Όταν ο «Φράγκι» γνώρισε τον Μήτσο!

Καλύτερο απονεμητή της τιμητικής διάκρισης, την οποία θα επιδαψιλεύσει απόψε η Ευρωλίγκα στον Διαμαντίδη, ο Μπερτομέου δεν θα μπορούσε να βρει. Ο Αλβέρτης είναι ο ιδανικότερος, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο από αυτό...

Θαρρώ πως αυτή την τιμή ο Φραγκίσκος την οφείλει ως ανταπόδοση στον διάδοχο του, εδώ και επτά χρόνια: από εκείνο το αλησμόνητο (ελέω του θρίλερ, του θριάμβου και της… υπερχείλισης συναισθημάτων) βράδυ της 3ης Μαΐου του 2009, όταν στην «O2 Arena» του Βερολίνου, ο πρόεδρος της ULEB, Eδουάρδο Πορτέλα κάλεσε πάνω στη σκηνή τον Διαμαντίδη για να του απονείμει το ιερό δισκοπότηρο της Ευρωλιγκας κι αυτός με τη σειρά του ζήτησε από τον Αλβέρτη να ανέβει δίπλα του για να το σηκώσουν αντάμα.

Επτά χρόνια αργότερα σε μια πολύ συμβολική κίνηση, η Ευρωλίγκα ανέθεσε στον Αλβέρτη να επιδώσει στον Διαμαντίδη το βραβείο με το οποίο και τυπικώς (διότι ουσιαστικώς αυτό έχει συμβεί εδώ και χρόνια) ο αρχηγός του Παναθηναϊκού αποκτά τον τίτλο του «θρύλου» της Ευρωλίγκας!

Ο Αλβέρτης προφανώς εδικαιούτο όσο κανείς άλλος, να είναι αυτός που θα αποτίσει τη μεγίστη τιμή στον Διαμαντίδη, και θα δώσει νόημα στην έκφραση «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και απόψε θα ισχύσει και από την ανάποδη πλευρά.

Με τη λογική της παροιμίας που λέει «μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» , ο Διαμαντίδης και ο Αλβέρτης είναι «tale e quale», όπως λένε και οι Ιταλοί: μοιάζουν στην κουλτούρα, στους χαμηλούς τόνους, στην απέχθεια προς το σταριλίκι και τη δημοσιότητα, στη σημασία την οποία δίνουν στα μικρά καθημερινά πράγματα και στη συστολή...

Ούτως ειπείν, κύλησε ο τέντζερης της Γλυφάδας και βρήκε το καπάκι της Καστοριάς!

Απλώς όσο και να ξεσκονίζω τα αρχεία μου, δεν μπορώ να βρω, ούτε να θυμηθώ εάν και πότε ο Αλβέρτης ξεσηκώθηκε από το σπίτι του και τράβηξε κατά Σύνταγμα μεριά, όπως το διέπραξε προχθές ο Διαμαντίδης για να παρακολουθήσει τη συνεδρίαση της Βουλής

Και τι συνεδρίαση, θεέ μου! Με θέμα τη διαπλοκή και με διαλόγους που προσβάλλουν βαναύσως τον ιερό χώρο της δημοκρατίας, τον δημόσιο βίο και την αισθητική και αποδεικνύουν ότι μπροστά στην πολιτική, τα επεισόδια των γηπέδων αποτελούν πταίσμα!

Δεν ξέρω εάν τη δεδομένη στιγμή ο Διαμαντίδης βρισκόταν ακόμη στα θεωρεία, αλλά είμαι περίεργος να μάθω πώς θα αντιδρούσε ακούγοντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που διακρίνεται κιόλας για τη ρητορική δεινότητα και τη σωστή εκφορά του λόγου του, να απευθύνεται στον Πάνο Καμμένο με την έκφραση «Αλήτη, αλητάμπουρα, θα ζήσεις συγνώμη στα τέσσερα»!

Κλείνω εδώ τη δυσάρεστη πολιτική παρένθεση για να υπενθυμίσω ότι κατά τη σεζόν 2008-09, στην οποία ο Παναθηναϊκός πέτυχε για δεύτερη φορά στην ιστορία του το θριαμβευτικό «triple crown», ο Αλβέρτης περπάταγε στα 35 και είχε αποφασίσει μετά από 18 χρόνια ευδόκιμης καριέρας να βγάλει την (ένα με το δέρμα του) φανέλα με το Νο 4 και να παίξει τον ρόλο του «capitano, non giocatore», όπως τον λάνσαραν κάποτε οι Ιταλοί για χάρη του Ντίνο Μενεγκιν...

Τουτέστιν, «αρχηγός, αλλά όχι παίκτης»!

Στην Ευρωλίγκα εκείνης της σεζόν ο «Φράγκι» έπαιξε μόλις τρία λεπτά και 46 δευτερόλεπτα στην πρεμιέρα με τη Ζαλγκίρις Κάουνας (22 Οκτωβρίου 2008) κι αυτό ήταν όλο! Δεν πάτησε πάνω στο παρκέ σε κανέναν αγώνα της Α1 και του Κυπέλλου Ελλάδος και βρισκόταν παρκαρισμένος (με την πράσινη φόρμα και το τζιν παντελόνι) στον πάγκο, παρακολουθώντας μια από τις κορυφαίες σε ταλέντο, ποιότητα και επιτεύγματα, ομάδες που εμφανίσθηκαν στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ...

Βεργίνης, Γιασικεβίτσιους, Διαμαντίδης, Κέτσμαν, Μπατίστ, Νίκολας, Πέκοβιτς, Περπέρογλου, Σάκοτα, Σερμαντίνι, Σπανούλης, Τσαρτσαρής, Φώτσης, Χατζηβρέττας...

Μόνο του πουλιού το γάλα και της Παναγιάς τα μάτια έλειπαν από αυτό τον θίασο που παρουσίασε επί σκηνής ο Ομπράντοβιτς!

Εκείνη τη σεζόν ο Διαμαντίδης πήρε τη σκυτάλη της αρχηγίας από τον Αλβέρτη, ο οποίος είχε διαδεχθεί σε αυτό τον ρόλο τον Κώστα Παταβούκα, που με τη σειρά του παρέλαβε την εξουσία από τον Παναγιώτη Γιαννάκη και πλέον αναζητείται ο επόμενος: ο Αντώνης Φώτσης εφόσον παραμείνει στο πράσινο μετερίζι, ή ο Νικ Καλάθης ή (why not?) ο Τζέημς Γκιστ!

Μιας και το ΄’φερε η κουβέντα στον Φώτση, προχθές που οι «πράσινοι» (στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωλίγκας, «One team- Basketball is Everywhere» συνέχισαν τις επισκέψεις τους στο Κατάστημα Κράτησης Ανηλίκων Κορίνθου, ο «Βatman» προέβη σε μια κίνηση, που υπήρξε όντως συγκλονιστική και σε κάθε περίπτωση ανέδειξε το ποιόν του ανδρός.

Δεν θα γράψω τι, πώς και γιατί το έκανε, διότι ο ίδιος ζήτησε από τους παριστάμενους εκπροσώπους των Μ.Μ.Ε να το αποσιωπήσουν, αλλά οφείλω να τον συγχαρώ δημοσίως για την ανθρωπιά του...
Όταν, λοιπόν, ο Φράγκι γνώρισε τον Μήτσο!

Η γνωστή αισθηματική κωμωδία «When Harry met Sally» (με τον Μπίλι Κρίσταλ και τη Μεγκ Ράιαν) γυρίστηκε το 1989, αλλά το συγκεκριμένο μπασκετικό συναπάντημα συνέβη δέκα πέντε χρόνια αργότερα κι ενώ οι δυο τους είχαν γνωριστεί τόσο ως αντίπαλοι (Παναθηναϊκός-Ηρακλής), όσο και ως συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα.

Ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί, σε επίσημο αγώνα, στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2003 στο Μπουρός της Σουηδίας, με αντίπαλο την Κροατία. Σε αυτό το ματς στο οποίο η Εθνική επιβλήθηκε με 77-76, χάρη στο λέι απ του Χρήστου Χαρίση στην εκπνοή, ο μπαρουτοκαπνισμένος «Φράγκι» (αγωνιζόμενος στην προτελευταία διοργάνωση της καριέρας του) σημείωσε 6 πόντους, ενώ ο πρωτάρης σε επίσημο Τουρνουά και ακόμη ... ψαρωμένος Μήτσος δεν σκόραρε.

Τα υπόλοιπα μέλη σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ, στο οποίο η Εθνική, με προπονητή τον (δεδηλωμένο φαν του Διαμαντίδη) Γιάννη Ιωαννίδη κατέλαβε την πέμπτη θέση, ήταν ο Χαρίσης, ο Παπαλουκάς, ο Παπανικολάου, ο Σιγάλας, ο Φώτσης, ο Ντικούδης, ο Τσακαλίδης, ο Ρεντζιάς, ο Χατζηβρέττας και ο Κακιούζης.

Το καλοκαίρι του 2004 ξανασυναντήθηκαν στην Εθνική ομάδα και μοιράσθηκαν την (ανολοκλήρωτη, λόγω της... αστοχίας στην κατάκτηση ενός μεταλλίου) ευτυχία της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Αγωνίσθηκαν για τελευταία φορά μαζί, στις 28 Αυγούστου, στο ματς κατάταξης με το Πουέρτο Ρίκο στο ΟΑΚΑ (85-75, Διαμαντίδης 7, Αλβέρτης χωρίς πόντο) και εκείνο το βράδυ χώρισαν για να ξανασμίξουν μετά από λίγες μέρες ως συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό.

Ο Αλβέρτης καλωσόρισε ως αρχηγός τον Διαμαντίδη, αλλά άργησε να παίξει μαζί του στον Παναθηναϊκό, διότι τραυματίσθηκε, υποβλήθηκε σε εγχείριση και τέθηκε νοκ άουτ για δυόμισι μήνες. Απόντος του Φραγκίσκου, ο Δημήτρης έλαβε το βάπτισμα του πυρός, στον αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στις 3 Οκτωβρίου του 2004 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 57-45, με τον Διαμαντίδη να κάνει σεφτέ στα ντέρμπι αιωνίων σημειώνοντας 14 πόντους.

Δέκα τρεις ημέρες (16 Οκτωβρίου 2004), αργότερα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Α1, στο Αλεξάνδρειο (Άρης -Παναθηναϊκός 72-77), ο Διαμαντίδης «έγραψε» 5 πόντους και 5 ασίστ, ενώ στις 3 Νοεμβρίου στη Μάλαγα (Ουνικάχα – Παναθηναϊκός 75-83) έκανε το ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα με 5 πόντους, 5 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 4 κλεψίματα.

Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Δεκεμβρίου όταν η τύχη τους αξίωσε να βγουν παρέα στο γήπεδο και να παίξουν μαζί χωρίς ωστόσο να πανηγυρίσουν μια νίκη! Εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός γνώρισε την ήττα με 66-64 από την Ούλκερ στο «Αμπντί Ιπεκτσί» της Κωνσταντινούπολης όπου ο Νίκος Χστζηβρέττας αστόχησε σε τρίποντο στην εκπνοή. Στην επιστροφή του από τα πιτς ο Αλβέρτης έπαιξε εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα χωρίς να σκοράρει, ενώ ο Διαμαντίδης σε 27 λεπτά είχε 3 πόντους, 2 ριμπάουντ και 3 ασίστ.

Μετά από εβδομήντα δυο ώρες συνευρέθησαν για πρώτη φορά σε αγώνα του ελληνικού Πρωταθλήματος: στις 11 Δεκεμβρίου στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε του Αμαρουσίου με 83-68, με τον μεν Αλβέρτη να παίζει πέντε λεπτά και να σημειώνει έναν πόντο, τον δε Διαμαντίδη σε 37 λεπτά να «γράφει» 13 πόντους (1/1δ., 2/3τρ., 5/6β.), 9 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 3 κλεψίματα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα έπαιξαν για τελευταία φορά μαζί: στο κύκνειο άσμα του Φραγκίσκου, στις 22 Οκτωβρίου του 2008 στο ΟΑΚΑ (Παναθηναϊκός-Ζαλγκίρις Κάουνας 78-51) ο Δημήτρης είχε 15 πόντους, 3 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 26 λεπτά και ουσιαστικά από εκείνο το βράδυ επωμίσθηκε τη μεγάλη κληρονομιά που άφηνε πίσω του ο Αλβέρτης.

Στις πέντε (οι οποίες στην πραγματικότητα είναι τέσσερις και 226 δευτερόλεπτα στην πέμπτη) σεζόν που αγωνίσθηκαν μαζί, κατέκτησαν δυο τρόπαια της Ευρωλίγκας, πέντε τίτλους Πρωταθλήματος και πέντε Κύπελλα Ελλάδος. Στη συνέχεια ο Διαμαντίδης οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση άλλων δέκα τίτλων (Ευρωλίγκα/2011, 4 Πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα) και μέχρι στιγμής έχει στο παλμαρέ του 22 τρόπαια, ωστόσο δεν θα μπορέσει να ισοφαρίσει ή να ξεπεράσει τον Αλβέρτη, ο οποίος αποκλειστικώς και μόνον με την ιδιότητα του παίκτη μοστράρει 25 από δαύτους και βρίσκεται στη δεύτερη θέση μεταξύ των Ελλήνων αθλητών με τη μεγαλύτερη «περιουσία», πίσω από τον διεθνή πολίστα Θοδωρή Χατζηθεοδώρου.

Για την ακρίβεια οι τίτλοι του Αλβέρτη είναι 25 (έντεκα Πρωταθλήματα, οκτώ κύπελλα, πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο) συν εννέα! Τους είκοσι πέντε τους κατέκτησε ως παίκτης, τους οκτώ (3-4-1) ως ασίσταντ μάνατζερ και τον έναν ως προπονητής, όταν τη σεζόν 2013-14 διαδέχθηκε ως πιστός στρατιώτης του Παναθηναϊκού τον παλιό μέντορα του στην ομάδα, τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Εδώ ήρθαμε, όπως λένε και στο σινεμά, διότι μια σκηνή από αυτή τη σειρά των τελικών στην οποία ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 3-2 του Ολυμπιακού, ο Αλβέρτης τη θεωρεί ως την πλέον συναρπαστική που τον δένει με τον κληρονόμο του...

Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά μου το είπε ο ίδιος ο Φραγκίσκος χθες το βράδυ, όταν τον ρώτησα ποια είναι η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό του ακούγοντας το όνομα του Διαμαντίδη...

«Η πρώτη σε αξία και συναισθηματική φόρτιση είναι αυτή που συνέβη τελευταία: η μεγάλη αγκαλιά μας μέσα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ μετά τον πέμπτο τελικό. Δεν ήταν η αγκαλιά ανάμεσα σε έναν παίκτη και σε έναν προπονητή, αλλά ανάμεσα σε δυο φίλους, που περάσαμε πολλά μαζί και οικοδομήσαμε μια δυνατή σχέση».

Τι αποτελεί ο Αλβέρτης για τον Διαμαντίδη; Ο,τι αποτελεί για κάθε παίκτη ο οποίος φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού από το 1990 όταν, όντας ακόμη μαθητής του Λυκείου μετακόμισε από τη Γλυφάδα (στην περιβόητη μεταγραφή με αντάλλαγμα τον διεθνή φουνταριστό Δημήτρη Σελετόπουλο) στον «Τάφο του Ινδού», όπου τον πηγαινοέφερνε επειδή δεν είχε ακόμη δίπλωμα οδήγησης, ο Αντόνιο Ντέηβις: τον αρχηγό, τον ηγέτη και το σύμβολο. Μάλιστα ελόγου τους, μαζί με τον Αντώνη Φώτση, τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς βραβεύθηκαν στο πλαίσιο της σειράς τιμητικών και εορταστικών εκδηλώσεων με την ονομασία «Honouring our legacy», που διοργάνωσε η ΚΑΕ (με την ευκαιρία του φιλικού αγώνα με την Παρτίζαν Βελιγραδίου) στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ως η καλύτερη πεντάδα στην ιστορία των «πρασίνων».

Απόψε οι δυο τους θα ξαναβρεθούν δίπλα δίπλα, θα αγκαλιαστούν, θα φιληθούν και ενώ ο Αλβέρτης θα απονέμει το βραβείο της Ευρωλίγκας στον Διαμαντίδη από το μυαλό τους θα περνούν σαν φιλμ, όλες οι μεγάλες στιγμές που μοιράσθηκαν και δεν είναι ούτε λίγες, ούτε ευκαταφρόνητες...

Στιγμές μιας καριέρας και μιας ολόκληρης ζωής μαζί με αυτήν που θα μοιραστούν και σήμερα και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ιστορική μνήμη ολόκληρου του ευρωπαϊκού μπάσκετ.