Γιατί ο Τζόρτζεβιτς είναι η καλύτερη επιλογή για τον Παναθηναϊκό

Εστω και με καθυστέρηση ο Παναθηναϊκός κατέληξε στον άνθρωπο που θα εμπιστευτεί το σχέδιο της επόμενης περιόδου και μόλις ανακοινωθεί η συμφωνία με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς θα ξεκινήσει η υλοποίηση του σχεδιασμού για την ενίσχυση του ρόστερ.

Ο Σέρβος είναι μακράν η καλύτερη επιλογή που μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός, δεδομένων των λύσεων στην αγορά και του project που θέλει να εφαρμόσει. Μπορεί να μην είναι ο μπαρουτοκαπνισμένος προπονητής που έχει εμπειρία από δύσκολες αποστολές, αλλά είναι ένας άνθρωπος που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτεί ο... ηλεκτρικός -πλέον- πάγκος του Παναθηναϊκού.

Προσωπικά θεωρώ πως για να καθίσει ένας άνθρωπος στην πρώτη καρέκλα του «πράσινου» πάγκου θα πρέπει να έχει κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτό που λέμε «καλός προπονητής». Το στοιχείο της ισχυρής προσωπικότητας που στον Τζόρτζεβιτς ξεχειλίζει. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που όλα αυτά τα χρόνια έχει καλομάθει τον κόσμο του. Θέλει να αισθάνεται πως αυτός που κρατάει τα ηνία είναι άνθρωπος απολύτου εμπιστοσύνης. Πάνω σ' αυτή τη βάση κρίνει αρχικά τον προπονητή και στη συνέχεια περνάει στα μεμονωμένα τεχνικά κομμάτια.

Ο Πεδουλάκης για παράδειγμα ήταν δύσκολο να μπει κατευθείαν στα παπούτσια του Ομπράντοβιτς, αντιμετωπίστηκε με μεγάλη δυσπιστία στο ξεκίνημα και χρειάστηκε μια μεγάλη επιτυχία για να καθιερωθεί σταδιακά στη συνείδηση του κόσμου. Ο Αλβέρτης ξεκίνησε από την ανάποδη. Το όνομα του και μόνο αποτελούσε «ασπίδα» και πατώντας στην εμπιστοσύνη πήρε τον απαιτούμενο χρόνο για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να οδηγήσει την ομάδα στην κορυφή.

Με λίγα λόγια ο Τζόρτζεβιτς θα ξεκινήσει τη δουλειά στον Παναθηναϊκό από μία σταθερή βάση: Οτι ο κόσμος σέβεται απεριόριστα την προσωπικότητά του, άρα αυτομάτως θα του δώσει χρόνο και εμπιστοσύνη για να δουλέψει όπως θέλει. Είναι τεράστιο πλεονέκτημα για έναν προπονητή που αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό να αισθάνεται πως έχει την πίστωση χρόνου και τον σεβασμό του απαιτητικού κόσμου. Ο Τζόρτζεβιτς είναι αυτό που λέμε «το ρίσκο που αξίζει να πάρεις», ο προπονητής δηλαδή που δεν έχει αποδείξει την ικανότητά του, αλλά έχει όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που μπορούν να κάνουν έναν προπονητή επιτυχημένο...

1. Ηγετική ικανότητα: Ο Τζόρτζεβιτς ανήκει στη γενιά εκείνη που δεν είχε μάθει να χάνει. Μια προσωπικότητα που λάτρευες να μισείς ως αντίπαλός σου. Το στοιχείο του ηγέτη είναι απαραίτητο σε μια καινούρια προσπάθεια σαν κι αυτή που θα κάνει ο Παναθηναϊκός. Οι ηγετικές φυσιογνωμίες σε μια ομάδα απαιτούν την λεγόμενη «ωρίμανση» και ο Σέρβος διαθέτει τον χαρακτήρα για να μετατρέψει τους καλούς παίκτες σε ηγέτες.

2. Εχει προκαταβολικά τον σεβασμό: Εδώ ταιριάζει η φράση «ο σεβασμός εμπνέεται, δεν επιβάλλεται», καθώς ο Τζόρτζεβιτς ανήκει στη φουρνιά παικτών που ακόμη και οι πιτσιρικάδες του Παναθηναϊκού έχουν δει ή έχουν ακούσει. Ο Σέρβος έχει ως παρακαταθήκη την μεγάλη καριέρα του ως παίκτης κι αυτό είναι αρκετό σε πρώτη φάση για να μπει στο γήπεδο και να εμπνέει σεβασμό στους παίκτες του.

3. Είναι της καινούριας φουρνιάς των Σέρβων: Υπάρχουν δύο κατηγορίες προπονητών. Μοντέλα τύπου Μάλκοβιτς - Ιβάνοβιτς, δογματικοί προπονητές δηλαδή που έχουν μάθει να ζουν και να πεθαίνουν με συγκεκριμένο τρόπο και το μοντέλο Ομπράντοβιτς, Ιβκοβιτς που προσαρμόζουν τη ζωή τους ανάλογα με τις συνθήκες. Είναι σαφές πως ο Τζόρτζεβιτς ανήκει στη δεύτερη, την πιο σύγχρονη, κατηγορία. Διαχειρίζεται τα όπλα του, έχει τη λογική «μαστίγιο και καρότο» απέναντι στους παίκτες του και στην ουσία ακολουθεί το επιτυχημένο μοντέλο που όλα αυτά τα χρόνια ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα.

4. Εχει τη δίψα να πετύχει: Ο Τζόρτζεβιτς δεν είναι στα τελειώματα, δεν ανήκει στους προπονητές που ψάχνουν την αρπαχτή. Μέχρι σήμερα έχει απορρίψει τουλάχιστον δύο μεγάλες προτάσεις (Ολυμπιακός, Ρεάλ), δείχνοντας πως βάδιζε πάνω σ' ένα συγκεκριμένο πλάνο που είχε σκοπό να το φτάσει μέχρι τέλους. Σαν προπονητής δεν έχει πετύχει ούτε το 1/10 των όσων πέτυχε ως παίκτης και το γεγονός αυτό αποτελεί τεράστιο κίνητρο, ειδικά όταν έχεις τον χαρακτήρα νικητή του Τζόρτζεβιτς.

Θα πει κάποιος «αρνητικά δεν έχει;». Φυσικά και μπορεί να έχει, με πρώτο και σημαντικότερο ότι σε συλλογικό επίπεδο δεν έχει πετύχει στις δύο προηγούμενες προσπάθειες. Προς το παρόν έχει να επιδείξει την τεράστια επιτυχία με την εθνική ομάδα της Σερβίας και μάλιστα με παίκτες που στους περισσότερους μπορεί να ήταν άγνωστοι πριν από το ξεκίνημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το δεύτερο βεβαίως ερωτηματικό είναι η έλλειψη εμπειρίας σε τόσο υψηλό επίπεδο, αλλά για τον ίδιο θα είναι πολύ εύκολο να το διαχειριστεί, όταν έχει δοκιμαστεί κι έχει πετύχει ως αρχηγός με συμπαίκτες παγκόσμιας κλάσης.

Υ.Γ1: Ο Παναθηναϊκός δείχνει διάθεση να φτιάξει μια νορμάλ ομάδα τη φετινή περίοδο. Το θέμα Βεζενκοφ θα αναζωπυρωθεί σύντομα, στα υπόψη υπάρχει πάντα ο Λάσμε, ο Ραντούλιτσα ακούγεται ολοένα και πιο έντονα, ενώ η υπόθεση του Καλάθη θα ξεκαθαρίσει το πρώτο 10ήμερο του Ιουλίου, με το ΝΒΑ πράγματι να είναι φέτος ο μοναδικός αντίπαλος του Παναθηναϊκού.

Υ.Γ.2: Μια απορία για την υπόθεση Σλούκα που τη διάβασα στα social media και συμφωνώ απόλυτα. Να είναι ο Σλούκας αχάριστος και ο Σπανούλης μάγκας, δεν γίνεται. Ή είναι αχάριστος και ο Σλούκας και ο Σπανούλης ή είναι μάγκας και ο Σλούκας και ο Σπανούλης... Η προδοσία και η μαγκιά δεν μπορεί να καθορίζεται από το τι ομάδα είμαστε. Προσωπικά, δεν θεωρώ κανεναν «προδότη». Επαγγελματική επιλογή λέγεται...