Ενα ντέρμπι αιωνίων που έχει ανάγκη η Ελλάδα!

Είναι μια χαρμόσυνη είδηση. Από αυτές που έχεις ανάγκη να ακούσεις για να ψηθείς ότι δεν είναι όλα μαύρα στον ελληνικό αθλητισμό. Ναι, φυσικά, δεν θα λυθούν όλα τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού με μια σειρά φιλικών αγώνων ανάμεσα σε παιδιά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, αλλά δεν είναι και δεν θα είναι κάτι μικρό αν συμβεί. Σε μια εποχή που η Πολιτεία αποφασίζει να ακυρώσει το Κύπελλο Ελλάδας επειδή φοβάται να αντιμετωπίσει ένα Ολυμπιακός – ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο δεν θα είναι λίγο να προβληθούν εικόνες με αθλητές των “αιωνίων” αντιπάλων που δεν θα έχουν στο φόντο βία, επεισόδια, υβριστικά πανό, διμοιρίες των ΜΑΤ. Είναι παραπάνω από μια απλή ευχή για την αθλητική Ελλάδα του 2016 να συμβεί αυτό που προτείνει η ΚΑΕ Παναθηναϊκός στην ΚΑΕ Ολυμπιακός. Θα είναι σπουδαίο, και θα έχει επίδραση που σήμερα καλά καλά δεν φανταζόμαστε στους πιτσιρικάδες που ανατρέφονται με μίσος και φανατισμό, για τους σημερινούς 12χρονους, 13χρονους, 14χρονους, 15χρονους που δεν διανοούνται ότι υπήρξε εποχή στην ελληνική ιστορία όπου Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν σκοτώνονταν με την ελάχιστη αθλητική αφορμή.

Τις προάλλες έτυχε να κουβεντιάζω με τον 11χρονο ανιψιό μου, που είναι Ολυμπιακός. Πάλευα να τον πείσω ότι φανατικοί, χούλιγκαν, “κακοί” υπάρχουν στους οπαδούς κάθε συλλόγου και όχι μόνο ανάμεσα στους οπαδούς των συλλόγων που εκείνος έχει ήδη μάθει να λογαριάζει ως “εχθρούς”. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι δεν είναι όλοι καλοί ανάμεσα στους οπαδούς της ομάδας που υποστηρίζει, ούτε όλοι οι κακοί μαζεμένοι στους οπαδούς των ομάδων που δεν υποστηρίζει. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι δεν είναι αυτονόητο ότι θα συμβούν επεισόδια πριν ή μετά από έναν αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και ότι εγώ έχω ζήσει τέτοια, αναίμακτη, πολιτισμένη εποχή. Κι ενώ πρόκειται για ένα 11χρονο παιδί, το οποίο θα 'πρεπε να είναι έως και ευκολόπιστο, αγαθό, δεκτικό, αυτό στεκόταν στην κουβέντα μας με το πάθος του φανατικού. Διότι έτσι μεγαλώνει. Με αυτές τις παραστάσεις. Εβλεπα τις αντιδράσεις του και έπιανα τον εαυτό μου να τρομάζει με τους συνειρμούς. Αν έχει προλάβει να φανατιστεί ένα παιδί, του οποίου οι προσλαμβάνουσες περιορίζονται στις συναναστροφές στο σχολείο και στα όσα βλέπει και διαβάζει στα sites, δεδομένου ότι στο σπίτι που μεγαλώνει ουδείς ασχολείται σοβαρά με το ποδόσφαιρο ή το υπόλοιπο κομμάτι του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού, πόσο δηλητηριασμένα είναι τα παιδιά της ηλικίας του που είναι εκτεθειμένα στον σημερινό φανατισμένο επαγγελματικό αθλητισμό και έχουν τέτοιες επιρροές στο οικογενειακό τους περιβάλλον;

Διαβάζοντας την ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός και φτιάχνοντας τις εικόνες, ήρθε στο μυαλό μου ακριβώς αυτή η σκηνή: η επόμενη κουβέντα με τον ανιψιό μου, ο οποίος προηγουμένως θα έχει δει τις εικόνες από φιλικές αναμετρήσεις ανάμεσα σε 12χρονους και 13χρονους αθλητές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, με κερκίδες πλημμυρισμένες από παιδιά αυτών των ηλικιών και τους γονείς τους και με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί θα συμπεριφερθούν με τη συνείδηση ότι παρακολουθούν τα παιδιά τους και όχι ένα ντέρμπι μίσους.

Στη θέση αυτών που διοικούν το ελληνικό μπάσκετ θα είχα ήδη κάνει τα πάντα προκειμένου να πειστούν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ότι μπορεί να συμβεί αυτό που προτείνει η διοίκηση του Παναθηναϊκού. Και θα έπεφτα με τα μούτρα στη δουλειά για να οργανώσω μια λαμπρή ημέρα αθλητισμού, δηλαδή για να φροντίσω ότι θα δημιουργηθεί ασφαλές περιβάλλον για την διεξαγωγή αυτών των φιλικών και ότι η εικόνα από αυτά τα παιχνίδια θα μπει σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Δεν θα έβρισκα μεγαλύτερο νόημα και μεγαλύτερο όραμα από αυτό στη δεδομένη στιγμή. Κι εύχομαι όλοι να το αντιληφθούν, να το μετρήσουν, να το αγκαλιάσουν, να το υποστηρίξουν, να το πράξουν και να μας το δείξουν. Το έχουμε ανάγκη.

ΥΓ. Στην κουβέντα με τον ανιψιό μου με τρόμαξε και η διαπίστωση ότι είναι καθημερινός αναγνώστης των αθλητικών sites, αλλά αυτό το θέμα θα το αγγίξω σε ένα επόμενο σημείωμα.