Στο μίνιμουμ ο Παναθηναϊκός, στο μάξιμουμ ο Φελντέιν

Είναι από εκείνα τα ματς της Α1 που για να βγάλεις κάτι θετικό πρέπει να ψάξεις πολύ.

Από τα παιχνίδια που ο προπονητής... γεννάει ιδέες με την ελπίδα να βγάλει κάτι θετικό που θα μπορέσει μελλοντικά να το αξιοποιήσει ή τέλος πάντων να το δουλέψει. Αλλωστε ο Παναθηναϊκός είχε πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτεί απ' ό,τι το παιχνίδι με την Κόροιβο, οπότε η κακή εικόνα του για 20-25 λεπτά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αναμενόμενη.

Η μη διάθεση στην άμυνα, τα άσχημα ποσοστά στα τρίποντα, η έλλειψη διάθεσης στο ξεκίνημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την απόδειξη πως ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει πνευματικά στην Τουρκία, στον αγώνα με τη Νταρουσάφακα, τον πρώτο από τους τρεις «τελικούς» που έχει να δώσει στην Ευρωλίγκα.

Γιατί καλά εμείς κι εσείς κάνουμε σενάρια για 2η και 3η θέση, αλλά αν οι «πράσινοι» δεν κάνουν το αυτονόητο στην Τουρκία, τότε θα αφήσουμε τα σενάρια για πλεονέκτημα και μειονέκτημα και θα πιάσουμε το πώς περνάει και πώς αποκλείεται...

Αν λοιπόν βγαίνει ένα κέρδος από την αναμέτρηση με τον Κόροιβο, αυτό δεν είναι άλλο από την παρουσία του Τζέιμς Φελντέιν. Το «ξεχαρμάνιασμα» που αναφέραμε και την προηγούμενη εβδομάδα ήταν επιβεβλημένο για τον Δομινικανό που χρειαζόταν ένα καλό παιχνίδι για να επιστρέψει στη προ-Ουίλιαμς εποχή.

Είναι αλήθεια, η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε από τα νούμερα, πως ο Φελντέιν είναι αυτός που επηρεάστηκε περισσότερο από την είσοδο του επιβλητικού Ουίλιαμς στο rotation. Είναι οι δύο παίκτες στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού που μοιάζουν τόσο πολύ που μοιραία ένας από τους δύο θα έχανε με την παρουσία του άλλου.

Ο Φελντέιν, μακράν ο πιο αξιόπιστος παίκτης του Παναθηναϊκού από τον Οκτώβριο μέχρι και τα μέσα Φλεβάρη, έπρεπε μοιραία να «παραχωρήσει» μέρος του ρόλου του για να μπει ευκολότερο στο κλίμα ο συμπαίκτης του.

Οχι μόνο το 'κανε, αλλά φρόντισε να το κάνει με τέτοιο τρόπο που σε κανένα παιχνίδι να μην είναι ο «αρνητικός πρωταγωνιστής». Αναμφισβήτητα ο Φελντέιν δεν είναι αυτός που ξέρουμε το τελευταίο διάστημα, αλλά σε κανένα παιχνίδι δεν ήταν αυτό που λέμε «κακός».

Η απουσία του Ουίλιαμς στον αγώνα με τον Κόροιβο έδωσε στον Φελντέιν το χώρο να ξεσπάσει. Για πρώτη φορά μετά από καιρό πήρε 12 προσπάθειες εντός πεδιάς (6/8 τρίποντα, 3/4 δίποντα), καθώς στις 4 τελευταίες αγωνιστικές της Α1 είχε (7 με τον Αρκαδικό, 5 με τον ΠΑΟΚ, 9 με το Λάυριο 8 με τα Τρίκαλα), ενώ στην Ευρωλίγκα είχε ακόμη λιγότερες (8 με τη Φενέρ, 4 με τον Ερυθρό Αστέρα, 5 με την Κουμπάν).

Ο Κόροιβος έδωσε λοιπόν την ευκαιρία στον Φελντέιν να πάρει προσπάθειες, να «φορτώσει» μπαταρίες και ψυχολογικά να προετοιμαστεί για ένα δύσκολο παιχνίδι σαν κι αυτό στην Τουρκία. Ακόμη κι αυτά τα σερί τρίποντα που πήρε κι έβαλε στη γ' περίοδο, έστω κι αν είχαν μια δόση υπερβολής και βιασύνης, ήταν ό,τι έπρεπε για έναν παίκτη που το χρειαζόταν, για έναν παίκτη που 'χει μάθει να «φτιάχνεται» από το σουτ του.

Από 'κει και πέρα, ο Τζόρτζεβιτς προσπαθεί στην Α1 να προστατεύσει όσο μπορεί τον Ραντούλιτσα και σταδιακά να αυξάνει το χρόνο του Παπαγιάννη, βάζοντας στο rotation και τον Χάντερ.

Ο Ελληνας σέντερ έπαιξε 22 λεπτά, τελείωσε με 8 πόντους, 8 ριμπάουντ αλλά και 4 λάθη. Θα πρέπει κάποια στιγμή, τόσο ο Παπαγιάννης, όσο και ο Χαραλαμπόπουλος να κάνουν το «κλικ» παραπάνω, αυτό το βήμα που θα επιτρέψει στον «Σάλε» να τον καθιερώσει ως δεύτερο ψηλό.

Ακόμη κι αν δεν γίνει φέτος, του χρόνου δεν θα πρέπει να είναι ο παίκτης που θα παίζει 20 λεπτά στα εύκολα ματς, αλλά αυτός που θα 'χει ένα 10λεπτο σε υψηλό επίπεδο και θα περάσει από το στάδιο της προσαρμογής στο στάδιο της κανονικής και αξιόπιστης προσφοράς. Κι αυτό είναι βεβαίως στο χέρι του...

Υ.Γ.: Πάνω που γράφουμε (και σωστά το γράφουμε...) για το πόσο πίσω είμαστε που δεν μπορούμε να κάνουμε ένα Final 8 σαν των Ισπανών, των Ιταλών και της... μισής Ευρώπης, έρχεται μια «σφαλιάρα» από το πουθενά, σαν κι αυτή της Λευκάδας για να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε 100 χρόνια πίσω σε όλα τα επίπεδα κι αυτό που έχουμε είναι αυτό που μας αξίζει. Μωρέ, δεν πα να 'χουμε τον Μέσι και τον Ρονάλντο του μπάσκετ (βάλτε εσείς τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη στη θέση όποιου θέλετε, γιατί κάποιοι είστε ικανοί να πλακωθείτε και γι αυτό...), δεν πα να χουμε τις πιο επιτυχημένες ομάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ την τελευταία 20ετία (βάλτε εσείς πάλι τη σειρά, γιατί και γι αυτό μπορείτε να πλακωθείτε...), ένας τελικός Κυπέλλου μέσα στη μιζέρια και την παρηγοριά, είναι αυτό που μας αξίζει!

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο...