Aπό τον Διαμαντίδη στη Βεργκάρα, μία... κατάρα δρόμος! (vids)

Εδώ και 2 μέρες, η αθλητική Ελλάδα υποφέρει από συνεχείς ιλίγγους. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι πέφτουν από τα σύννεφα και πέφτουν άγαρμπα. Απροσδόκητα!

Πού ακούστηκε σε ελληνικό γήπεδο να υβρίζεται χυδαία η μητέρα ενός αθλητή;

Πού ακούστηκε σε ελληνικό γήπεδο να ρίχνονται κατάρες σε έναν διαιτητή;

Πού ακούστηκε σε ελληνικό γήπεδο να δέχεται «ευχές» για τα παιδιά του ή για τη σύζυγό του ένας προπονητής;

Είναι πρωτοφανή πράγματα αυτά και για τα ελληνικά γήπεδα και για την ελληνική κοινωνία.

Μια κοινωνία εξευγενισμένων, πολιτισμένων ανθρώπων, που αντιδράει τις περισσότερες φορές ψύχραιμα και μυαλωμένα, που οδηγεί με ηρεμία και σύνεση, που όποτε διαφωνεί, πρώτα σκέφτεται και μετά αντιδρά, που επιλέγει τον διάλογο και όχι τις κραυγές, τον πληθυντικό και όχι το «ρε μαλάκα», που μεγαλώνει τα παιδιά της με γνώμονα τον σεβασμό στον περίγυρο και όχι την αίσθηση του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Το τελευταίο διήμερο, μίλησα με αρκετούς φίλους μου από τη Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν «έξαλλοι με το gazzetta» επειδή στηλίτευσε τους κρετίνους οπαδούς του Άρη, που έβριζαν εν χορώ τη μητέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Μίλησα με συμμαθητές μου, με φίλους μου, που γνωριζόμαστε 25 χρόνια, που έχουμε μεγαλώσει μαζί, έχουμε παίξει μπάσκετ μαζί, έχουμε κάνει διακοπές μαζί, να με ρωτάνε -απολύτως σοβαρά- αν «ντρέπεται ο Λαούδης για όσα γράφει εναντίον του Άρη», «αν ντρέπομαι εγώ να δηλώνω Αρειανός και να ανέχομαι τέτοιο μένος κατά του Άρη στο site» και αν ως Μέσο «έχουμε έστω και λίγη τσίπα να πολεμάμε τη νέα προσπάθεια του Άρη».

Στην αρχή, ομολογώ ότι δεν αντιδρούσα.

Απλώς διάβαζα το «ντελίριο» και μετά έκλεινα το chat, με ένα τυπικό «οk, τα λέμε τον Ιούλιο στη Χαλκιδική». Ο καθένας έχει τα προβλήματά του, δεν είναι ανάγκη να μαλώσουμε για τη μαμά του Διαμαντίδη, τη μαμά του Φώτση (που δυστυχώς δεν είναι εν ζωή) ή την απρεπή αντίδραση του Πεδουλάκη.

Όσο περνούσε η ώρα όμως και «αντιμετώπιζα» ανθρώπους που -κατά κανόνα- θεωρώ νορμάλ, που δεν ανήκουν στον «όχλο» των social media (που μοιράζει καρκίνους όταν διαφωνεί και «μπράβο ρε gazzettara» όταν συμφωνεί με το SloGun) και κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι φίλοι και γνωστοί μου, έχουν «δίκιο»!

Υπάρχουν ανάμεσά μας εκατομμύρια άνθρωποι που θεωρούν και μπορούν να επιχειρηματολογήσουν επ’ αυτού, ότι αν ένας δημοσιογράφος γράψει «είναι ντροπή για το μέγεθος και την μπασκετοσύνη του Άρη, να ακούγεται ένα εμετικό σύνθημα για τη μητέρα ενός αθλητή», αυτό αποτελεί μομφή για τον Άρη συνολικά και όχι για τους συγκεκριμένους κρετίνους.

Η γενιά μας, μεγάλωσε με μια μεγάλη εύπεπτη καραμέλα: «Την καφρίλα την «υπηρετούν» μια χούφτα ανεγκέφαλων».

Οι υπόλοιποι, εντάξει μωρέ, ρίχνουμε μια κατάρα που και που στον αντίπαλο, λέμε ένα «αλήτη διαιτητή να πεθάνεις», επαινούμε τον παίκτη της ομάδας με με το «μπράβο ρε σκυλάραπα, ωραίο κάρφωμα», ε και… αν φτάσει ο κόμπος στο χτένι «πετάμε και κανένα μπουκάλι μέσα στο γήπεδο», αλλά ΟΛΑ ΚΙ ΟΛΑ, «εμείς δεν είμαστε κάφροι».

Μια χούφτα ανεγκέφαλοι είναι που έχον ρημάξει τον ελληνικό αθλητισμό τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτοί φταίνε! Εμείς «άνθρωποι είμαστε και έχουμε ανάγκη από εκτόνωση».

Το μεγαλύτερο -κατά τη γνώμη μου πάντα- πρόβλημα αυτής της υπέροχης (γεωγραφικά και μορφολογικά) χώρας, είναι οι κάτοικοί της. Η νοοτροπία του μέσου Έλληνα! Η δική μου, η δική σου, των κολλητών μας και -φοβάμαι- των παιδιών μας.

Άκου λοιπόν αγαπημένε μου φίλε και παλιέ συμμαθητή…

ΔΕΝ είναι λογικό να βρίζεις τη μαμά του Διαμαντίδη, επειδή διαμαρτύρεται στους διαιτητές ή επειδή εκβιάζει τα φάουλ.

ΔΕΝ είναι λογικό να βρίζεις την οικογένεια του Σπανούλη, επειδή σου δείχνει τα αυτιά του.

ΔΕΝ είναι λογικό να βρίζεις την κόρη του Αμερικάνου, επειδή σε σταματάει την ώρα που την πέφτεις σε έναν διαιτητή που βλέπει το ματς από τα επίσημα

ΔΕΝ είναι λογικό να λες σε έναν διαιτητή να φιλήσει νεκρά τα παιδιά του, ακόμα κι αν σε αδίκησε ή ακόμα κι αν σε αδικεί συστηματικά.

ΔΕΝ είναι λογικό ένα γήπεδο να τραγουδά για τον πρωκτό των αντίπαλων οπαδών και πόσο γλυκό έρωτα θα τους κάνουν οι ημέτεροι οπαδοί.

ΔΕΝ είναι λογικό να καμαρώνεις, επειδή 20 Μαμελούκοι που έτυχε να υποστηρίζουν τη δική σου ομάδα «έτρεξαν» 20 Μαμελούκους που έτυχε να υποστηρίζουν μια άλλη ομάδα.

ΔΕΝ είναι λογικό να λες «μια χαρά η ατμόσφαιρα σήμερα», επειδή δεν έπεσε καμία κροτίδα, κανένα μπουκάλι, με εξαίρεση 100 καρκίνους στον αντίπαλο παίκτη και 20 συνθήματα για τη μαμά και τη γυναίκα του.

ΔΕΝ είναι λογικό να ακούς τον διοικητικό ηγέτη μιας ομάδας να «βρίζει έναν αθλητή μιας αντίπαλης ομάδας» και να λες «εντάξει, ο τάδε σας φταίει τώρα;».

ΔΕΝ είναι λογικό να θεωρείς διαρκώς και πάντα ότι «οι άλλοι είναι ξενέρωτοι κι εμείς έχουμε βρει το μυστικό της καυτής ατμόσφαιρας».

ΔΕΝ είναι λογικό, ΔΕΝ ήταν ποτέ λογικό και ΔΕΝ θα είναι ποτέ λογικό αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά γήπεδα, στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια, στους ελληνικούς δρόμους, στα ελληνικά social media.

ΔΕΝ είναι λογικό να πιστεύεις ότι όποιος γράφει κάτι με το οποίο διαφωνείς είναι de facto «εχθρός σου», «σε αποστολή εναντίον σου» και να του λες να πεθάνει! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ!

Η γυναίκα του Ιωαννίδη ή η μαμά του Γκάλη;

Άκου φίλε Αρειανέ και γράφω σε εσένα, γιατί από το 1988 ως το 2004 που έμενα στη Θεσσαλονίκη, έχω δει live το 60-70% όλων των εντός έδρας αγώνων του Άρη.

Κατά καιρούς στο Παλέ, έχουν ακουστεί συνθήματα - ντροπή. Το ξέρεις και το ξέρω! Δεν είναι κακό να το παραδεχτείς, δεν μειώνει το μεγαλείο του Άρη, δεν αποτελεί μομφή προς τον Λάσκαρη και την Αυτοκρατορία.

Ήμουν μέσα στο γήπεδο στην επιστροφή του Γκάλη, το 1992, ήμουν μέσα και στην επιστροφή του Γιαννάκη το 1993 και σε αυτήν του Λιαδέλη μια δεκαετία μετά. Ξέρεις καλά και τα συνθήματα και το «κλίμα». Έχω ακούσει 2-3,000 ανθρώπους να βρίζουν τη μαμά του Ζήση (όταν έπαιζε στην Μπενετόν), του Κακιούζη (όταν έπαιζε στην Μπαρτσελόνα» και του Καϊμακόγλου πριν λίγους μήνες.

Και τα ίδια έχουν γίνει σε όλα, μα ΟΛΑ, τα ελληνικά γήπεδα, στον ίδιο βαθμό κρετισμού!

Ας το αποδεχτούμε, ας αναρωτηθούμε αν μας ενοχλεί, αν μας προσβάλλει και αν ναι, ας πάμε να το λύσουμε.

Προσωπικά, η ανακοίνωση του Λάσκαρη για το θέμα, με έκανε να νιώθω σίγουρος ότι διοικητικά, ο Άρης βαδίζει στον δρόμο της «κοινής λογικής» και είμαι χαρούμενος γι αυτό.

Για να μην παρεξηγούμαι, προφανώς έχω βρίσει στο γήπεδο! Προφανώς έχω βρίσει στον δρόμο και προφανώς έχω χάσει τον έλεγχο. Φοβάμαι ότι οι 9 στους 10 Έλληνες, σε κάποιον τομέα της ζωής τους χάνουν τον έλεγχο. Δεν είναι λογική η ευκολία με την οποία λέμε «έντάξει έγινε, πάμε παρακάτω».

Έχω μια κόρη, 20 μηνών και το μεγαλύτερο άγχος μου είναι αν πάρει από εμένα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που δεν είναι λογικά. Και είναι αρκετά δυστυχώς.

Δεν γίνεται ως κοινωνία να βλέπουμε ότι πάμε με σπασμένα τα φρένα πάνω στον μαντρότοιχο και να λέμε «έλα μωρέ, αυτό σου φταίει τώρα;».

Τώρα, σχετικά με το «γιατί τα γράφω όλα αυτά τα κοινότυπα», πραγματικά δεν έχω απάντηση.

Όπως δεν έχω απάντηση/εξήγηση και για φίλους και συναδέλφους δημοσιογράφους που λένε -και το εννοούν με απόλυτη σοβαρότητα- ότι «ο τάδε αλήτης μας κλέβει τη χαρά, οπότε… να πεθάνει».

Περνάνε τα χρόνια, αλλάζουν οι γενιές, προχωράει ο πλανήτης κι εμείς συνεχίζουμε ανέμελοι κι ωραίοι με τη βεβαιότητα ότι αρμενίζουμε υπέροχα και ο αλήτης ο γιαλός είναι θεόστραβος.

Αυτά που ακούστηκαν για τη μαμά του Διαμαντίδη στο Nick Galis Hall, είναι πταίσματα μπροστά σε όσα έχουν ακουστεί στο ίδιο γήπεδο πριν 20 χρόνια για τη σύζυγο του Ιωαννίδη και τη μαμά του Γκάλη, μπροστά σε όσα έχουν ακουστεί στη Νέα Φιλαδέλφεια για τον Μπάγεβιτς, μπροστά σε όσα έχουν ακουστεί στο ΟΑΚΑ για τον Σπανούλη, μπροστά σε όσα έχουν ακουστεί στο ΣΕΦ για τον Διαμαντίδη, μπροστά σε όσα έχουν ακουστεί στη Λεωφόρο για τον Νικοπολίδη και πάει λέγοντας.

Ακόμα και όλα αυτά αθροιστικά όμως, είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε όσα γράφονται κάθε μέρα, 24 ώρες το 24ωρο στα social media. Για αθλητικά, για πολιτικά, για οτιδήποτε.

Η Λαγκάρντ και η Βεργκάρα

Δεν θα ξεχάσω πριν 2-3 χρόνια όταν η Κριστίν Λαγκάρντ (σε μια ατυχώς διατυπωμένη δήλωση) έκανε το μέγα αμάρτημα να πει σε μια συνέντευξή της ότι «ανησυχεί περισσότερο για τα παιδιά στην Αφρική, παρά για την ελληνική κρίση», τα σχόλια στη σελίδα της στο Facebook ξεπερνούσαν την πιο νοσηρή νεοελληνική φαντασία.

Από διαστροφή, κάθισα αρκετή ώρα και κλίκαρα στα προφίλ ανθρώπων που κάτω από μια οικογενειακή φωτογραφία της, έγραφαν «πουτάνα Λαγκάρντ να λιώσουν τα εγγόνια σου από καρκίνο», για να δω τι σόι τύπος είναι αυτός που γράφει με τόση ευκολία κάτι τέτοιο.

Είδα ανθρώπους με φωτογραφίες των παιδιών τους στο προφίλ, που δυο τρεις μέρες πριν πόσταραν το αγαπημένο τους τραγούδι ή μια φωτογραφία αγκαλιά με τη γυναίκα τους, οι οποίοι επειδή διάβασαν μια -λαϊκιστική- δήλωση της Λαγκάρντ, μπήκαν στο Facebook και -σαν να μη συμβαίνει τίποτα- μοίρασαν μερικούς καρκίνους.

Και το καλύτερο; Μόλις πάτησαν το “enter”, είπαν «της τα είπα της πουτάνας και ησύχασα».

Στην πρεμιέρα του Μουντιάλ του 2014, η Ελλάδα έπαιξε και έχασε από την Κολομβία και η Κολομβιανή ηθοποιός Σοφία Βεργκάρα έγραψε στο προφίλ της στο instagram “Vamos Colombia”...

Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, περισσότερα από 500 σχόλια γραμμένα σε άπταιστη νεοελληνική, «εύχονταν» στην κ. Βεργκάρα «να σαπίσει το μουνί της».

Ναι, επειδή μια Κολομβιανή χάρηκε με τη νίκη της Κολομβίας, ένας Έλληνας μπήκε στο instagram και της ευχήθηκε να «πεθάνει και να ρουφάει ψωλές με Έιτζ».

Όλα αυτά, σχολιάστηκαν την εποχή εκείνη με ένα «ρε τι μαλάκας είναι ο κόσμος» και όλοι μαζί, προχωρήσαμε ευτυχισμένοι, ψάχνοντας τον επόμενο Διαμαντίδη, τον επόμενο Πελεκάνο, τον επόμενο Βασιλειάδη, τον επόμενο Μαυροκεφαλίδη και τον επόμενο Σπανούλη, του οποίου τη μαμά θέλουμε να δούμε «στο κλαρί».

Ποιο είναι το πλέον σοκαριστικό σε όλο αυτό; Ο ίδιος άνθρωπος που βρίζει χυδαία τη μαμά του Διαμαντίδη, είναι ο ίδιος που κάνει like σε ένα βίντεο του Διαμαντίδη από το 2005 και δηλώνει περήφανος! Ο ίδιος άνθρωπος!!!

Ο ίδιος γαμάτος τύπος που όταν ο Παπαλουκάς τόλμησε να ζητήσει τα δεδουλευμένα του από τον Ολυμπιακό, του ευχήθηκε «να τα φάει στους γιατρούς», έκανε like σε ένα βίντεο που ανεβάσαμε πριν λίγες μέρες, με αφορμή τα 39α γενέθλιά του.

Η Φανή Χαλκιά, ελάχιστα λεπτά μετά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, έκανε τη δήλωση του αιώνα: «Οι Έλληνες είναι γεννημένοι για είναι πρώτοι».

Προφανώς και όχι. Εδώ και πολλά χρόνια, το μοναδικό συνεπές «στοιχείο» στο DNA του Έλληνα είναι η καφρίλα. Σε όλες τις εκφάνσεις και σε όλες τις περιπτώσεις.

Αυτοί είμαστε! Όχι όλοι, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία, αυτοί είμαστε, το ξέρουμε, δεν μας ενοχλεί και δεν κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε.

Ίσως, γιατί εμείς «το καρπούζι το τρώμε ολόκληρο» και η λέξη «φιλότιμο» δεν έχει μετάφραση…

Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, έχουμε μπολιαστεί 20 χρόνια με αυτήν την τραγική νοοτροπία.

Εμείς πάμε χαμένοι. Τουλάχιστον, ας σωθούν τα παιδιά μας και κυρίως τα εγγόνια μας.

Υγ: Η πλέον τυπική αντίδραση σε όλα αυτά είναι «έλα μωρέ, τώρα σε έπιασε η στεναχώρια για όσα ακούγονται». Στην πραγματικότητα, όχι!

Απλώς, έχω την τύχη να αρθρογραφώ σε ένα Μέσο του μεγέθους του gazzetta και αποφάσισα ότι έχω -περίπου- χρέος να γράφω που και που, αυτό που θεωρώ αυτονόητο. Και έναν να πείσω, κέρδος είναι.

Υγ2: Σε όλες τις χώρες αντιδρούν παρορμητικά, σε όλα τα γήπεδα βρίζουν, σε όλα τα social media υπάρχουν κρετίνοι. Η διαφορά μας, με τις περισσότερες χώρες του πολιτισμένου κόσμου, είναι ότι εδώ… δεν μας κάνει εντύπωση. Έχουμε πάθει ανοσία στην παράνοια!

Υγ3: Προφανώς αναγνωρίζω και στον εαυτό μου, τα περισσότερα από τα «αμαρτήματα» καταλογίζω στον μέσο Έλληνα. Προσπαθώ να «παλέψω» την έμφυτη βλακεία, που έχουμε ως λαός! Νομίζω, τα τελευταία χρόνια, τα καταφέρνω.

Yγ4: To έχω γράψει και θα το ξαναγράψω. Το χειροκρότημα στον Μπάνε τη μέρα της μεγάλης γιορτή του Γκάλη. Για 'μένα, αυτός είναι ο Άρης! Ο πιο μπασκετικός λαός της Ελλάδας...

Υγ5: Σήμερα ξεκινάει η 5ήμερη στο Βερολίνο για το Final 4. Το αντιμετωπίζω ως «απόδραση».

Φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος, ούτε ανάμεσα στους δημοσιογράφους, ούτε ανάμεσα στους 100άδες Έλληνες φιλάθλους, που δεν χάλασαν το ταξίδι τους, επειδή δεν υπάρχει ελληνική ομάδα.

Το gazzetta θα έχει για μια ακόμα χρονιά την πολυπληθέστερη δημοσιογραφική αποστολή σε ένα Final 4, πιστό στη φιλοσοφία της προβολής των πραγμάτων εκείνων που μας κάνουν να χαμογελάμε!

Να πάρουμε μια «ανάσα πολιτισμού», πριν τους τελικούς…

Και μετά ξέρετε, η Βερίνα και η Ολυμπία, είναι που φταίνε για όλα!!!