Άλαλα τα χείλη των ασεβών!

O συχωρεμένος ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει κάποτε ότι «εκεί όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι» και αυτή την αποφθεγματική κουβέντα πολύ θα ήθελα να τη θέσω υπ’ όψιν του Ανταμ Σίλβερ: να τον είχα μπροστά μου δηλαδή και να τον ρωτήσω εάν την ασπάζεται ή την απορρίπτει μετά βδελυγμίας!

Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο δυστυχούν οι άνθρωποι που βρίσκονται στα ενδότερα ή κινούνται στο άμεσο περιβάλλον του ΝΒΑ, πάντως οι αριθμοί τους ευημερούν και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό: τόσο πολύ που ακόμη και αν κάποιος δεν γουστάρει την κουλτούρα του συγκεκριμένου πρωταθλήματος, μόνο εάν εθελοτυφλεί σκοπίμως θα αγνοήσει την εκτίναξη τους.

Δεν ξενυχτάω κάθε μέρα μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθώ την πανδαισία που προσφέρει ο ΟΤΕ ΤV και έχω την τιμή να είμαι ένα μέρος της. Δεν είμαι επίσης junkie ή αρρωστάκι ώστε από το πρωί έως το βράδυ να βουτάω στην ενημέρωση που προέρχεται από την εκείθεν του Ατλαντικού πλευρά, από την οποία ούτως ή άλλως παράγονται και διαχέονται σε όλη την υφήλιο εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα...

Κάποια πράγματα μου αρέσουν, κάποια άλλα με εκνευρίζουν, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό που συμβαίνει εφέτος (και επαναλαμβάνεται τόσες φορές, ώστε να παύει να αποτελεί έκπληξη ή εξαίρεση) συχνά υπερβαίνει τη λογική, ακόμη και τη φαντασία και μάλιστα την πλέον διεστραμμένη!

Όντας στο Τορόντο με την ευκαιρία του All Star Weekend είχα γράψει εδώ ένα άρθρο με θέμα τα αλλεπάλληλα έπη των Γουόριορς και το πώς οι αφιλότιμοι τερματίζουν το μπάσκετ με τη μορφή με την οποία το γνωρίζουμε. Δεν πέρασε καν ένας μήνας από τότε και ενώ οι λεγάμενοι εξακολουθούν να κυνηγούν το ρεκόρ των 72 νικών των Μπουλς, η κανονική περίοδος του ΝΒΑ εξελίσσεται σε ένα μπασκετικό καλειδοσκόπιο, ενίοτε δε μοιάζει και με αυλή των θαυμάτων: ούτως ειπείν οπουδήποτε, οποτεδήποτε και οποιοσδήποτε μπορεί να πετύχει οτιδήποτε και με κάθε τρόπο!

Η μνήμη μου δεν έχει εξασθενήσει, αλλά επειδή γενικώς δεν γουστάρω τις συγκρίσεις και τις αντιπαραβολές όταν αφορούν πρόσωπα και πράγματα διαφορετικών εποχών (και αυτός είναι ένας μόνιμος λόγος για να εκφράζω τις επιφυλάξεις μου στις σχετικές τηλεοπτικές απόπειρες της παρέας μας που ωστόσο γίνονται ανάρπαστες) σήμερα λέω να υποκύψω στον πειρασμό: η σεζόν 2015-16 μπορεί να είναι η καλύτερη ή –για να το θέσω πιο πιασάρικα- η πιο εντυπωσιακή της τελευταίας δεκαπενταετίας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ενόψει των πλέι οφς...

Εντάξει, μη βαράτε, άλλωστε ρέπω προς την υπερβολή! Αλλά, πάλι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα νούμερα, όπως επίσης και τη συσσώρευση αλλά και ταυτόχρονη εξέλιξη των νέων σταρ, ίσως η άποψη μου δεν απέχει από την πραγματικότητα...

Οι σοδειές από τα κολέγια είναι πολύ ποιοτικές, εκτός από τους δαιμονισμένους κοντούς που (όχι φύσει, αλλά) θέσει διαφεντεύουν το σπορ, εμφανίζονται πάλι στο προσκήνιο οι μεγάλοι ψηλοί κι ενώ αρκετοί προπονητές μπήκαν στο τριπάκι του small ball, ξαφνικά τα μεγάλα τεσσάρια και τα κυριαρχικά πεντάρια τους αναγκάζουν να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.

Από καινούργιους και πολλά υποσχόμενους σταρ, να φαν’ και οι κότες! Κάποτε το ΝΒΑ αποτελούσε ένα γκέτο και διεπόταν από την ξενοφοβία, αλλά εδώ και χρόνια άνοιξε τις πύλες του, χωράει πλέον κάθε καρυδιάς καρύδι και όχι μονάχα αποδέχεται ενθουσιωδώς τους λεγόμενους international players, αλλά τους σπρώχνει κιόλας ως wannabe θρύλους!

Οι καταξιωμένοι σταρ, τύπου Κόμπε, Λεμπρόν, Καρμέλο Κάρι, Ντουράντ, Γουέσγτμπρουκ και δεν συμμαζεύεται δεν έχουν κανένα (ηθικό) πρόβλημα να πλέξουν το εγκώμιο του κάθε Ελληνα Αντετοκούνμπο ή Λετονού Πορζίνγκις ή Καναδού Γιουίγκινς που σκάει μύτη μπροστά τους και να του δώσουν ην ευλογία τους!

Εάν όλα αυτά φαίνονται πολύ θεωρητικά, ας προχωρήσω στο παρασύνθημα! Στους αριθμούς που όντως αφήνουν με ανοικτό στόμα όχι μονάχα την ανυποψίαστη κοινή γνώμη, αλλά ενίοτε και τους ίδιους τους φυσικούς αυτουργούς των διαφόρων επιτευγμάτων, με αποτέλεσμα κάποιοι από δαύτους να γίνονται άπιστοι Θωμάδες...

Αυτό είναι που λένε «άλαλα τα χείλη των ασεβών»!

Δεν σκοπεύω να γράψω ολόκληρη διατριβή, απλώς θα παραθέσω κάποια σκόρπια αριθμητικά και στατιστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές...

Τη σεζόν 2009-10 σημειώθηκαν 22 triple double figures, εκ των οποίων τα τέσσερα πέτυχε ο Λεμπρόν. Το 2010-11 αυξήθηκαν στα 34 (Λεμπρόν 4), το 2011-12 έπεσαν στα 17 (Ρόντο 6), το 2012-13 εκτοξεύθηκαν στα 42 (Ρόντο 5), πρόπερσι ανέβηκαν στα 46 (Στίβενσον 5), ενώ πέρυσι κατεγράφησαν 44, τα έντεκα δια χειρός Ράσελ Γουέστμπρουκ. Στην τρέχουσα περίοδο και ενώ απομένουν άλλα είκοσι ματς για κάθε ομάδα, έφτασαν αισίως τα πενήντα, με κορυφαίους στον χορό του πλουραλισμού τον Ντρέιμοντ Γκριν (11) και τον Ράσελ Γουέστμπρουκ (10), ενώ πίσω από τον Ρόντο (5) βρίσκονται ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με τρία μέσα σε ένα εικοσαήμερο και ο Χασάν Γουάιτσάιντ, που μάλιστα τα διαπράττει με τάπες!

Συμφωνώ, δεν υπάρχει στην εποχή μας ένας Οσκαρ Ρόμπερτσον για να τελειώνει μια ολόκληρη σεζόν με διψήφιους μέσους όρους (όπως το κατάφερε ο «Big O» το 1961-62 με 30.8 πόντους, 12.5 ριμπάουντ και 11.4 ασίστ), αλλά η αθλητική ικανότητα των σημερινών παικτών τρομάζει και σοκάρει!

Για το σκοράρισμα επίσης δεν το συζητώ: ο Στεφ Κάρι οδηγεί την κούρσα με μέσο όρο 30.7 πόντους, ωστόσο το γεγονός που δημιουργεί τη μεγαλύτερη αίσθηση είναι οι μαζεμένες και τόσο συνηθισμένες ώστε να μην ξενίζουν πλέον, επιδόσεις των πενήντα πόντων σε μια βραδιά! Μέχρι στιγμής στο Νο 1 βρίσκεται ο Αντονι Ντέηβις με 59, στο Νο 2 ο ομόλογος του στη θέση του σέντερ, Ντεμάρκους Κάζινς με 56 ενώ το Νο 3 μοιράζονται με 53 ο Τζίμι Μπάτλερ και ο Στεφ Κάρι με 53. Ακολουθούν ο Κέμπα Γουόκερ με 52, ο Ντάμιαν Λίλαρντ και δυο φορές ο Κάρι με 51 και ξανά ο Λίλαρντ με 50. Ποιος λείπει από αυτή την ορχήστρα των μεγάλων κανονιέρηδων; Αυτός ο οποίος, σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο (http://www.nba.com/2016/news/02/04/bridging-the-gap-players-who-could-score-80-points-stephen-curry-kevin-durant-james-harden-demarcus-cousins-klay-thompson/)που δημοσιεύθηκε στο www.nba.com έχει τις περισσότερες πιθανότητες να καταρρίψει το ρεκόρ των 81 πόντων του Κόμπε Μπράιαντ...

Ο ατίθασος, απροσδόκητος και εξόχως ατομιστής Τζέημς Χάρντεν!

Κάποτε, σε μια ραδιοφωνική μετάδοση, ο Βασίλης Γεωργίου είχε πει (με το μοναδικό πατρινό αξάν του) για έναν παίκτη ότι «ή που θα τα βάνει ή πού θα τα χάνει»! Ο Στεφ Κάρι συνήθως τα βάνει και σπανίως τα χάνει: στο κάζο που έπαθαν από τους Λέικερς ελόγου του είχε 1/10 τρίποντα, ο Κλέι Τόμπσον σούταρε 0/8 και οι Γουόριορς τελείωσαν το ματς με 4/30 από τα 7μ.25, χαράμισαν τις 32 ασίστ και την πάτησαν. Μετά από 24 ώρες, κόντρα στο Ορλάντο και σε πείσμα των 24 λαθών, ο Κάρι είχε 7/13, ο Τόμπσον 5/11, η σούμα του Γκόλντεν Στέιτ έβγαλε 16/35 και η δουλειά έγινε παστρικά. Σε αυτό το ματς ο MVP της περυσινής σεζόν και επικρατέστερος για να κατακτήσει και τον εφετινό τίτλο, έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ, ο οποίος έσπασε το φράγμα των 300 εύστοχων τρίποντων σε μια σεζόν! Σε μια σεζόν που έχει άλλα είκοσι ματς και δεδομένου ότι ο μπαγάσας βάζει 4.8 τρίποντα ανά αγώνα (ενώ ήδη έχει ισοφαρίσει το ρεκόρ του Κόμπε Μπράιαντ και του Ντόνιελ Μάρσαλ με 12 σε μια βραδιά), δεν αποκλείεται να ξεπεράσει τα τετρακόσια!

Τι άλλο έχουν δει τα γουρλωμένα ματάκια μας ή έχουν ακούσει τα αυτάκια μας μέχρι τώρα; Τους Γουόριορς να «γράφουν» την καλύτερη εκκίνηση με 24 απανωτές νίκες, τον Λεμπρόν να γίνεται ο νεαρότερος παίκτης στα χρονικά που ξεπέρασε τους 25.000 πόντους, τον Ζακ ΛαΒίν και τον Ααρον Γκόρντον να τερματίζουν τον διαγωνισμό καρφωμάτων στο Τορόντο, τις τέσσερις παρατάσεις στο ματς Πίστονς-Μπουλς, δυο παίκτες της ίδιας ομάδας να βάζουν πάνω από σαράντα πόντους στον ίδιο αγώνα (Γουέστμπρουκ 48, Ντουράντ 43) και στον αντίποδα, το νέο ιστορικό χαμηλό με 23 χαμένες βολές του Αντρέ Ντράμοντ (13/36) σε ένα ματς και τις 28 σερί ήττες των Σίξερς.

Η σεζόν εκτός από εντυπωσιακή μπορεί να αποβεί και ιστορική εάν κι εφόσον οι Γουόριορς που επιδιώκουν το repeat σημειώσουν 73 νίκες και καταρρίψουν το ρεκόρ (72-10) των Μπουλς της περιόδου 1995-96. Ηδη σήμερα τα ξημερώματα, έχοντας συνέλθει από το πατατράκ κόντρα στους Λέικερς, πέτυχαν (με αντίπαλο τους Μάτζικ) την 56^η νίκη τους σε 62 αγώνες, ενώ στο αντίστοιχο χρονικό σημείο πριν από είκοσι χρόνια το Σικάγο είχε 55-7. Σε αυτό το ματς το Γκόλντεν Στέιτ κατέρριψε το ρεκόρ των Μπουλς σε συνεχείς εντός έδρας νίκες (45), ενώ έχει την ευκαιρία να φτάσει στο 41-0 στην Oracle Arena και να κρατήσει αλώβητο κάστρο του σε ολόκληρη την κανονική περίοδο. Αυτή τη στιγμή οι πρωταθλητές βρίσκονται στο 27-0, ενώ την ίδια δυνατότητα έχουν και οι Σπερς που μέχρι τούδε φιγουράρουν με το εκπληκτικό 30-0 στο σπίτι τους!

ΥΓ: Ε, θαρρώ πως όλα αυτά δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα, αλλά ούτε και ανεπαρκή για να τεκμηριώσουν τη σοβαρή πιθανότητα η περίοδος 2015-16 να είναι όντως «A season to remember». Οψόμεθα...