Ποιος θα ανάψει το φυτίλι;

Εάν στο τέλος της α’ περιόδου ερχόταν ο στοιχηματζής της γειτονιάς μου και μού έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό για να ακουμπήσω κάπου τα ωραία μου λεφτά, θα τα έβαζα στον Παναθηναϊκό και θα χάριζα και 5-10 πόντους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα πήγαιναν καλά. Μία ώρα αργότερα, κόλλησα ένα σημείωμα δίπλα στην τηλεόρασή μου, μη τυχόν και ξεχαστώ: «Να μη παίξω ποτέ μου στοίχημα…».

Στο ξεκίνημα του αγώνα, ο Παναθηναϊκός τα έκανε όλα -ή σχεδόν όλα- σωστά. Έφερε τον ρυθμό του αγώνα στα μέτρα του, υποχρεώνοντας τη Λαμποράλ σε αυτοσχεδιασμούς και τυχαία σουτ. Τροφοδότησε μεθοδικά τον ψηλό και εισέπραξε από αυτόν 17 γρήγορους πόντους. Κέρδισε κάμποσα φάουλ, ενώ ο ίδιος απέφευγε τη φθορά.

Είχε τον έλεγχο του εναερίου χώρου, προστάτευε το αμυντικό του ριμπάουντ και έβρισκε δεύτερες ευκαιρίες μετά τα δικά του άστοχα σουτ. Κυκλοφορούσε προσεκτικά τη μπάλα, χωρίς φτηνά λάθη και χωρίς αχρείαστα ρίσκα. Κρατούσε σε ρηχά νερά τους τρελούτσικους γκαρντ της Λαμποράλ, αλλά και τον Μπουρούση.

Στο τέλος του α’ ημιχρόνου, ο Παναθηναϊκός είχε +2 ριμπάουντ (με +4 επιθετικά), μόλις 5 λάθη έναντι 6 των Βάσκων, +3 ελεύθερες βολές, +1 μπλοκ. Αλλά έχανε με διαφορά 11 πόντων…

Το πρόβλημα ξεκίνησε από την αφλογιστία των «πράσινων» περιφερειακών. Μετά το τρίποντο του Ουίλιαμς στο ξεκίνημα του αγώνα και μέχρι την ανάπαυλα του ημιχρόνου, οι 6 κοντοί του Τζόρτζεβιτς σούταραν 16 συνεχόμενα άστοχα! Εκτός από το «ποστάρισμα» των Ραντούλιτσα-Γκιστ, τίποτε άλλο δεν λειτούργησε στην επίθεση του Παναθηναϊκού.

Η άμυνα ξεκίνησε καλά, αλλά έχασε γρήγορα την αυτοσυγκέντρωσή της και έπεσε στη συνήθη παγίδα: η προσπάθεια των υπολοίπων να θωρακίσουν τον Ραντούλιτσα έδωσε στη Λαμποράλ ελεύθερα σουτ από την περίμετρο. Όπως τόνισα και στο βίντεο που δημοσιεύτηκε εδώ μερικές ώρες πριν τον αγώνα, αυτή η τακτική μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο.

Η Λαμποράλ ξεκίνησε με 3/9 τρίποντα, αλλά η είσοδος του Μπουρούση και οι χλιαρές απόπειρες των «πρασίνων» να ντουμπλάρουν τον (εξαιρετικό πασέρ) Έλληνα ψηλό ξεκλείδωσαν την ελληνική άμυνα.

Το τρίποντο του Μπλάζιτς μετά από ασίστ του Μπουρούση στο 18-18, με τον Πάβλοβιτς χαμένο ως συνήθως κάπου ανάμεσα στους δύο, ήταν ο πρώτος κακός οιωνός. Ακολούθησαν άλλα δύο από τους Χάνγκα-Τζέιμς και ένα λίγο αργότερα από τον Μπλάζιτς, για το 34-22.

Ο Παναθηναϊκός δεν ξαναείδε τον ορίζοντα. Μετά την ανάπαυλα, κατέβασε τα χέρια και άφησε τους Άνταμς-Τζέιμς να κάνουν και αυτοί το κομμάτι τους. Τα ποσοστά της Λαμποράλ από την περιφέρεια ήταν αξιοσημείωτα (39%), αλλά σε καμία περίπτωση εξωπραγματικά: 7/16 στο ημίχρονο, 10/25 μετά την γ’ περίοδο.

Αλλά ο Παναθηναϊκός μέτρησε 3/19 τρίποντα και έμοιαζε κολλημένος σε κινούμενη άμμο. Η άφιξη του Έλιοτ Ουίλιαμς έκανε την ομάδα πιο ευέλικτη και πιο αθλητική, αλλά η αδυναμία του Αμερικανού (και του Καλάθη) στο μακρυνό σουτ επιτρέπει στις αντίπαλες άμυνες να ταμπουρωθούν πίσω χωρίς να φοβούνται πιθανό «βομβαρδισμό».

Υποψιάζομαι ότι ο Τζόρτζεβιτς θα αναθέσει στον Ουίλιαμς ρόλο 6^ου παίκτη στους επόμενους αγώνες, προβιβάζοντας τον Φελντίν στην αρχική πεντάδα.

Το βέβαιο είναι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Εάν ο Παναθηναϊκός έχασε με 16 πόντους έναν αγώνα που ήρθε στα δικά του μέτρα, τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα όταν οι Βάσκοι βρουν ρυθμό.

Η Λαμποράλ δεν ήταν δα στην καλύτερη μέρα της χθες. Βρήκε όμως απέναντί της μία ομάδα δίχως πάθος, δίχως ενέργεια και δίχως χρώματα πολέμου στο πρόσωπό της. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε σαν να έπαιζε αδιάφορο ματσάκι της κανονικής περιόδου.

Πιστεύω, πάντως, ότι οι υπόλοιποι παίκτες του επηρεάστηκαν από την αρνητική απόδοση του Δημήτρη Διαμαντίδη. Περίμεναν από τον αρχηγό τους σάλπισμα αντεπίθεσης, αλλά εκείνος εμφανίστηκε κρύος και άκεφος.

Ο Τζόρτζεβιτς τον κράτησε στον πάγκο σε ολόκληρο το β’ ημίχρονο, όχι άδικα. Αύριο το «τριφύλλι» θα χρειαστεί έναν Διαμαντίδη από τα παλιά.

Βιάζονται υπερβολικά όσοι θεωρούν ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ήδη στο χείλος του αποκλεισμού. Οι αγώνες πλέι-οφ είναι όπως τα σετ στο τέννις: το καθένα είναι διαφορετικό από το προηγούμενο και δημιουργεί καινούρια ψυχολογικά δεδομένα.

Έχουν δει τα μάτια μου να καταρρέουν μετά το 1-0 ομάδες πολύ πιο ποιοτικές από τη Λαμποράλ και να τουμπάρουν σειρές πλέι-οφ ομάδες λιγότερο έμπειρες από τον Παναθηναϊκό. Ούτε σε πιθανό 2-0 θα πει «τετέλεσται» ο κυπελλούχος Ελλάδας. Το ΟΑΚΑ μπορεί να αλλάξει τα πάντα.

Ο τραυματισμός του πολυσύνθετου Άνταμ Χάνγκα, εφ’όσον αποδειχθεί σοβαρός, είναι θείο δώρο για τον Παναθηναϊκό. Η Λαμποράλ καλείται να μπει στην τελική ευθεία προς το Βερολίνο χωρίς τρία βασικά της στελέχη (Κοζέρ, Σενγκέλια, Χάνγκα), απέναντι σε έναν αντίπαλο πλήρη, περπατημένο και κωλοπετσωμένο.

Αυτό, τουλάχιστον, λένε τα χαρτιά. Στην πράξη, το ξεκίνημα του Τζόρτζεβιτς και των παικτών του ήταν μία σκέτη απογοήτευση, σε όλα τα επίπεδα. Ελπίζω ότι η συντριβή θα φέρει πείσμα και πληγωμένο εγωισμό. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες.

Ο τεχνικός του Παναθηναϊκού είναι ο πρώτος που οφείλει να εμφανιστεί αντάξιος της πρόκλησης. Τα λόγια του για «φλόγα στα μάτια και μαχαίρι στα δόντια» ακούστηκαν σαν να τα ξεστόμιζε κάποιος ουδέτερος σχολιαστής.

Ποιος θα ανάψει το φυτίλι, αν όχι ο προπονητής; Όχι πάντως ο πρόεδρος ούτε οι παίκτες. Εκτός από τον συνήθη ύποπτο...