Αφήστε την Εθνική και τον... Φάνη στην ησυχία τους

Η χώρα της υπερβολής είμαστε, έχουμε μάθει να ζούμε με την υστερία του Ελληνα στα καλά και τα άσχημα, επομένως τα όσα γράφονται κι ακούγονται για τους 18άρηδες του Ηλία Παπαθεοδώρου δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση του χαρακτήρα μας.

Πριν από μια εβδομάδα ακριβώς... ψαχνόμασταν για να στήσουμε στον τοίχο τον προπονητή και τους παίκτες, μια εβδομάδα μετά τους «βαφτίσαμε» «νέους Φάνηδες», «νέους Φασούλες», «νέους Σαμπόνις» και πολλά άλλα παρόμοια που δεν έχουν ίχνος ρεαλισμού.

Οχι παιδιά, κανείς εξ αυτών που αποτελούν την Εθνική δεν είναι «νέοι Γκάληδες» επειδή ντε και καλά εμείς πρέπει να ψάξουμε να βρούμε την επόμενη γενιά που θα μας «φτιάχνει» τα καλοκαίρια. Δεν ξέρω και ουδείς γνωρίζει που θα φτάσουν αυτά τα παιδιά, αλλά είναι κρίμα κι άδικο, πρώτα για τους «παλιούς» και μετά για τους «νέους» να τους αποδίδονται χαρακτηρισμοί που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Είναι ιεροσυλία για παράδειγμα να αποκαλούμε τον Χαραλαμπόπουλο «νέο Φάνη», όπως είναι τρομερό βάρος για τον πιτσιρικά να πρέπει ντε και καλά να αποδείξει πως είναι ο νέος Φάνης κι όχι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με τα δικά του χαρακτηριστικά, τα όποια πλεονεκτήματα και τα πολλά (ακόμη) μειονεκτήματα.

Δεν πιστεύω το δημοσιογραφικό κλισέ «μην τους φουσκώνετε τα μυαλά» γιατί τα περισσότερα απ' αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο ώριμα από την ηλικία τους κι έχουν την κρίση και το ένστικτο για να αντιληφθούν. Ο Δίπλαρος με έξι αδέλφια και δύο γονείς εκπαιδευτικούς για παράδειγμα, που έχει βιώσει τον ρεαλισμό και τις δυσκολίες της ζωής, δεν θα επηρεαστεί από τον Λαούδη και τον κάθε Λαούδη που θα του γράψει ότι είναι ο νέος Τζόρνταν.

Ο Χαλαραμπόπουλος που έχει φάει τα... χαστούκια του στον Παναθηναϊκό δεν περιμένει να διαβάσει τα «νέος Φάνης» για να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Ξέρει πού πατάει και που βρίσκεται και το πιο πιθανό είναι αυτές τις υπερβολές να τις αντιμετωπίζει με χιούμορ με τους συμπαίκτες του...

Απ' όσα είδα στα τελευταία παιχνίδια, περισσότερο μου άρεσε η δήλωση του Παπαθεοδώρου μετά την πρόκριση στον τελικό. «Είτε το πάρουμε είτε δεν το πάρουμε η ουσία είναι ίδια: Αυτά τα παιδιά, μέσα από αυτή τη διαδικασία, φτιάχνουν χαρακτήρα» και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του πως αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος της διοργάνωσης.

Ούτε τους Γκάληδες ανακαλύψαμε, ούτε τους Φάνηδες, ούτε τίποτα. Επιβεβαιώσαμε απλά πως το ελληνικό μπάσκετ έχει μια σταθερή παραγωγική διαδικασία, ξέρει να αναδεικνύει ταλεντάκια και μένει να αποδειχτεί ποια απ' αυτά τα παιδιά θα μπορέσουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο και ποια όχι. Σϊγουρα δεν θα τα καταφέρουν όλοι, μπορεί να να μην τα καταφέρει και κανένας, ουδείς άλλωστε γνωρίζει, αλλά το βέβαιο είναι πως αυτό που ζουν είναι μια ρεαλιστική διαδικασία πρωταθλητισμού, μέσα από την οποία διαχειρίζονται συναισθήματα και «φτιάχνουν» χαρακτήρα. Σε δύο χρόνια από σήμερα, όπως πολύ σωστά είπε ο κόουτς, θα ξέρουμε τι θερίσαμε μ' αυτό που σπείραμε...

Υ.Γ1: Επειδή ο Χαραλαμπόπουλος και ο κάθε Χαραλαμπόπουλος παίζει έτσι σ' αυτό το επίπεδο, δεν σημαίνει πως είναι έτοιμος για να χωρέσει στην πεντάδα του Παναθηναϊκού. Η διαδικασία είναι μία και πάνω απ' όλα απαιτεί σταθερότητα και διάρκεια για έναν παίκτη σ' αυτή την ηλικία. Αυτή τη στιγμή αισθάνεται - και δικαίως - πως είναι ένας από τους καλύτερους (αν όχι ο καλύτερος) παίκτες στην Ευρωπη σ' αυτή την ηλικία και πατάει στο παρκέ με την σιγουριά του «θα σας καθαρίσω».

Αυτή η διαδικασία τον κάνει πρωταθλητή, αλλά δεν τον κάνει πρωταγωνιστή σε ανδρικό επίπεδο, εκεί που άλλοι είναι οι... βασιλιάδες. Ο Χαραλαμπόπουλος έχει όλα τα προσόντα για να παίξει σε υψηλό επίπεδο, αλλά η διαδικασία πρέπει να συνεχιστεί με ομαλότητα. Το «εκτός 12άδας» να γίνει την επόμενη χρονιά «μπήκα στη 12άδα», την επόμενη «παίζω σε μερικά παιχνίδια» για να φτάσει μέχρι το σημείο που θα είναι παίκτης του rotation κι όχι παίκτης που απλά παίρνει χρόνο συμμετοχής. Θέλει υπομονή κι όχι βιασύνη...

Υ.Γ2: Η Ομοσπονδία έχει κάνει εγκλήματα, λειτουργεί πολλές φορές αναχρονιστικά, λανθασμένα, επιπόλαια, όπως θέλετε πείτε το. Μήπως όμως θα πρέπει να της αναγνωρίσουμε και τη συμβολή της σ' αυτό που βλέπουμε σχεδόν κάθε καλοκαίρι; Δεν θα μετρήσω με το... μέτρο το αν έχει μεγάλη ή μικρή συμβολή, θα ρωτήσω απλά αν υπάρχει άλλη Ομοσπονδία ομαδικού αθλήματος στην Ελλάδα που να συμμετέχει ενεργά σε μια παραγωγή παικτών και μεταλλιών από το 1987 έως σήμερα; Μπορεί αύριο να υπάρξουν άνθρωποι που θα διαχειριστούν την ΕΟΚ καλύτερα, με πιο φρέσκες ιδέες με λιγότερα λάθη, καλύτερες επιλογές προπονητών, αλλά μέχρι να τους δούμε και να τους κρίνουμε μήπως θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε σ' αυτή την Ομοσπονδία ότι είναι η μόνη μας ελπίδα για χαμόγελο στα μέσα κάθε καλοκαιριού;