Αναζητώντας τον χαμένο εαυτό του

Το... φάντασμα του εκτός έδρας έκανε την εμφάνισή του και στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες και ποιος να το 'λεγε πριν από ένα μήνα πως μαζί με τη Ρεάλ, τη Μακάμπι και την Αρμάνι Μιλάνο θα ήταν στο γκρουπ των ομάδων που θα κινδύνευαν να μείνουν έξω από το Τοπ-16!

Είναι σαφές πως αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει σχέση με την ομάδα που ξεκίνησε τη σεζόν. Του λείπει η ενέργεια, του λείπει η φρεσκάδα, λείπουν βασικά χαρακτηριστικά που έκαναν τον κόσμο να πιστεύει πως η φετινή χρονιά θα είναι διαφορετική. Ακόμη και οι ισχυρές προσωπικότητες που στα δύσκολα φώναζαν «παρών», τώρα κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με αποτέλεσμα το rotation να κλείνει και ο Τζόρτζεβιτς να στερεύει από λύσεις.

Είναι επίσης σαφές πως ο Παναθηναϊκός αυτής της περιόδου είναι προδομένος από τους παίκτες - κλειδιά, από τα ατού πάνω στα οποία πόνταρε όταν «έχτιζε» την ομάδα το καλοκαίρι.

Οχι, δεν μπορεί να πάει μακριά η βαλίτσα μ' αυτόν τον Ραντούλιτσα, ούτε μπορεί να υπάρξει μέλλον, αν οι πλέον έμπειροι όπως ο Φώτσης, ο Διαμαντίδης κινούνται σ'αυτά τα επίπεδα. Ακόμη και ο ηρωικός Καλάθης που διεκδικούσε κάθε μπάλα που κινούνταν σε δύο μέτρα απόσταση από το πεδίο του, δεν μπορεί να είναι το αποκούμπι, όταν τελειώνει το ματς με 5 ασίστ και σουτάρει με 2/6 τρίποντα.

Με λίγα λόγια το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πως δεν μπορεί να... ξεθάψει λύσεις, όπως έκανε ο Ολυμπιακός στην Κροατία. Δεν έχει (ακόμη;) τη συνοχή, τη χημεία για να βρει τρόπους, όπως τους βρήκε ο Σφαιρόπουλος στο πρόσωπο του Αθηναίου, του Τσαϊρέλη και του Παπαπέτρου. Αυτή ήταν και είναι η διαφορά των δύο ομάδων τα τελευταία χρόνια. Ο Ολυμπιακός καταφέρνει και εντάσσει παίκτες, ακόμη κι αν αυτοί δεν έχουν την ποιότητα για να είναι βασικοί, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που κατά διαστήματα τον βλέπεις και λες «πάλι ο Διαμαντίδης πρέπει να καθαρίσει...».

Η δεύτερη ήττα από τη Λοκομοτίβ επιβεβαιώνει πως ο Παναθηναϊκός οφείλει να κρατήσει χαμηλά τη μπάλα όσον αφορά τους στόχους του στην Ευρωλίγκα. Πλέον κάθε αγώνας είναι κάτι παραπάνω από τελικός, αρχής γενομένης από την αναμέτρηση με την Καρσίγιακα στην Τουρκία. Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, οι «πράσινοι» κινδυνεύουν άμεσα, δεν έχουν περιθώρια και θα πρέπει «εδώ και τώρα» να ξαναβρούν όλα όσα έχασαν από τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και μέχρι σήμερα.

Οσοι πιστεύουν πως αυτό θα βρεθεί με μία ή δύο προσθήκες, θα πρέπει να αντιληφθούν πως καμία ομάδα, σ' αυτό το χρονικό σημείο, δεν αλλάζει επίπεδο με έναν παίκτη, ειδικά όταν μιλάμε για ρολίστες κι όχι πρωταγωνιστές τύπου Ντιλέινι που κοστίζει κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ...

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει τις λύσεις εκ των έσω και μόνο όταν τις βρει θα έχει νόημα να προσθέσει έναν παίκτη για να τον βελτιώσει. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή άλλωστε δεν είναι το τρίτο γκαρντ που θα αποκτηθεί για να δίνει ανάσες, αλλά το γεγονός ότι ο πρώτος και ο δεύτερος δεν είναι σε καλή κατάσταση.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα αποκτηθεί ψηλός, αλλά το γεγονός ότι ο βασικός ψηλός παρουσιάζει τις ίδιες αδυναμίες εδώ και πολύ καιρό... Οσοι βλέπουν μπροστά τους μόνο μεταγραφές και αλλαγές, στην ουσία βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος και το δάσος είναι πρώτα η συνοχή μιας ομάδας και μετά η προσθήκη παίκτη μέσα σε ένα σύνολο που οφείλει να λειτουργεί σωστά.