά, η λήξη της παράτασης τον βρήκε να γράφει ιστορία και να δικαιώνει την επιλογή των ανθρώπων της ΤΣΣΚΑ στο πρόσωπό του. Τι κάνει συνήθως κάποιος που ακούει τον αντίπαλό του να αμφισβητεί ευθέως την μεγαλύτερη επιτυχία του και ειδικότερα όταν η παρ’ ολίγον καταστροφή του (αυτό που λέμε στον αθλητισμό, «ο θάνατος σου η ζωή μου!»), έχει προέλθει με την ανοχή των διαιτητών; Τις περισσότερες φορές, πόσω μάλλον αν είναι Βαλκάνιος, ξεσπάει γιατί αδικείται κι επειδή είναι κι από πάνω, έχει κάθε δικαίωμα να αντιδράσει.

«Δεν μας χέζεις ρε Ζέλικο, μας έσφαξε η διαιτησία και έχεις το θράσος και μιλάς;», θα έλεγε με μεγάλη επιείκεια ο μέσος Έλληνας που θα βρισκόταν σε μία ανάλογη κατάσταση. Ο Ιτούδης όμως είχε τη δύναμη να «κατέβει» δύο και τρεις «ορόφους» και από το... πολυτελές ρετιρέ με τη θέα που του άξιζε, να αρκεστεί στο... συμπαθητικό διαμέρισμα του 3^ου. Ε, λοιπόν για τις δικές μου αξίες, αυτή η συμπεριφορά οφείλεται σε μεγαλοσύνη, αυτοσεβασμό και σε ταπεινότητα. Όταν έχεις κερδίσει τον padre padrone των Ευρωπαίων προπονητών κι έχεις βρεθεί στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιδράσεις σε ένα πέρα για πέρα άδικο σχόλιο, που αν μη τι άλλο υποβαθμίζει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, που με τόσο μόχθο και τόσο άξια, κατέκτησες ως head-coach. Για τον άνθρωπο Δημήτρη, όμως, το ανθρώπινο κομμάτι φάνηκε ότι έχει μεγαλύτερη αξία. Και το γεγονός ότι ο Ζέλικο είναι ο μέντοράς του, παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην ζυγαριά του. Η αρετή της συγχώρεσης ή αλλιώς του back step, όπως λέμε και στην μπασκετική διάλεκτο, είναι σπάνια στην εποχή μας. Γι’ αυτό και η τεράστια επιτυχία του, δεν είναι καθόλου τυχαίa και δεν οφείλεται μόνο στο κομμάτι του μπάσκετ, στο οποίο αν μη τι άλλο, είναι μία αυθεντία.

Οι υπόλοιποι Έλληνες του Final 4

Κατά τα άλλα, η έλλειψη ελληνικής ομάδας, δεν εμπόδισε το ελληνικό μπάσκετ να λάμψει σε ένα ακόμη Final 4. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας που οδήγησε την Λοκομοτίβ Κούμπαν στην 3^η θέση της Ευρώπης, θα είναι και με τη βούλα (σε λίγες μέρες) ο πιο περιζήτητος ελεύθερος προπονητής στην ευρωπαϊκή αγορά. Ο 50χρονος Έλληνας τεχνικός έχει άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο (για την ακρίβεια ο σύλλογος έχει option για τον 2^ο χρόνο), αλλά η λογική λέει ότι πολύ δύσκολα θα παραμείνει στο Κράσνονταρ. Η έλλειψη αγγλικού σχολείου στην πόλη του ρωσικού Νότου για την κόρη που πλέον θα πάει στην 1^η δημοτικού και ο απoκλεισμός της ομάδας από την Euroleague της νέας σεζόν, αποτελούν τους βασικότερους λόγους για τους οποίους οι δρόμοι των δύο πλευρών θα χωρίσουν. Στη διάρκεια του τελευταίου 48ωρου, ο ατζέντης αλλά και ο ίδιος μίλησαν – σε φιλολογικό επίπεδο – με πολλούς ενδιαφερόμενους και ο επόμενος προορισμός του θα είναι μεταξύ Τουρκίας και Ισπανίας.

Το ίδιο ισχύει και για τον κορυφαίο ψηλό της εφετινής χρονιάς στην Ευρώπη. Ο Γιάννης Μπουρούσης παρ’ ολίγο να κερδίσει μόνος του τη Φενέρμπαχτσέ στον 2^ο ημιτελικό και η Λαμποράλ Κούτσα έχασε στην παράταση, επειδή από το 34^ο λεπτό και μετά δεν πήρε καμία προσπάθεια. Η εμφάνισή του (23π. & 10ρ.) ήταν πέρα από κάθε προσδοκία και οι μετοχές του βρίσκονται στο απόλυτο limit-up. Οι «φουκαράδες» οι Βάσκοι έχουν υπερδιπλασιάσει την προσφορά τους για να τον κρατήσουν στη Βιτόρια, αλλά οι προτάσεις που έχει ήδη δεχθεί και τα λίγα χρόνια μπάσκετ που του έχουν απομείνει στο κορυφαίο επίπεδο, μοιραία θα τον αναγκάσουν να αποφασίσει με γνώμονα κατά κύριο λόγο το οικονομικό. Η αναγνώριση που γνώρισε στη γερμανική πρωτεύουσα ήταν τόσο καθηλωτική, που ακόμη και ο «πολύς» Σάσα Βολκόφ έσπευσε να τον αποθεώσει, λέγοντάς του ότι έχει να δει πολλά χρόνια ψηλό με τόσο πληθωρική και πολύπλευρη επίδραση στο παιχνίδι. Αν δεν συμβεί καμία μεγάλη έκπληξη ο «Μπούρου», όπως τον αποκαλούν οι συμπαίκτες θα παίξει πολύ για Μπαρτσελόνα και Τουρκία.

Ο Κώστας Σλούκας απέδειξε εμπράκτως στο Βερολίνο γιατί, στα 26 του χρόνια, έχει παίξει σε 6 Final, έχει παίξει 4 τελικούς και έχει κατακτήσει δύο ευρωπαϊκούς τίτλους. Τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό ήταν συγκριτικά από τους κορυφαίους – αν όχι ο κορυφαίος – παίκτες της Φενέρμπαχτσέ και φανταστείτε πόσο καλύτερος θα ήταν, αν φέτος δεν είχε ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς. Είναι ο νέος ηγέτης των Τούρκων και την επόμενη χρονιά, θα είναι ο παίκτης από τον οποίο θα αρχίζει και θα τελειώνει το παιχνίδι της ομάδας του «Ζοτς».