Γιατί η «ελληνοποίηση» έχει μεγαλύτερη τύχη φέτος

Είναι από τις περιπτώσεις που ακόμη και οι παίκτες λένε «εμπειρία ένα τέτοιο ταξίδι», αλλά είναι και από τις περιπτώσεις που οι περισσότεροι προπονητές... βράζουν με την ιδέα, σκεπτόμενοι την ταλαιπωρία, όταν μάλιστα προκύπτουν δύο ματς - φωτιά με τον μεγάλο σου αντίπαλο.

Ο Παναθηναϊκός «έβγαλε» την υποχρέωση της Κίνας, ετοιμάζεται πλέον για το ταξίδι στη Μόσχα, αλλά η αλήθεια είναι πως πέραν της εμπειρίας και της ευκαιρίας να διεισδύσει λίγο περισσότερο στην κινεζική αγορά, τα δύο παιχνίδια πρόσφεραν λιγότερα πράγματα απ' όσα θα πρόσφεραν δύο φιλικά στο ΟΑΚΑ ή ακόμη κι ένα προπονητικό διπλό.

Στην ουσία ο Παναθηναϊκός χρειάζεται χρόνο για να «δέσει» και το ταξίδι στην Κίνα έμοιαζε τελικά περισσότερο με ταλαιπωρία και λιγότερο με ευκαιρία για προετοιμασία. Ούτε οι Κινέζοι μπορούν να παραστήσουν τον Ολυμπιακό, ούτε καν την ευρωπαϊκή λογική δεν έχουν για να μπορέσει ο Τζόρτζεβιτς να προετοιμάσει κάποια πράγματα.

Αυτομάτως τα συμπεράσματα που προκύπτουν δεν μπορούν να είναι ασφαλή, έστω κι αν ο Τζόρτζεβιτς προσπάθησε να κερδίσει ό,τι περισσότερο μπορούσε από ένα εβδομαδιαίο ταξίδι που δεν μπορούσε να αποφύγει. Ο Σέρβος τεχνικός είπε μετά το δεύτερο ματς για την άμυνα που θα είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Παναθηναϊκού και η αλήθεια είναι πως τα σημάδια φάνηκαν και στα τρία φιλικά παιχνίδια που είδαμε.

Σαφώς και δεν προκύπτουν συμπεράσματα, αλλά η πρόθεση είναι σαφέστατη και τα φιλικά στη Μόσχα θα αποτελέσουν ένα σοβαρό κρας τεστ για να αντιληφθεί και ο Τζόρτζεβιτς τον βαθμό ετοιμότητας και συνοχής της ομάδας.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το πλάνο ελληνοποίησης που εξαγγέλθηκε πέρυσι, έχει πολλές περισσότερες πιθανότητες να στεφθεί με επιτυχία τη φετινή περίοδο. Το βασικό για έναν παίκτη σ' αυτό το επίπεδο δεν είναι μόνο το πόσο θα παίζει, αλλά το πώς θα παίζει, το ποιους θα έχει μπροστά του για να διορθώνεται προπόνηση με την προπόνηση και τι χαρακτήρα θα «χτίζει» μέσα από νίκες και από ήττες.

Διαφώνησα πέρυσι με πολλούς που μετά την 30άρα στη Μόσχα, έλεγαν «κέρδος οι πιτσιρικάδες» και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε κέρδος για τους μικρούς μια ήττα με κάτω τα χέρια, όταν όλοι γνώριζαν πως έπαιξαν επειδή δεν μπορούσαν να νικήσουν. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να παίζουν μόνο, αλλά να μάθουν να νικούν, να αποκτούν ψυχολογία νικητή, να ενοχλούνται, να πονάνε από τις ήττες, ώστε μέσα από τη διαδικασία αυτή να γίνουν πρωταθλητές.

Η φετινή ομάδα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει σ' αυτό τον τομέα, γιατί σαφέστατα διαθέτει περισσότερους παίκτες με προσωπικότητα, περισσότερους μαχητές, καλύτερη αντιμετώπιση στο «χάνω - κερδίζω» και πολύ περισσότερη μπασκετική λογική στον τρόπο που έκανε τις επιλογές το καλοκαίρι. Για παράδειγμα, θεωρώ σημαντικότατο για τον Παπαγιάννη ότι θα είναι σταθερά τρίτος ψηλός, κυνηγώντας το όνειρο (όχι άπιαστο πάντως...) να ξεπεράσει κάποια στιγμή τον Κούζμιτς και να γίνει ο δεύτερος ψηλός.

Θεωρώ πως ο Χαραλαμπόπουλος ορθά ξεκινά από τη θέση του τρίτου σμολ φόργουορντ, αλλά με πραγματικές και ρεαλιστικές πιθανότητες να είναι και πρώτος την επόμενη σεζόν, χτίζοντας χαρακτήρα με παίκτες προσωπικότητες και προπονητή που δεν ξέρει να χάνει... Με λίγα λόγια η «ελληνοποίηση» έχει περισσότερες πιθανότητες φέτος, όχι γιατί οι μικροί θα παίζουν περισσότερο, αλλά επειδή θα έχουν ξεκάθαρο ρόλο στην 12άδα, θα ανήκουν σε μια ομάδα που κατεβαίνει να νικήσει πάση θυσία και θα 'χει τη νοοτροπία που επί χρόνια την καθιέρωσε στην κορυφή της Ευρώπης.