Φέρτε μου κι άλλες ήττες...

Δεν θέλω νίκες στους φιλικούς αγώνες. Στους φιλικούς αγώνες, προτιμώ η Εθνική ομάδα να χάνει. Να γεμίζει το σακούλι της με ήττες. Ακόμα κι από μπυραρίες, που λέει ο λόγος.

Όσο περισσότερες, τόσο το καλύτερο. Όσο πιο πολύ το λίπασμα, τόσο πιο χρήσιμο.

Τον έχετε ακούσει δα, τον πολυχρησιμοποιημένο αφορισμό που παραδίδεται από παππού σε εγγονό στην Αμερική: "Οι ήττες είναι σαν το λίπασμα. Βρωμάνε, αλλά κάνουν καλό". Στην περίπτωση της Εθνικής Ανδρών της Ελλάδας, αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο.

Μου άρεσε που η ομάδα ηττήθηκε χθες από το Βέλγιο, όπως θα άρεσε και στους πρωταθλητές Ευρώπης Γάλλους η ήττα από την μικρή Φινλανδία στο Τάμπερε (67-76). Όσο πιο ταπεινός ο θύτης, τόσο το καλύτερο. Στα φιλικά τουλάχιστον...

H Εθνική του 2015, με Σπανούλη, Ζήση, Μπουρούση, Πρίντεζη, Καϊμακόγλου, Περπέρογλου και σία, δεν χρειάζεται ενέσεις αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας. Η σιγουριά είναι πλέον ενσωματωμένη στο dna αυτών των παικτών, στην πληθώρα των τίτλων και των διακρίσεων που συνοδεύει το βιογραφικό τους.

Περισσότερο θα τους χρησιμεύσει στο Ευρωμπάσκετ το πείσμα που μπορεί να γεννηθεί από τις ήττες και από τις μικρές πληγές του Αυγούστου.

Από τα σχόλια των ασχέτων που νομίζουν ότι στο μπάσκετ υπάρχουν "νησιά Φερόε" και των βιαστικών που έβγαλαν, από χθες κιόλας, τον Κατσικάρη "λίγο" και τους παίκτες "αδιάφορους". Από τη μίρλα και από την ελληνοφρένεια των αργόσχολων του καλοκαιριού.

Ενέσεις αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης χρειαζόταν η Εθνική του 2009, που υποχρεώθηκε για πρώτη φορά να βουτήξει στα βαθιά ενός Ευρωμπάσκετ χωρίς Παπαλουκά και Διαμαντίδη. Εκείνη, ναι, χρειαζόταν φιλικές νίκες. Για να νιώσει δυνατή.

Το ίδιο και η ομάδα του 2011, η οποία έχασε και τον τρίτο πυλώνα των ετών που προηγήθηκαν (Σπανούλης) και πήγε στη Λιθουανία γυμνή.

Η φετινή έχει πείρα, προσωπικότητα και αυτοματισμούς. Ακόμα και οι νεαρότεροι σε ηλικία παίκτες της γελουχήθηκαν με ευρωπαϊκούς θριάμβους ή με σφραγίδα ποιότητας από το ΝΒΑ.

Τι να τις κάνει τις φιλικές νίκες ο Σλούκας ή ο Αντετοκούνμπο ή ο Καλάθης; Στις 5 Σεπτεμβρίου θα τις ανάψουν αυτοί τις μηχανές, όχι στις 10 Αυγούστου.

Μέχρι τότε, θα στρώνουν στο χώμα λίπασμα, για να το κάνουν όσο γίνεται πιο εύφορο.

Η ομαδάρα του 2005 πήγε στο Βελιγράδι με την καμπούρα γεμάτη φιλικές ήττες (ακόμα και από ομάδες επιπέδου Λεττονίας) και υποτιμητικά σχόλια. Όταν άρχισε η μάχη, το μάτι της γυάλιζε. Το αποτέλεσμα, το θυμάστε. Αλήθεια, πότε πέρασαν 10 χρόνια;

Την Εθνική δεν τη θέλω χαζοχαρούμενη και με γυαλιά ηλίου. Τη θέλω σκληραγωγημένη και βαμμένη με τα χρώματα του πολέμου. Στο Ζάγκρεμπ και (κυρίως) στη Λιλ δεν θα χρειαστεί βατραχοπέδιλα, αλλά πανοπλία.

Για τις ομάδες που παίζουν τον πρώτο γύρο του Ευρωμπάσκετ εντός έδρας, την Κροατία για παράδειγμα, το γνώριμο περιβάλλον εγκυμονεί την απειλή του μπούμερανγκ. Με 15.000 κόσμο να ζητωκραυγάζει εκστασιασμένος, ένα 5-0 μπορεί να αποδειχθεί σχετικά εύκολη υπόθεση.

Η Ελλάδα μπορεί να πάει στη Λιλ με ρεκόρ 4-1 ή και 3-2 στις αποσκευές της, αλλά θα έχει απαλλαγεί από την υπερβάλλουσα σιγουριά. Όσοι έζησαν από κοντά το περυσινό στραπάτσο της Μαδρίτης (μετά τις πέντε απανωτές νίκες της Σεβίλλης) γνωρίζουν πόσο ύπουλος είναι ο ύφαλος.

Εάν ήταν στο δικό μου χέρι, θα το έφτιαχνα αλλιώς το πρόγραμμα των αγώνων προετοιμασίας. Μετά τα δύο φιλικά του ερχόμενου Σαββατοκύριακου στην Κωνσταντινούπολη, η Εθνική μας δεν ξαναφεύγει από την Ελλάδα. Θα παίξει δύο ματσάκια στην Ξάνθη και άλλα τρία στο "Ακρόπολις", όλα μέσα στον Αύγουστο.

Εγώ θα τα ήθελα εκτός έδρας αυτά τα παιχνίδια. Με πανίσχυρους αντιπάλους και με γεμάτα γήπεδα. Με εχθρική διαιτησία, ει δυνατόν δασκαλεμένη να αδικήσει και να εκνευρίσει την ελληνική ομάδα.

Δεν είναι στίβος μάχης το ΟΑΚΑ του Αυγούστου, αλλά πασαρέλα και παιδική χαρά. Οι εύκολες νίκες σε παλαιότερα τουρνουά "Ακρόπολις", με χείρα βοηθείας από Έλληνες ρέφερι που πούλησαν εκδούλευση στον Βασιλακόπουλο, έκαναν μεγάλη ζημιά στο παρελθόν.

Ήταν ευχής έργον, αυτό που συνέβη χθες στην Αμβέρσα. Η ήττα, τα νεύρα, τα χαμόγελα των αντιπάλων, το λίπασμα. Ελπίζω ότι θα ακολουθήσει δεύτερη σπορά, το Σαββατοκύριακο στην Πόλη.

Ουδείς χρειάζεται αποπροσανατολιστικές νίκες, στο ξεκίνημα της προετοιμασίας. Θα ήταν άλλωστε παράλογο, να παρουσιαστεί η ομάδα "λυμένη" μετά από μία εβδομάδα σκληρών προπονήσεων.

Άλλες ομάδες προτίμησαν να ξεκινήσουν νωρίς την προετοιμασία τους (χωρίς τους παίκτες από το ΝΒΑ), αλλά η δική μας δεν είχε λόγο να ανεβάσει Ιούλιο μήνα στο βουνό τους 30άρηδες.

Οι περυσινές προπονήσεις ξεκίνησαν 40 μέρες πριν το επίσημο τζάμπολ, ενώ οι φετινές 36 (και χωρίς πήγαινε-έλα στο Καρπενήσι). Η διαφορά είναι ασήμαντη.