H νύχτα που αγάπησα τους Κλίπερς!

Για να πω την αμαρτία μου, όσα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά δεν θυμάμαι να έτρεφα ποτέ κάποια συμπάθεια προς τους Κλίπερς. Δεν τους μισούσα κιόλας, ούτε καν τους αντιπαθούσα, απλώς συνέβαινε κάτι χειρότερο...

Μου ήταν παντελώς αδιάφοροι!

Τόσο αδιάφοροι μου ήταν, που θυμάμαι σε πόσο δύσκολη θέση με έφερε ο φίλος μου ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, όταν πριν από 16 χρόνια που τον επισκέφτηκα στο Λος Αντζελες με πήρε σηκωτό να πάμε να παρακολουθήσουμε ένα ματς των Κλίπερς στους οποίους ανήκε τότε, αλλά δεν αγωνιζόταν λόγω τραυματισμού, και μου έκανε δώρο κιόλας μια μπλούζα τους...

Ήταν όντως μια πολύ ωραία γκρι μπλούζα, που δεν θυμάμαι να τη φόρεσα ποτέ μου και αναπαύεται καταχωνιασμένη στη ντουλάπα μου!

Βεβαίως οι Κλίπερς εκείνης της εποχής απέχουν παρασάγγας από τους επιγόνους τους: τότε δεν ήταν απλώς η μακράν δεύτερη ομάδα μπάσκετ του Λος Αντζελες, αλλά ένα ανέκδοτο και μάλιστα της κατηγορίας του black humor, ενώ τώρα έχουν αναγκάσει τους Λέικερς να τρώνε τη σκόνη τους και η μοναδική σχέση τους με τo black humor είναι η περυσινή υπόθεση με τα ρατσιστικά σχόλια του (πρώην ιδιοκτήτη τους) Ντόναλντ Στέρλινγκ!

Τους Κλίπερς δεν τους συμπάθησα και πολύ περισσότερο δεν τους αγάπησα το Σάββατο το βράδυ, όταν στον επίλογο και στην κορύφωση μιας από τις δραματικότερες σειρές στα χρονικά των πλέι οφς, έριξαν στο καναβάτσο τους Σπερς. Ομολογώ πως ναι, αυτό είναι ένα από ματς που θα ήθελα να μεταδώσω και ζηλεύω τον Θανάση Ασπρούλια ο οποίος είχε αυτή την καλή τύχη (στον ΟΤΕ TV) και του ' δωσε και κατάλαβε!

H δική μου σειρά ήρθε τα ξημερώματα της Τρίτης, όταν άπλωσα τα χαρτιά με τις σημειώσεις σαν τον τραχανά στο μικρό τηλεοπτικό booth και άρχισα τη... λογοδιάρροια μου περιγράφοντας τον πρώτο ημιτελικό των λεγάμενων με τους Ρόκετς: οι αδιάφοροι Κλίπερς που ωστόσο είχαν ήδη πετύχει ένα έπος αντιμετώπιζαν εκτός έδρας την ομάδα την οποία θα ήθελα (λόγω της παρουσίας του Κώστα Παπανικολάου και της παλιάς αδυναμίας στον Ολάζουον και στον Ντρέξλερ) να δω να διανύει όλο τον δρόμο...

Παρεμπιπτόντως μου έχει καρφωθεί εδώ και πολύ καιρό η ιδέα ενός τελικού ανάμεσα στους Καβαλίερς και στους Ρόκετς, αλλά αυτό το ενδεχόμενο μάλλον χλωμιάζει, μετά τον τραυματισμό του Λοβ και τις κασκαρίκες που προκάλεσαν και μάλιστα εκτός έδρας σε αμφότερα τα «φαβορί μου» οι Μπουλς και οι ακατονόμαστοι!

Έβλεπα λοιπόν χθες το πρωί τους Κλίπερς βνα κυριαρχούν και εντέλει να αλώνουν το «Toyota Center» και τους έβγαλα το καπέλο, για πολλούς λόγους: ξεπέρασαν από την πρώτη στιγμή και ανώδυνα την απουσία του ηγέτη τους (Κρις Πολ), η οποία μάλιστα τους συσπείρωσε, δεν πήραν χαμπάρι από την κούραση των επτά αγώνων με τους Σπερς, περιόρισαν για τέταρτη φορά στους πέντε εφετινούς αγώνες τον συνήθως ασταμάτητο και άπαικτο Χάρντεν, ανέκαμψαν από το -13 και όρθωσαν το ανάστημα τους όταν οι πολύ πιο ξεκούραστοι αλλά άδειοι από ενέργεια οικοδεσπότες μείωσαν στον έναν και εξαπέλυσαν την αντεπίθεση τους...

Chapeau, λοιπόν, που λένε και οι Γάλλοι σε τέτοιες περιπτώσεις και γι αυτό κιόλας αισθάνομαι την ανάγκη να αυτομαστιγωθώ δημοσίως και να δηλώσω ότι μέσα στις τρεις ώρες που διήρκεσε αυτός ο αγώνας, αγάπησα τους Κλίπερς!

Δεν ξέρω εάν θα γίνω κιόλας οπαδός τους ή εάν θα προσεύχομαι (όπως η γιαγιά του Κρις Πολ για να γίνει γρήγορα καλά ο εγγονός της) για να προχωρήσουν έως το τέλος και να κατακτήσουν τον τίτλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ανέτρεψαν θεαματικά την εικόνα που είχα σχηματίσει για την πάρτη τους...

Τους λεβέντες Κλίπερς τους θεωρούσα μια συμμορία. Ενα μπασκετικό μπουλούκι με παίκτες για το All Star Game, αλλά όχι για τα αληθινάgames! Στο μυαλό μου είχα πλάσει συγκεκριμένες εικόνες που θαρρώ πως διαψεύδονται παταγωδώς...

Εικόνες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν:

· Ο εδώ και μια δεκαετία loser, σεσημασμένος ψυχάκιας με το μπάσκετ και... μανιαμούνιας (όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Παπαδογιάννης στην τηλεοπτική εκπομπή μας στο www.gazzetta.gr) Κρις Πολ

· Ο βγαλμένος από παραστάσεις τσίρκου Μπλέικ Γκρίφιν

· Ο Ματ Μπαρνς που θυμίζει Πορτορικάνο νταβατζή στο Μπρονξ

· Ο Ντεάντρε Τζόρνταν στον ρόλο της χαράς του Hack-A-Shaq

· Ο Γκλεν Ντέηβις ο οποίος με τέτοια πατσοκοίλια αποτελεί μια κινητή δυσφήμηση του μπάσκετ

· Ο... πρώην μπασκετμπολίστας Χέντο Τούρκογλου

· Ο Τζαμάλ Κρόφορντ ο οποίος εξαντλεί τις φιλοδοξίες του στο να αναδεικνύεται καλύτερος έκτος παίκτης του ΝΒΑ

· Ο JJ Ρέντικ που προσπαθεί ακόμη να αποενοχοποιηθεί από τον τίτλο του πιο μισητού αθλητή σε ολόκληρη ην Αμερική», τον οποίο του προσήψαν στα κολεγιακά χρόνια του στο Nτιουκ

· Και στο ρόλο του σκηνοθέτη αυτού του θιάσου ο Ντοκ Ρίβερς, που έχει πλακουτσωμένη μύτη, ιδροκοπάει συνεχώς, μανουριάζει με τους διαιτητές και -σαν δεν ντρέπεται- πήρε στη δούλεψη του τον κανακάρη του, τον Οστιν!

Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι με κάποια δόση υπερβολής στους χαρακτηρισμούς μου, αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που είχα για τους Κλίπερς. Την έσβησα όμως σήμερα τα ξημερώματα που τους είδα συσπειρωμένους, ορμητικούς, διαβασμένους, παθιασμένους και κυρίως αποφασισμένους να αποδείξουν πως μπορούν να συνδυάσουν το θέαμα με την ουσία, να γίνουν κάτι πολύ περισσότερο από μια ατραξιόν και, διάβολε, να προχωρήσουν πέρα από τον στοιχειωμένο δεύτερο γύρο των πλέι οφς.
Το σίγουρο είναι ότι στο δικό μου το μυαλό που (δεν κρύβω ότι) καταδυναστεύεται από συντηρητικές εμμονές και υποχονδρίες, οι Κλίπερς έπαψαν εδώ και μερικές ώρες να είναι μια παντελώς αδιάφορη ομάδα...