Η γιορτή της μητέρας (του Διαμαντίδη...)

Ντρέπομαι πολύ για τις βρισιές στη μάνα του Διαμαντίδη (του Σπανούλη, του Σαλπιγγίδη, του Τζαβέλλα και παλιότερα τις κατάρες στο Γκάλη, το Φασούλα, τον Γιαννάκη). Ντρέπομαι πολύ γιατί αυτόν τον οπαδισμό τον έχουμε ταΐσει όλοι κι από λίγο. Τον έχουμε εκθρέψει, τον έχουμε βοηθήσει, τον έχουμε “κουκουλώσει”, τον έχουμε χρησιμοποιήσει άπαντες: Πολιτικοί, παράγοντες, αθλητές, δημοσιογράφοι, απλοί “φίλαθλοι”. Αλλά πιο πολύ ντρέπομαι, για κάθε ένα παιδί από αυτά που γίνονται αιχμές του δόρατος της ασχήμιας στα γήπεδά μας, ξεχωριστά. Γιατί είναι δικά μας παιδιά. Όλων μας. Το κάθε ένα από αυτά. Είναι μεγαλωμένα από τους γονείς τους βεβαίως, αλλά όχι μόνον από αυτούς.

Είναι μεγαλωμένα και από τα σχολειά μας, τον δημόσιό μας λόγο, τον κοινωνικό περίγυρο. Είναι παιδιά που τα “χάνουμε”, όπως χάνεται το νερό μέσα από τα δάχτυλα κάποιου που προσπαθεί να το κρατήσει με τις χούφτες του. Είναι “προϊόντα” του τρόπου ζωής μας και του στρεβλού μας αξιακού κώδικα. Και είναι όλο και περισσότερα και όλο και χειρότερα. Γιατί εμείς είμαστε χειρότεροι. Και των προηγουμένων χειρότεροι, αλλά κυρίως, επειδή είμαστε η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας...

Ένα παιδί που βρίζει τη μάνα του Διαμαντίδη, σημαίνει πως είτε κοντεύει να ενηλικιωθεί, είτε ενηλικιώθηκε ήδη και δεν κατάλαβε ακόμα την ιερότητα της Μάνας. Πως έφτασε τόσων ετών, δίχως να μπορεί να αναγνωρίσει μια “Αξία” όταν βρίσκεται μπροστά στα μάτια του. Πως έγινε “ολόκληρο γαϊδούρι” και η νίκη της ομάδας που υποστηρίζει είναι το υπέρτατο διακύβευμα της ύπαρξής του...

Δεν έμαθε δηλαδή τίποτα από όσα ο “πολιτισμός” μας όφειλε να θεωρεί θεμελιώδη για τομείς όπως η μητρότητα, το ευ αγωνίζεσθαι, η ιεράρχηση των σημαντικών και των δευτερευόντων... Μόνο που δεν είναι δουλειά των παιδιών να τα βρουν αυτά, ξεχασμένα και καταχωνιασμένα, σε έναν κόσμο που τα έχει... χεσμένα. Είναι δουλειά του κόσμου – δικιά μας δηλαδη – να τους δημιουργούμε την εύκολη πρόσβαση. Φέξε μου και γλύστρησα...

Εμείς το μόνο που μπορούμε με μαεστρία να διδάξουμε στα παιδιά, είναι η ανάρτηση στο facebook, καμιάς παλιοκαιρισμένης φωτογραφίας με τη μάνα μας, συνοδευμένης από κάποιο (ανορθόγραφο...) σχόλιο, φτηνού συναισθηματισμού, επ' ευκαιρία της... “γιορτής της μητέρας”. Που φέτος γιορτάστηκε την παραμονή της γιορτής της μητέρας του Διαμαντίδη...

Παίρνω τη ντροπή που μου αναλογεί. Πάρτε τη δικιά σας.