Ο θεματοφύλακας Σούλης Μαρκόπουλος

Εχει και το μπάσκετ τα στραβά του. Πολλά, όχι λίγα, γίνονται και περισσότερα όσο αλλοιώνεται η κοινωνία μας και κατ' επέκταση ο επαγγελματικός αθλητισμός.

Εχει όμως κι ένα καλό, διαθέτει θεματοφύλακες, o ΠΑΟΚ μάλιστα έχει αρκετούς... Διαθέτει ανθρώπους που έχουν (ακόμη) μέσα τους ρομαντισμό, ανθρώπους που πρώτα αγαπούν το άθλημα και μετά αγαπούν την ομάδα τους ή την τσέπη τους.

Παράγοντες ή προπονητές που μπροστά σ' ένα δίλημμα «το ηθικό ή το ανήθικο;» θα κάνουν απευθείας τη σωστή σκέψη, θα σκεφτούν πρώτα «γιατί να το κάνω αυτό σε κάτι που αγαπάω;».

Μία απ' αυτές τις περιπτώσεις είναι και ο Σούλης Μαρκόπουλος. Οχι επειδή έπραξε το αυτονόητο απέναντι στο γιο του, αλλά επειδή η συνολική παρουσία του στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια σε κάνουν να αισθάνεσαι πως ανήκει στην κατηγορία αυτών που όταν χρειαστεί θα προστατεύσουν το άθλημα.

Εννοείται πως και από το μπάσκετ περνάνε κατά καιρούς δεκάδες λαμόγια, άνθρωποι που έχουν ως πρώτη προτεραιότητα το πώς θα κονομήσουν και δεν περνάει καν από το μυαλό τους η έννοια το καλό του μπάσκετ.

Δεν ξέρω πώς, ούτε έχω απάντηση στο αν σημάνει βουβός συναγερμός σ΄αυτές τις περιπτώσεις, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που τα λαμόγια αργά ή γρήγορα ξεβράζονται από το σύστημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι απίθανο τύποι εμφανίζονται σαν κομήτες και εξαφανίζονται με αντίστοιχο τρόπο, όταν αντιλαμβάνονται τον κύκλο να στενεύει. Αυτή η αυτοκάθαρση στο μπάσκετ - στο βαθμό που γίνεται - είναι μια διαδικασία που αν μη τι άλλο διατηρεί τον όποιο ρομαντισμό, το όποιο ενδιαφέρον του κόσμου υπάρχει ακόμη.

Μετά τον αγώνα ο Μαρκόπουλος δήλωσε πως «αυτή ήταν η δυσκολότερη εβδομάδα της καριέρας μου» και προφανώς κανείς μας δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του. Είναι δύσκολο για να έναν άνθρωπο που δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα να ακούει το όνομά του σε σενάρια ανηθικότητας.

Είναι δύσκολο να είσαι στο μπάσκετ επί 40 χρόνια και να πρέπει να δώσει εξετάσεις για να αποδείξεις σε παιδάκια ότι δεν είσαι ελέφαντας. Είναι εξωφρενικό, αν το σκεφτεί κανείς, ένας άνθρωπος με τόσα χρόνια στο χώρο, να καλείται να αποδείξει τα αυτονόητα επειδή κάποιοι δεν δέχονται πως υπάρχει η λέξη ήττα στο λεξιλόγιό τους.

Λες ας πούμε και ο φετινός Κόροιβος δεν θα μπορούσε να νικήσει στα ίσια τον φετινό κακό ΠΑΟΚ; Λες και όλα θα πρέπει ΠΑΝΤΟΥ και ΠΑΝΤΑ στην Ελλάδα να κρύβουν ένα σκάνδαλο, ένα παρασκήνιο πίσω τους, έτσι, επειδή μας αρέσει η συνωμοσιολογία και η ίντριγκα.

Να είσαι Μαρκόπουλος δηλαδή, να μην κοιμάσαι μια ολόκληρη εβδομάδα, όχι επειδή ο ΠΑΟΚ παίζει σε κάποιον ευρωπαϊκό τελικό, αλλά επειδή πρέπει εσύ και η ομάδα σου να νικήσουν ντε και καλά ένα παιχνίδι για να μην σε πουν «στημένο». Παράνοια...

Υ.Γ.: Ο Τζόρτζεβιτς τελείωσε για φέτος τον Παππά και στην ουσία του είπε «ξαναπέρνα του χρόνου και βλέπουμε».

Από τη μία, είναι πολύ κρίμα να πάει χαμένη μια μεγάλη επένδυση για τον Παναθηναϊκό, όταν πριν από μερικούς μήνες ο Παππάς «βαφτίστηκε» μετά βαϊων και κλάδων ως ο επόμενος αρχηγός της ομάδας.

Από την άλλη, είναι πολύ κρίμα για τον ίδιο τον Παππά να χάσει (κι) αυτή την ευκαιρία να αφήσει εποχή στο μπάσκετ. Με λίγα λόγια κανέναν δεν συμφέρει να τελειώσει άδοξα η καριέρα του Παππά στον Παναθηναϊκό. Ούτε την ομάδα που έχει ανάγκη από ποιοτικούς Ελληνες, ούτε τον ίδιο που θα χάσει μια μοναδική ευκαιρία να καθιερωθεί σε υψηλό επίπεδο.