Κι αν είχε πάει Αμερική;

To βράδυ της Κυριακής ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για όσους βασανίζονται, αναδρομικώς, από το δίλημμα που αντιμετώπισε το περασμένο καλοκαίρι η οικογένεια Παπαγιάννη.

Παναθηναϊκός ή κολέγιο των ΗΠΑ; Ξενιτιά ή πατρίδα; Ερασιτεχνισμός ή επαγγελματισμός;

Ο νεαρός διεθνής, που δεν κρύβει ότι ονειρεύεται το ΝΒΑ, άκουσε τις συμβουλές των γονιών του, σκέφτηκε πολύ και αποφάσισε τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα.

Όχι στο ΝCAA, όχι στην τριβή με το αμερικάνικο μπάσκετ, όχι στο ομαλό μονοπάτι προς το ΝΒΑ, όχι στο κυνήγι του πτυχίου, όχι στη μοναξιά. Ναι στον ελληνικού τύπου πρωταθλητισμό, ναι στις παρέες και στην οικογένεια, ναι στη σκληραγώγηση, ναι στον ανταγωνισμό με 30άρηδες, ναι στα χρήματα.

Οι δύο επιλογές είχαν άφθονα «υπέρ» και άφθονα «κατά». Δεν υπάρχει εδώ αρετή και κακία, ούτε σωστό και λάθος.

Την ίδια απόφαση με τον Παπαγιάννη έλαβε το 2013 ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος ωστόσο πρόλαβε να παίξει έναν χρόνο κολεγιακό μπάσκετ στο Τέξας. Eκεί απέκτησε αυτοπεποίθηση, κορμί και τσαγανό.

Τον δρόμο της παλιννόστησης επέλεξε το περασμένο καλοκαίρι ο Γιώργος Τσαλμπούρης, ο οποίος άφησε το Άιοβα Στέιτ για τα κιτρινόμαυρα της ΑΕΚ. Αντιθέτως, ο Ντίνος Μήτογλου αδιαφόρησε για τις ελληνόφωνες σειρήνες και έμεινε για δεύτερη χρονιά στο Ουέικ Φόρεστ.

Ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου και ο Τσαλμπούρης υπήρξαν συμπαίκτες τα προηγούμενα καλοκαίρια στις μικρές Εθνικές ομάδες. Ο πρώτος είναι γεννημένος το 1997, οι άλλοι δύο το 1996. Ο Παπαγιάννης έχει ύψος 2μ18, ο Μήτογλου 2μ10 και ο Τσαλμπούρης 2μ16.

Θα μπορούσαν να παίξουν ακόμα και στην ίδια πεντάδα, σε θέσεις σέντερ, πάουερ-φόργουορντ και σμολ-φόργουορντ αντίστοιχα. Εάν δεν αναδειχθεί από αυτό το τρίο ο επόμενος σέντερ της Εθνικής Ανδρών, θα είναι έγκλημα ενάντια στο ελληνικό μπάσκετ.

Στο κυριακάτικο ντέρμπι ΑΕΚ-Παναθηναϊκού, ο Παπαγιάννης έλαβε από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς το χρίσμα για να παίξει κρίσιμα λεπτά αντί των χρυσοπληρωμένων Σέρβων διεθνών, Ραντούλιτσα και Κούζμιτς.

Επωμίστηκε ευθύνες και έφερε την αποστολή του σε πέρας. Τελείωσε φάσεις, κέρδισε μονομαχίες, έδειξε αυτοσυγκέντρωση, κινήθηκε στο παρκέ ως πλήρες μέλος μίας μπαρουτοκαπνισμένης ομάδας. Διόλου επηρεάστηκε από το γήπεδο που κόχλαζε.

Ωστόσο, η παρουσία του πάνω στο τεντωμένο σχοινί δεν ήταν κανόνας, αλλά εξαίρεση. Τους περισσότερους αγώνες της Ευρωλίγκας τους παρακολουθεί από τον πάγκο, ντυμένος με τη φόρμα του.

Στο πρωτάθλημα της Α1, χρεώνεται με ανώδυνα λεπτά συμμετοχής, απέναντι σε μικρότερες ομάδες. Ακόμα και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, έπαιξε με την ξεγνοιασιά του "μικρού" από τον οποίο δεν θα ζητούσε κανείς τα ρέστα.

Η παρουσία του στο Μουντομπάσκετ Εφήβων (U20) του 2015 στο Ηράκλειο ήταν μάλλον απογοητευτική. Όταν όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με συνομηλίκους του, στο Ευρωμπάσκετ U18 στον Βόλο, ο Παπαγιάννης έκανε θραύση και έγινε πυλώνας της πρωταθλήτριας Ευρώπης ελληνικής ομάδας.

Η πρόοδός του, μολονότι αναμφισβήτητη, δεν είναι τόσο γρήγορη ούτε τόσο θεαματική όσο θα ήλπιζαν οι προπονητές της Εθνικής Ανδρών.

Ποιοι θα καλύψουν τη θέση του σέντερ στο Προολυμπιακό τουρνουά εάν απουσιάσουν οι Μπουρούσης, Κουφός; Η «επίσημη αγαπημένη» μπορεί να χρειαστεί ενισχύσεις από τους αμούστακους πολύ πιο σύντομα απ’όσο θα θέλαμε.

Επτά ώρες μετά τη λήξη του ντέρμπι των ομοσταύλων στο ΟΑΚΑ, ο ευλογημένος ΟΤΕ μας ταξίδεψε στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, για το κολεγιακό επιδόρπιο της μπασκετικής πανδαισίας: Λούιβιλ-Ουέικ Φόρεστ, Ρικ Πιτίνο εναντίον Ντάνι Μάνινγκ, μπροστά σε 8.000 θεατές.

Στη θέση «5» της εξαιρετικής ομάδας των «Ντίμον Ντίκονς», στα παλιά παπούτσια του Τιμ Ντάνκαν δηλαδή, εμφανίστηκε ένα γνώριμο πρόσωπο. Ο Μακεδών Ντίνος Μήτογλου δεν είναι απλώς βασικός, είναι αναντικατάστατος.

Παίζει 26 λεπτά σε κάθε αγώνα, βάζει 12 πόντους, μαζεύει 6 ριμπάουντ απέναντι στους αλτικούς ψηλούς του NCAA, σουτάρει με 85% από τη γραμμή, ενώ έχει στη φαρέτρα του ένα όπλο που σπάνια συναντά κανείς σε παίκτες με τέτοιο μπόι: φονικό τρίποντο.

Το ποσοστό του από τη γραμμή των 6μ32, πέρυσι και φέτος, ξεπερνά το 38%, ενώ ο παλμός του και η γρήγορη εκτέλεση θυμίζουν Νοβίτσκι στα νιάτα του. Μέχρι να ανοιγοκλείσει ο αντίπαλος τα μάτια του, ο Ντίνος το έχει μπουμπουνίσει!

Εχει βεβαίως πολλά να μάθει ακόμη. Δουλεύει για να βελτιώσει την εκρηκτικότητα και τη δύναμή του, ενώ οφείλει να γίνει πιο αποτελεσματικός στην άμυνα και να πασάρει καλύτερα από έξω προς τα μέσα.

Όμως, έχει τον χρόνο για σύμμαχο. Παίζει πολύ και σε αμφίρροπα ματς, σηκώνει βάρος, αναλαμβάνει ευθύνες, λογοδοτεί σε έναν θρύλο των κολεγιακών γηπέδων.

Και, το σημαντικότερο, συνδυάζει το γήπεδο με το θρανίο. Δεν σπουδάζει μόνο μπάσκετ, αλλά και μαθήματα. Σε κανονικό πανεπιστήμιο, όχι σε αργοσχολείο σαν τα ελληνικά.

Μπορεί ο Ντίνος να παίζει μπάσκετ αμισθί, όπως επιβάλλουν οι άκαμπτοι κανονισμοί του ΝCAA, αλλά αυτό θα αλλάξει σύντομα. Το πολύ σε 2,5 χρόνια.

Με το πτυχίο στο χέρι, εάν το πάρει βέβαια, ο νεαρός Θεσσαλονικιός δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτε για το μέλλον, παρά μόνο τους σοβαρούς τραυματισμούς που –ο μη γένοιτο- μπορούν να τον εκτροχιάσουν πριν γίνει επαγγελματίας.

Βεβαίως, μαθαίνει το μπάσκετ της Αμερικής και όχι της Ευρώπης. Ούτε αυτός διακρίθηκε στο μικρό Μουντομπάσκετ του Ηρακλείου, μολονότι είχε στα πόδια του μία γεμάτη χρονιά με το Ουέικ Φόρεστ.

Οι αντίπαλοι και οι συμπαίκτες του στο NCAA μπορεί να είναι προικισμένοι με εξωγήινα αθλητικά προσόντα, αλλά δεν έχουν τη μπασκετική ευφυία του Διαμαντίδη ούτε την πονηριά του Ραντούλιτσα ούτε την πείρα του Φώτση.

Υπενθυμίζω ότι ο Νικ Καλάθης ήταν πρώτο βιολί και σταρ στους Φλόριντα Γκέιτορς, αλλά είδε κι έπαθε μέχρι να μάθει το μπάσκετ του Ομπράντοβιτς, του Παναθηναϊκού και της Ευρωλίγκας.

Εάν ο Παπαγιάννης βρει τον δρόμο του και κερδίσει την εμπιστοσύνη του Τζόρτζεβιτς, θα ανεβάσει το ταβάνι πολύ πιο ψηλά από εκεί που μπορεί να φτάσει ο Μήτογλου.

Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο «εάν». Για τον 19χρονο, πια, σέντερ του Παναθηναϊκού, κάθε μήνας παραμονής στο ψυγείο είναι ζημιά για την καριέρα του. Σήμερα συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από το ντεμπούτο του στην Α1.

Το ίδιο φυσικά ισχύει για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και όχι μόνο. Η διοίκηση Γιαννακόπουλου στηρίζει την ελληνοποίηση, αλλά το κυνήγι των τίτλων έχει προτεραιότητα.

Ο Παπαπέτρου, στο μεταξύ, έγινε μέσα σε 2,5 χρόνια παίκτης επιπέδου Εθνικής Ανδρών, μολονότι χτυπήθηκε άγρια από τραυματισμούς. Και έκανε και μια φιλότιμη προσπάθεια να συνεχίσει τις σπουδές του μέσω διαδικτύου, από τον Πειραιά.

«Η επιλογή του δικαιώθηκε εκ των πραγμάτων», θα πει κάποιος. Ποιος ξέρει όμως τι θα γινόταν αν έμενε στο Τέξας μέχρι το τέλος της τετραετίας;

Μπορεί να ήταν τώρα senior και πρωταγωνιστής στους «Λόνγκχορνς» (βαδίζοντας στα χνάρια του Κέβιν Ντουράντ) και να ετοιμαζόταν για μία υψηλή επιλογή στο ντραφτ.

Αντιστοίχως, ο Παπαγιάννης θα ήταν σήμερα πενταδάτος (μολονότι freshman) σε ένα από τα 13 σπουδαία κολέγια που τον πλησίασαν το περασμένο καλοκαίρι. Το ΝΒΑ διψάει για ψηλούς σαν αυτόν και έχει τον τρόπο του να τους μετατρέψει σε μπασκετμπολίστες.

Η ζυγαριά των δύο «Παπ» έβγαλε Ελλάδα. Με γεια τους και με χαρά τους. «Ξα τους», όπως λένε και στο χωριό μου στην Κρήτη. Ελπίζω ότι το μέλλον θα τους δικαιώσει, αρχής γενομένης από το Προολυμπιακό τουρνουά του 2016.