Το λιοντάρι που κοκκινίζει

Στις 25 Δεκεμβρίου 2014, η Λέστερ Σίτι έκανε μαύρα Χριστούγεννα, καθηλωμένη στην τελευταία θέση της βαθμολογίας. Στις 25 Δεκεμβρίου 2015, η ίδια Λέστερ Σίτυ, με προπονητή τον Κλάουντιο Ρανιέρι, θα φάει τη γαλοπούλα στρογγυλοκαθισμένη στην κορυφή της αγγλικής Πρέμιερ Ληγκ.

Πόσες δεκαετίες θα περάσουν μέχρι να δούμε μία δική μας «Λέστερ» στο ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ; Δεν λέω στο αντίστοιχο του ποδοσφαίρου, διότι εκεί είναι τσίρκο και παίζονται άλλα κόλπα. Στη σύντομη θητεία του στην Ελλάδα, ο δυστυχής Ρανιέρι κληρονόμησε έναν εσμό αδιάφορων κλαρινογαμπρών και μία αυλή κατοικημένη από γελωτοποιούς και τσαρλατάνους.

Στο μπάσκετ μας, όμως, γίνονται μια στο τόσο μικρά θαύματα. Kαι δεν αναφέρομαι σε πυροτεχνήματα της μίας νύχτας.

Μόλις πρόπερσι, η ΑΕΚ έπαιζε στην Α2. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, ο ΠΑΟΚ κινδύνευσε με υποβιβασμό και διασώθηκε την ύστατη στιγμή. Ο Άρης πέρασε μέρες παρακμής πριν γίνει η ρωμαλέα ομάδα που απειλεί σήμερα τους μεγάλους. Μόλις πέρυσι συμπληρώθηκε δεκαετία από τον καιρό που ο Ολυμπιακός ζοριζόταν για να μπει στην 8άδα.

Μόνο ο Παναθηναϊκός έχει μόνιμη παρουσία στην κορυφογραμμή τα τελευταία 20-22 χρόνια. Τι κρίμα που δεν υπήρξε ποτέ ένα αναμμένο φυτίλι κάπου στην παραμελημένη επαρχία…

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά, ο διπολισμός του νότου απειλήθηκε σοβαρά 4+2 φορές, από ομάδες μάλιστα που σήμερα βολοδέρνουν σε μικρότερες κατηγορίες ή βρίσκονται υπό διάλυση: Πανιώνιο, Περιστέρι, Μαρούσι.

Αφήνω στην άκρη το πρωτάθλημα της ΑΕΚ το 2002, αφού δεν εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης. Η «Ενωση» ανήκε στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής και είχε στο παλμαρέ της ακόμα και ευρωπαϊκό τρόπαιο, ενώ στελεχωνόταν από βασικούς παίκτες της Εθνικής Ανδρών και αξιόλογους ξένους.

Τον ρόλο της μπασκετικής «Λέστερ» έπαιξαν ομάδες από γειτονιές της Αθήνας, με χαμηλότερο προφίλ, μισοάδειο πορτοφόλι και ισχνό λαϊκό έρεισμα. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, κοίταξαν στα μάτια χρυσοποίκιλτους αντιπάλους στολισμένους με το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης:

* Την περίοδο 1995-96, ο Πανιώνιος του Ντούσαν Ίβκοβιτς και των Πάσπαλι, Ντίνκινς, Χριστοδούλου τερμάτισε 3^ος στην κανονική περίοδο πίσω από τους «αιώνιους», αλλά έβγαλε το λάδι του Παναθηναϊκού μέχρι να παραδοθεί στον 3^ο ημιτελικό στο ΟΑΚΑ: 68-62, από 28-40 ημίχρονο. Σε αυτό το ματς έγινε το αλήστου μνήμης επεισόδιο με την επίθεση του Παύλου Γιαννακόπουλου στον διαιτητή Κορομηλά, ενώ ο «Ντούντα» προπηλακίστηκε στην είσοδο των αποδυτηρίων. Ο Παναθηναϊκός, πρωταθλητής Ευρώπης δύο εβδομάδες νωρίτερα στο Παρίσι με Ντομινίκ και με Στόγιαν, διασώθηκε χάρη σε 4 τρίποντα του Αλβέρτη. Αλλά ο εγχώριος τίτλος κατέληξε στον Πειραιά.

* Την περίοδο 2000-1, το Περιστέρι του Αλφόνσο Φορντ και του Αργύρη Πεδουλάκη ξεκίνησε με 11 συνεχόμενες νίκες και έφτασε πέντε ανάσες από την πρωτιά της κανονικής περιόδου και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας. Θα το κατακτούσε αν νικούσε με διαφορά 10 πόντων τον Παναθηναϊκό στο ντέρμπι της τελευταίας αγωνιστικής (66-61). Οι δύο ομάδες ισοβάθμησαν με ρεκόρ 22-4, αλλά το Περιστέρι «σκουπίστηκε» στα ημιτελικά από τον Ολυμπιακό (0-2). Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς και του Μποντίρογκα κατέκτησε το 3^ο σερί πρωτάθλημα. Εάν το Περιστέρι τερμάτιζε 1ο στην κανονική περίοδο, θα φιλοξενούσε στα ημιτελικά την ΑΕΚ, ενώ οι "αιώνιοι" θα σφάζονταν μεταξύ τους για μια θέση στον τελικό.

* Tην περίοδο 2002-3, το Περιστέρι (Παπαμακάριος, Πελεκάνος, Γλυνιαδάκης, Χάντσον) τερμάτισε 4^ο στην κανονική περίοδο, αλλά έσπασε την έδρα του Παναθηναϊκού στον πρώτο ημιτελικό, με διπλό στο Σπόρτιγκ (82-85). Στο δεύτερο παιχνίδι, στο «Ανδρέας Παπανδρέου», ο Παναθηναϊκός στάθηκε όρθιος διά πυρός και σιδήρου, με ήρωα τον Άριελ ΜακΝτόναλντ (69-71). Αυτό ήταν το ξεκίνημα της δυναστείας των «πρασίνων», αφού ακολούθησαν 59 συνεχόμενες εντός έδρας νίκες των «πρασίνων» στα πλέι-οφ (2003-2014). Στους τελικούς, νίκησαν με 3-1 την πρωταθλήτρια της προηγούμενης σεζόν ΑΕΚ.

* Την περίοδο 2007-8, μερικά εκατοστά του μέτρου στέρησαν το θαύμα από το ταπεινό Μαρούσι του Σούλη Μαρκόπουλου και των Χαραλαμπίδη, Στήβενσον, Μπουντούρη, Μαυροειδή, Καϊμακόγλου. Η μπάλα στριφογύρισε δύο φορές γύρω από τη στεφάνη στο σουτ του Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς 3 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, αλλά αρνήθηκε να μπει μέσα. Ο Ολυμπιακός των Τεόντοσιτς, Μπουρούση, Γκρηρ κέρδισε τον 5^ο ημιτελικό με 64-63 και προκρίθηκε στους τελικούς όπου τον περίμενε η «πράσινη» νέμεση. Νωρίτερα, το Μαρούσι τερμάτισε δύο φορές στη 2^η θέση (2004, 2005), αλλά δεν απείλησε τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό. Εκείνα τα χρόνια, ο Ολυμπιακός τερμάτιζε 8^ος.

Χρειάζεται να πω ότι οι μεγάλοι είχαν ισχυρή ασπίδα προστασίας όπου και όποτε τη χρειάστηκαν;

Οσο κι αν φωνασκούν οι ένθεν κακείθεν φανατικοί, σαν τον γάτο που σκούζει όταν πηδάει, ο άμαχος πληθυσμός δεν ήταν ο Ολυμπιακός στα χρόνια της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού ούτε ο Παναθηναϊκός στα χρόνια της κυριαρχίας του Ολυμπιακού ούτε ο ΠΑΟΚ την εποχή της παντοκρατορίας του Άρη.

Ο πραγματικός άμαχος πληθυσμός είναι (όπως και στο ποδόσφαιρο άλλωστε) οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», οι φουκαράδες που μια στο τόσο τολμούν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στα θηρία. Οι μικροί απέναντι στους σημερινούς Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Οι τότε μικροί απέναντι στους Αρη και ΠΑΟΚ των 80s.

Οποιος θέλει να γίνει βασιλιάς στη ζούγκλα, οφείλει να σκοτώσει όχι μόνο τον βασιλέα λέοντα, αλλά και τους αυλοκόλακες που τον περιστοιχίζουν. Πολλές φορές, μάλιστα, αυτοί είναι βασιλικότεροι του βασιλέως.

Το ίδιο το λιοντάρι βλέπει τα καμώματά τους και κοκκινίζει από τη ντροπή.