Η αστειότητα της προπονητολογίας στην Εθνική

Είναι στο DNA μας βλέπετε... Οταν έχουμε εκλογές γινόμαστε 8 εκατομμύρια πρωθυπουργοί, όταν έχει Eurobasket γινόμαστε 8 εκατομμύρια προπονητές κι όταν τελικά έρχεται η αποτυχία μετατρεπόμαστε σε πρόεδροι και αρχίζουμε το μακρύ μας και το κοντό μας, χωρίς καν να έχουμε βαθύτερη γνώση για τα όσα έχουν συμβεί.

Το φαινόμενο δεν είναι «προνόμιο» των λίγων, είναι «προνόμιο» των πολλών και μ΄ αυτό θα ζήσουμε, μ' αυτό θα ζήσουν και οι διπλανοί μας, ανεχόμενοι το... πρωθυπουργιλίκι μας, το προεδριλίκι μας, ό,τι τέλος πάντων νομίζουμε ότι το ξέρουμε...

Την επόμενη μέρα λοιπόν της αποτυχίας της Εθνικής στο Eurobasket, δεν την περίμενα διαφορετική. Τον Κατσικάρη στο απόσπασμα, τον Μπουρούση να... βγάζει νύχια, τις αποχωρήσεις να ανακοινώνονται τη μία μετά την άλλη και τον κόσμο να βγάζει τον πρόεδρο που έχει μέσα του και να υποκαθιστά την ΕΟΚ, προτείνοντας προπονητές και τελειώνοντας τους σημερινούς...

Μέσα σε λίγα 24ωρα τα όνειρα για μετάλλιο έγιναν ξεφωνητό, ο Κατσικάρης από «κατάλληλος» έγινε «ακατάλληλος» και η ΕΟΚ υποχρεώθηκε σε μια από τις γνωστές ανακοινώσεις, προσπαθώντας να... ανοίξει το καπάκι για να φύγει ο καπνός. Κακά τα ψέμματα άλλωστε, ούτε επιτυχία ήταν η 5η θέση, ούτε «συντονισμένη προσπάθεια δημιουργίας αναστάτωσης και εντυπώσεων» υπήρξε όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά. Απλά, ο καθένας είπε το μακρύ του και το κοντό του, όπως γίνεται πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις, χωρίς δόλο, αλλά με το «προνόμιο» του προέδρου που τα ξέρει όλα.

Το ζητούμενο λοιπόν για την επόμενη ημέρα στην Εθνική ομάδα δεν είναι ποιος θα είναι ο προπονητής, όπως θέλουν πολλοί να πιστέψουμε. Το πρώτο ζητούμενο σ' αυτή τη φάση είναι να αποφασίσει η ΕΟΚ ποιο θα είναι το μοντέλο της επόμενης ημέρας. Αλλωστε για να διαλέξεις προπονητή θα πρέπει πρώτα απ' όλα να έχεις καταλήξει στη φιλοσοφία που θα διέπει την εθνική ομάδα από 'δω και πέρα.

Δεν είναι άλλωστε όλοι οι προπονητές κατάλληλοι για όλα και δεν μπορείς να τους επιλέγεις πατώντας στην αποτυχία του προηγούμενου. Αυτό το περιβόητο «αν είχαμε τον τάδε στον πάγκο...» είναι ο μεγαλύτερος μύθος και δεν μπορείς να «χτίζεις» την επόμενη μέρα σου, αν δεν έχεις αποφασίσει το μοντέλο, τους στόχους και τη φιλοσοφία σου.

Με λίγα λόγια, η ονοματολογία είναι ό,τι πιο αστείο μπορεί να γίνει αυτή την στιγμή στην Εθνική ομάδα και την στιγμή που ο Σπανούλης είπε «αντίο» κι ο Ζήσης με τον Μπουρούση δεν έχουν ξεκαθαρίσει το τοπίο. Για ποιον προπονητή να μιλήσουμε, όταν η ΕΟΚ δεν μπορεί να γνωρίζει ακόμη με ποια φιλοσοφία και ποιο μοντέλο θα παρουσιαστεί στο Προολυμπιακό; Πώς είναι δυνατόν να συζητάμε με ονόματα, όταν ο Βασιλακόπουλος δεν ξέρει καλά - καλά αν είναι η ώρα για την ανανέωση της Εθνικής ή αν πρέπει να ποντάρει για μια ακόμη φορά στους «παλιούς», εξασφαλίζοντας ουσιαστικά το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς;

Αν η Εθνική διατηρήσει τον τωρινό κορμό, είναι σαφές πως οφείλει να διαλέξει έναν προπονητή - διαχειριστή, μοντέλο Κατσικάρη δηλαδή, που θα προσπαθήσει μέσα σε ένα μήνα να «δέσει το γλυκό» και να παρουσιάσει έτοιμη την ομάδα. Αν αποφασιστεί η ριζική ανανέωση και η παρουσία νέων προσώπων, τότε θα πρέπει να επιλεγεί ένας άνθρωπος που θα είναι πρώτα προπονητής και μετά coach. Ενδεχομένως μάλιστα να πρέπει να έχει μόνιμη σχέση εργασίας με την ΕΟΚ και όχι τη λογική του part time που υπάρχει μέχρι σήμερα. Το σίγουρο είναι πως μιλάμε για δύο διαφορετικά μοντέλα προπονητών και η επιλογή του ενός εκ των δύο θα κριθεί από την απόφαση που θα πάρει η Ομοσπονδία.

Το καλό για την Ομοσπονδία, σε αντίθεση πολλές φορές με τους συλλόγους, είναι πως δεν αποφασίζει εν θερμώ, ούτε με το «αλάθητο κριτήριο του κόσμου». Δεν θεωρώ πως κάνει πάντα τις σωστές επιλογές, το αντίθετο όπως αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα, αλλά σίγουρα δεν αποφασίζει με το τι ζητάει ο κόσμος και οι 8 εκατομμύρια πρόεδροι της εξέδρας. Ακόμη κι αν δεν πετυχαίνει, τουλάχιστον έχει περισσότερη μπασκετική λογική από το να αποφασίζει με τον σφυγμό του κόσμου...