Τι δείχνουμε σήμερα, ρε;

Τι δείχνουμε σήμερα, ρε;

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
Τι δείχνουμε σήμερα, ρε;

bet365

Η Εθνική Εφήβων αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο Βασίλης Σκουντής επιχειρεί να εμβαθύνει σε ένα πραγματικό success story.

Αυτοί οι υπέροχοι έφηβοι, οι οποίοι σήκωσαν χθες το βράδυ στους ώμους τους μια ολόκληρη και μάλιστα δεινοπαθούσα χώρα και την εκτόξευσαν στον έβδομο ουρανό, έχουν γονείς που φαίνεται πως τα έχουν διαπαιδαγωγήσει με ηθικές αρχές και άφθαρτα ιδανικά. Αλλά, διάβολε, είναι παιδιά, που τόσο πολύ μπήκαν στις καρδιές μας, ώστε ο καθένας μας (είτε είναι άκληρος, είτε πολύτεκνος) θα ήθελε να τα υιοθετήσει!

Μπορεί το νόημα του θεατρικού έργου του Αρθουρ Μίλερ να είναι διαφορετικό, αλλά θαρρώ ότι αυτές τις μέρες νιώσαμε πως «ήταν όλοι τους παιδιά μας».

Όλοι ολονών μας...

Παιδί μας είναι και ο ανάπηρος Νικολάκης Μαλάτος που πηγαινοερχόταν καθημερινά από ένα χωριό, μιάμιση ώρα μακριά από τον Βόλο και προϊόντος του Τουρνουά, έγινε κάτι πολύ παραπάνω από τη μασκότ της ελληνικής ομάδας: έγινε το σύμβολο της, το τάμα της και ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο οι μαγκιόροι με τα μπλε καθημερινά δάγκωναν τις καρωτίδες των αντιπάλων τους!

Ο πιτσιρικάς που δέθηκε άρρηκτα με την ομάδα, έβαλε τα κλάματα μετά τις δυο ήττες και τότε οι παίκτες τον αγκάλιασαν, του υποσχέθηκαν ότι δεν θα ξαναχάσουν, του έταξαν το χρυσό μετάλλιο και ευτυχώς για την υστεροφημία τους δεν αποδείχθηκαν επιλήσμονες...

Αυτό είναι που λένε «μην τάξεις του άγιου κερί και του παιδιού... μετάλλιο»!

Στις 21 Ιουλίου και ενώ οι (εκ του Μουντομπάσκετ προερχόμενοι) «Ηρακλειώτες» προσπαθούσαν να ενσωματωθούν με τους «Βολιώτες», μίλησα στο τηλέφωνο με τον Γιώργο Λιμνιάτη και μου φάνηκε καταπονημένος. «Δεν ξενυχτάμε, αλλά ξημερώνουμε επί καθημερινής βάσεως» μου εξήγησε. «Πρέπει να πάρουμε δυο ομάδες και να τις κάνουμε μία που να μιλάει την ίδια γλώσσα. Δεν ξέρω εάν θα προλάβουμε και κυρίως δεν ξέρω πόσο καλή μπορεί να γίνει αυτή η ομάδα»!

Εντέλει αυτή η ομάδα έγινε καλή. Η μάλλον έγινε πολύ καλή. Για την ακρίβεια, παραέγινε καλή, κυρίως μέσα από τις δυο ήττες, που κόντεψαν να την οδηγήσουν όχι στην Κολχίδα προς άγραν του χρυσόμαλλου δέρατος, αλλά σε πρόωρο ναυάγιο την περιλάλητη Αργοναυτική εκστρατεία! Υπ' αυτήν την έννοια ο Βασίλης Χαραλαμόπουλος υποδύθηκε ιδανικά τον Ιάσονα, αλλά, διάβολε, και οι σύντροφοι του έπαιξαν τέλεια τους δικούς τους ρόλους, μηδέ εκείνων οι οποίοι καθόντουσαν στην εσχατιά του πάγκου εξαιρουμένων.

Επιμένω σε αυτό, διότι ακόμη και αυτοί που αγωνίζονταν από ελάχιστα έως καθόλου μπήκαν στο πετσί του δικού τους ρόλου και όπως φαινόταν από τα πλάνα της τηλεόρασης ήταν οι μεγαλύτεροι... χούλιγκανς της Εθνικής!

Μιλάμε για αληθινούς ταλιμπάν, που ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να πέσουν στη φωτιά και να θυσιαστούν υπέρ πίστεως και πατρίδος!

Δικαίως τούτη η ροπή προς την αυτοθυσία αναδείχθηκε ως η μεγαλύτερη αρετή της ελληνικής ομάδας, που συν τοις άλλοις έπρεπε να διαχειριστεί τα στραπάτσα και τις άσχημες στιγμές του παρελθόντος (της): από την τροφική δηλητηρίαση στον ημιτελικό με τη Σερβία στο Ευρωμπάσκετ Παίδων του 2013 στο Κίεβο (όπου πάντως κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο) έως τη ρεπετισιόν της (τέταρτης) «θέσης του βλάκα» το 2014 στο Ικόνιο και τις προάλλες στο Ηράκλειο.

Επίσης αυτή η ομάδα, έπρεπε να βελτιώνεται διαρκώς, ν' αλλάξει επίπεδο μεσούντος του Τουρνουά στο Βόλο και «να ξεπεράσει τις προσδοκίες όλων, μα όλων» όπως ορθότατα επισήμανε ο Ηλίας Παπαθεοδώρου.

Το πόσο καλοί θα γίνουν από ατομικής πλευράς και ως ενήλικες οι φρέσκοι πρωταθλητές Ευρώπης είναι μια υπόθεση που θα κριθεί στο μέλλον. Αυτό το μέλλον μπορεί να τους ανήκει, διότι τόσο ως γκρουπ, όσο και κατά μόνας, διαθέτουν και ανέδειξαν σε υπερθετικό βαθμό τα βασικά στοιχεία της ελληνικής μπασκετικής σχολής: το ελιξίριο της άμυνας, το πάθος, τον ισχυρό χαρακτήρα, την ανιδιοτέλεια (που ως έννοια έγινε εσχάτως της ... μοδός, εξαιτίας της δήλωσης του Κατσικάρη), την ιεραρχία, τη σκληρότητα, το πάθος και τη στοχοπροσήλωση.

Όλα αυτά τα στοιχεία είχαν εξατμιστεί τα τελευταία χρόνια, αλλά το κύμα που φύσηξε στον Παγασητικό Κόλπο τα ανέσυρε στην επιφάνεια ως ζωντανούς οργανισμούς και όχι ως περισυλλεγμένα ναυάγια...

Όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, ο πρωταθλητής είναι σαν τον... νεκρό: Δεδικαίωται!

Θα μπορούσε βεβαίως να μην έχει δικαιωθεί, να τον.... κλαίμε μερόνυχτα και να παρακολουθούμε ένα Τουρνουά στο οποίο θα συμμετείχαν μονάχα οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Η καλή τύχη (μετά τις δυο απανωτές ήττες) κράτησε ζωντανή την Εθνική και από εκεί και πέρα πήραν σάρκα και οστά το ηθικό χρέος, το τάμα και ο όρκος προς τους εαυτούς τους...

Την επαύριον της ήττας από τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη κι ενώ είχαμε πέσει από το Πήλιο και σταθήκαμε όρθιοι, ο Γιώργος Λιμνιάτης είπε στους παίκτες ότι «δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ντρέπομαι και δεν ανέχομαι να τρώω τόσο κράξιμο για τις εμφανίσεις μας». Ήταν έτοιμος να το κόψει εκεί, αλλά του ήρθε μια φαεινή ιδέα, η οποία έγινε το σύνθημα της μεγάλης αντεπίθεσης...

«Εάν λοιπόν είσαστε μάγκες κι όχι παλικαράκια της φακής, από τώρα έως και το τέλος του Τουρνουά, ξέρετε τι πρέπει να δείχνετε...»

Οι παίκτες προφανώς ένιωσαν ότι ο συνεργάτης του Παπαθεοδώρου τάραζε τις ευαίσθητες χορδές τους και έθιγε ό,τι πιο πολύτιμο και ιερό έχουν: τον ανδρισμό τους!

Σαν να ήταν συνεννοημένοι λοιπόν, δώδεκα έφηβοι που εκείνη τη στιγμή ένιωσαν και αντέδρασαν ως άνδρες απάντησαν με μια φωνή που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για τη μετάλλαξη τους...

«Από σήμερα δείχνουμε τις πού...ες μας»!!!

Κωλύομαι να γράψω κανονικά τη λέξη, αλλά ο νοών νοείτω και πάντως αυτοί που το εννόησαν ήταν οι ίδιοι παίκτες οι οποίοι υπήρξαν επιδειξίες όχι μονάχα των ανδρικών μορίων τους, αλλά και της μπασκετοσύνης τους...

Η συνομολογημένη αγοραία έκφραση επαναλαμβανόταν επί καθημερινής βάσεως μέσα στα αποδυτήρια, όπου ο Λιμνιάτης ρωτούσε «τι δείχνουμε σήμερα;», ενώ πριν από τους προπονητές, έπιανε δουλειά ο μάνατζερ Δημήτρης Καρβέλας, ο ο οποίος οιστρηλατούσε τους παίκτες όχι κατά το αγωνιστικό σκέλος, αλλά κατά το ψυχολογικό...

Τους έλεγε δυο φωνήεντα στα πατριωτικά, στα αντρικά, στα μάγκικα και κυρίως στα Αιγαλεώτικα!

Αυτές οι στιγμές εκτυλίσσονταν εν κρυπτώ και παραβύστω και αποτέλεσαν τον μυστικό κώδικα της ομάδας. Για ευνόητους λόγους ο Καρβέλας έμπαινε μονάχος του στα αποδυτήρια, κλείδωνε την πόρτα και άφηνε έξω τους προπονητές και τα υπόλοιπα μέλη του επιτελείου, ενώ πριν από την έναρξη του χθεσινού τελικού την κράτησε σφαλιστή ακόμη και για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και τον Παναγιώτη Φασούλα που ξεροστάλιαζαν απ' έξω!

Η μοναδική παραχώρηση που έκανε ο Καρβέλας σε αυτή την κατανυκτική τελετή ήταν να επιτρέψει στους προπονητές να παρακολουθήσουν τη δική του παράσταση στο ημίχρονο του τελικού. Τότε λοιπόν, προτού πάρει τον λόγο ο Παπαθεοδώρου, ο Καρβέλας είπε προς όλη την ομήγυρη μια κουβέντα...

«Ρε σεις παίζετε σε τελικό του Ευρωμπάσκετ και έχετε κατεβασμένα μούτρα; Σε λιγότερο από μία ώρα θα φοράτε ή το χρυσό ή το ασημένιο μετάλλιο, άρα μπείτε, παίξτε και απολαύστε το. Μπείτε και πάρτε τους τα κεφάλια»!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά θυμάμαι τα παλιά χρόνια, που σε αντίστοιχους αγώνες με την Τουρκία, έμπαινε στα αποδυτήρια ο τότε ταμίας της ΕΟΚ Απόστολος Τασούλας και προσπαθώντας να ανορθώσει το φρόνημα των πιτσιρικάδων τους φώναζε κάτι πιο χοντρό...

«Μπήκαν οι Τούρκοι στα σπίτια μας, παίρνουν τα γυναικόπαιδα και μας κάνουν πλιάτσικο,. Ξυπνήστε ρε και ορμάτε τους»!!!

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς τα συνακόλουθα: ο τσιτωμένος εγωϊσμός, το momentum, η αποφασιστικότητα, οι αλλεπάλληλες νίκες και η στέψη, που άργησε έξι χρόνια: το «σήκωσε το, το γαμ...νο, δεν μπορώ να περιμένω» είχε ν' ακουστεί από τις 27 Ιουλίου του 2009, στη Ρόδο, όπου η ένδοξη κλάση των γεννημένων το 1989 και το 1990 νικούσε τη Γαλλία και ανέβαινε στο θρόνο του Ευρωμπάσκετ των Νέων...

Έξι χρόνια στη δίαιτα των χρυσών μεταλλίων, έξι χρόνια νηστείας και προσευχής, έξι στοιχειωμένα χρόνια που τα ξόρκισαν χθες οι νεοσσοί του 1997 και του 1998, κάποιοι από τους οποίους θα σηκώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου και θα πορευθούν σε έναν Γολγοθά την επόμενη χρονιά, όταν θα κληθούν να επαναφέρουν την Εθνική Νέων (μετά τον πρόσφατο καταποντισμό της στο Λινιάνο Σαμπιαντόρο) στην Α' Κατηγορία.

Αυτή η ομάδα προσωποποιεί όντως ένα «success story», τόσο για τον απροσδόκητο θρίαμβο της, όσο και για το ήθος της, που το διαλάλησε ο (πρόγονος τους ως πρωταθλητής Ευρώπης), Κώστας Παπανικολάου με μια σημερινή ανάρτηση του στο Facebook, κάτω από τη φωτογραφία στην οποία εικονίζεται σύσσωμη η ομάδα προσφέρει το τρόπαιο στον μικρό Νικολάκη:

«Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που σου διδάσκει το μπάσκετ πέρα από το πώς να σουτάρεις να πασάρεις και να παίρνεις ριμπάουντ! Κι αυτά τα παιδιά το έδειξαν με τον καλύτερο και ομορφότερο τρόπο! Η Θ Ο Σ ! ! !»

Από αγωνιστικής πλευράς η εθνική Εφήβων έκανε πράξη το «on the job training»: λόγω της καθυστερημένης ενσωμάτωσης των πέντε παικτών, που προέρχονταν από το Μουντομπάσκετ του Ηρακλείου και των μόλις πέντε φιλικών αγώνων, έπρεπε να ανακαλύψει βαθμιαία τον εαυτό της και το ταβάνι της. Η επιφυλακτικότητα των πρώτων αγώνων, η οριακή κατάσταση στην οποία βρέθηκε και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης την ώθησαν να αναβαθμίσει το παιχνίδι της, να βελτιώνεται διαρκώς και να γίνεται μέρα με τη μέρα λιγότερο προβλέψιμη, και πιο ποικιλόμορφη.

Τούτου δοθέντος κάποια στιγμή με αφετηρία την «take no prisoners defense» ξέφυγε από το σετ παιχνίδι, άνοιξε τον ρυθμό της και δημιούργησε ευκαιρίες στον αιφνιδιασμό, ενώ στο πλαίσιο αυτής της βαθμιαίας ωρίμανσης και της επανεκκίνησης της, μπήκαν στην εξίσωση και δύο παίκτες από το από κάτω ράφι οι οποίοι είχαν καταλυτική συμβολή στην προέλαση: ο Δίπλαρος και ο Μιλεντίγιεβιτς.

Όπως είχε συμβεί και με την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εθνική ανδρών, το 2005 στο Βελιγράδι (μετά το στραβοπάτημα κόντρα στη Σλοβενία) στον Βόλο αποδείχτηκε πανηγυρικά πόσο δίκιο είχε ο Ρικ Πιτίνο, όταν είπε πως «η ήττα είναι σαν το λίπασμα, διότι βρομάει, αλλά κάνει καλό». Στην προκειμένη περίπτωση οι δύο ήττες μπορεί να οδήγησαν την ομάδα στο χείλος του γκρεμού, αλλά της έκαναν πολύ καλό από αγωνιστικής και κυρίως από ψυχολογικής πλευράς: της πάτησαν τον κάλο, την τσάτισαν και την ανάγκασαν να αναζητήσει μια διαφορετική ατραπό προς την επιτυχία.

Σε αυτό το σημείο, που απέβη κομβικό οι παίκτες συνειδητοποίησαν ότι αδικούσαν τους εαυτούς τους και χαράμιζαν τον μόχθο τους. Στα ματς με τη Λιθουανία και με τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη κόστισε ακριβά η διαχείριση των λεπτομερειών στα τελευταία λεπτά και από τη στιγμή που η Εθνική διόρθωσε αυτή την ανορθογραφία της, κατάφερε κιόλας να επιβάλει το νόμο της. Προς επίρρωσιν τούτου λειτουργεί και η αριθμητική, σύμφωνα με την οποία από τα 360 λεπτά των εννέα αγώνων, grossomodo προηγείτο στο σκορ στα 330 και υπολειπόταν στα τριάντα, συμπεριλαμβανομένου και του χθεσινού τελικού με την Τουρκία.

Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία και ως τέτοια θα καταγραφεί και θα διαιωνίζεται...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3